 |
| pixabay / theSOARnet |
Η δεύτερη είναι ότι οι πόλεμοι του μέλλοντος θα είναι υπερτεχνοκρατούμενοι, πόλεμοι υπερόπλων και υπερμηχανών. Στην πράξη, τον ουκρανικό πόλεμο τον κρίνουν οι παραδοσιακότατες οβίδες και το πυροβολικό. Και τα εδάφη τα καταλαμβάνουν όχι τα αεροπλάνα φυσικά, αλλά οι μπότες των πεζικάριων.
Η τρίτη δοξασία είναι ότι οι πόλεμοι του μέλλοντος θα γίνονται από επαγγελματίες στρατιωτικούς. Στην Ουκρανία όμως έχουμε αναβίωση των μαζικών λαϊκών πολέμων του παρελθόντος. Οχτώ επιστρατεύσεις έχει κάνει ο Ζελένσκι, και μία, αλλά θηριώδη, ο Πούτιν. Καλές οι ειδικές δυνάμεις αλλά η μάζα, τουτέστιν οι κληρωτοί, καλείται να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Και οι Ρώσσοι και οι Ουκρανοί άλλωστε επί οχτώ χρόνια, μετά το 2014, γι' αυτή την μαζική κινητοποίηση προετοίμαζαν μεθοδικά τους λαούς τους.
Η τέταρτη δοξασία είναι ότι οι πόλεμοι τείνουν πλέον να γίνουν κεραυνοβόλοι, αλά Blitzkrieg ή Σοκ και Δέος κατά το αμερικανικό ανάλογο της εισβολής στο Ιράκ ή του βομβαρδισμού της Σερβίας. Η Ουκρανία δείχνει το αντίθετο, πόλεμο θέσεων και φθοράς, πόλεμο αυτοσχεδιασμού και αντοχής και όχι πόλεμο στρατηγικής και πρωτοβουλίας.
(Όλες αυτές οι εξελίξεις έχουν φυσικά εφαρμογή και στα ελληνοτουρκικά. Η χρόνια πεποίθηση των ελληνικών αρχηγεσιών ότι μια ενδεχόμενη σύγκρουση στο Αιγαίο ή στη Μεσόγειο θα κρατήσει λίγες ημέρες και θα κριθεί στην τεχνολογική υπεροχή, στις μαγικές ικανότητες λ.χ. των Ραφάλ, των Μπελαρά ή των F-35, πόσο ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα; Εκτός πια και μας σώσουν, ξανά μανά, οι αρχιδιπλωμάτες των σεισμών...)