 |
| pixabay / Couleur |
Οι δηλώσεις του Υπουργού Άμυνας Νίκου Δένδια στο Athens Security Forum, ότι οι ευρωπαϊκές κοινωνίες χρειάζονται “αλλαγή κουλτούρας” και “επιστροφή στο πνεύμα της αυτοθυσίας”, ώστε ο Ευρωπαίος πολίτης να είναι έτοιμος να θυσιαστεί για τα δικαιώματα που απολαμβάνει, ανοίγουν μια συζήτηση με πολύ σοβαρές προεκτάσεις. Ιδίως όταν συνοδεύονται από τη διαπίστωση ότι η Ευρώπη “δεν αντέχει να βλέπει φέρετρα με σημαία”, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ.
Του Στρατή Μαζίδη
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά:
Εμείς γεννηθήκαμε με ελληνική σημαία, όχι με ευρωπαϊκή. Οι Τσέχοι με τσέχικη, οι Ιταλοί με ιταλική, και ούτω καθεξής. Τα έθνη της Ευρώπης έχουν τα δικά τους ιστορικά βιώματα, τις δικές τους πληγές και τις δικές τους προτεραιότητες. Δεν είναι αυτονόητο –και ούτε υποχρεωτικό– ότι πρέπει να θυσιαστούν σε πολέμους που προκύπτουν από γεωπολιτικές συγκρούσεις άλλων.
Και οι κοινωνίες έχουν ήδη δείξει σε πληθώρα ερευνών τα τελευταία χρόνια ότι δεν επιθυμούν να γίνουν πιόνια σε τέτοιες αντιπαραθέσεις. Είναι απόλυτα δικαιολογημένο.
Για ποιον λόγο να πεθάνει ένας Ευρωπαίος σε κάποια γωνιά της Ανατολικής Ευρώπης;
Εξαιτίας των μεθοδευμένων εξελίξεων που οδήγησαν στην ανατροπή του νόμιμα εκλεγμένου Ουκρανού προέδρου το 2014;
Ή επειδή, λίγο πριν από την έκρηξη του πολέμου, κάποιοι ενθάρρυναν την ουκρανική ηγεσία να κινηθεί στρατιωτικά στο Ντονμπάς;
Όσοι έχουν μνήμη, θυμούνται τις συγκεντρώσεις ουκρανικών δυνάμεων στη γραμμή επαφής στα τέλη του 2021. Και όσοι έχουν γνώση της ιστορίας, θυμούνται πώς “διαβεβαιώσεις τρίτων” οδήγησαν και τον δικτάτορα Ιωαννίδη σε ολέθριες αποφάσεις κατά της Κύπρου.
Δεν είμαστε διατεθειμένοι να θυσιαστούμε για τις ΗΠΑ, για την Ούρσουλα, για τον Ζελένσκι ή για τον Μακρόν.
Ούτε να πληρώσουμε –εμείς ή τα παιδιά μας– τις επιλογές άλλων λαών ή των ελίτ τους, που αποφάσισαν να πάρουν κάποιον που υποδύθηκε τον πρόεδρο σε τηλεοπτική σειρά και να του αναθέσουν τον ίδιο ρόλο στην πραγματικότητα
Αρκετά πληρώνουμε ήδη τις δικές μας λανθασμένες επιλογές στην κάλπη, καθώς και εκείνων που απέχουν όταν πρέπει να αποφασίσουν.
Και βέβαια, όσοι μιλούν για “αυτοθυσία” από τα βήματα των συνεδρίων, δεν πρόκειται να βρεθούν οι ίδιοι στην πρώτη γραμμή. Ούτε τα παιδιά τους θα γυρίσουν πίσω τραυματισμένα – ή χειρότερα. Είναι πολύ εύκολο να ζητάς θυσίες όταν δεν πρόκειται να τις υποστείς.
Αλλά και ας υποθέσουμε ότι φτάνουμε σε αυτό το σημείο.
Τι ακριβώς να υπερασπιστεί σήμερα ο μέσος Έλληνας;
Τον ΕΝΦΙΑ; Την ακρίβεια; Τον ΟΠΕΚΕΠΕ; Τα Τέμπη; Το προβληματικό ΕΣΥ;
Την καθημερινότητα που έχει γίνει αριθμοποίηση, φόρος, πρόστιμο και ανασφάλεια;
Το γεγονός ότι η χώρα έχει μετατραπεί σε χώρο όπου μπαίνουν και βγαίνουν όλοι χωρίς έλεγχο;
Ποιος πολίτης θα δώσει τη ζωή του για αυτή την πραγματικότητα;
Το ίδιο ισχύει και για την υπόλοιπη Ευρώπη.
Αρκεί να συγκρίνει κανείς πώς ήταν οι χώρες αυτές τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 [ως προς την ασφάλεια, την ευημερία, την κοινωνική συνοχή, την κουλτούρα, την στάση τους απέναντι στις παραδοσιακές αξίες] και πώς είναι σήμερα, για να καταλάβει πόσο έχει διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός και πόσο διαφορετικές είναι οι επιθυμίες των πολιτών από τις πράξεις των κυβερνήσεών τους.
Αν κάποιοι εντός Ελλάδας επιδιώκουν να γίνουν αρεστοί στους Αμερικανούς ή γενικότερα στη Δύση, ίσως επειδή ονειρεύονται μελλοντικούς ρόλους στην πολιτική τους καριέρα, ας ξεκινήσουν από το αυτονόητο:
Ας πείσουν πρώτα τις οικογένειές τους και τους υποστηρικτές τους, και όλοι μαζί μπορούν να πάνε να πολεμήσουν για τα συμφέροντα τρίτων.
Οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης –και σίγουρα ο ελληνικός– έχουν κάθε δικαίωμα να αρνηθούν να γίνουν αναλώσιμοι.