 |
| president.gov.ua |
Του Fyodor Lukyanov, του αρχισυντάκτη του Russia in Global Affairs, προέδρου του Προεδρείου του Συμβουλίου για την Εξωτερική και Αμυντική Πολιτική και διευθυντή έρευνας της Διεθνούς Λέσχης Συζητήσεων Valdai - RT.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Παραμερίζοντας τη μεγαλοπρέπεια, τα θεατρικά σχεδιασμένα τραβήγματα στις χορδές και τη ρητορική φλυαρία, η επίσκεψη του Ουκρανού Προέδρου Βλαντιμίρ Ζελένσκι στην Ουάσιγκτον θα μπορούσε πράγματι να αποτελέσει ορόσημο για το πλαίσιο «ευρωπαϊκής ασφάλειας». Ένα πρόσφατο άρθρο του βετεράνου γερμανοαμερικανού διπλωμάτη Χένρι Κίσινγκερ προσέφερε μια νέα προοπτική στο ότι ισχυρίστηκε πως ένα ουδέτερο καθεστώς για την Ουκρανία δεν μπορεί πλέον να χρησιμεύσει ως θέμα διαπραγμάτευσης, καθώς το θέμα δεν είναι πλέον σχετικό.
Η Ουκρανία σχηματίζει μια ισχυρή και ικανή ένοπλη δύναμη, υποβοηθούμενη ενεργά από τη Δύση, κυρίως τις ΗΠΑ, επομένως η επίσημη ιδιότητά της – είτε είναι μέλος του ΝΑΤΟ είτε όχι – δεν έχει πλέον σημασία. Είναι ο de facto, αν όχι de jure, στρατιωτικός σύμμαχος της Αμερικής, εκτός από τη μοναδική πρακτική εμπειρία σε μια άμεση ευρείας κλίμακας αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Θα μπορούσε να προσθέσει κανείς: έχει κίνητρο να το επιδιώξει.
Επεξεργάζοντας αυτή την σκέψη, είναι λογικό να υποθέσουμε πως, για τις ΗΠΑ, είναι ακόμη πιο άνετο για την Ουκρανία να παραμείνει εκτός της επίσημης συμμαχίας, καθώς διευρύνει το χώρο για πολιτικοστρατιωτική δράση. Δεν υπάρχουν νομικές δεσμεύσεις, το επίπεδο και η κλίμακα της υποστήριξης μπορεί να ποικίλλουν ανάλογα με την κατάσταση ανά πάσα στιγμή, και ο βαθμός πίστης του Κιέβου στην Ουάσιγκτον ως κύριου εγγυητή των πόρων είναι πιθανό να υπερβαίνει ακόμη και αυτόν που δείχνουν η Βαρσοβία ή τα κράτη της Βαλτικής. Όπως και ο βαθμός εξάρτησης από την εξωτερική βοήθεια. Η Ουκρανία, όπως η Πολωνία και η Βαλτική, είναι πιθανό να δυσπιστούν ολοένα και περισσότερο την ηπειρωτική Δυτική Ευρώπη, καθώς το Κίεβο θα ερμηνεύσει τις αναπόφευκτες εσωτερικές της αντιφάσεις ως σιωπηρή επιθυμία να συνάψει ειρήνη με τη Ρωσία.
Για τις ΗΠΑ, αυτό το είδος «αβύθιστου αεροπλανοφόρου με βάση την ξηρά» θα είναι χρήσιμο. Ένας τόσο εκπαιδευμένος και πιστός δορυφόρος, αφενός δίπλα στη Ρωσία και αφετέρου που δείχνει προς τη Δυτική Ευρώπη –και η αφήγηση του Κιέβου ότι χάρη στις προσπάθειές του, η υπόλοιπη Ευρώπη μπορεί να ζήσει ειρηνικά και όχι κάτω από τις ρωσικές βόμβες– ανοίγει πολλές ευκαιρίες. Η εδαφική διαμόρφωση της Ουκρανίας σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι σημαντική για την Ουάσιγκτον. Επιπλέον, η διατήρηση μέρους του διεθνώς αναγνωρισμένου ουκρανικού εδάφους υπό τον έλεγχο της Ρωσίας εδραιώνει τη σύγκρουση και αφήνει στην άκρη ένα λόγο για να συνεχιστεί η μάχη.
Για αυτό θα πρέπει να είναι εξοπλισμένο και εκπαιδευμένο, αλλά δε χρειάζεται απαραίτητα να εκπληρωθούν όλες οι επιθυμίες του. Όσον αφορά την προετοιμασία των δυνάμεών της, είναι ζωτικής σημασίας, για την Ουάσιγκτον, να ενισχύσει τις ικανότητες της ίδιας της Ουκρανίας, έτσι ώστε τυχόν επόμενες φάσεις της σύγκρουσης να μπορούν να συνεχιστούν χωρίς την άμεση εμπλοκή μονάδων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό σημείο.
Το σύστημα είναι, καταρχήν, αρκετά ορθολογικό. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι θα λειτουργήσει, επειδή η Ρωσία έχει τη δύναμη να το αποτρέψει (ακόμα κι αν, μέχρι στιγμής, αυτό δεν ήταν πολύ ορατό), αλλά υπάρχουν λίγοι κίνδυνοι για τις ΗΠΑ. Και το περιβόητο ευρωπαϊκό σύστημα ασφαλείας –η μεταρρύθμιση του οποίου ήταν το βασικό αίτημα της Ρωσίας πριν από ένα χρόνο– αν επανέλθει ποτέ στην ημερήσια διάταξη, θα είναι υπό πολύ διαφορετικές συνθήκες. Οι παλιές προσεγγίσεις και απαιτήσεις δε θα ισχύουν πλέον.