Τα τελευταία 24ωρα η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί αποσβολωμένη όσα διαδραματίζονται στην Κρήτη. Μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις, αντί να αντιμετωπίζουν το έγκλημα σε όλη τη χώρα, έχουν σταλεί σε ένα μικρό χωριό, επειδή δύο οικογένειες συντηρούν μια βεντέτα.
Του Στρατή Μαζίδη
Το ότι στην Κρήτη υπάρχουν «άβατα» και μίνι οπλοστάσια δεν ξαφνιάζει κανέναν. Όμως, όταν για ένα συγκεκριμένο μέρος της χώρας δεν ισχύουν οι νόμοι που εφαρμόζονται παντού αλλού, τι μπορεί να περιμένει κανείς; Την ίδια ώρα, αν μια κοπέλα ή ένας νεαρός βρεθούν στους δρόμους της Αθήνας να έχουν μαζί τους, π.χ., σπρέι πιπεριού ως μέσο αυτοάμυνας, θα καταλήξουν στον εισαγγελέα.
Ακούμε για πολυβόλα, καλάσνικοφ, κρυψώνες, απειλές, προειδοποιήσεις προς τους κατοίκους να εγκαταλείψουν το χωριό «γιατί θα χυθεί αίμα» — και όλα αυτά, την ώρα που ό,τι πιο επίλεκτο διαθέτει η αστυνομία βρίσκεται ήδη εκεί.
Αν οι δύο οικογένειες θέλουν να «χτυπηθούν», κανείς δεν μπορεί να τις εμποδίσει. Βέβαια, δεν επιλέγουν να το κάνουν στα βουνά της Συρίας, του Κουρδιστάν ή του Κασμίρ, αλλά στη Δημοκρατία της Μπανανίας, όπου μας έλαχε να ζούμε — με την ανοχή μιας πολιτείας που κλείνει τα μάτια στους ιδιότυπους, άγραφους «νόμους» του νησιού.
Η συγχώρεση ή το να σβήσεις το παρελθόν δεν είναι απλή υπόθεση· ό,τι οδηγεί στην αγιότητα είναι δύσκολο. Ο άγιος Διονύσιος της Ζακύνθου, ως ηγούμενος του μοναστηριού και μέλος οικογένειας που είχε αντίστοιχες διαφορές με μια άλλη, έκρυψε, φυγάδευσε και έδωσε την ευκαιρία στον δολοφόνο του αδελφού του να μετανοήσει. Ένα μάθημα που δείχνει πόσο μακριά είμαστε από την πραγματική έννοια της υπέρβασης.
Το κράτος, βέβαια, έχει άλλα πιο «επείγοντα» θέματα: να τρομοκρατήσει τους επαγγελματίες με εξοντωτικά πρόστιμα για το IRIS στα POS, να φοβίσει τους πολίτες με αποκλεισμούς αν δεν λάβουν προσωπικό αριθμό — μετατρέποντάς τους από πρόσωπα σε νούμερα — να κλείσει τα ΕΛΤΑ και να επινοήσει την επόμενη υποχρεωτικότητα εις βάρος της κοινωνίας και της ελευθερίας.
Το γεγονός ότι, με το χωριό αστυνομοκρατούμενο, συνεχίζουν να εκτοξεύονται απειλές, δεν είναι γελοιοποίηση της πολιτείας, αλλά η απόδειξη πως δεν υπάρχει κράτος. Τυχαίο ότι κάνει τον γύρο του διαδικτύου βίντεο με παρέμβαση του Ρουβίκωνα [και αμέτρητα επιδοκιμαστικά σχόλια] σε προϊστάμενο δημοτικής υπηρεσίας, μετά από αναφορές για τη συμπεριφορά του; Ποια πειθαρχικά και ποιες ΕΔΕ; Με μια επίσκεψη λίγων λεπτών «τακτοποιήθηκαν» όλα.
Και το πιο τραγικό; Ακόμη δεν ξέρουμε τι ακριβώς έγινε, γιατί έγινε, ποιος το ξεκίνησε. Αν όμως γιουχαϊστεί κάποιος πολιτικός, οι υπεύθυνοι εντοπίζονται μέσα σε λίγες ώρες. Για ένα, όμως, είμαστε σίγουροι: 51 χρόνια μετά την πτώση της χούντας, υπάρχει χωριό στην Ελλάδα που ζει υπό έναν ιδιότυπο στρατιωτικό νόμο.
Ας ασχοληθούμε τώρα με τη λαμπερή Κίμπερλι Γκιλφόιλ — τι έφαγε, τι ήπιε, τι ώρα σηκώθηκε, πού έκανε like — και άλλα τέτοια «σοβαρά» ζητήματα.