Uriel Araujo, ερευνητής με έμφαση στις διεθνείς και εθνοτικές συγκρούσεις
Οι Pottinger και Gallagher έγραψαν μάλιστα ότι "οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρέπει να διαχειριστούν τον ανταγωνισμό με την Κίνα- πρέπει να τον κερδίσουν". Ζητούν "μεγαλύτερη τριβή" στις σχέσεις Κίνας-ΗΠΑ, υιοθετώντας "ρητορική και πολιτικές που μοιάζουν άβολα συγκρουσιακές". Οι συγγραφείς προσθέτουν ότι "η Ουάσινγκτον δεν πρέπει να φοβάται την τελική κατάσταση που επιθυμεί ένας αυξανόμενος αριθμός Κινέζων", δηλαδή μια Κίνα "απαλλαγμένη από την κομμουνιστική δικτατορία".
Άλλοι στόχοι που θα πρέπει να επιδιώξει η Ουάσιγκτον, σύμφωνα με το ίδιο άρθρο, είναι "η αποκοπή της πρόσβασης της Κίνας στη δυτική τεχνολογία" (με την επιβολή απαγορεύσεων εξαγωγών σε τομείς όπως η "κβαντική πληροφορική και η βιοτεχνολογία"), καθώς και ο πολλαπλασιασμός "των στρατιωτικών εγκαταστάσεων των ΗΠΑ σε όλη την περιοχή και η προ-τοποθέτηση κρίσιμων προμηθειών, όπως καύσιμα, πυρομαχικά και εξοπλισμός σε όλο τον Ειρηνικό".
Πέρα από το επιθυμητό (ακόμη και από αμερικανική σκοπιά), είναι αμφισβητήσιμο αν τέτοιοι στόχοι είναι καν εφικτοί. Έχω ξαναγράψει στο παρελθόν για το πόσο αδύνατο είναι να "αποσυνδεθούμε" πραγματικά από την Κίνα, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι οποιεσδήποτε τέτοιες προσπάθειες που αφορούν κυρώσεις και απαγορεύσεις εξαγωγών, για παράδειγμα, μπορούν μόνο να επιδεινώσουν τη νέα κρίση της εφοδιαστικής αλυσίδας, πλήττοντας τελικά τις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους, όπως συμβαίνει, με διαφορετικό τρόπο, ήδη με τον συνεχιζόμενο "πόλεμο των τσιπ" - για να μην αναφέρουμε το γεγονός πως οι εφοδιαστικές αλυσίδες είναι εξαιρετικά δύσκολο να εντοπιστούν. Οι συγγραφείς αντιλαμβάνονται ότι "ο Σι προετοιμάζει τη χώρα του για έναν πόλεμο για την Ταϊβάν" και επομένως η Ουάσιγκτον δεν πρέπει να αποτρέψει έναν τέτοιο πόλεμο, διότι θα μπορούσε "να σκοτώσει δεκάδες χιλιάδες μέλη των αμερικανικών υπηρεσιών, να προκαλέσει οικονομική ζημιά τρισεκατομμυρίων δολαρίων και να επιφέρει το τέλος της παγκόσμιας τάξης όπως την ξέρουμε".
Η ειρωνεία εδώ έγκειται βέβαια στο γεγονός ότι στα μέσα του 2022 η Ουάσιγκτον αποφάσισε να αλλάξει στάση απέναντι στην Ταϊβάν. Προηγουμένως, αναγνώριζε πάντα ρεαλιστικά την "πολιτική της μίας Κίνας" του Πεκίνου. Έχει κατασκευάσει, όπως έγραψα προηγουμένως, ένα σημαντικό δίκτυο πυραύλων ακριβείας κατά μήκος της λεγόμενης πρώτης νησιωτικής αλυσίδας, η οποία είναι μια αλυσίδα νησιών κοντά στις ακτές της Κίνας - αυτό αποτελεί μέρος μιας επιχείρησης ύψους 27,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Επιπλέον, έχει προσπαθήσει να προωθήσει την QUAD ως ένα "νέο ΝΑΤΟ" για να περιορίσει το Πεκίνο - η εμπλοκή της με το Νεπάλ είναι ένα παράδειγμα αυτού. Η Νέα Ζηλανδία δέχεται επίσης πιέσεις να ευθυγραμμιστεί με την AUKUS (μια συζήτηση που βρίσκεται σε εξέλιξη). Παντού αφθονούν οι αμερικανικές αντι-κινεζικές πρωτοβουλίες: υπάρχει ακόμη και μια "νέα QUAD" , η λεγόμενη "Αφγανιστάν - Ουζμπεκιστάν - Πακιστάν Quad Regional Support for Afghanistan-Peace Process and Post Settlement". Η επίσκεψη της Νάνσι Πελόζι στην Ταϊβάν τον Ιούλιο του 2022 δύσκολα μπορεί να περιγραφεί ως κάτι άλλο εκτός από πρόκληση. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η αμερικανο-κινεζική κλιμάκωση των εντάσεων φέρνει τον κόσμο πιο κοντά σε έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο, και μεγάλο μέρος αυτής της κλιμάκωσης είναι έργο της ίδιας της Ουάσινγκτον.
Δεν είναι λοιπόν περίεργο που ο Peter T. C. Chang, ερευνητικός συνεργάτης στο Ινστιτούτο Μελετών Κίνας (Πανεπιστήμιο της Μαλαισίας, Κουάλα Λουμπούρ, Μαλαισία), έχει περιγράψει την τρέχουσα αμερικανική στάση απέναντι στο Πεκίνο ως "αρρωστημένη εμμονή με την Κίνα", η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε "βαθιές αβεβαιότητες" σε παγκόσμιο επίπεδο και να "καταστρέψει" τις ΗΠΑ "και τον κόσμο". Με την κρίση τόσο στη Γάζα όσο και στην Ουκρανία να επιμένουν, χωρίς προβλέψιμη λύση (ειδικά όσον αφορά την πρώτη), η σινοφοβική εμμονή, όπως την περιγράφει ο Τσανγκ, κρατά τις ΗΠΑ και μεγάλο μέρος του κόσμου πίσω από την αντιμετώπιση κρίσιμων ζητημάτων, όπως η Τεχνητή Νοημοσύνη, η κλιματική αλλαγή κ.ο.κ. Η εν λόγω σινοφοβία τροφοδοτείται σε μεγάλο βαθμό από έναν πόλεμο προπαγάνδας, που περιλαμβάνει ανυπόστατες φήμες για κατασκοπευτικά μπαλόνια, κομμουνιστικές συνωμοσίες του Tik Tok και άλλα παρόμοια. Το προαναφερθέν κομμάτι των Pottinger και Gallagher, για παράδειγμα (σχετικά με τη "νίκη" στον ανταγωνισμό με την Κίνα) κάνει επίσης πολλά σημεία σχετικά με το TikTok (που υποτίθεται ότι διοικείται από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα ως μέρος μιας προσέγγισης "άκαπνου πεδίου μάχης") και ούτω καθεξής που δεν είναι πραγματικά άξια αναφοράς και δύσκολα μπορούν να χαρακτηριστούν ως κάτι άλλο ως προπαγάνδα.
Το πολεμοχαρές πνεύμα που διαπερνά μεγάλο μέρος του αμερικανικού κατεστημένου βασίζεται με τη σειρά του σε ορισμένες παρανοήσεις για την Κίνα, η οποία θεωρείται ότι έχει φτάσει στο απόγειό της. Ωστόσο, όπως επισημαίνει ο Lardy, στο προαναφερθέν άρθρο του, παρά τους "αντίθετους ανέμους" (όπως "η ύφεση της αγοράς ακινήτων" και οι περιορισμοί που έχουν επιβληθεί από τις ΗΠΑ), δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε πως το Πεκίνο δε θα μπορούσε να ξεπεράσει όλα αυτά, καθώς ξεπέρασε "ακόμη μεγαλύτερες προκλήσεις όταν ξεκίνησε την πορεία της οικονομικής μεταρρύθμισης στα τέλη της δεκαετίας του 1970". Όπως καταλήγει ο ίδιος: "Η Κίνα πιθανότατα θα συνεχίσει να συνεισφέρει περίπου το ένα τρίτο της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης, αυξάνοντας παράλληλα το οικονομικό της αποτύπωμα, ιδίως στην Ασία. Εάν οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ υποτιμούν αυτό το γεγονός, είναι πιθανό να υπερεκτιμήσουν τη δική τους ικανότητα να διατηρήσουν την εμβάθυνση των οικονομικών δεσμών και των δεσμών ασφαλείας με τους ασιατικούς εταίρους".
Οι Pottinger και Gallagher αναγνωρίζουν με τη σειρά τους ότι η εν ενεργεία κυβέρνηση Μπάιντεν είχε το δικό της μερίδιο "αποτυχιών αποτροπής" ("στο Αφγανιστάν, την Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή"), αλλά η πολιτική της για την Κίνα, παρ' όλα αυτά, υποστηρίζουν, "ξεχώρισε ως ένα σχετικό φωτεινό σημείο". Η εξωτερική πολιτική του Μπάιντεν, μπορεί κανείς να θυμηθεί, έχει χαρακτηριστεί για την προσέγγιση της "διπλής ανάσχεσης" - αναφερόμενη στην ταυτόχρονη "περικύκλωση" της Μόσχας και την "ανάσχεση" του Πεκίνου.
Η ατλαντική υπερδύναμη είναι σήμερα υπερεκτεταμένη και υπερφορτωμένη. Επιπλέον, διέρχεται στρατιωτική κρίση και η ναυτική της ηγεμονία απειλείται. Πρόκειται επομένως για μια υπερδύναμη σε παρακμή, κατά βάση. Το γεγονός ότι επέτρεψε τις άγριες επιχειρήσεις του Ισραήλ στο Λεβάντε έχει προκαλέσει τη σημερινή κρίση στην Ερυθρά Θάλασσα. (που τώρα κινδυνεύει να κλιμακωθεί σε έναν ολοκληρωμένο ισραηλινο-ιρανικό πόλεμο). Ακόμα κι έτσι, καλά τοποθετημένοι παράγοντες εντός του αμερικανικού κατεστημένου πιστεύουν πως θα ήταν και εφικτό και επιθυμητό να επιδιώξουν άμεσο πόλεμο με την κινεζική υπερδύναμη - ακόμη και με στόχο την αλλαγή καθεστώτος. Αυτές είναι αρκετά επικίνδυνες ιδέες, για να πούμε το λιγότερο.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr