 |
| (U.S. Marine Corps photo by Cpl. Thomas J. Griffith) |
Daniel Davis - 19fortyfive.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Η εμπειρία μου στο Ιράκ
Η πρώτη φορά που συμμετείχα σε μάχη ήταν το απόγευμα της 26ης Φεβρουαρίου 1991, στο βόρειο Κουβέιτ εναντίον της ιρακινής μεραρχίας αρμάτων μάχης Tawakalna. Η μάχη καταιγίδας της ερήμου του 73 Easting ήταν μια σύντομη, βίαιη και σκληρή μάχη με τανκ, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη μονάδα μου, το 2ο Σύνταγμα Τεθωρακισμένων Ιππικού, να ανοίξει μια τρύπα στην άμυνα του Ιράκ, επιτρέποντας σε άλλα αμερικανικά τεθωρακισμένα τμήματα να περάσουν για να ολοκληρώσουν την καταστροφή της δύναμης εισβολής του Σαντάμ Χουσεΐν. Δε θα το πίστευα ποτέ αν κάποιος μου είχε πει πως 32 χρόνια αργότερα, θα υπήρχαν ακόμα περίπου 2.500 Αμερικανοί στρατιώτες στο Ιράκ.
Μετά τη συντριπτική ήττα που επέβαλε ο συνασπισμός υπό την ηγεσία των ΗΠΑ στον Σαντάμ, η πλειονότητα της μαχητικής δύναμης μισού εκατομμυρίου αποσύρθηκε πίσω στους σταθμούς έδρας τους. Αλλά ο τότε Πρόεδρος Τζορτζ Μπους κράτησε πολλές αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις εμπλεκόμενες εκεί, πρώτα σε μια σχεδόν ανθρωπιστική αποστολή στην κουρδική περιοχή, την Επιχείρηση Παροχή Άνεσης (Operation Provide Comfort), και αργότερα με μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στα βόρεια και τα νότια. Οι δύο τελευταίες επιχειρήσεις εξακολουθούσαν να ισχύουν τη στιγμή που ο γιος του Μπους, ο Πρόεδρος George W. Bush, διέταξε μια άμεση εισβολή στο Ιράκ.
Από το 1992 έως την έναρξη του OIF, η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ πραγματοποίησε κατά μέσο όρο 34.000 αεροπορικές επιδρομές ετησίως στην απόδοση αυτών των δίδυμων ζωνών απαγόρευσης πτήσεων. Οι διαδοχικές αμερικανικές διοικήσεις είχαν σκοπό με αυτά τα στρατιωτικά μέτρα να αναγκάσουν τον Σαντάμ να συμμορφωθεί με διάφορες εντολές του ΟΗΕ και να τον κάνουν πιο παθητική προσωπικότητα στη Μέση Ανατολή. Όχι μόνο η εξαιρετικά δαπανηρή προσπάθεια δεκαετίας απέτυχε να παράγει κάτι χρήσιμο για τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά αν μη τι άλλο έκανε το Ιράκ πιο εμπόλεμο.
Προσαρμογή σε Νέες Στρατηγικές
Απτόητος από την πρώτη δεκαετία της αποτυχίας, ο Μπους 43 συνέχισε με ακόμη πιο καταναγκαστικά μέτρα κατά του Σαντάμ, με αποτέλεσμα τελικά τη διαβόητη πλέον εισβολή το Μάρτιο του 2003 με βάση λανθασμένα δεδομένα πληροφοριών που ισχυρίζονταν ότι ο Σαντάμ διέθετε – και αποτελούσε απειλή για χρήση – όπλα μαζική καταστροφής. Την εποχή της εισβολής του 2003, ήμουν ανώτερος λοχαγός στο Στρατό, υπηρετούσα στο Κέντρο Επιχειρήσεων του Στρατού, στα έγκατα του Πενταγώνου.
Θυμάμαι έντονα πως είχαμε περάσει μήνες προετοιμάζοντας ομάδες «ευαίσθητης εκμετάλλευσης τοποθεσιών» για να ξεκινήσουν στο Ιράκ μόλις ήταν ασφαλές, ασφαλίζοντας και προστατεύοντας τα πολλά χημικά και βιολογικά όπλα που ήμασταν σίγουροι ότι υπήρχαν. Ήμουν πολύ βέβαιος πως αυτές οι ομάδες θα έβρισκαν, θα κατέγραφαν και θα κατέστρεφαν με ασφάλεια τα πάρα πολλά χημικά και βιολογικά όπλα που μας είχαν διαβεβαιώσει οι ηγέτες μας ότι ήταν εκεί.
Στις 5 Φεβρουαρίου 2003, ο υπουργός Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ έκανε μια αξιοσημείωτη και έντονα συναισθηματική παρουσίαση στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών στην οποία δήλωσε κατηγορηματικά πως «ο Σαντάμ Χουσεΐν έχει χημικά όπλα» και ισχυρίστηκε, «ότι το Ιράκ σήμερα έχει ένα απόθεμα μεταξύ 100 και 500 τόνων παράγοντα χημικών όπλων… αρκετοί για να γεμίσουν 16.000 ρουκέτες πεδίου μάχης».
Για καλό μέτρο, ο Πάουελ προειδοποίησε επίσης τον κόσμο για τον «αισιόδοξο δεσμό μεταξύ του Ιράκ και του τρομοκρατικού δικτύου της Αλ Κάιντα». Αυτό υποστήριξε τον ισχυρισμό του Αντιπροέδρου Ντικ Τσένι ότι το Ιράκ ήταν «η γεωγραφική βάση των τρομοκρατών που μας επιτέθηκαν για πολλά χρόνια, αλλά κυρίως την 11η Σεπτεμβρίου». Οτιδήποτε συνέδεε το Ιράκ με τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου – ακόμα μια ανοιχτή και οδυνηρή πληγή στην Αμερική το Μάρτιο του 2003 – ήταν ιδιαίτερα πειστικό.
Το βράδυ της 19ης Μαρτίου 2003, ο Μπους απηύθυνε θλιβερό λόγο στο έθνος για να ανακοινώσει ότι «κατόπιν εντολής μου» είχε ξεκινήσει ο πόλεμος εναντίον του Ιράκ. Οι λόγοι, υποστήριξε, ήταν επιτακτικοί: «Ο λαός των Ηνωμένων Πολιτειών και οι φίλοι και σύμμαχοί μας δε θα ζήσουν στο έλεος ενός παράνομου καθεστώτος που απειλεί την ειρήνη με όπλα μαζικής δολοφονίας», δήλωσε αυστηρά ο Μπους. «Θα αντιμετωπίσουμε αυτήν την απειλή», κατέληξε, στέλνοντας τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ στον πόλεμο στο Ιράκ, «ώστε να μη χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε (αυτή την απειλή) αργότερα με στρατούς πυροσβεστών και αστυνομικών και γιατρών στους δρόμους των πόλεων μας».
Ως μέρος της εξουσιοδότησης του Κογκρέσου του Οκτωβρίου 2002 για τη χρήση στρατιωτικής δύναμης κατά του Ιράκ, το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου παρείχε μια σειρά για το εκτιμώμενο κόστος του πολέμου. Λαμβάνοντας το ανώτερο άκρο όλων των κατηγοριών (ανάπτυξη δύναμης, διεξαγωγή ενεργών εχθροπραξιών, αναδιάταξη της δύναμης και διεξαγωγή καθηκόντων κατοχής), το κόστος για έναν οκταετή πόλεμο θα ήταν λίγο λιγότερο από 450 δισεκατομμύρια δολάρια. Όπως αποδείχτηκε, από την πρώτη πλήρη απόσυρση το Δεκέμβριο του 2011, το κόστος εκτιμήθηκε ότι ήταν (συμπεριλαμβανομένου του πολέμου στο Αφγανιστάν έως το 2011) στα 4 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Το κόστος του πολέμου στο Ιράκ
Το χειρότερο από το κόστος, ωστόσο, ήταν ο ανθρώπινος φόρος.
Ο στρατός των Ηνωμένων Πολιτειών έχασε στρατιώτες με συνολικά 4.431 θανάτους και 31.994 τραυματίες. Σε μια εξαιρετικά υποαναφερθείσα κατηγορία, τα μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ υπέστησαν επίσης εκπληκτικούς αριθμούς αφανών απωλειών: εκατοντάδες χιλιάδες υπέφεραν από διαταραχή μετατραυματικού στρες (μια μελέτη έδειξε ότι το 20% όλων όσων αναπτύχθηκαν στο Ιράκ υπέφεραν από PTSD) και υπολογίζεται πως 350.000 υπέστησαν τραυματικές διαταραχές του εγκεφάλου. Και τι «κέρδισε» η Αμερική για αυτή την έκτακτη δαπάνη οικονομικού και ανθρώπινου κεφαλαίου;
Ουσιαστικά τίποτα. Όταν ο Ομπάμα απέσυρε πλήρως τη δύναμη το Δεκέμβριο του 2011, τα οκτώ χρόνια προσπάθειας μέχρι εκείνο το σημείο αποκαλύφθηκε ότι δημιούργησαν μια κούφια Ιρακινή Δύναμη Ασφαλείας που διαλύθηκε τον Ιούνιο του 2014 στην πρώτη δοκιμή κατά του ISIS – μετά την οποία ο Ομπάμα επέστρεψε αμέσως τα αμερικανικά στρατεύματα για να προστατεύσει το καθεστώς στη Βαγδάτη. Υπάρχουν ακόμη 2.500 στρατιώτες στο Ιράκ σήμερα, και δε φαίνεται τέλος.
Είμαι βέβαιος πως η Βαγδάτη εξακολουθεί να εκτιμά ότι οι ΗΠΑ παρέχουν στρατιωτική δύναμη για την προστασία της. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, από την άλλη, δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να πληρώσουν για τα 32 χρόνια στρατιωτικής εκδρομής στο Ιράκ, τόσο με αίμα όσο και με χρήμα. Η ασφάλειά μας δεν είναι πιο ασφαλής λόγω της στρατιωτικής μας παρουσίας στο Ιράκ.
Στην πραγματικότητα, αυτές οι τρεις δεκαετίες έχουν υποβαθμίσει αναμφισβήτητα την εθνική μας ασφάλεια, καθώς χρεωθήκαμε περισσότερο, αλλά το πιο σημαντικό, έχουμε σπαταλήσει ολόκληρες στρατιωτικές σταδιοδρομίες των στρατιωτικών μας στην εκπαίδευση για περιττές μάχες μικρής κλίμακας κατά της εξέγερσης εις βάρος της προετοιμασίας για πιθανές συγκρούσεις μεταξύ ομοτίμων που είναι και πιο πιθανές – και πιο σημαντικές για τη μακροπρόθεσμη ασφάλειά μας.
Όπως είναι πλέον αποδεδειγμένο, η είσοδός μας σε αυτόν τον πόλεμο βασίστηκε είτε σε ανίκανους ηγέτες είτε σε ξεκάθαρη απάτη και ψέματα. Ο καθένας μπορεί να κρίνει μόνος του, αλλά ανεξάρτητα από το ποιο είναι σωστό, οι συνέπειες για τις Ένοπλες Δυνάμεις μας και τη χώρα μας ήταν μια άνευ όρων αποτυχία. Αν υπάρχει κάποιο μάθημα που μπορούμε να αντλήσουμε από αυτές τις τρεις δεκαετίες περιττών συγκρούσεων, είναι ότι εμείς οι άνθρωποι πρέπει να απαιτήσουμε τη λογοδοσία από εκείνους που μας είπαν ψέματα -και είπαν ψέματα για να μας κρατήσουν μέσα σε πολέμους. Αυτό που θα έκανε ένα σπουδαίο πρώτο βήμα, ωστόσο, είναι να τερματίσουμε την περιττή ανάπτυξή μας στο Ιράκ σήμερα.