Andrew Korybko / Παρουσίαση Freepen.gr
Υπάρχει ήδη μια πλατφόρμα για την επίτευξη αυτού του στόχου, επομένως δεν χρειάζεται νέα, και αυτή είναι η Κοινότητα των Κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής (CELAC). Η οικειοθελής αναστολή της Βραζιλίας πριν από μερικά χρόνια επί πρώην προέδρου Μπολσονάρο μόλις ανατράπηκε από το διάδοχό του Λούλα, επιστρέφοντας έτσι το μπλοκ στα 33 μέλη. Αυτή η τελευταία εξέλιξη μπορεί επομένως να δώσει νέα πνοή στην CELAC και έτσι να τη βοηθήσει να σημειώσει απτή πρόοδο στο πολλά υποσχόμενο όραμα του Προέδρου Μαδούρο.
Αν και είναι πολύ νωρίς για να προβλέψουμε τα μέσα δια των οποίων θα μπορούσε να συμβεί αυτό, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι ορισμένα κράτη μέλη μπορεί να το εμποδίσουν κατόπιν εντολής του προστάτη τους των ΗΠΑ, εξακολουθεί να είναι ένα συναρπαστικό σενάριο. Αυτό που δείχνει τουλάχιστον κατ' αρχήν σε αυτό το σημείο είναι ότι οι χώρες του δυτικού ημισφαιρίου, εκτός από τις ΗΠΑ και τον Καναδό «κατώτερο εταίρο» τους έχουν μια αξιόπιστη πιθανότητα να επιβληθούν συλλογικά ως ανεξάρτητος πόλος στην αναδυόμενη Πολυπολική Παγκόσμια Τάξη.
Αυτή η πρόθεση ευθυγραμμίζεται με τις τάσεις που αναλύθηκαν από τον Ρώσο μελετητή Leonid Savin στο βιβλίο του από το 2020 με τίτλο «Ordo Pluriversalis: The End Of Pax Americana And The Rise Of Multipolarity». Η συνάφεια με το παρόν άρθρο είναι ότι ο Σάβιν προσδιόρισε σωστά τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής ως πόλο επιρροής ακριβώς όπως τις περιέγραψε αργότερα ο Πρόεδρος Μαδούρο. Αυτή η παρατήρηση μαρτυρεί την επίγνωση της διορατικότητας αυτού του βιβλίου και ελπίζουμε να εμπνεύσει τους ανθρώπους να το διαβάσουν.
Συνεχίζοντας, πρέπει να πούμε ότι η πρόταση του ηγέτη της Βενεζουέλας επιβεβαιώνει επίσης την αυξανόμενη εμπιστοσύνη των χωρών στο δικό του μέρος του κόσμου στις μέρες μας, σε πείσμα των προσπαθειών των ΗΠΑ να επαναβεβαιώσουν τη φθίνουσα μονοπολική ηγεμονία τους στη λεγόμενη «πίσω αυλή». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι προαναφερθείσες προσπάθειες της Ουάσιγκτον υπήρξαν ένας συνδυασμός επιτυχιών και αποτυχιών, αλλά συνολικά, η γενική τάση είναι πως οι χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής γίνονται πιο ανεξάρτητες από αυτήν και όχι λιγότερο.
Με βάση τις παρατηρήσεις από τις δύο προηγούμενες παραγράφους, η κυρίαρχη τάση είναι ότι οι Διεθνείς Σχέσεις εξελίσσονται σταδιακά προς την κατεύθυνση να γίνουν διαπολιτισμικές, όπως προέβλεψε ο Savin πριν από δύο χρόνια. Αυτό αποδεικνύεται από τη δημοτικότητα πλατφορμών που βασίζονται σε μπλοκ όπως η Αφρικανική Ένωση, η ASEAN, η Ευρασιατική Οικονομική Ένωση και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ήταν επομένως αναπόφευκτο εκ των υστέρων ότι ένα αντίστοιχο του Δυτικού ημισφαιρίου όπως το CELAC θα έπαιζε παρόμοιο ρόλο.
Κοιτάζοντας το μέλλον, οι προσδοκίες θα πρέπει να μετριαστούν σε σχέση με το τι θα πετύχει η CELAC στο προσεχές μέλλον, αλλά κανείς δεν πρέπει να πιστεύει ότι δε θα πετύχει τίποτα. Μάλλον, ακριβώς όπως οι προσπάθειες των ΗΠΑ να επιβεβαιώσουν εκ νέου τη φθίνουσα μονοπολική ηγεμονία τους στο Δυτικό Ημισφαίριο ήταν μια ανάμεικτη σακούλα επιτυχιών και αποτυχιών, έτσι θα είναι πιθανότατα και οι προσπάθειες της CELAC όταν πρόκειται να παίξει βασικό ρόλο στην πολυπολικότητα. Ωστόσο, οι παγκόσμιες τάσεις είναι υπέρ της, κάτι που θα πρέπει να εμπνέει προσεκτική αισιοδοξία.