Uriel Araujo, ερευνητής με έμφαση στις διεθνείς και εθνοτικές συγκρούσεις - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Η Post-Nord Stream Germany στοχεύει να κατασκευάσει έναν πλωτό τερματικό σταθμό LNG στα ανοιχτά του προαναφερθέντος νησιού Rügen στη Βαλτική Θάλασσα για να βοηθήσει στην εξασφάλιση του εφοδιασμού με φυσικό αέριο της χώρας, εν μέσω φόβων για περαιτέρω επιθέσεις σε αγωγούς φυσικού αερίου και ενεργειακές υποδομές. Μένει να ειπωθεί ποιον στην πραγματικότητα φοβάται το Βερολίνο ότι θα επιτεθεί στις υποδομές του.
Το ρωσο-γερμανικό δίκτυο Nord Stream αποτελείται από υπεράκτιους αγωγούς φυσικού αερίου που εκτείνονται κάτω από τη Βαλτική Θάλασσα από τη Ρωσία έως το Lubmin (Γερμανία). Περιλαμβάνει δύο ξεχωριστά έργα, το Nord Stream 1 και το Nord Stream 2, το καθένα από τα οποία αποτελείται με τη σειρά του από δύο αγωγούς (συνολικά τέσσερις). Η Ρωσία κατέχει την πλειοψηφία (πάνω από το 51%) του έργου, ενώ το υπόλοιπο ανήκει σε Γερμανούς, Γάλλους και Ολλανδούς ενδιαφερόμενους. Στο όλο σχέδιο ήταν από την αρχή αντίθετες η Πολωνία και η Ουκρανία και, το πιο σημαντικό, η Ουάσιγκτον, η οποία επέβαλε κυρώσεις στις εμπλεκόμενες εταιρείες που επικρίθηκαν έντονα και καταγγέλθηκαν από μεγάλους Ευρωπαίους ηγέτες.
Ο Όλαφ Σολτς, τότε αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, δήλωσε τον Δεκέμβριο του 2019 ότι οι αμερικανικές κυρώσεις ήταν «σοβαρή παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της Γερμανίας και της Ευρώπης και στην κυριαρχία τους». Σίγουρα έπαιξαν επίσης ρόλο στη συνεχιζόμενη ενεργειακή κρίση της Ευρώπης, η οποία έχει εξυπηρετήσει τόσο καλά τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Η ιστορία της πίεσης της Ουάσιγκτον κατά του Nord Stream είναι μια ιστορία διαφθοράς και ίντριγκας. Όπως έγραψα, σε αυτήν την ιστορία, η οποία είναι επίσης η ιστορία της τρέχουσας ρωσο-ουκρανικής σύγκρουσης, οι αμερικανικοί γεωπολιτικοί στόχοι (σχετικά με τον περιορισμό της Μόσχας και την επέκταση του ΝΑΤΟ για την υπεράσπιση της μονοπολικότητας) διαπλέκονται επίσης με ιδιωτικά συμφέροντα, φτάνοντας μέχρι το τέλος στην ίδια την οικογένεια Μπάιντεν.
Το Nord Stream ολοκληρώθηκε, για όλους τους σκοπούς, τον Σεπτέμβριο του 2021 και, παρόλο που δύο τμήματα του αγωγού γέμισαν με αέριο, τον Δεκέμβριο του 2021, οι εμπορικές του δραστηριότητες δεν ξεκίνησαν ποτέ. Επειδή αποδεικνύεται πως εγκρίθηκε μια συντομότερη διαδρομή (μέσω Δανίας), απομένει ένας εφεδρικός αγωγός.
Στις 26 Σεπτεμβρίου 2022, ξέσπασαν εκρήξεις στο Nord Stream 1 και 2, καθιστώντας τις τρεις από τις τέσσερις γραμμές εκτός λειτουργίας, ενώ απελευθέρωσαν επίσης τεράστιες ποσότητες μεθανίου στη Βαλτική Θάλασσα. Καμία από τις τέσσερις γραμμές δεν λειτουργεί επί του παρόντος, αν και μία από αυτές είναι λειτουργική, σύμφωνα με τη Μόσχα. Ο βραβευμένος με Πούλιτζερ ερευνητής δημοσιογράφος Seymour Hersh ανέφερε ότι οι εκρήξεις ήταν μια μυστική πράξη δολιοφθοράς των ΗΠΑ. Επιπλέον, οι Γερμανοί νομοθέτες απαιτούν να διερευνηθούν σωστά οι εκρήξεις, ενώ άλλες φωνές μέσα στο ίδιο το αμερικανικό κατεστημένο απηχούν τέτοια αιτήματα. Θα πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου ότι, στις 7 Φεβρουαρίου, ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, υποσχέθηκε: "Εάν η Ρωσία εισβάλει (...) δεν θα υπάρχει πλέον Nord Stream 2. Θα βάλουμε ένα τέλος σε αυτό". Όταν ρωτήθηκε πώς ακριβώς θα πραγματοποιούσε μια τέτοια απειλή, η απάντησή του, με ένα χαμόγελο, ήταν: «Υπόσχομαι πως θα μπορέσουμε να το κάνουμε». Ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς ήταν ακριβώς δίπλα του. Αυτή η δήλωση, εκπληκτική από μόνη της, απηχούσε τις δηλώσεις της ίδιας της υφυπουργού Εξωτερικών αρμόδια για την πολιτική Victoria Nuland μόλις δύο ημέρες πριν. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που τόσοι πολλοί αναλυτές υποψιάζονται ότι υπάρχει κάποιο βαθμό αμερικανικής εμπλοκής στο ανεξήγητο ακόμη σαμποτάζ.
Οι δύο τερματικοί σταθμοί LNG της Lubmin στη Βαλτική Θάλασσα τέθηκαν σε λειτουργία αφού η Μόσχα ξεκίνησε την στρατιωτική της εκστρατεία στην Ουκρανία το Φεβρουάριο του 2022, εν μέσω της παγκόσμιας κρίσης εφοδιασμού φυσικού αερίου. Οι ρωσο-γερμανικοί αγωγοί Nord Stream είχαν στην πραγματικότητα από καιρό καλύψει πάνω από το 50% των ενεργειακών αναγκών της Γερμανίας σε φυσικό αέριο. Μόνο το 2021 η ευρωπαϊκή χώρα έλαβε περίπου 60 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου μέσω του αγωγού Nord Stream 1 που έχει ήδη φύγει. Ο τερματικός σταθμός Lubmin, αντίθετα, αναμένεται να τροφοδοτεί την ανατολική Γερμανία με έως και 5,2 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως.
Σύμφωνα με τον Patrick Graichen, υφυπουργό του γερμανικού υπουργείου Οικονομίας, συμπεριλαμβανομένων τέτοιων εφεδρικών αγωγών εξετάζεται τώρα για την κατασκευή πλωτών μονάδων αποθήκευσης και επαναεριοποίησης (FSRU) στο Lubmin - η επαναεριοποίηση είναι η διαδικασία μετατροπής του υγροποιημένου αερίου σε φυσικό αέριο. Το Βερολίνο προφανώς θέλει να αναπτύξει έξι από αυτά τα FSRU κατά μήκος της βόρειας ακτής μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους, και υπάρχει επίσης ένα δεύτερο κυβερνητικό έργο στο Lubmin υπό ανάπτυξη - μαζί με τη νορβηγική εταιρεία Stena Power και τη γερμανική ενεργειακή εταιρεία RWE.
Το Βερολίνο υποστηρίζει επί του παρόντος πέντε FSRU, δύο από τα οποία βρίσκονται ήδη σε λειτουργία, στο Brunsbuttel και στο Wilhelmshaven. Η χρήση των υπαρχόντων σωλήνων της Nord Stream για το προαναφερθέν έργο Lubmin FSRU είναι πράγματι πολύ πιο γρήγορη προσπάθεια από την κατασκευή και την αποστολή νέων σωλήνων στην τοποθεσία.
Μένει να δούμε, ωστόσο, πόσο επιτυχημένα και αποτελεσματικά θα είναι τέτοια έργα, καθώς και πόσο καιρό θα είναι δυνατό να πραγματοποιηθούν αγνοώντας τον ελέφαντα στο δωμάτιο, δηλαδή τον πόλεμο της Ουάσιγκτον εναντίον της Γερμανίας και των άλλων Eυρωπαίων «συμμάχων» της. - μια εκστρατεία που υλοποιήθηκε με τις κυρώσεις και τις δολιοφθορές κατά των αγωγών Nord Stream, καθώς και στον πόλεμο επιδοτήσεων που διεξάγουν σήμερα οι ΗΠΑ ενάντια στο ευρωπαϊκό μπλοκ. Όπως έχει ρωτήσει ρητορικά ο Γερμανός πολιτικός Tino Chrupalla, η συμμαχία του ΝΑΤΟ εγγυάται την ασφάλεια στην Ευρώπη ή μάλλον τη θέτει σε κίνδυνο; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα που διαφαίνεται στους εφεδρικούς σωλήνες του Nord Stream.