interaffairs.ru / Παρουσίαση Freepen.gr
Ακόμα κι έτσι, το μεγαλύτερο μέρος του άρθρου περιγράφει αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί "ασάφειες" της συμμαχίας του ΝΑΤΟ, η οποία υποτίθεται ότι ήταν μια αμυντική συμμαχία. Σήμερα το ΝΑΤΟ διεξάγει μια επιθετική στρατιωτική επιχείρηση πολύ πέρα από τα σύνορα των κρατών μελών του.
Πέρα από αυτό, το ΝΑΤΟ έχει θέσει τα μέλη του σε μεγάλο κίνδυνο εξαντλώντας σημαντικά τα αποθέματα των όπλων του, συμπεριλαμβανομένων των συστημάτων αεράμυνας, των αρμάτων μάχης και των οχημάτων πεζικού και των πυρομαχικών. Αναφορές λένε πως αν οι Γερμανοί ή οι Βρετανοί έμπαιναν σε έναν πραγματικό πόλεμο, οι προμήθειές τους θα εξαντλούνταν σε 10 ημέρες. Για λόγους αναφοράς, ο πόλεμος στην Ουκρανία μαίνεται εδώ και δύο χρόνια και δύο μήνες.
Αυτό δεν έχει μετριάσει τον ενθουσιασμό ορισμένων στην Ευρώπη, ο Μακρόν παίρνει κεντρική θέση στο προσκήνιο, ζητώντας να διοχετευθούν στρατεύματα του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ, βέβαια, δε θα έχουν κανένα ιδιαίτερο πλεονέκτημα έναντι των Ουκρανών συναδέλφων τους. Στη μάχη το ΝΑΤΟ θα έπρεπε να αναμένει υψηλές απώλειες.
Πρόσφατα δημοσιεύτηκε στον Τύπο ότι η μεγάλη αντεπίθεση της Ουκρανίας απέτυχε επειδή οι Ουκρανοί δεν ακολούθησαν την καθοδήγηση των μεγάλων αδελφών τους από το ΝΑΤΟ. Αν το είχαν κάνει, η Ουκρανία θα είχε επιτύχει.
Ωστόσο, το σχέδιο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ ήταν εξαρχής τρελό. Η διεξαγωγή ενός πολέμου χωρίς αεροπορική κάλυψη και με σποραδικά συστήματα αεράμυνας, τα οποία οι Ρώσοι εκμηδένισαν, δεν είναι ένα σχέδιο που προσφέρεται για επιτυχία. Η κριτική των ΗΠΑ και της Δύσης αποτελεί επίσης προσβολή για τον ουκρανικό στρατό που πολέμησε σκληρά και υπέστη τεράστιες απώλειες.
Σε ένα συμβατικό πόλεμο στην Ευρώπη, οι ΗΠΑ θα πρέπει να ελπίζουν ότι τα αεροσκάφη stealth και τα βομβαρδιστικά τους μπορούν να "κερδίσουν" τους Ρώσους (μια ικανότητα που η Ουκρανία, φυσικά, δεν είχε ποτέ). Αυτή η υπόθεση παραβλέπει τις ρωσικές προσπάθειες για τον εντοπισμό και την κατάρριψη των stealth πλατφορμών, οι οποίες συνεχίζονται, και υποτιμά επίσης τις ρωσικές δυνατότητες μαχητικών αεροσκαφών. Ακόμη πιο ρεαλιστικά, η αεροπορική δύναμη από μόνη της δεν πρόκειται να κερδίσει έναν χερσαίο πόλεμο. Για ό,τι μπορεί να λείπει τεχνολογικά από τους Ρώσους, διαθέτουν μεγάλα αποθέματα πυραύλων και βομβών ολίσθησης, ενώ το ΝΑΤΟ δε διαθέτει άμυνα απέναντι στα περισσότερα από αυτά τα όπλα.
Το κλειδί για το ΝΑΤΟ είναι να επανεξετάσει την ικανότητά του να υπερασπιστεί την Ευρώπη, αντί να επικεντρώνεται σε επιχειρήσεις σε εδάφη εκτός των ορίων του ΝΑΤΟ. Η σπατάλη ζωτικών πόρων στην Ουκρανία, για παράδειγμα, υπονομεύει την αξιοπιστία του ΝΑΤΟ σε βαθμό που η κοινή γνώμη θα χάσει την εμπιστοσύνη της στη συμμαχία και ίσως επιδιώξει να υποχωρήσει από αυτήν. Η Ουκρανία επίσης, έστω και αργά, αρχίζει να βλέπει ότι το οπλοστάσιο του ΝΑΤΟ είναι άδειο και ότι το ΝΑΤΟ δεν θα πολεμήσει πραγματικά όταν τα πράγματα είναι δύσκολα, κυρίως επειδή δεν μπορεί.
Με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, η συμμαχία του ΝΑΤΟ θα μπορούσε να είχε αναδιπλωθεί και ίσως θα έπρεπε να είχε αναδιπλωθεί με τον λόγο ύπαρξής της να έχει χαθεί. Αλλά η συμμαχία όχι μόνο συνέχισε, αλλά επιδίωξε επιθετικά μια διευρυμένη βάση μελών και ευρύτερες σχέσεις με μη μέλη στο πλαίσιο του Σχεδίου Δράσης Εταιρικής Σχέσης. Οι προσπάθειες να ενταχθούν η Ουκρανία και η Γεωργία στο ΝΑΤΟ, καθώς και οι συνεργασίες με το Αζερμπαϊτζάν, την Αρμενία, το Καζακστάν και τη Μολδαβία προκάλεσαν σημαντική ανησυχία στη Ρωσία, όπου θεωρήθηκε πως πατούσαν στη ρωσική σφαίρα επιρροής.
Αλλά καθώς το ΝΑΤΟ έχει διευρυνθεί, έχει γίνει πιο ρηχό και λιγότερο ικανό να ανταποκριθεί στα δικά του πρότυπα για την άμυνα των μελών του. Και ένα αδύναμο ΝΑΤΟ μπορεί στην πραγματικότητα να είναι χειρότερο από το να μην υπάρχει καθόλου ΝΑΤΟ, προσκαλώντας την επιθετικότητα εναντίον του. Η Ρωσία, παρ' όλους τους θορύβους της, εξακολουθεί να φοβάται την περικύκλωση του ΝΑΤΟ και δεν εμπιστεύεται τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το να αφήσει το ΝΑΤΟ σε μια στάση όπου δεν έχει καμία πραγματική ικανότητα να πολεμήσει είναι ο χειρότερος όλων των δυνατών κόσμων.
Κανείς δεν μπορεί να πει τι θα έκανε το ΝΑΤΟ σε συνθήκες πραγματικής επίθεσης. Γνωρίζουμε ότι όταν οι ΗΠΑ δέχθηκαν επίθεση στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, ζήτησαν από το ΝΑΤΟ να θεωρήσει πως επρόκειτο για επίθεση σύμφωνα με το άρθρο V. Το ΝΑΤΟ συμφώνησε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δέχθηκαν επίθεση, αλλά δεν διαπίστωσε πως η επίθεση κατευθυνόταν από το εξωτερικό.
Ως εκ τούτου, το ΝΑΤΟ δεν θεώρησε ότι οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ πληρούν τις προϋποθέσεις του άρθρου V. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου υπήρξαν αρκετές επιθέσεις σε χώρες μέλη του ΝΑΤΟ από τρομοκρατικές οργανώσεις με σαφείς συνδέσεις με το εξωτερικό. Το ΝΑΤΟ παρέμεινε αδρανές.
Το άρθρο V, επιπλέον, προϋποθέτει ότι είναι ένας κρατικός φορέας που ηγείται της επίθεσης. Όπως οι Ρώσοι απέδειξαν περίτρανα στην Ουκρανία, μη κρατικά υποκατάστατα μπορούν πάντα να χρησιμοποιηθούν για την επίτευξη κρατικών στόχων. Ενώ η υποστήριξη της Ρωσίας σε αυτούς τους μη κρατικούς φορείς είναι σαφής, θα ήταν αυτό αρκετό για να προκαλέσει μια απάντηση του ΝΑΤΟ αν η Ουκρανία ήταν μέλος του ΝΑΤΟ; Αν το προηγούμενο της 11ης Σεπτεμβρίου αποτελεί οδηγό, η απάντηση είναι ότι μια τέτοια υποκατάστατη επίθεση δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί κατάλληλη.
Αυτή είναι μόνο μία από τις αδυναμίες της συμφωνίας συλλογικής άμυνας του ΝΑΤΟ.
Μια άλλη είναι ότι το άρθρο V επιτρέπει στα κράτη μέλη να αποφασίσουν ποια απάντηση είναι κατάλληλη, είτε πρόκειται για στρατιωτική βία είτε για κάτι λιγότερο από αυτή. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό επειδή τα κράτη που θεωρούνται κράτη πρώτης γραμμής, όπως η Πολωνία ή η Εσθονία, θα μπορούσαν να εκτεθούν σε πολιτικοστρατιωτική υπονόμευση, ορισμένες από τις οποίες περιλαμβάνουν ένοπλη βία, η οποία σύμφωνα με τους κανόνες του ΝΑΤΟ δεν θα προκαλούσε αντίδραση βάσει του Άρθρου V.
Μια επίθεση στον κυβερνοχώρο σε κρίσιμες υποδομές, ακόμη και όταν η πηγή είναι γνωστή (όπως σίγουρα συνέβη στην Εσθονία), προφανώς δεν αποτελεί επίθεση σύμφωνα με το άρθρο V, επειδή δεν είναι αυτό που συμβατικά θεωρείται ως "ένοπλη επίθεση". Ας υποθέσουμε, αντί αυτού, ότι οι Ρώσοι αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν μια επίθεση EMP (ηλεκτρομαγνητικός παλμός); Θα μπορούσε αυτό να αποτελέσει αντικείμενο δίωξης βάσει του άρθρου V; Η αλήθεια είναι ότι το ΝΑΤΟ δε δοκίμασε ποτέ τον ορισμό της "ένοπλης επίθεσης", ενώ επέδειξε μια περίεργη μεταβλητότητα όταν επρόκειτο να προστατεύσει τις Ηνωμένες Πολιτείες μετά την 11η Σεπτεμβρίου.