Του Scott Ritter - Consortium News / Παρουσίαση Freepen.gr
Σε διάστημα λίγων ωρών την Κυριακή, οι ανώτερες ρωσικές αμυντικές αρχές - ο υπουργός Άμυνας Σεργκέι Σόιγκου και ο στρατηγός Γκενάντι Γκερασίμοφ - κάλεσαν τους ομολόγους τους στις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία και την Τουρκία, με το ίδιο μήνυμα - η Ουκρανία ετοιμάζεται να πυροδοτήσει τη λεγόμενη «βρώμικη βόμβα» — ραδιολογικό υλικό υψηλής περιέλιξης με εκρηκτικά, σχεδιασμένο να μολύνει μεγάλες περιοχές με θανατηφόρα ραδιενεργά ισότοπα.
Η Ρωσία δεν ανησυχεί μόνο για τον άμεσο αντίκτυπο που θα έχει στην Ουκρανία αν πυροδοτήσει μια τέτοια συσκευή όσον αφορά τη ζημιά που θα προκαλούσε στους ανθρώπους και το περιβάλλον, αλλά και για το ενδεχόμενο να χρησιμοποιηθεί ένα τέτοιο γεγονός από τους δυτικούς συμμάχους της Ουκρανίας για άμεση στρατιωτική επέμβαση στη συνεχιζόμενη σύγκρουση, παρόμοιο με αυτό που συνέβη στη Συρία όταν οι ισχυρισμοί για τη χρήση του νευρικού παράγοντα Sarin από τη συριακή κυβέρνηση εναντίον αμάχων χρησιμοποιήθηκαν από τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία για να δικαιολογήσουν μια επίθεση σε συριακούς στρατιωτικούς στόχους και στόχους υποδομής. (Αποδείχθηκε ότι οι ισχυρισμοί για χρήση Sarin ήταν ψευδείς· η κριτική επιτροπή εξακολουθεί να είναι αβίαστη σχετικά με τη χρήση εμπορικού χλωρίου ως όπλου).
Η Ρωσία πρόκειται το θέμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ την Τρίτη, ανέφερε το Reuters.
Σε αντάλλαγμα, οι δυτικές κυβερνήσεις κατηγόρησαν τη Ρωσία τη Δευτέρα ότι σχεδιάζει να αναπτύξει μια βρώμικη βόμβα. «Ήμασταν πολύ ξεκάθαροι με τους Ρώσους… για τις σοβαρές συνέπειες που θα προέκυπταν από τη χρήση πυρηνικής ενέργειας», δήλωσε ο εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, Νεντ Πράις. «Θα υπάρξουν συνέπειες για τη Ρωσία είτε χρησιμοποιήσει μια βρώμικη βόμβα είτε μια πυρηνική βόμβα.
Η Ουκρανία ζητά από το Διεθνή Οργανισμό Ατομικής Ενέργειας (ΔΟΑΕ) να στείλει ομάδα στην Ουκρανία για έρευνα.
Ένας μάγκας
Παρά την προσοχή του Τύπου που έχει δοθεί στην πιθανότητα χρήσης μιας «βρώμικης βόμβας» στην Ουκρανία, η ιστορία δείχνει ότι παρά τη διαφημιστική εκστρατεία, μια «βρώμικη βόμβα» δεν είναι ένα όπλο που είτε παράγεται εύκολα είτε προμηθεύεται είτε προκαλεί το είδος μαζικών απωλειών που ελπίζουν οι υποστηρικτές του.
Ο τρέχων τρόμος για τη «βρώμικη βόμβα» δεν είναι η πρώτη συνάντηση της Ρωσίας με την ιδέα. Το Νοέμβριο του 1995 μια «βρώμικη βόμβα» αποτελούμενη από εκρηκτικά υψηλής περιεκτικότητας και καίσιο αποκαλύφθηκε στο πάρκο Ismailovsky της Μόσχας και το Δεκέμβριο του 1998 βρέθηκε άλλη μια κρύπτη ραδιενεργού υλικού συνδεδεμένη με ένα εκρηκτικό γέμισμα κοντά σε μια σιδηροδρομική γραμμή στην Τσετσενία. Και οι δύο συσκευές αφοπλίστηκαν από τις ρωσικές δυνάμεις ασφαλείας.
Το Μάιο του 2002 πράκτορες του FBI συνέλαβαν τον Jose Padilla, έναν Αμερικανό υπήκοο που ασπάστηκε το Ισλάμ, καθώς επέστρεφε στις Ηνωμένες Πολιτείες από ένα ταξίδι που τον πήγε στην Αίγυπτο, το Πακιστάν και τελικά το Αφγανιστάν, όπου, κάποια στιγμή το 1999-2000, φέρεται να συναντήθηκε με τον Αμπού Ζουμπαϊντά, τον αρχηγό επιχειρήσεων του Οσάμα Μπιν Λάντεν. Σύμφωνα με τον Zubaydeh, αυτός και ο Padilla συζήτησαν το ενδεχόμενο κατασκευής και πυροδότησης μιας «βρώμικης βόμβας» εντός των ΗΠΑ.
Ενώ η Αλ Κάιντα είχε προφανώς εκπονήσει σχέδια για ένα τέτοιο όπλο - και στην πραγματικότητα είχε συσσωρεύσει ραδιενεργά ιατρικά ισότοπα για χρήση σε μια «βρώμικη βόμβα» (τα υλικά αυτά κατασχέθηκαν από τον ΟΗΕ το 2002) - καμία από αυτές τις πληροφορίες δεν κοινοποιήθηκε στον Padilla, ο οποίος έφτασε στις ΗΠΑ ούτε με σχέδιο όπλου ούτε μέσα για να ολοκληρώσει το έργο. Δικάστηκε και καταδικάστηκε, ωστόσο.
Το πιο κοντινό που έφτασε ο κόσμος στην πραγματική παραγωγή και χρήση μιας πραγματικής «βρώμικης βόμβας» έγινε το 1987, όταν το Ιράκ κατασκεύασε και δοκίμασε τέσσερις συσκευές σχεδιασμένες να διαχέουν ένα σύννεφο ραδιενεργής σκόνης με ρητό σκοπό τη θανάτωση ανθρώπων — σε αυτή την περίπτωση, Ιρανούς στρατιώτες (το Ιράκ βρισκόταν, εκείνη την εποχή, σε μια μακρά και αιματηρή σύγκρουση με το Ιράν.)
Η εν λόγω συσκευή - μια βόμβα που ρίχθηκε από τον αέρα, μήκους 12 πόδια και ζύγιζε περισσότερο από έναν τόνο -, σύμφωνα με έγγραφα που παρέδωσε το Ιράκ στους επιθεωρητές των Ηνωμένων Εθνών, προοριζόταν να πέσει σε περιοχές στρατευμάτων, βιομηχανικά κέντρα, αεροδρόμια, σιδηρόδρομο σταθμούς, γέφυρες και «όποιες άλλες περιοχές ορίζει η διοίκηση».
Σύμφωνα με το έγγραφο, η βόμβα είχε σκοπό να προκαλέσει ασθένεια ραδιενέργειας που «θα αποδυνάμωνε τις εχθρικές μονάδες από την άποψη της υγείας και θα προκαλούσε απώλειες που θα ήταν δύσκολο να εξηγηθούν, προκαλώντας πιθανώς ψυχολογικό αποτέλεσμα». Ο θάνατος, σημειώνει το έγγραφο, θα επέλθει «μέσα σε δύο έως έξι εβδομάδες».
Οι Ιρακινοί επέλεξαν το ζιρκόνιο ως πηγή ραδιενέργειας. Οι Ιρακινοί διέθεταν ζιρκόνιο σε ποσότητες λόγω της χρήσης του σε εμπρηστικά όπλα. Με την ακτινοβόληση νιφάδων ζιρκονίου στον ιρακινό πυρηνικό αντιδραστήρα που βρίσκεται στην Τουβάιθα, οι Ιρακινοί παρήγαγαν το ραδιενεργό ισότοπο Ζιρκόνιο 95, το οποίο είχε χρόνο ημιζωής 75,5 ημέρες, που σημαίνει πως η βόμβα θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί αμέσως μετά την κατασκευή της.
Το όπλο δοκιμάστηκε τρεις φορές το 1987, συμπεριλαμβανομένης μιας τελικής δοκιμής που περιελάμβανε δύο πραγματικές «βρώμικες βόμβες» που έριξαν αεροσκάφη. Τα όπλα ήταν μια αποτυχία, χάνοντας τις ραδιενεργές ιδιότητές τους λίγο μετά την έκρηξη. Στην πραγματικότητα, θα χρειαζόταν κανείς να σταθεί σε απόσταση 10 μέτρων από το σημείο έκρηξης της βόμβας για να απορροφήσει μια θανατηφόρα δόση ακτινοβολίας, κάτι που η υψηλή εκρηκτική γόμωση της ίδιας της βόμβας έκανε αμφισβητήσιμη. Το έργο εγκαταλείφθηκε.
Τα αποτελέσματα του Ιράκ επαναλήφθηκαν από το Ισραήλ, το οποίο, μεταξύ 2010 και 2014, πραγματοποίησε 20 εκρηκτικές δοκιμές πραγματικών «βρώμικων βομβών» στην έρημο Νεγκέβ. Η έρευνα διαπίστωσε ότι η ακτινοβολία διασκορπίστηκε με τρόπο που ο κίνδυνος που ενέχει ο άνθρωπος δεν ήταν ουσιαστικός, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως «ο κύριος αντίκτυπος μιας τέτοιας επίθεσης θα ήταν ψυχολογικός».
Προβοκάτσια ή ψεύτικος συναγερμός [False Flag ή False Alert];
Οι Ρώσοι αντιμετωπίζουν σοβαρά την απειλή που δημιουργεί η πιθανότητα μιας ουκρανικής «βρώμικης βόμβας». Ενώ η ιστορία των «βρώμικων βομβών» δεν υποδηλώνει απειλή στην κλίμακα ή το εύρος ενός πραγματικού πυρηνικού όπλου, μπορεί κανείς να δει «στη χειρότερη περίπτωση» ένα σενάριο που παρέχει τη δυνατότητα σημαντικής απώλειας ζωής και περιουσίας από τις ραδιενεργές επιπτώσεις όπως ένα όπλο θα μπορούσε να παράγει. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα ήταν μια καταστροφή που η Ρωσία και, πιθανώς, οι δυτικοί σύμμαχοι της Ουκρανίας θα ήθελαν να αποτρέψουν.
Μέχρι στιγμής, οι ρωσικοί ισχυρισμοί φαίνεται να έχουν πέσει στο κενό, με την Ουκρανία να απορρίπτει τους ισχυρισμούς ως παράλογους και τους μη κυβερνητικούς αναλυτές της Δύσης να ανατρέπουν το σενάριο, κατηγορώντας τη Ρωσία πως στην πραγματικότητα σχεδίαζε μια ψεύτικη επίθεση στην Ουκρανία χρησιμοποιώντας μια «βρώμικη βόμβα» δικής του κατασκευής.
Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η Ρωσία παίρνει πολύ σοβαρά τις ανώτερες στρατιωτικές διασυνδέσεις της με τους δυτικούς ομολόγους της, δεδομένου του ρόλου που παίζουν αυτές οι επαφές στο είδος της συνεργασίας αποσυγκρούσεων που εμποδίζει τα επεισόδια μικρής κλίμακας να εκραγούν σε πόλεμο. Το ενδεχόμενο η Ρωσία να διαφθείρει σκόπιμα αυτό το κανάλι επικοινωνίας με παραπληροφόρηση είναι εξαιρετικά απίθανο. Η Ρωσία φαίνεται να ανησυχεί εύλογα για το ενδεχόμενο η Ουκρανία να κατασκευάσει και να χρησιμοποιήσει μια «βρώμικη βόμβα», τόσο πολύ που έκανε το πρωτοφανές βήμα να απευθυνθεί σε πολλές ανώτερες δυτικές αμυντικές αρχές για να αποτρέψει ένα τέτοιο περιστατικό.
Αν στο τέλος της ημέρας γίνουν τα κατάλληλα τηλεφωνήματα από τη Δύση και η Ουκρανία κάνει πίσω, τότε η Ρωσία θα τα έχει καταφέρει. Και αν αποδειχθεί πως οι ρωσικές πληροφορίες είναι λανθασμένες, δεν έγινε κακό από την προσπάθεια. Ωστόσο, εάν η Ρωσία έχει δίκιο, και η Ουκρανία όχι μόνο ετοιμάζεται να χρησιμοποιήσει μια «βρώμικη βόμβα», αλλά πυροδοτεί μια και η Δύση δεν έκανε τίποτα για να το αποτρέψει, τότε η Ρωσία έχει καταγράψει ότι προειδοποίησε τη Δύση τη δέουσα προειδοποίηση.
* Ο Scott Ritter είναι πρώην αξιωματικός πληροφοριών του Σώματος Πεζοναυτών των ΗΠΑ που υπηρέτησε στην πρώην Σοβιετική Ένωση εφαρμόζοντας συνθήκες ελέγχου των όπλων, στον Περσικό Κόλπο κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Desert Storm και στο Ιράκ επιβλέποντας τον αφοπλισμό των ΟΜΚ. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του είναι το Αφοπλισμός στην εποχή της Περεστρόικα, που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Clarity Press.