Πώς να μη μειωθούν κατά 45.000 τα πρωτάκια αφού κανείς δεν κάνει παιδιά;

Σπίτια με Wi-Fi, αλλά χωρίς φωνές παιδιών

Το 2010, στην Α’ Δημοτικού βρέθηκαν 115.000 παιδιά. Το 2025, θα περάσουν για πρώτη φορά την πόρτα του σχολείου μόλις 71.181. Μια διαφορά κοντά στις 44.000 παιδιά, με παράλληλη απώλεια 1.760 τάξεων. Και αυτά είναι μόνο οι αριθμοί· αν μετρήσουμε τα ελληνόπουλα, ο αριθμός θα είναι ακόμη μικρότερος.

Του Στρατή Μαζίδη

Στα κοινωνικά δίκτυα πολλοί γράφουν οργισμένοι: «εξαφανιζόμαστε», «μας αντικαθιστούν». Η ευθύνη πέφτει πότε στα μνημόνια, πότε στις κυβερνήσεις, πότε σε έναν αόριστο τρίτο πληθυντικό. Ένας φίλος όμως σχολίασε εύστοχα: "πανευρωπαϊκό πρόβλημα, αλλά αλλάξανε οι αξίες μας. Και αναρωτιέμαι: πόσα παιδιά έχει ο καθένας που ανησυχεί;".

Συχνά οι ίδιοι που μιλούν για παράνομους μετανάστες ή για εθνική υπερηφάνεια δεν έχουν οικογένεια. Δεν θα κινδυνεύσει το δικό τους παιδί σε έναν πόλεμο· θα κινδυνεύσουν πάντα των άλλων για να προστατεύσουν κι αυτούς που δε θέλησαν να αναλάβουν ευθύνες ή να χαλάσουν τη ζαχαρένια τους.

Το πρόβλημα δεν είναι οι κυβερνήσεις ή τα μνημόνια. Άλλωστε ποιος εμπόδισε την κοινωνία να τιμωρήσει τους πολιτικούς στις κάλπες; Από τη δεκαετία του 1980 οι γεννήσεις μειώθηκαν, πολύ πριν εμφανιστούν οι κρίσεις και οι πολιτικές αλλαγές.

Πριν από 100 χρόνια, η φτώχεια δεν εμπόδιζε τις μεγάλες οικογένειες. Οι γονείς μπορούσαν να βγάλουν παιδιά άξια, παρά τις στερήσεις. Σήμερα έχουμε σπίτια γεμάτα τεχνολογία αλλά άδεια από ανθρώπους. Η μία μας βρωμάει, ο άλλος μας ξινίζει. Θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας. Δηλαδή αν αποκτήσεις παιδιά, πεθαίνεις; Έτσι βλέπουμε ζευγάρια να αποκτούν κάποια στιγμή το πολύ ένα παιδί, το οποίο μεγαλώνουν με έναν αποστειρωμένο τρόπο.

Την ίδια ώρα η πολιτεία αντί να βρίσκει λύσεις και να ενισχύει το θεσμό της οικογένειας, χρηματοδοτεί τηλεοπτικό προϊόν που υποτίθεται ότι αναδεικνύει την καθημερινότητα, αλλά με διάφορους τρόπους υποσκάπτει το θεσμό της οικογένειας, εστιάζοντας παράλληλα σε μειοψηφικές ατζέντες.

Θυμάμαι ένα βράδυ στις αρχές του καλοκαιριού ανηφόριζα την οδό Ηπείρου στο κέντρο. Καθώς περίμενα στα φανάρια με τη Λιοσίων παρατηρώ δεξιά μου μια μπουγάδα απλωμένη στο πεζοδρόμιο και ένα υπόγειο μαγαζί να έχει μετατραπεί σε σπίτι με τις πόρτες ανοικτές. Μέσα η μάνα με την μπούργκα και τρία παιδιά να τρέχουν από εδώ κι από εκεί.

Συμπερασματικά, η πληθυσμιακή μας συρρίκνωση δεν είναι προϊόν εξωτερικών παραγόντων, αλλά συνειδητή επιλογή της κοινωνίας, που απαντά κανείς σε όλη τη Δύση. Το μέλλον θα δείξει αν αυτή η τάση θα οδηγήσει σε βαθύτερη μείωση του πληθυσμού ή θα αναθεωρηθεί μέσα από αλλαγές στις αξίες και στις προτεραιότητες των ανθρώπων.