 |
| Wendelin_Jacober / pixabay |
Ντάγκλας Μακγκρέγκορ - theamericanconservative.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας που δόθηκε στις 29 Νοεμβρίου, ο Πολωνός υφυπουργός Εθνικής Άμυνας (MON) Marcin Ociepa είπε: "Η πιθανότητα ενός πολέμου στον οποίο θα εμπλακούμε είναι πολύ υψηλή. Πολύ υψηλή για να αντιμετωπίσουμε αυτό το σενάριο μόνο υποθετικά". Το πολωνικό υπουργείο άμυνας φέρεται να σχεδιάζει να καλέσει 200.000 εφέδρους το 2023 για εκπαίδευση μερικών εβδομάδων, αλλά παρατηρητές στη Βαρσοβία υποψιάζονται πως αυτή η ενέργεια θα μπορούσε εύκολα να οδηγήσει σε εθνική επιστράτευση.
Εν τω μεταξύ, εντός της κυβέρνησης Μπάιντεν, υπάρχει αυξανόμενη ανησυχία ότι η πολεμική προσπάθεια της Ουκρανίας θα καταρρεύσει υπό το βάρος μιας ρωσικής επίθεσης. Και καθώς το έδαφος στη Νότια Ουκρανία τελικά παγώνει, οι φόβοι της διοίκησης είναι δικαιολογημένοι. Σε μια συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στον Economist, ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων της Ουκρανίας στρατηγός Valery Zaluzhny παραδέχτηκε ότι η ρωσική επιστράτευση και οι τακτικές λειτουργούν. Άφησε μάλιστα να εννοηθεί πως οι ουκρανικές δυνάμεις μπορεί να μην είναι σε θέση να αντέξουν την επερχόμενη ρωσική επίθεση.
Ωστόσο, ο Zaluzhny απέρριψε κάθε ιδέα διευθέτησης μέσω διαπραγματεύσεων και αντ' αυτού ζήτησε περισσότερο εξοπλισμό και υποστήριξη. Συνέχισε επιμένοντας ότι με 300 νέα άρματα μάχης, 600 έως 700 νέα οχήματα μάχης πεζικού και 500 νέα Howitzer, θα μπορούσε να κερδίσει τον πόλεμο με τη Ρωσία. Ειλικρινά, ο στρατηγός Zaluzhny δε ζητά βοήθεια, ζητά νέο στρατό. Εκεί βρίσκεται ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ.
Όταν τα πράγματα πάνε άσχημα για την εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον, οι αληθινοί πιστοί του μεγάλου σκοπού πάντα αντλούν βαθιά από το πηγάδι της ιδεολογικής αυταπάτης για να χαλάσουν τον εαυτό τους για την τελική μάχη. Ο Blinken, ο Klain, ο Austin και το υπόλοιπο πολεμικό κόμμα συνεχίζουν να υπόσχονται αιώνια υποστήριξη στο Κίεβο ανεξάρτητα από το κόστος. Όπως οι «καλύτεροι και οι λαμπρότεροι» της δεκαετίας του 1960, είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν το ρεαλισμό σε ευσεβείς πόθους, να βυθιστούν στη βουτιά της δημοσιότητας και της αυτοπροβολής στη μία δημόσια επίσκεψη στην Ουκρανία μετά την άλλη.
Αυτό το θέαμα θυμίζει τρομακτικά γεγονότα πριν από περισσότερα από 50 χρόνια, όταν ο πόλεμος αντιπροσώπων της Ουάσιγκτον στο Βιετνάμ απέτυχε. Οι αμφιβολίες εντός της κυβέρνησης Τζόνσον σχετικά με τη σοφία της επέμβασης στο έδαφος για τη διάσωση της Σαϊγκόν από βέβαιη καταστροφή κρύβονταν. Το 1963, η Ουάσιγκτον είχε ήδη 16.000 στρατιωτικούς συμβούλους στο Βιετνάμ. Η ιδέα ότι η Ουάσιγκτον υποστήριζε μια κυβέρνηση στο Νότιο Βιετνάμ που μπορεί να μην κερδίσει εναντίον του Βόρειου Βιετνάμ απορρίφθηκε αδικαιολόγητα. Ο υπουργός Εξωτερικών Ντιν Ρασκ είπε: «Δε θα αποσυρθούμε μέχρι να κερδηθεί ο πόλεμος».
Την άνοιξη του 1965, Αμερικανοί στρατιωτικοί σύμβουλοι είχαν ήδη πεθάνει. Ο στρατηγός Westmoreland, τότε διοικητής της Στρατιωτικής Διοίκησης Βοήθειας Βιετνάμ, ανέφερε στο LBJ : «Είναι όλο και πιο εμφανές πως τα υπάρχοντα επίπεδα βοήθειας των Ηνωμένων Πολιτειών δεν μπορούν να αποτρέψουν την κατάρρευση του Νοτίου Βιετνάμ... Το Βόρειο Βιετνάμ κινείται για να σκοτώσει... Κατόπιν αιτήματος της κυβέρνησης του Νοτίου Βιετνάμ, πρέπει να ληφθεί η απόφαση να δεσμευτούν το συντομότερο δυνατό 125.000 στρατεύματα των Ηνωμένων Πολιτειών για να αποτρέψουν την κατάληψη της εξουσίας από τους κομμουνιστές».
Η άνευ όρων υποστήριξη της κυβέρνησης Μπάιντεν στο καθεστώς Ζελένσκι στο Κίεβο φθάνει σε ένα στρατηγικό σημείο καμπής που δε μοιάζει με αυτό που έφτασε το LBJ το 1965. Όπως το LBJ ξαφνικά αποφάσισε το 1964 ότι η ειρήνη και η ασφάλεια στη Νοτιοανατολική Ασία ήταν ζωτικό στρατηγικό συμφέρον των ΗΠΑ, η κυβέρνηση Μπάιντεν προβάλλει ένα παρόμοιο επιχείρημα τώρα για την Ουκρανία. Όπως το Νότιο Βιετνάμ τη δεκαετία του 1960, η Ουκρανία χάνει τον πόλεμο με τη Ρωσία.
Τα νοσοκομεία και τα νεκροτομεία της Ουκρανίας είναι γεμάτα με τραυματίες και ετοιμοθάνατους Ουκρανούς στρατιώτες. Ο πληρεξούσιος της Ουάσιγκτον στο Κίεβο έχει σπαταλήσει το ανθρώπινο κεφάλαιο και τη σημαντική δυτική βοήθεια σε μια σειρά αυτοκαταστροφικών αντεπιθέσεων. Οι Ουκρανοί στρατιώτες που επανδρώνουν τις αμυντικές γραμμές που αντιμετωπίζουν οι Ρώσοι στρατιώτες στη Νότια Ουκρανία είναι γενναίοι άνδρες, αλλά δεν είναι ανόητοι. Οι Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες ήταν γενναίοι και πέθαναν ακόμα.
Ο πραγματικός κίνδυνος τώρα είναι πως ο Μπάιντεν θα εμφανιστεί σύντομα στην τηλεόραση για να επαναλάβει την παράσταση του LBJ το 1965, αντικαθιστώντας τη λέξη «Νότιο Βιετνάμ» με την «Ουκρανία»:
Απόψε, συμπατριώτες μου Αμερικανοί, θέλω να σας μιλήσω για την ελευθερία, τη δημοκρατία και τον αγώνα του ουκρανικού λαού για νίκη. Κανένα άλλο ερώτημα δεν απασχολεί τόσο τους ανθρώπους μας. Κανένα άλλο όνειρο δεν απορροφά τόσο πολύ τα εκατομμύρια που ζουν στην Ουκρανία και την Ανατολική Ευρώπη… Ωστόσο, δε μιλάω για επίθεση του ΝΑΤΟ στη Ρωσία. Αντίθετα, προτείνω να σταλεί ένας συνασπισμός πρόθυμων υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, αποτελούμενος από αμερικανικές, πολωνικές και ρουμανικές ένοπλες δυνάμεις στην Ουκρανία, για να δημιουργήσει το επίγειο ισοδύναμο μιας «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων». Η αποστολή που προτείνω είναι ειρηνική, η δημιουργία μιας ασφαλούς ζώνης στο δυτικό μεγαλύτερο τμήμα της Ουκρανίας για τις ουκρανικές δυνάμεις και τους πρόσφυγες που αγωνίζονται να επιβιώσουν από τις καταστροφικές επιθέσεις της Ρωσίας…
Η καταστροφή τυλιγμένη σε ρητορική δεν είναι ο τρόπος για να σωθεί ο λαός της Ουκρανίας. Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι φαντασία τύπου Call of Duty. Είναι μια διεύρυνση της ανθρώπινης τραγωδίας που δημιούργησε η επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά. Τα θύματα δε ζουν στη Βόρεια Αμερική. Ζουν σε μια περιοχή που οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν μπορούν να βρουν σε χάρτη. Η Ουάσιγκτον προέτρεψε τους Ουκρανούς να πολεμήσουν. Τώρα η Ουάσιγκτον πρέπει να τους παροτρύνει να σταματήσουν.
Οι κυβερνήσεις του ΝΑΤΟ διχάζονται στον τρόπο σκέψης τους για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Εκτός από την Πολωνία και, ενδεχομένως, τη Ρουμανία, κανένα από τα μέλη του ΝΑΤΟ δε βιάζεται να κινητοποιήσει τις δυνάμεις του για ένα μακρύ, εξαντλητικό πόλεμο φθοράς με τη Ρωσία στην Ουκρανία. Κανείς στο Λονδίνο, το Παρίσι ή το Βερολίνο δε θέλει να διατρέξει τον κίνδυνο ενός πυρηνικού πολέμου με τη Μόσχα. Οι Αμερικανοί δεν υποστηρίζουν τον πόλεμο με τη Ρωσία, και όσοι λίγοι το υποστηρίζουν είναι ιδεολόγοι, ρηχοί πολιτικοί οπορτουνιστές ή άπληστοι εργολάβοι άμυνας.
Όταν οι αμερικανικές δυνάμεις αποχώρησαν τελικά από τη Νοτιοανατολική Ασία, οι Αμερικανοί νόμιζαν πως η Ουάσιγκτον θα επεδείκνυε μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση, θα αναγνώριζε τα όρια της αμερικανικής ισχύος και θα ακολουθούσε μια λιγότερο μαχητική και πιο ρεαλιστική εξωτερική πολιτική. Οι Αμερικανοί έκαναν λάθος τότε, αλλά οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν τώρα ότι η άρνηση της Ουάσιγκτον να αναγνωρίσει τα νόμιμα συμφέροντα ασφαλείας της Ρωσίας στην Ουκρανία και να διαπραγματευτεί το τέλος αυτού του πολέμου είναι ο δρόμος για παρατεταμένη σύγκρουση και περισσότερο ανθρώπινο πόνο.