Θάνατος των αυτοκρατοριών: Η κατάρρευση των ΗΠΑ κι αυτό που ακολουθεί είναι αναπόφευκτο

pixabay / TheDigitalArtist

Η στροφή από την επέκταση, την παραγωγή και το εμπόριο προς τον δανεισμό και την κερδοσκοπία επιτάχυνε την παρακμή εδώ και αιώνες

Ένα από τα περίεργα χαρακτηριστικά του αμερικανικού τοπίου είναι το γεγονός ότι στις μέρες μας η χρηματιστικοποίηση της οικονομίας καταδικάζεται ευρέως ως ανθυγιεινή, αλλά ελάχιστα γίνονται για να αντιστραφεί. Υπήρξε μια εποχή, πίσω στις δεκαετίες του 1980 και του '90, όταν ο καπιταλισμός με γνώμονα τη χρηματοδότηση υποτίθεται πως θα εγκαινίαζε μια εποχή καλύτερης κατανομής κεφαλαίων και μιας πιο δυναμικής οικονομίας. Αυτή την άποψη δεν την ακούει κανείς συχνά πια.

Από τον Henry Johnston, συντάκτη του RT. Εργάστηκε για πάνω από μια δεκαετία στον χρηματοπιστωτικό τομέα και είναι κάτοχος άδειας FINRA Series 7 και Series 24 / RUSSIA TODAY - Παρουσίαση Freepen.gr

Έτσι, αν ένα τέτοιο φαινόμενο αντιμετωπίζεται συντριπτικά αρνητικά, αλλά δεν τροποποιείται, τότε ίσως δεν πρόκειται απλώς για αποτυχία της χάραξης πολιτικής, αλλά μάλλον για κάτι βαθύτερο - κάτι πιο ενδημικό στην ίδια τη δομή της καπιταλιστικής οικονομίας. Είναι βέβαια δυνατό να ρίξει κανείς την ευθύνη για αυτή την κατάσταση στα πόδια της σημερινής σοδειάς των κυνικών και διψασμένων για εξουσία ελίτ και να σταματήσει εκεί την ανάλυσή του. Αλλά μια εξέταση της ιστορίας αποκαλύπτει επαναλαμβανόμενες περιπτώσεις χρηματιστικοποίησης που παρουσιάζουν αξιοσημείωτες ομοιότητες, γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα πως ίσως η δυσχερής θέση της αμερικανικής οικονομίας τις τελευταίες δεκαετίες δεν είναι μοναδική και ότι η διαρκώς αυξανόμενη δύναμη της Wall Street ήταν κατά κάποιον τρόπο προδιαγεγραμμένη.

Παρουσίαση του Giovanni Arrighi: Η χρηματιστικοποίηση ως κυκλικό φαινόμενο

Σε αυτό το πλαίσιο αξίζει να επανεξετάσουμε το έργο του Ιταλού πολιτικού οικονομολόγου και ιστορικού του παγκόσμιου καπιταλισμού Giovanni Arrighi (1937-2009). Ο Arrighi, ο οποίος συχνά απλουστευτικά κατατάσσεται ως μαρξιστής ιστορικός, μια ετικέτα πολύ περιοριστική δεδομένης της ευρύτητας του έργου του, διερεύνησε την προέλευση και την εξέλιξη των καπιταλιστικών συστημάτων που χρονολογούνται από την Αναγέννηση και έδειξε πώς επαναλαμβανόμενες φάσεις χρηματοπιστωτικής επέκτασης και κατάρρευσης στηρίζουν ευρύτερες γεωπολιτικές αναδιαμορφώσεις. Κεντρική θέση στη θεωρία του κατέχει η ιδέα ότι ο κύκλος της ανόδου και της πτώσης κάθε διαδοχικού ηγεμόνα καταλήγει σε μια κρίση χρηματιστικοποίησης. Αυτή η φάση της χρηματιστικοποίησης είναι που διευκολύνει τη μετάβαση στον επόμενο ηγεμόνα.

Ο Arrighi χρονολογεί την απαρχή αυτής της κυκλικής διαδικασίας στις ιταλικές πόλεις-κράτη του 14ου αιώνα, μια εποχή που αποκαλεί γέννηση του σύγχρονου κόσμου. Από τον γάμο του γενοβέζικου κεφαλαίου και της ισπανικής δύναμης που παρήγαγε τις μεγάλες ανακαλύψεις, παρακολουθεί αυτή την πορεία μέσω του Άμστερνταμ, του Λονδίνου και, τέλος, των Ηνωμένων Πολιτειών.

Σε κάθε περίπτωση, ο κύκλος είναι μικρότερος και κάθε νέος ηγεμόνας είναι μεγαλύτερος, πιο πολύπλοκος και πιο ισχυρός από τον προηγούμενο. Και, όπως αναφέραμε παραπάνω, κάθε ένας καταλήγει σε μια κρίση χρηματιστικοποίησης που σηματοδοτεί το τελικό στάδιο της ηγεμονίας. Αλλά αυτή η φάση γονιμοποιεί επίσης το έδαφος στο οποίο θα φυτρώσει ο επόμενος ηγεμόνας, χαρακτηρίζοντας έτσι τη χρηματιστικοποίηση ως προάγγελο μιας επικείμενης ηγεμονικής αλλαγής. Ουσιαστικά, η ανερχόμενη δύναμη αναδύεται εν μέρει κάνοντας χρήση των οικονομικών πόρων της χρηματιστικοποιημένης και φθίνουσας δύναμης.

Ο Arrighi εντόπισε ένα πρώτο κύμα χρηματιστικοποίησης που ξεκίνησε γύρω στο 1560, όταν οι επιχειρηματίες της Γένοβας αποσύρθηκαν από το εμπόριο και εξειδικεύτηκαν στα χρηματοοικονομικά, δημιουργώντας έτσι συμβιωτικές σχέσεις με το Βασίλειο της Ισπανίας. Το επόμενο κύμα ξεκίνησε γύρω στο 1740, όταν οι Ολλανδοί άρχισαν να αποσύρονται από το εμπόριο για να γίνουν "οι τραπεζίτες της Ευρώπης". Η χρηματιστικοποίηση στη Μεγάλη Βρετανία, την οποία θα εξετάσουμε παρακάτω, εμφανίστηκε γύρω στα τέλη του 19ου αιώνα- για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ξεκίνησε τη δεκαετία του 1970.

Ο ίδιος ορίζει την ηγεμονία ως "τη δύναμη ενός κράτους να ασκεί λειτουργίες ηγεσίας και διακυβέρνησης σε ένα σύστημα κυρίαρχων κρατών". Κεντρικό ρόλο σε αυτή την έννοια παίζει η ιδέα πως ιστορικά η διακυβέρνηση αυτή συνδέεται με τον μετασχηματισμό του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί το ίδιο το σύστημα σχέσεων μεταξύ των κρατών και επίσης ότι αποτελείται τόσο από αυτό που θα ονομάζαμε γεωπολιτική κυριαρχία όσο και από ένα είδος πνευματικής και ηθικής ηγεσίας. Η ηγεμονική δύναμη όχι μόνο ανεβαίνει στην κορυφή στο τζόκεϊ μεταξύ των κρατών αλλά στην πραγματικότητα σφυρηλατεί το ίδιο το σύστημα προς το συμφέρον της. Το κλειδί σε αυτή την ικανότητα επέκτασης της ίδιας της ισχύος του ηγεμόνα είναι η ικανότητα να μετατρέπει τα εθνικά του συμφέροντα σε διεθνή συμφέροντα.

Οι παρατηρητές της σημερινής αμερικανικής ηγεμονίας θα αναγνωρίσουν τον μετασχηματισμό του παγκόσμιου συστήματος προς όφελος των αμερικανικών συμφερόντων. Η διατήρηση μιας ιδεολογικά φορτισμένης "βασισμένης σε κανόνες" τάξης πραγμάτων - φαινομενικά προς όφελος όλων - ταιριάζει απόλυτα στην κατηγορία της συγχώνευσης εθνικών και διεθνών συμφερόντων. Εν τω μεταξύ, ο προηγούμενος ηγεμόνας, οι Βρετανοί, είχαν τη δική τους εκδοχή που ενσωμάτωνε τόσο πολιτικές ελεύθερου εμπορίου όσο και μια αντίστοιχη ιδεολογία που έδινε έμφαση στον πλούτο των εθνών έναντι της εθνικής κυριαρχίας.

Επιστρέφοντας στο ζήτημα της χρηματιστικοποίησης, η αρχική διαπίστωση της εποχής της προήλθε αρχικά από τον Γάλλο ιστορικό Fernand Braudel, του οποίου ο Arrighi ήταν μαθητής. Ο Braudel παρατήρησε ότι η άνοδος της χρηματιστικής ως κυρίαρχης καπιταλιστικής δραστηριότητας μιας δεδομένης κοινωνίας ήταν σημάδι της επικείμενης παρακμής της.

Ο Arrighi υιοθέτησε αυτή την προσέγγιση και, στο μείζον έργο του με τίτλο "Ο μακρύς εικοστός αιώνας", ανέπτυξε τη θεωρία του για το κυκλικό μοτίβο της ανόδου και της κατάρρευσης εντός του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο ονόμασε "συστημικό κύκλο συσσώρευσης". Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, η περίοδος της ανόδου βασίζεται στην επέκταση του εμπορίου και της παραγωγής. Αλλά αυτή η φάση φτάνει τελικά στην ωριμότητα, οπότε γίνεται πιο δύσκολο να επανεπενδυθεί κερδοφόρα το κεφάλαιο σε περαιτέρω επέκταση. Με άλλα λόγια, οι οικονομικές προσπάθειες που ώθησαν την ανερχόμενη δύναμη στην κορυφή της γίνονται όλο και λιγότερο κερδοφόρες, καθώς ο ανταγωνισμός εντείνεται και, σε πολλές περιπτώσεις, μεγάλο μέρος της πραγματικής οικονομίας χάνεται στην περιφέρεια, όπου οι μισθοί είναι χαμηλότεροι. Οι αυξανόμενες διοικητικές δαπάνες και το κόστος διατήρησης ενός διαρκώς επεκτεινόμενου στρατού συμβάλλουν επίσης σε αυτό.

Αυτό οδηγεί στην εμφάνιση αυτού που ο Arrighi αποκαλεί "κρίση σήματος", δηλαδή μιας οικονομικής κρίσης που σηματοδοτεί τη μετάβαση από τη συσσώρευση μέσω της υλικής επέκτασης στη συσσώρευση μέσω της χρηματοπιστωτικής επέκτασης. Αυτό που ακολουθεί είναι μια φάση που χαρακτηρίζεται από τη χρηματοπιστωτική διαμεσολάβηση και την κερδοσκοπία. Ένας άλλος τρόπος για να το σκεφτούμε αυτό είναι ότι, έχοντας χάσει την πραγματική βάση της οικονομικής του ευημερίας, ένα έθνος στρέφεται στη χρηματοδότηση ως το τελικό οικονομικό πεδίο στο οποίο μπορεί να διατηρηθεί η ηγεμονία. Η φάση της χρηματιστικοποίησης χαρακτηρίζεται έτσι από μια υπερβολική έμφαση στις χρηματοπιστωτικές αγορές και τον χρηματοπιστωτικό τομέα.

Πώς η χρηματιστικοποίηση καθυστερεί το αναπόφευκτο

Ωστόσο, ο διαβρωτικός χαρακτήρας της χρηματιστικοποίησης δεν είναι άμεσα εμφανής - στην πραγματικότητα, ακριβώς το αντίθετο. Ο Arrighi καταδεικνύει πώς η στροφή στη χρηματιστικοποίηση, η οποία είναι αρχικά αρκετά επικερδής, μπορεί να προσφέρει μια προσωρινή και απατηλή ανάπαυλα από την πορεία της παρακμής, αναβάλλοντας έτσι την έναρξη της τελικής κρίσης. Για παράδειγμα, ο κατεστημένος ηγεμόνας της εποχής, η Μεγάλη Βρετανία, ήταν η χώρα που επλήγη περισσότερο από τη λεγόμενη Μακρά Ύφεση του 1873-1896, μια παρατεταμένη περίοδο κακοδαιμονίας που είδε τη βιομηχανική ανάπτυξη της Βρετανίας να επιβραδύνεται και το οικονομικό της κύρος να μειώνεται. Ο Arrighi το προσδιορίζει ως "κρίση σήματος" - το σημείο του κύκλου όπου χάνεται η παραγωγική ζωτικότητα και αρχίζει η χρηματιστικοποίηση.

Και όμως, όπως αναφέρει ο Arrighi στο βιβλίο του David Landes "The Unbound Prometheus" του 1969, "ως δια μαγείας, ο τροχός γύρισε". Τα τελευταία χρόνια του αιώνα, οι επιχειρήσεις βελτιώθηκαν ξαφνικά και τα κέρδη αυξήθηκαν. "Η εμπιστοσύνη επέστρεψε -όχι η σποραδική, φευγαλέα εμπιστοσύνη των σύντομων ανόδων που είχαν διανθίσει την κατήφεια των προηγούμενων δεκαετιών, αλλά μια γενική ευφορία που είχε να επικρατήσει από... τις αρχές της δεκαετίας του 1870..... Σε όλη τη δυτική Ευρώπη, τα χρόνια αυτά ζουν στη μνήμη ως οι παλιές καλές μέρες - η Εδουαρδιανή εποχή, la belle époque". Όλα έμοιαζαν και πάλι σωστά.

Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα μαγικό στην ξαφνική αποκατάσταση των κερδών, εξηγεί ο Arrighi. Αυτό που συνέβη είναι ότι "καθώς η βιομηχανική της υπεροχή μειωνόταν, η χρηματοδότησή της θριάμβευσε και οι υπηρεσίες της ως φορτωτή, εμπόρου, ασφαλιστικού μεσίτη και διαμεσολαβητή στο παγκόσμιο σύστημα πληρωμών έγιναν πιο απαραίτητες από ποτέ".

Με άλλα λόγια, υπήρξε μεγάλη επέκταση της χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας. Αρχικά, μεγάλο μέρος του διευρυνόμενου χρηματοοικονομικού εισοδήματος προερχόταν από τόκους και μερίσματα που προέρχονταν από προηγούμενες επενδύσεις. Αλλά όλο και περισσότερο ένα σημαντικό μέρος χρηματοδοτήθηκε από αυτό που ο Arrighi αποκαλεί "εγχώρια μετατροπή του εμπορευματικού κεφαλαίου σε χρηματικό κεφάλαιο". Εν τω μεταξύ, καθώς το πλεονάζον κεφάλαιο μετακινήθηκε από το εμπόριο και την παραγωγή, οι πραγματικοί μισθοί στη Βρετανία άρχισαν να μειώνονται από τα μέσα της δεκαετίας του 1890 - μια αντιστροφή της τάσης των τελευταίων πέντε δεκαετιών. Μια πλούσια οικονομική και επιχειρηματική ελίτ εν μέσω μιας συνολικής μείωσης των πραγματικών μισθών είναι κάτι που θα πρέπει να θυμίζει κάτι στους παρατηρητές της σημερινής αμερικανικής οικονομίας.

Ουσιαστικά, αγκαλιάζοντας τη χρηματιστικοποίηση, η Βρετανία έπαιξε το τελευταίο χαρτί που είχε για να αποτρέψει την αυτοκρατορική της παρακμή. Από εκεί και πέρα, η καταστροφή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και η επακόλουθη αστάθεια του μεσοπολέμου, μια εκδήλωση αυτού που ο Arrighi αποκαλεί "συστημικό χάος" - ένα φαινόμενο που γίνεται ιδιαίτερα ορατό κατά τη διάρκεια κρίσεων-σημάτων και τελικών κρίσεων.

Ιστορικά, παρατηρεί ο Arrighi, αυτές οι καταρρεύσεις έχουν συνδεθεί με την κλιμάκωση σε ευθεία πολεμική σύρραξη - συγκεκριμένα, ο τριακονταετής πόλεμος (1618-48), οι ναπολεόντειοι πόλεμοι (1803-15) και οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Είναι ενδιαφέρον και κάπως αντιφατικό ότι σε αυτούς τους πολέμους συνήθως δεν βρέθηκαν ο κατεστημένος ηγεμόνας και ο διεκδικητής σε αντίπαλες πλευρές (με αξιοσημείωτη εξαίρεση τους αγγλο-ολλανδικούς ναυτικούς πολέμους). Αντίθετα, ήταν συνήθως οι ενέργειες άλλων αντιπάλων που επιτάχυναν την άφιξη της τελικής κρίσης. Αλλά ακόμη και στην περίπτωση των Ολλανδών και των Βρετανών, η σύγκρουση συνυπήρξε με τη συνεργασία, καθώς οι Ολλανδοί έμποροι έστρεφαν όλο και περισσότερο τα κεφάλαιά τους στο Λονδίνο, όπου απέφεραν καλύτερες αποδόσεις.

Η Wall Street και η κρίση του τελευταίου ηγεμόνα

Η διαδικασία της χρηματιστικοποίησης που προέκυψε από μια σηματοδοτική κρίση επαναλήφθηκε με εκπληκτικές ομοιότητες στην περίπτωση της διαδόχου της Βρετανίας, των ΗΠΑ. Η δεκαετία του 1970 ήταν μια δεκαετία βαθιάς κρίσης για τις ΗΠΑ, με υψηλά επίπεδα πληθωρισμού, αποδυνάμωση του δολαρίου μετά την εγκατάλειψη της μετατρεψιμότητας σε χρυσό το 1971 και, ίσως το σημαντικότερο, απώλεια της ανταγωνιστικότητας της αμερικανικής μεταποίησης. Με ανερχόμενες δυνάμεις όπως η Γερμανία, η Ιαπωνία και, αργότερα, η Κίνα, ικανές να τις ξεπεράσουν σε επίπεδο παραγωγής, οι ΗΠΑ έφτασαν στο ίδιο σημείο καμπής και, όπως και οι προκάτοχοί τους, στράφηκαν στη χρηματιστικοποίηση. Η δεκαετία του 1970 ήταν, σύμφωνα με την ιστορικό Τζούντιθ Στάιν, η "κομβική δεκαετία" που "σφράγισε τη μετάβαση της κοινωνίας από τη βιομηχανία στη χρηματοδότηση, από το εργοστάσιο στο χρηματιστήριο".

Αυτό, εξηγεί ο Arrighi, επέτρεψε στις ΗΠΑ να προσελκύσουν τεράστια ποσά κεφαλαίου και να κινηθούν προς ένα μοντέλο ελλειμματικής χρηματοδότησης - μια αυξανόμενη υπερχρέωση της αμερικανικής οικονομίας και του κράτους προς τον υπόλοιπο κόσμο. Αλλά η χρηματιστικοποίηση επέτρεψε επίσης στις ΗΠΑ να αναβαθμίσουν την οικονομική και πολιτική τους ισχύ στον κόσμο, ιδίως καθώς το δολάριο εδραιώθηκε ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. Αυτή η αναστολή έδωσε στις ΗΠΑ την ψευδαίσθηση της ευημερίας στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και τη δεκαετία του '90, όταν, όπως λέει ο Arrighi "υπήρχε αυτή η ιδέα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν "επιστρέψει"". Αναμφίβολα, η κατάρρευση του κύριου γεωπολιτικού αντιπάλου τους, της Σοβιετικής Ένωσης, συνέβαλε σε αυτή τη ζωηρή αισιοδοξία και την αίσθηση πως ο δυτικός νεοφιλελευθερισμός είχε δικαιωθεί.

Ωστόσο, κάτω από την επιφάνεια, οι τεκτονικές πλάκες της παρακμής εξακολουθούσαν να αλέθονται, καθώς οι ΗΠΑ εξαρτιόνταν όλο και περισσότερο από την εξωτερική χρηματοδότηση και αύξησαν όλο και περισσότερο τη μόχλευση σε ένα μειούμενο κομμάτι πραγματικής οικονομικής δραστηριότητας που μεταφερόταν γρήγορα σε εξωτερικούς φορείς και αποψιλωνόταν. Καθώς η Γουόλ Στριτ αναδείχθηκε, πολλές βασικές αμερικανικές οικονομίες ουσιαστικά απογυμνώθηκαν για χάρη του χρηματοπιστωτικού κέρδους.

Αλλά, όπως επισημαίνει ο Arrighi, η χρηματιστικοποίηση απλώς καθυστερεί το αναπόφευκτο και αυτό αποκαλύφθηκε μόνο από τα επακόλουθα γεγονότα στις ΗΠΑ. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990, η ίδια η χρηματιστικοποίηση είχε αρχίσει να δυσλειτουργεί, ξεκινώντας με την ασιατική κρίση του 1997 και το επακόλουθο σκάσιμο της φούσκας των dotcom, και συνεχίζοντας με τη μείωση των επιτοκίων που θα φούσκωνε τη φούσκα των ακινήτων που πυροδοτήθηκε τόσο θεαματικά το 2008. Έκτοτε, ο καταρράκτης των ανισορροπιών στο χρηματοπιστωτικό σύστημα απλώς επιταχύνθηκε και μόνο μέσω ενός συνδυασμού ολοένα και πιο απελπισμένων χρηματοπιστωτικών ταχυδακτυλουργιών -φουσκώνοντας τη μία φούσκα μετά την άλλη- και του απόλυτου εξαναγκασμού επέτρεψε στις ΗΠΑ να παρατείνουν την ηγεμονία τους ακόμη και λίγο περισσότερο από την ώρα τους.

Το 1999, ο Arrighi, σε ένα άρθρο που συνέγραψε μαζί με την Αμερικανίδα μελετήτρια Beverly Silver, συνόψισε τη δυσχερή κατάσταση της εποχής. Έχει περάσει ένα τέταρτο του αιώνα από τότε που γράφτηκαν αυτά τα λόγια, αλλά θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν γραφτεί την περασμένη εβδομάδα:

"Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική επέκταση της τελευταίας εικοσαετίας περίπου δεν είναι ούτε ένα νέο στάδιο του παγκόσμιου καπιταλισμού ούτε ο προάγγελος μιας "επερχόμενης ηγεμονίας των παγκόσμιων αγορών". Αντίθετα, είναι το πιο σαφές σημάδι πως βρισκόμαστε εν μέσω μιας ηγεμονικής κρίσης. Ως τέτοια, η επέκταση μπορεί να αναμένεται ότι θα είναι ένα προσωρινό φαινόμενο που θα τελειώσει λιγότερο ή περισσότερο καταστροφικά... Αλλά η τύφλωση που οδήγησε τις κυρίαρχες ομάδες των [ηγεμονικών κρατών του παρελθόντος] να μπερδέψουν το "φθινόπωρο" με μια νέα "άνοιξη" της... εξουσίας τους, σήμαινε πως το τέλος ήρθε νωρίτερα και πιο καταστροφικά απ' ό,τι θα μπορούσε διαφορετικά... Μια παρόμοια τύφλωση είναι εμφανής και σήμερα".

Ένας πρώιμος προφήτης ενός πολυπολικού κόσμου

Στο ύστερο έργο του, ο Arrighi έστρεψε την προσοχή του στην Ανατολική Ασία και εξέτασε τις προοπτικές για τη μετάβαση στην επόμενη ηγεμονία. Από τη μία πλευρά, αναγνώρισε την Κίνα ως τον λογικό διάδοχο της αμερικανικής ηγεμονίας. Ωστόσο, ως αντίβαρο σε αυτό, δεν έβλεπε πως ο κύκλος που περιέγραψε θα συνεχιζόταν στο διηνεκές και πίστευε ότι θα ερχόταν ένα σημείο όπου δεν θα ήταν πλέον δυνατό να δημιουργηθεί ένα κράτος με μεγαλύτερες και πιο ολοκληρωμένες οργανωτικές δομές. Ίσως, υπέθεσε, οι ΗΠΑ αντιπροσωπεύουν ακριβώς αυτή την επεκτατική καπιταλιστική δύναμη που έχει οδηγήσει την καπιταλιστική λογική στα γήινα όριά της.

Ο Arrighi θεωρούσε επίσης ότι ο συστημικός κύκλος της συσσώρευσης είναι ένα φαινόμενο εγγενές στον καπιταλισμό και δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε προκαπιταλιστικές εποχές ή σε μη καπιταλιστικούς σχηματισμούς. Το 2009, όταν πέθανε, η άποψη του Arrighi ήταν πως η Κίνα παρέμενε μια αποφασιστικά μη καπιταλιστική κοινωνία της αγοράς. Το πώς θα εξελισσόταν παρέμενε ένα ανοιχτό ερώτημα.

Ενώ ο Arrighi δεν ήταν δογματικός ως προς το πώς θα διαμορφωνόταν το μέλλον και δεν εφάρμοζε τις θεωρίες του ντετερμινιστικά, ιδίως όσον αφορά τις εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών, μιλούσε με σθένος για αυτό που στη σημερινή γλώσσα θα μπορούσε να ονομαστεί η αναγκαιότητα προσαρμογής σε έναν πολυπολικό κόσμο. Σε άρθρο τους το 1999, ο ίδιος και ο Silver προέβλεπαν ότι "μια λίγο πολύ επικείμενη πτώση της Δύσης από τα επιβλητικά ύψη του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος είναι δυνατή, ακόμη και πιθανή".

Οι ΗΠΑ, πιστεύουν, "έχουν ακόμη μεγαλύτερες δυνατότητες από ό,τι η Βρετανία πριν από έναν αιώνα να μετατρέψουν την παρακμάζουσα ηγεμονία τους σε εκμεταλλευτική κυριαρχία". Αν το σύστημα τελικά καταρρεύσει, "αυτό θα γίνει κυρίως λόγω της αντίστασης των ΗΠΑ στην προσαρμογή και τη διευκόλυνση. Και αντιστρόφως, η προσαρμογή και η προσαρμογή των ΗΠΑ στην ανερχόμενη οικονομική δύναμη της περιοχής της Ανατολικής Ασίας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μια μη καταστροφική μετάβαση σε μια νέα παγκόσμια τάξη".

Το αν θα υπάρξει τέτοια προσαρμογή μένει να το δούμε, αλλά ο Arrighi δίνει έναν απαισιόδοξο τόνο, σημειώνοντας πως κάθε ηγεμόνας, στο τέλος του κύκλου της κυριαρχίας του, βιώνει μια "τελική έκρηξη" κατά την οποία επιδιώκει το "εθνικό του συμφέρον χωρίς να λαμβάνει υπόψη τα προβλήματα σε επίπεδο συστήματος που απαιτούν λύσεις σε επίπεδο συστήματος". Πιο εύστοχη περιγραφή της σημερινής κατάστασης πραγμάτων δεν μπορεί να διατυπωθεί.

Τα προβλήματα σε επίπεδο συστήματος πολλαπλασιάζονται, αλλά το σκληρό καθεστώς της Ουάσιγκτον δεν τα αντιμετωπίζει. Μπερδεύοντας τη χρηματιστικοποιημένη οικονομία του με μια ισχυρή οικονομία, υπερεκτίμησε τη δύναμη της οπλοποίησης του χρηματοπιστωτικού συστήματος που ελέγχει, βλέποντας έτσι και πάλι "άνοιξη" εκεί που υπάρχει μόνο "φθινόπωρο". Αυτό, όπως προβλέπει ο Arrighi, μόνο θα επισπεύσει το τέλος.