 |
| PublicDomainPictures / Pixabay |
Όποιος διεκδικεί επίμονα αυτός κερδίζει. Όποιος αμύνεται συνεχώς στο τέλος ηττάται. Αυτό ισχύει ιστορικά και για τα έθνη αλλά και κάθε κοινωνική ομάδα. «Ο ισχυρός, προχωρά όσο του επιτρέπει η δύναμη του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του» - Θουκυδίδης.
Από: hassapis-peter.blogspot.com - Του Πέτρου Χασάπη
Για παράδειγμα, οι Σκοπιανοί (έχοντας φυσικά ισχυρή υποστήριξη) επέμεναν να διεκδικούν και τελικά κέρδισαν ενώ εμείς ηττηθήκαμε. Το ίδιο συμβαίνει με την επιμονή των Τούρκων στη Θράκη και στο Αιγαίο. Δεν αποκλείεται δε στο τέλος να κερδίσουν και αυτοί, αν δεν λάβουμε έγκαιρα τα κατάλληλα μέτρα.
Υπάρχουν και εκείνοι οι «πεμπτοφαλαγγίτες» που τα συμφέροντά τους, τον μισελληνισμό τους, τον εθνομηδενισμό τους ή ακόμα και τη δειλία τους, την εκφράζουν ως διεθνισμό, ως ειρηνική συνύπαρξη κ.λ.π. Παραβλέπουν φαίνεται ή μάλλον παριστάνουν πως δεν το αντιλαμβάνονται, ότι ο άνθρωπος κυριαρχείται από ένστικτα σε ατομικό επίπεδο και αυτά εκφράζονται ως ομαδική επιδίωξη σε ομαδικό επίπεδο. Δύο από τα βασικά ανθρώπινα ένστικτα είναι το κυριαρχικό ένστικτο και το πολεμικό ένστικτο. Τι προσπαθούν δηλαδή να μας πουν, ότι θα φτιάξουν νέο είδος ανθρώπου;
Σε ατομικό λοιπόν επίπεδο, αν δεν υπήρχε η οργανωμένη κοινωνία με τα αστυνομικά όργανα και τη νόμιμη δικαστική τιμωρία, απλά θα επικρατούσε ο νόμος της ζούγκλας. Αυτός ο νόμος όμως, επικρατεί πιο έντονα στο διεθνές επίπεδο, όπου δεν υπάρχουν και δεν μπορούν να υπάρξουν όργανα προστασίας των αδύνατων κρατών έναντι των ισχυρών που τα επιβουλεύονται. Ο δε ΟΗΕ, όπως και πριν τον ΒΠΠ η Κοινωνία των Εθνών, δεν μπορεί, ούτε έχει τη δικαιοδοσία και τα μέσα να επιβάλλει το διεθνές δίκαιο. Τα παραδείγματα Τουρκίας – Κύπρου, Τουρκίας – Ελλάδας κ.λ.π. είναι χαρακτηριστικά.
Έτσι σε διεθνές επίπεδο υπάρχουν κάποια ισχυρά κράτη που το παίζουν διεθνείς «νταβατζήδες» και κάποια αδύναμα κράτη που το παίζουν διεθνείς «πόρνες» που για να προστατευθούν από επίμονους διεκδικητές, γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης. Στο τέλος όμως ο διεθνής «νταβατζής», έχοντας του χεριού του και στην εκμετάλλευσή του τη διεθνή «πόρνη», συνεργάζεται με τον διεκδικητή και η διεθνής «ασέλγεια» που θα επιτευχθεί, θα παρουσιαστεί σαν ένας «έντιμος συμβιβασμός».
Αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Ναι μπορεί να είναι πικρή, αλλά δυστυχώς είναι η αλήθεια. Κράτη που δεν έχουν εσωτερική δημοκρατική ζωή για να τα ενοποιεί κοινωνικά και ισχυρή οικονομική ζωή για να τα ισχυροποιεί αμυντικά, θα είναι μόνιμα οι διεθνείς «πόρνες» του παγκόσμιου συστήματος.