 |
| Photo: SCF |
Martin Jay - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Φυσικά, τώρα που όλοι γνωρίζουμε ποιες ήταν οι προθέσεις των Γερμανών, ο Scholz αναγκάστηκε να κάνει πίσω και να υποβαθμίσει το σκάνδαλο, εμμένοντας στη θέση της ουδετερότητας.
Αλλά αν νομίζετε πως αυτό είναι αστείο, περιμένετε να δείτε τι ετοιμάζει ο Μακρόν για τη Γηραιά Ευρώπη. Θα μπορούσε να είναι όντως αλήθεια ότι πιστεύει πως τα γαλλικά στρατεύματα θα μπορούσαν να καταλήξουν στην Ουκρανία; Μια γρήγορη ματιά στο πραγματικό απόσπασμα της συνέντευξης από τη Le Parisienne θα έδειχνε το αντίθετο και ότι ο ίδιος διασφαλίζει τα στοιχήματά του ή, όπως υποψιάζονται κάποιοι, προσπαθεί να δελεάσει τους Αμερικανούς να θέλουν να φτάσουν εκεί πρώτοι. Αυτό σημαίνει πραγματικά η βρετανική έκφραση "jumping the gun";
"Ίσως κάποια στιγμή -δεν το θέλω, δε θα πάρω την πρωτοβουλία- θα πρέπει να έχουμε επιχειρήσεις στο έδαφος, όποιες κι αν είναι αυτές, για να αντιμετωπίσουμε τις ρωσικές δυνάμεις", αναφέρεται χαρακτηριστικά. Στην πραγματικότητα, φαίνεται σαν να τον έχουν παραφράσει λάθος, καθώς δεν υπάρχει καμία ιστορία εδώ. Ακόμα και ο ίδιος λέει στα πρακτικά πως δεν θα το εγκρίνει. Άρα υπονοεί ότι άλλες δυτικές χώρες θα αναλάβουν το προβάδισμα, ίσως οι Πολωνοί, οι Λιθουανοί και οι Λετονοί; Πιθανόν.
Αλλά στην πραγματικότητα, το πιο πιθανό σενάριο θα ήταν οι ΗΠΑ να τσιμπήσουν και να χρηματοδοτήσουν έναν ιδιωτικό στρατό που θα αποτελείται από διάφορες εθνικότητες. Ωστόσο, ακόμη και αυτή η πρωτοβουλία θα πρέπει να προετοιμαστεί για τα μέσα ενημέρωσης, ακόμη και για την ίδια τη Ρωσία, ώστε να είναι σαφές το υποκείμενο σημείο: δεν πρόκειται για πόλεμο του ΝΑΤΟ.
Φυσικά, αυτή η σκέψη είναι μοιραία ελαττωματική, καθώς βασίζεται στην παραδοχή ότι ο Πούτιν δε θα τολμούσε να προβεί σε αντίποινα εναντίον των μονάδων στρατευμάτων που γνωρίζει πως βρίσκονται σε ένα συγκεκριμένο σημείο, καθώς αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει την επίκληση του άρθρου V της ίδιας της συνθήκης του ΝΑΤΟ. Όμως, οποιοσδήποτε διπρόσωπος γεωπολιτικός χάκερ που γνωρίζει τον Πούτιν, ξέρει ότι αυτό δε θα τον σταματούσε, καθώς η δολοφονία δυτικών στρατευμάτων - ή ακόμα καλύτερα η αιχμαλωσία ενός μικρού αριθμού - θα σήμαινε το τέλος της επέμβασης της Δύσης. Οι δυτικές ελίτ διαθέτουν την τεχνολογία και καλά εκπαιδευμένους στρατιώτες. Αυτό που τους λείπει είναι η αντοχή και το πολιτικό θάρρος για να αντιμετωπίσουν το βάπτισμα της οργής μόλις αρχίσουν να φτάνουν σακούλες με πτώματα στο έδαφος της χώρας τους. Αυτό μπορεί κάλλιστα να σημαίνει, για τον Μακρόν, αν ποτέ διασκεδάσει την ιδέα γαλλικών στρατευμάτων, ότι θα είναι ή θα μπορούσαν να είναι αφρικανικά στρατεύματα από πρώην γαλλικές αποικίες που έχουν εγγραφεί με ιδιωτικά συμβόλαια ως μισθοφόροι.
Αλλά όπως είδα στη Σομαλία το 1993, οι δυτικοί ηγέτες, όπως ο Κλίντον, δεν είχαν τις αντοχές να σκοτωθεί ή να συλληφθεί έστω και ένας μικρός αριθμός δικών τους. Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν παρακολούθησε πώς ο Κλίντον λέρωσε τα παντελόνια του όταν μόλις 18 στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους στη θεαματική αποτυχία των αμερικανών Ρέιντζερς στο Μογκαντίσου με μια επιχείρηση που υποτίθεται ότι θα διαρκούσε μια ώρα. Το Black Hawk Down και οι συνέπειές του ενέπνευσαν τον Μπιν Λάντεν να βομβαρδίσει τόσο την πρεσβεία των ΗΠΑ στο Νταρ Ες Σαλάμ όσο και στο Ναϊρόμπι, αφού είδε πόσο ευάλωτη είναι η Δύση στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας ή απλώς στο να χώνει τη μύτη της στα προβλήματα άλλων χωρών. Το μόνο που χρειάστηκε στην πραγματικότητα ήταν το Newsweek να βγάλει ένα εξώφυλλο με το πτώμα ενός Αμερικανού στρατιώτη να σέρνεται στους δρόμους του Μογκαντίσου για να κάνει τον Κλίντον όχι μόνο να αποχωρήσει εντελώς από τη Σομαλία, αλλά και να πείσει τον ίδιο τον ΟΗΕ να αποχωρήσει αργότερα το 1995. Αυτό σήμαινε επίσης πως η Δύση δε θα βοηθούσε εκατοντάδες χιλιάδες θύματα του εμφυλίου πολέμου στη Ρουάντα που οδήγησε στη γενοκτονία το 1994. Ένας Αμερικανός στρατιώτης. Ένα εξώφυλλο του Newsweek.
Η ιδέα των δυτικών στρατευμάτων στην Ουκρανία δεν έχει καμία βάση και αντιπροσωπεύει, αν μη τι άλλο, έναν ακόμη λανθασμένο υπολογισμό των δυτικών ηγετών που παλεύουν να συμβιβαστούν με την απώλεια ενός πολέμου στην Ουκρανία. Αλλά αν το μόνο που ήθελε ο Μακρόν ήταν η κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης και κάτι για να αποσπάσει την προσοχή των Γάλλων από τις πιο κακόγουστες αναφορές σχετικά με τη σύζυγό του, τότε αυτό ταίριαζε απόλυτα. Ο Μακρόν, θα πρέπει να θυμόμαστε, διανύει τα τελευταία τρία χρόνια της θητείας του ως πρόεδρος και θέλει απεγνωσμένα να χαράξει το όνομά του στα βιβλία της ιστορίας ως ένας Γάλλος πρόεδρος που έκανε πραγματικά κάτι. Οτιδήποτε. Έτσι, οι άνθρωποι των μέσων ενημέρωσης του μαγειρεύουν μια σειρά από ιστορίες που στοχεύουν σε αυτούς που γράφουν τα βιβλία ιστορίας να είναι ευγενικοί μαζί του και να αποσιωπήσουν το πώς έχασε τουλάχιστον τρεις χώρες του Σαχέλ από τη Ρωσία κατά τη διάρκεια της θητείας του λόγω της δικής του εκπληκτικής αλαζονείας και πίστης στη Δημοκρατία και τη σημασία της στην Αφρική πριν από 50 χρόνια. Πώς μια τέτοια νυφίτσα πολιτικός ενισχύει τη δημοτικότητά του, όταν όλος ο κόσμος τον βλέπει ότι είναι δειλός, αποτυχημένος πολιτικός και ψεύτης; Παρουσιάζοντας μια φωτογραφία του ως πυγμάχου να χτυπάει ένα σάκο, φυσικά! Ορίστε.