Ahmed Adel, ερευνητής γεωπολιτικής και πολιτικής οικονομίας με έδρα το Κάιρο - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Με την πρώτη ματιά, φαίνεται πως η δέσμευση του Κίσινγκερ να σταματήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, να ξεκινήσει ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις και να διατηρήσει το ρωσικό κράτος και τον ρόλο της Ρωσίας στην ευρωπαϊκή πολιτική είναι ένας εύλογος συμβιβασμός και αντίθετος με τις ριζοσπαστικές απόψεις Αμερικανών αξιωματούχων. Στο περιοδικό The Spectator, ο Κίσινγκερ επεσήμανε τη σημασία μιας γρήγορης ειρηνικής επίλυσης της σύγκρουσης στην Ουκρανία, προειδοποιώντας ότι η επιθυμία να καταστήσει τη Ρωσία, ως πυρηνική δύναμη, εντελώς ανίσχυρη ή ακόμη και να την σπάσει σε πολλά κράτη, θα μπορούσε να προκαλέσει χάος ανεξιχνίαστων διαστάσεων στον κόσμο.
«Η διάλυση της Ρωσίας ή η καταστροφή της ικανότητάς της για στρατηγική πολιτική θα μπορούσε να μετατρέψει την επικράτειά της που περιλαμβάνει 11 ζώνες ώρας σε αμφισβητούμενο κενό», είπε ο Κίσινγκερ.
«Οι ανταγωνιστικές της κοινωνίες μπορεί να αποφασίσουν να επιλύσουν τις διαφορές τους με τη βία. Άλλες χώρες μπορεί να επιδιώξουν να επεκτείνουν τις αξιώσεις τους με τη βία. Όλοι αυτοί οι κίνδυνοι θα επιδεινωθούν από την παρουσία χιλιάδων πυρηνικών όπλων που καθιστούν τη Ρωσία μία από τις δύο μεγαλύτερες πυρηνικές δυνάμεις του κόσμου», πρόσθεσε.
Μια προσεκτική ανάγνωση δείχνει ότι ο πρώην Αμερικανός διπλωμάτης έγραψε το άρθρο σύμφωνα με τη νέα Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ. Στη Στρατηγική, μεταξύ άλλων, επισημάνθηκε πως οι ΗΠΑ δεν είναι εναντίον του ρωσικού λαού, αλλά είναι εναντίον των ηγετών της Ρωσίας.
Με αυτόν τον τρόπο, ίσως υπάρχει μια εσφαλμένη αντίληψη ότι ο Χένρι Κίσινγκερ έχει διαφορετική θέση από την Ουάσιγκτον απέναντι στη Ρωσία. Η επίσημη πολιτική έναντι της Ρωσίας έχει ήδη καθοριστεί στην πρόσφατα εγκριθείσα Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας, ένα στρατιωτικό-πολιτικό έγγραφο που θα κατευθύνει την εξωτερική και αμυντική πολιτική των ΗΠΑ.
Στην Στρατηγική, η Ρωσία χαρακτηρίζεται ως αντίπαλος και εχθρός των ΗΠΑ, ενώ ο Πούτιν αναφέρεται επανειλημμένα σε εξαιρετικά αρνητικό πλαίσιο ως πρόσωπο με το οποίο η Ουάσιγκτον δε θέλει πλέον να συνομιλεί. Επομένως, το να περιμένει κανείς από τον Κίσινγκερ να έχει διαφορετική στάση απέναντι στη Ρωσία από αυτή που καθιερώθηκε στη Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας είναι μια εντελώς άστοχη κατανόηση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Η ειρήνη που υποστηρίζει ο Κίσινγκερ στο άρθρο του δεν είναι παρά μια πρόσκληση για πολιτική κρίση και εσωτερική αποσταθεροποίηση της Ρωσίας, ειδικά καθώς υποστηρίζει μια ειρηνευτική διαδικασία που συνδέεται με την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
«Η εναλλακτική της ουδετερότητας δεν έχει πλέον νόημα», έγραψε στο περιοδικό Spectator.
Ο Κίσινγκερ είπε ότι είχε προτείνει μια κατάπαυση του πυρός το Μάιο κατά την οποία η Ρωσία θα αποσυρόταν στην πρώτη γραμμή πριν ξεκινήσει η στρατιωτική επιχείρηση της 24ης Φεβρουαρίου. Πρόσθεσε ότι η Κριμαία θα αποτελέσει αντικείμενο «διαπραγμάτευσης».
Ο 99χρονος υποστήριξε πως εάν αποδειχθεί αδύνατο να επιστρέψουμε στο status quo που δημιουργήθηκε το 2014, τα διεθνώς εποπτευόμενα δημοψηφίσματα στην πρώην ουκρανική επικράτεια που τώρα ελέγχεται από τη Ρωσία θα μπορούσαν να είναι μια επιλογή.
Ωστόσο, η πρότασή του παραβλέπει εντελώς τον λόγο για τον οποίο η Μόσχα ξεκίνησε από την αρχή την στρατιωτική της επιχείρηση – την επιμονή του Κιέβου να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ και τις φασιστικές του πολιτικές έναντι της ρωσικής μειονότητας στην Ουκρανία.
Η επιστροφή της Ρωσίας στις γραμμές πριν από τη στρατιωτική επιχείρηση θα αναιρούσε όλη την πρόοδο που σημειώθηκε και θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε πολιτικές συνέπειες στη Μόσχα, κάτι που ο Πούτιν είναι απίθανο να θέλει να διακινδυνεύσει. Εάν η Ρωσία συμφωνούσε να συνάψει ειρήνη με τους όρους που πρότεινε ο Κίσινγκερ, η χώρα θα έχανε όλα τα κέρδη που είχε αποκτήσει με την απώθηση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία.
Κατά την ανάλυση του άρθρου του Κίσινγκερ, πρέπει να θυμόμαστε πως ανήκει στην ηγεμονική δυτική φιλελεύθερη τάξη, μια τάξη που αρνείται να συνεργαστεί με τη Ρωσία. Ωστόσο, αυτό μόλις έκανε τη γιγάντια ευρασιατική χώρα να στραφεί προς την Ασία για τις πολιτικές και οικονομικές της προτεραιότητες.
Ένα από τα σημαντικότερα αποτελέσματα του πολέμου στην Ουκρανία, που μακροπρόθεσμα θα είναι σίγουρα δυσμενής για τη Δύση, είναι η τελική στροφή της Ρωσίας προς την Κίνα και άλλες ασιατικές χώρες και η επιβεβαίωση του ευρασιανισμού ως κυρίαρχης ιδεολογίας της Ρωσίας.
Η Δύση δεν έχει δώσει στη Μόσχα άλλη επιλογή από το να στραφεί προς την Κίνα, και αν οι υποτιθέμενες ισορροπημένες ειρηνευτικές λύσεις του Κίσινγκερ είναι κάτι που πρέπει να επιτευχθεί, υπάρχουν ελάχιστες προοπτικές πως αυτό θα αλλάξει στο εγγύς μέλλον.