Συμπληρώθηκαν αυτές τις ημέρες πέντε χρόνια από το Δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 όταν για τελευταία φορά δόθηκε στον ελληνικό λαό η δυνατότητα να εκφραστεί υπέρ ή κατά των μνημονίων. Όπως βέβαια απέδειξε η συνέχεια, ο λόγος δε δόθηκε στους Ελληνες για να λάβουν μια απόφαση για το μέλλον τους, αλλά θεωρώντας σίγουρο ότι υπό το κράτος του τρόμου θα επέλεγαν τη...σιγουριά του μνημονίου.
Του Στρατή Μαζίδη
Για αυτό και έγιναν όλα τόσο γρήγορα. Ώστε να μην έχει το χρόνο ο κόσμος να επεξεργαστεί τα πράγματα και τις καταστάσεις αλλά να προσέλθει τρομαγμένος από τις ουρές και τα κατασχεμένα επί της ουσίας χρήματά του.
Όμως φαίνεται ότι αυτό δε λειτούργησε. Κάτι ο λαός που μπούχτισε από τις αδιέξοδες πολιτικές, κάτι τα πολιτικά φαντάσματα [Σημίτης, Καραμανλής] που επιστρατεύτηκαν και βγήκε ένα τεράστιο ΟΧΙ με 62%. Αν μάλιστα υπήρχε ακόμη μια εβδομάδα χρόνος, εκτιμώ ότι το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμη μεγαλύτερο υπέρ του ΟΧΙ.
Ο μη παντός καιρού, όπως έλεγε, τότε πρωθυπουργός ήλπιζε μέσα του ότι θα ενοχοποιούσε τον κόσμο για το μνημόνιο που θα έφερνε. Θα παραιτείτο φυσικά αλλά ήταν βέβαιο ότι στις εκλογές που θα έκανε [και έκανε] θα τις κέρδιζε, οπότε απλά θα εφάρμοζε τη...λαϊκή βούληση. Εσείς ψηφίσατε ΝΑΙ, εσείς με ξαναβγάλατε.
Ο Αλέξης Τσίπρας εκείνες τις ημέρες έδωσε την παράσταση της ζωής του. Το κύκνειο άσμα του ήταν η συγκέντρωση του ΟΧΙ στο Σύνταγμα. Ήταν τότε που μηδένισε το κοντέρ κι άρχισε πια να γράφει αρνητικά.
Πώς ήταν όμως να φωνάζεις για το ΟΧΙ αλλά μέσα σου να θες το ΝΑΙ για να εξιλεωθείς εκ των προτέρων για τις αμαρτίες που είχες αποφασίσει να διαπράξεις;