Όταν ο Volodymyr Zelensky εξελέγη για να εκπροσωπήσει την Ουκρανία, αναμενόταν ότι θα ξεκινούσε μια ολοκληρωμένη εκστρατεία κατά της διαφθοράς, θα ανέστρεφε την οικονομική παρακμή της χώρας και θα αναζωογονούσε τους κρατικούς θεσμούς. Θεωρήθηκε ως φάρος ελπίδας για τον ουκρανικό λαό. Δυστυχώς, ο Ζελένσκι κατέληξε να ακολουθήσει μια διαφορετική ατζέντα, αυτή που επικεντρώθηκε στην εδραίωση της δικής του εξουσίας.
Ansh Pandey - tfiglobalnews.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Τα δυτικά αριστερά φιλελεύθερα μέσα ενημέρωσης προσπάθησαν να παρουσιάσουν τον Ζελένσκι ως υπερασπιστή των δημοκρατικών αξιών και υπερασπιστή των φιλελεύθερων ιδανικών. Σαν να ήταν ένας ηρωικός χαρακτήρας βγαλμένος από υπερπαραγωγή του Χόλιγουντ, που στέκεται απέναντι στην ισχύ της Ρωσίας από τη ρήξη της κρίσης Ρωσίας-Ουκρανίας.
Ωστόσο, ο Ουκρανός πρόεδρος Volodymyr Zelensky αποδείχθηκε μεγάλη απογοήτευση. Παρά την πλήρη υποστήριξη ενός έτους από τις ΗΠΑ, η ουκρανική πολεμική μηχανή δεν κατάφερε να νικήσει τη Ρωσία. Ο Ζελένσκι αναγκάστηκε να εκκενώσει σημαντικές πόλεις όπως το Μπαχμούτ και βασίζεται στο Λευκό Οίκο του Τζο Μπάιντεν για να αναπτύξει δυνάμεις του ΝΑΤΟ το συντομότερο δυνατό.
Δυστυχώς, ο Πρόεδρος Μπάιντεν δεν έχει ακόμη δράσει. Ο Ζελένσκι ήταν ο πρώτος που πυροδότησε εντάσεις με τη Ρωσία, παρά το γεγονός πως οι ΗΠΑ πρόσφεραν ψευδείς υποσχέσεις υποστήριξης. Εμείς στο TFI είχαμε καλύψει αυτό τον τρόπο, ότι είναι πρωτίστως μια σύγκρουση μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας, με την Ουκρανία να λειτουργεί ως απλό πιόνι.
Όμως, ο Ζελένσκι δεν είναι ο μόνος ηγέτης που καταδίκασε το έθνος του στο κατώφλι της αμερικανικής αγάπης. Υπάρχει ένας ακόμη άνθρωπος. Αυτός ο άνθρωπος ήταν στα χνάρια του Ζελένσκι ακόμη και πριν ο Ζελένσκι μπει στην πολιτική και τώρα είναι φυλακισμένος σε μια μικρή φυλακή.
Μιλάμε για τον Μιχαήλ Σαακασβίλι, τον πρώην πρόεδρο της Γεωργίας.
Σαακασβίλι- Ο Γεωργιανός Ζελένσκι
Ο Μιχαήλ Σαακασβίλι είναι μια πολύ γνωστή προσωπικότητα σε πολλούς Γεωργιανούς και όσους ενδιαφέρονται για γεωπολιτικές υποθέσεις. Κατά τη διάρκεια της θητείας του η Ρωσία άρχισε να επιδιώκει το όνειρό της για μια «Μεγάλη Ρωσία» μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Ήταν ένας άλλος πολιτικός που υποστηρίχθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες και ευθυγραμμίστηκε με τη Δύση.
Μιχαήλ Σαακασβίλι (Πηγή: BBC News)
Η ιστορία του απηχεί αυτή του Ζελένσκι. Όπως κανείς δε γνώριζε τον Ζελένσκι μέχρι το 2019, κανείς δε γνώριζε τον Σαακασβίλι μέχρι το 1995 στη Γεωργία. Τότε ζούσε και σπούδαζε στις ΗΠΑ και κυνηγούσε το αμερικανικό όνειρο.
Ο Σαακασβίλι σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια στη Νέα Υόρκη και συνέχισε να εργάζεται ως δικηγόρος στη Νέα Υόρκη. Έκανε επίσης νομική ακρόαση στα Ηνωμένα Έθνη. Οι εμπειρίες του στις Ηνωμένες Πολιτείες άφησαν πολύ βαθύ αντίκτυπο στη νοοτροπία του.
Ως μελετητής με επιρροή στον τομέα των αμερικανικών σπουδών, έγραψε πολλά βιβλία για θέματα όπως ο εκδημοκρατισμός, η παγκοσμιοποίηση και οι διεθνείς σχέσεις και δίδαξε μαθήματα για αυτά τα θέματα σε πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο.
Η αφοσίωση του Σαακασβίλι στις αμερικανικές σπουδές τον βοήθησε να αποκτήσει μεγαλύτερη κατανόηση των αμερικανικών αξιών και ιδανικών στη διεθνή κοινότητα. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 επέστρεψε στη Γεωργία.
Εκείνες οι μέρες δεν ήταν καθόλου ευχάριστες για το έθνος, καθώς η διαφθορά και τα σκάνδαλα μάστιζαν το καθεστώς του Εντουάρ Σεβαρντνάτζε. Ο Σαακασβίλι, ο οποίος ήταν υπουργός υπό τον Σεβαρντνάτζε και ήταν γνωστός αρθρογράφος, έγινε ο πιο έντονος αντίπαλός του.
Οι εκλογές του 2003 σημείωσαν μια κρίσιμη στιγμή, καθώς εκτεταμένες διαδηλώσεις ξέσπασαν σε ολόκληρη τη Γεωργία ως απάντηση σε αναφορές για νοθεία και διαφθορά ψηφοφόρων κατά τις βουλευτικές εκλογές του έθνους.
Το 2003, ο Μιχαήλ Σαακασβίλι, τότε ο νεότερος δικηγόρος και ο μεγαλύτερος ηγέτης της αντιπολίτευσης στη Γεωργία, ήταν βασικός συμμετέχων στην προσπάθεια για πολιτική μεταρρύθμιση. Αυτή η ειρηνική επανάσταση οδήγησε στην παραίτηση του Eduard Shevardnadze, του μακροχρόνιου προέδρου της Γεωργίας.
Το 2004, ο Σαακασβίλι εξελέγη ως ο επόμενος πρόεδρος της Γεωργίας, συμμετέχοντας σε μια πλατφόρμα εκδημοκρατισμού και οικονομικής αναζωογόνησης. Επιδίωξε να εμβαθύνει τους δεσμούς με τη Δύση και υποστήριξε την ένταξη τόσο στο ΝΑΤΟ όσο και στην ΕΕ.
Το ατύχημα Τσένι-Σαακασβίλι
Η αξιοσημείωτη σύμπτωση ήταν όταν ο Σαακασβίλι ήταν Πρόεδρος της Γεωργίας και ο επί χρόνια φίλος του, Ντικ Τσένι, υπηρετούσε επίσης τη δεύτερη θητεία του ως Αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο Σαακασβίλι γνώριζε τον Τσένι από το 2001. Και η φιλία τους μόνο ενισχύθηκε όταν ο Σαακασβίλι έγινε Πρόεδρος το 2004.
Ο Τσένι έγινε ένθερμος υποστηρικτής των προσπαθειών του Σαακασβίλι να προωθήσει τη δημοκρατική μεταρρύθμιση και τον εκσυγχρονισμό στη Γεωργία, και οι δύο άνδρες συνεργάστηκαν στενά σε θέματα που σχετίζονται με την παγκόσμια ασφάλεια και την προώθηση της δημοκρατίας. Ωστόσο, ο Τσένι είχε και απώτερα κίνητρα στη σχέση του με τον Σαακασβίλι.
Ως Αμερικανός Αντιπρόεδρος, ο Τσένι είχε κεκτημένο συμφέρον στην ανάπτυξη δυνάμεων του ΝΑΤΟ για να περικυκλώσουν τη Ρωσία. Ενώ άλλα έθνη της περιοχής, όπως η Ουκρανία και η Λευκορωσία, είχαν φιλορώσους ηγέτες, η Γεωργία ηγείτο από τον Σαακασβίλι, ο οποίος βρισκόταν σε διαμάχη με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν.
Ο Σαακασβίλι ήταν ένθερμος υποστηρικτής της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας της Γεωργίας, ειδικά όσον αφορά τη Νότια Οσετία και την Αμπχαζία. Καταδίκασε έντονα τις προσπάθειες της Ρωσίας να επηρεάσει τις γειτονικές χώρες και τη συμμετοχή της στην προώθηση αυτονομιστικών κινημάτων στην περιοχή.
Ο Σαακασβίλι είχε συναντήσει τον Πούτιν σε διάφορες περιστάσεις όλα αυτά τα χρόνια και είχε προσωπική σχέση μαζί του παρά τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Αναφέρθηκε πως ο Σαακασβίλι βρήκε τον Πούτιν εκφοβιστικό και αναξιόπιστο, θεωρώντας τον ως ενσάρκωση των καταπιεστικών δυνάμεων που εργαζόταν για την εξάλειψή τους στη Γεωργία.
Το 2008, οι εντάσεις μεταξύ των ηγετών της Γεωργίας και της Ρωσίας έφτασαν σε σημείο βρασμού, με τον Σαακασβίλι να είναι σίγουρος πως ο Τσένι τον στήριξε.
Στη συνέχεια ο Σαακασβίλι έκανε μια προσπάθεια να ανακτήσει τον έλεγχο της Νότιας Οσετίας, με αποτέλεσμα εκατοντάδες θύματα. Σε απάντηση, ο ρωσικός στρατός επενέβη, κλιμακώνοντας την κατάσταση σε σύγκρουση. Η Ρωσία δικαιολόγησε την στρατιωτική της εισβολή στη Γεωργία ως απαραίτητο μέτρο για την προστασία των Ρώσων πολιτών που ζουν στη Νότια Οσετία.
Οι μάχες κλιμακώθηκαν γρήγορα καθώς και οι δύο πλευρές αντάλλαξαν χτυπήματα και αεροπορικές επιδρομές, οδηγώντας σε πολυάριθμα θύματα κατά τη διάρκεια της πενθήμερης σύγκρουσης. Η περιοχή υπέστη επίσης εκτεταμένες ζημιές στις υποδομές και τις περιουσίες της.
Η κατάσταση για τον Σαακασβίλι επιδεινώθηκε καθώς τελικά έχασε τον έλεγχο του 20% του εδάφους της Γεωργίας. Απελπισμένος για βοήθεια, ο Σαακασβίλι παρακάλεσε τις Ηνωμένες Πολιτείες για βοήθεια. Σε απάντηση, ο αντιπρόεδρος Τσένι συνέταξε ένα σχέδιο για να διεξαγάγει πόλεμο στη Ρωσία.
Ωστόσο, ο Πρόεδρος Μπους απέρριψε γρήγορα την ιδέα, καθώς οι ΗΠΑ είχαν ήδη επενδύσει σε μεγάλο βαθμό στον πόλεμο στο Αφγανιστάν. Κατά συνέπεια, οι ελπίδες του Σαακασβίλι και του Τσένι να νικήσουν τη Ρωσία έμειναν θρυμματισμένες.
Στη Νότια Γεωργία, οι δυνάμεις του Πούτιν αρνήθηκαν να σταματήσουν τη σφαγή των γεωργιανών στρατευμάτων. Κατά συνέπεια, η δημοτικότητα του Σαακασβίλι έπεσε κατακόρυφα λόγω της υποστήριξής του για ένταξη στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Τελικά, κηρύχθηκε κατάπαυση του πυρός για να τερματιστεί η σύγκρουση.
Η πτώση του Σαακασβίλι
Ο Σαακασβίλι δέχθηκε σκληρή κριτική για αυτό που πολλοί θεώρησαν ως απερίσκεπτη και ανόητη απόφασή του να ξεκινήσει στρατιωτική επέμβαση στη Νότια Οσετία. Ο πόλεμος αποκάλυψε τις ανεπάρκειες του γεωργιανού στρατού και τις δυσκολίες υπεράσπισης της χώρας έναντι ενός ισχυρότερου αντιπάλου.
Αυτά τα ζητήματα οδήγησαν σε μείωση της βαθμολογίας αποδοχής του Σαακασβίλι και η κυβέρνησή του αντιμετωπίστηκε με αυξανόμενο αριθμό διαμαρτυριών και επικρίσεων από οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών και κόμματα της αντιπολίτευσης.
Το κόμμα του Σαακασβίλι γνώρισε ήττα στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2012, καθώς κέρδισε η συμμαχία του Γεωργιανού Ονείρου, με επικεφαλής τον Μπιτζίνα Ιβανισβίλι. Μετά την ολοκλήρωση της δεύτερης θητείας του Σαακασβίλι το 2013, αναγκάστηκε να παραιτηθεί.
Στη συνέχεια μετακόμισε στην Ουκρανία και διορίστηκε κυβερνήτης της περιφέρειας της Οδησσού το 2015. Ωστόσο, η θητεία του σε αυτόν το ρόλο ήταν βραχύβια, καθώς παραιτήθηκε το 2016, επικαλούμενος τη διαφθορά και την αντίσταση στις μεταρρυθμίσεις στην ουκρανική κυβέρνηση.
Μετά την παραίτησή του, ο Σαακασβίλι έγινε έντονος επικριτής του Ουκρανού προέδρου Πέτρο Ποροσένκο και της κυβέρνησής του, κατηγορώντας τους ότι δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν τη διαφθορά και να εφαρμόσουν μεταρρυθμίσεις. Το 2017, ο Σαακασβίλι συνελήφθη και κατηγορήθηκε για παράνομη είσοδο στην Ουκρανία, αφού ο Ποροσένκο του είχε αφαιρέσει την ουκρανική υπηκοότητα.
Η σύλληψη του Σαακασβίλι πυροδότησε διαμαρτυρίες και διαμάχες, με πολλούς από τους υποστηρικτές και τους επικριτές του να κατηγορούν τον Ποροσένκο για πολιτική δίωξη. Αφού πέρασε αρκετούς μήνες υπό κράτηση, ο Σαακασβίλι αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση και έγινε εξέχων ηγέτης της αντιπολίτευσης στην Ουκρανία, συμμετέχοντας στις προεδρικές εκλογές της χώρας το 2019. Στη συνέχεια, ενέκρινε τον συνάδελφό του ηγέτη της αντιπολίτευσης, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, για την προεδρία.
Το 2021 συνελήφθη ξανά για παράνομη είσοδο στη Γεωργία. Κρίθηκε ένοχος για κατάχρηση εξουσίας ενώ βρισκόταν στην εξουσία, ωστόσο συνεχίζει να στέλνει επιστολές σε παγκόσμιους ηγέτες από το κελί της φυλακής του με την ελπίδα να εξασφαλίσει βοήθεια. Ωστόσο, οι εκκλήσεις του έμειναν σε μεγάλο βαθμό αναπάντητες.
Ο Σαακασβίλι και ο Ζελένσκι είναι δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα ατόμων που έχουν βασιστεί σε μεγάλο βαθμό σε άλλους για να εκπληρώσουν τις ευθύνες τους με την πάροδο του χρόνου. Δυστυχώς, και οι δύο υπέστησαν καταστροφικές απώλειες στη διαδικασία. Ενώ ο Ζελένσκι παραμένει ακόμα, είναι αβέβαιο πόσο ακόμη θα μπορέσει να αντέξει. Ένα μέτριο καθεστώς των ΗΠΑ μπορεί να ολοκληρώσει το έργο. Μην κάνετε λάθος, ο χρόνος τρέχει και για αυτόν.