Είναι ο πόλεμος πίσω από τον ουρανό;
Έχετε τυφλωθεί όλοι:
Είναι ο πόλεμος μέσα στο μυαλό σου;
Όλος ο κόσμος ξέρει το σκορ
Αλλά κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να βρει τον πόλεμο
Τιμ Μπάκλεϊ
Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να βρει τον πόλεμο
Julian Macfarlane / Παρουσίαση Freepen.gr
Ωστόσο, όπως είδαμε με την πρόσφατη επίθεση με πυραύλους HIMARS που εξαφάνισε μια ρωσική εταιρεία στο Makeyevka, πως η UAF έχει την περιστασιακή επιτυχία.
Φως στο τέλος του τούνελ — ή απλώς άλλο ένα τούνελ;
Πού είναι η ρωσική επίθεση;
Νόμιζα ότι η επίθεση για την οποία προετοιμάζονται προφανώς οι Ρώσοι θα ξεκινούσε νωρίτερα, αλλά… δεν έχει ξεκινήσει. Ο B. στο MoA έχει επίσης ένα εξαιρετικό άρθρο για αυτό.
Γιατί;
Ο ασυνήθιστα ζεστός καιρός που εμπόδισε το έδαφος να παγώσει όσο αναμενόταν θα μπορούσε να είναι ένας λόγος.
Υπάρχουν και άλλοι λόγοι.
Μια μεγάλης κλίμακας επίθεση είναι πολύπλοκη, δύσκολο να σχεδιαστεί, πολλά μπορεί να πάνε στραβά και πρέπει να αναζητήσετε και να καταστρέψετε τον εχθρό, θέτοντας τα δικά σας στρατεύματα σε κίνδυνο. Ο Scott Ritter επισημαίνει πως μια μεγάλη ώθηση θα αύξανε την «πρόσοψη» των αμυντικών γραμμών. Φυσικά, σκέφτεται με τους τυπικούς όρους του Αμερικανικού / Σώματος Πεζοναυτών για τον πόλεμο για το έδαφος, σε αντίθεση με τον πόλεμο κινητικότητας που στοχεύει στην καταστροφή του εχθρού, όπως ήταν η στρατηγική του Γκραντ στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο.
Για να πάρουν έδαφος σε μια χώρα τόσο μεγάλη όσο η Ουκρανία, οι Ρώσοι θα πρέπει να πάρουν τον έλεγχο και των σιδηροδρόμων για τις μεταφορές, όπως λέει ο Dima. Ο Ντίμα πιστεύει ότι ετοιμάζονται να το κάνουν αυτό, αλλά δε θα ήταν μικρό έργο. Και ακόμη κι αν έχετε τις πίστες και τις εξειδικευμένες μονάδες της Ρωσίας εκπαιδευμένες για να δουλέψουν, δε θα είναι εύκολο και θα πάρει χρόνο.
Λάβετε επίσης υπόψη πως η Ρωσία δε θέλει πραγματικά την «ουκρανική» Ουκρανία - τη Δύση, ειδικά τη Γαλικία, την οποία ο Πούτιν θεωρεί ως έδαφος που επιβλήθηκε στη Ρωσία από τον Λένιν - σε βάρος της Ρωσίας, σαν δώρο από την πεθερά σας.
Η Δυτική Ουκρανία είναι το φτωχότερο μέρος της Ουκρανίας στο σύνολό της και έχει λίγα να προσφέρει.
Η επίθεση, όταν έρθει, πιθανότατα δε θα είναι το είδος που πολλοί θα ήθελαν να δουν - μια επίθεση με στόχο να καταλάβει ολόκληρη τη ρωσική Ουκρανία, ίσως ακόμη και το Κίεβο και το Λβιβ. Γιατί να ασχοληθούν;
Προς το παρόν. Σε όλο το μήκος της γραμμής επαφής, έχετε έναν εχθρό που έρχεται κοντά σας και σας εκλιπαρεί να τον σκοτώσετε. Αυτό είναι το μάθημα του Bakhmut και προηγουμένως του Kherson και του Krasny Liman.
Το Μπαχμούτ έχει πάρει την περισσότερη δημοσιότητα.
Αρχικά, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, βασιζόμενα στο Κίεβο, ισχυρίστηκαν πως αυτή η ερημωμένη πλέον πόλη ήταν ένα «στρατηγικό» πλεονέκτημα, ακριβώς όπως η πόλη Kherson. Για την UAF, ο Kherson αποδείχθηκε ότι ήταν ένα παθητικό παρά ένα περιουσιακό στοιχείο και το έχουν εγκαταλείψει λίγο πολύ, χάνοντας δεκάδες άνδρες λόγω βομβαρδισμών και επιδρομών drones από την άλλη πλευρά του ποταμού. Οι Ρώσοι είχαν καταλάβει προηγουμένως την πόλη Kherson με επίλεκτα στρατεύματα. Αυτά τώρα μεταφέρονται σε άλλες περιοχές όπου είναι πιο χρήσιμα. Με άλλα λόγια, η ρωσική «υποχώρηση» ήταν νίκη. Και η «επιτυχία» της UAF ήταν αποτυχία.
Τώρα, με τεράστιες ουκρανικές απώλειες σε όλη τη γραμμή επαφής και στην ενδοχώρα, χάρη στις καθημερινές πυραυλικές επιθέσεις και την καταστροφή ουκρανικών ενεργειακών συστημάτων, ο Zelensky υποβαθμίζει τη σημασία του Bakhmut. Όχι τόσο μεγάλη υπόθεση, φαίνεται να λέει τώρα.
Ο Άλεξ Μερκούρης δικαίως ρώτησε τον Εντ αν το Μπαχμούτ δεν είναι σημαντικό τώρα — γιατί να θυσιάσουμε έως και 1000 άνδρες την ημέρα γι' αυτό; Ο συνταγματάρχης Andrew Milburn, καθόλου φίλος των Ρώσων και που βρισκόταν σε «εκείνο το φρικτό και άθλιο μέρος» λέει:
Η Ουκρανία είναι μια "διεφθαρμένη, γ@μημένη κοινωνία" που διοικείται από "πατημένους ανθρώπους" Ουκρανοί στρατιώτες "σκοτώνουν μάγκες που παραδόθηκαν", διαπράττουν "ωμότητες".
Συνταγματάρχης Andrew Milburn
Ο Ζελένσκι δεν είναι καν καλός κωμικός. Το Μπαχμούτ είναι το χειρότερο αστείο του.
Είναι ο πόλεμος μέσα στο μυαλό σας;
Για τον βολοντιμίρ' σημασία έχει μόνο μια ιστορία που πουλάει. Γενναίοι Ουκρανοί θυσιάζονται για τη χώρα τους ενάντια σε κακούς εισβολείς; Ηρωικοί θάνατοι; Να κλαίμε την «Ελευθερία»; Όλα καλά πράγματα. Αλλά το κοινό πρέπει να είναι μεθυσμένο ή εγκεφαλικό για να το εκτιμήσει.
Ως στρατιωτικός στρατηγός, ο Ζελένσκι είναι μ@λάκας. Μια φλοκάτη. Δεν παλεύει για να κερδίσει. Παλεύει για να διατηρήσει τη ροή των μετρητών.
Είναι πλέον δισεκατομμυριούχος. Και όταν τελειώσει αυτή η συναυλία, θα προχωρήσει σε άλλη. Η Ουκρανία μπορεί να χάσει, αλλά δε θα το κάνει. Θα κάνει σειρές οπτάνθρακα στο Μπέβερλι Χιλς.
Τα δυτικά ΜΜΕ τον επευφημούν. Το Netflix θα κάνει μια σειρά.
Δεν πειράζει που το Bakhmut ήταν μια ρωσική πόλη που ονομαζόταν Artemovsk και οι Δυτικοί Ουκρανοί είναι οι εισβολείς. Δεν έχει σημασία ότι οι άνδρες που πεθαίνουν στο Μπαχμούτ είναι κακώς εκπαιδευμένοι στρατεύσιμοι που αναγκάζονται να πολεμήσουν. Δεν έχει σημασία το ίδιο πράγμα να συμβαίνει σε όλη τη γραμμή επαφής.
Ο διοικητής μας μας είπε, όταν ήμασταν στο πεδίο της μάχης: αν αρχίσετε να υποχωρείτε, θα σας πυροβολήσουμε, επίσης πίσω σας υπάρχουν στρατεύματα φραγμού, που θα πυροβολούν αυτούς που τρέχουν».
Ντμίτρι Ταρασιούκ, 95η ταξιαρχία εφόδου, UAF
Το «Bakhmut» είναι ένα γεγονός των μέσων ενημέρωσης - όπως και ολόκληρος ο ουκρανικός «πόλεμος». Ψυχαγωγία για το κοινό. Και τεράστια κέρδη για τις αμερικανικές εταιρείες όπλων.
Οι Ρώσοι το βλέπουν διαφορετικά. Για αυτούς, αυτή η σύγκρουση είναι υπαρξιακή — και ηθική, αν όχι πνευματική.
Σχεδόν κάθε Ρώσος είχε στην οικογένειά του ανθρώπους που πέθαναν στον πόλεμο κατά των Ναζί. Τώρα, το βλέπουν ως έναν ακόμη πόλεμο κατά του φασισμού. Οι Ναζί στην Ουκρανία. Φασίστες στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Η κοινή γνώμη υποστηρίζει πλέον ολόψυχα ακόμη πιο ισχυρά μέτρα κατά της Δύσης. Όπως και στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο ρωσικός λαός συγκεντρώνεται, πρόθυμος να κάνει θυσίες.
Το πρόσφατο χτύπημα της HIMARS στην προσωρινή στέγαση των ρωσικών στρατευμάτων στις αρχές της 1ης Ιανουαρίου που αναφέρθηκε προηγουμένως στοίχισε τη ζωή 89 Ρώσων στρατιωτών, ίσως και περισσότερους και γιορτάζεται πολύ στη Δύση, από τους New York Times, για παράδειγμα ως απόδειξη πως η Ουκρανία «κερδίζει». Τα ρωσικά νέα για το συμβάν ήταν διαφανή και ακριβή. Το ρωσικό κοινό και το κοινοβούλιο είναι εξοργισμένοι, ζητώντας έρευνες, να πέσουν κεφάλια — και να υπάρξουν αντίποινα.
Από την άλλη πλευρά, η Ρωσία πραγματοποιεί επιτυχημένα χτυπήματα όπως αυτό στους Ουκρανούς ομολόγους της σχεδόν καθημερινά, όπως ξεκαθαρίζει το SouthFront. Και δε βλέπετε τον ίδιο σάλο στην Ουκρανία. Ο ουκρανικός Τύπος — ό,τι έχει απομείνει από αυτόν — δε σας λέει πολλά για τις τεράστιες απώλειες.
Αλλά τότε η Ρωσία είναι μια δημοκρατία, με ένα ενημερωμένο, εγγράμματο, σκεπτικιστικό κοινό. Και η Ουκρανία του Ζελένσκι είναι ένα νεοναζιστικό κράτος.
Αυτό το χτύπημα χρησιμεύει για να παρακινήσει τους Ρώσους να υποστηρίξουν ακόμη περισσότερο τον Πούτιν. Ο εθελοντισμός, ήδη σε εκπληκτικό επίπεδο, θα αυξηθεί. Και η κοινότητα των «ατλαντικών» της Ρωσίας θα ήταν καλύτερα να προσηλυτιστεί — ή να φύγει.
Το τέλος του πολέμου της Ουκρανίας θα είναι στην πραγματικότητα περισσότερη σύγκρουση. Το τούνελ στο τέλος του τούνελ, ανέφερα. Γιατί, ως πόλεμος αντιπροσώπων, η Ουκρανία είναι μόνο ένα πεδίο μάχης. Και η Ρωσία που εξελίσσεται τώρα είναι κάτι διαφορετικό — πιο δυνατή, πιο ενοποιημένη, πιο ισχυρή και πιο ανεξάρτητη.
Ποιος μπορεί να βρει τον πόλεμο; Κανένας.