Ας οικοδομήσουμε μια Συναίνεση για την Παγκόσμια Ειρήνη: Κατάργηση του ΝΑΤΟ.
***
Του καθηγητή Rodrigue Tremblay - globalresearch.ca / Παρουσίαση Freepen.gr
[Ο στόχος του ΝΑΤΟ είναι] «να κρατήσει τους Ρώσους έξω, τους Αμερικανούς μέσα και τους Γερμανούς κάτω». Λόρδος Ismay, πρώτος Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ
«Θα πρέπει να συγκαλέσουμε αμέσως μια συνεδρίαση του Βορειοατλαντικού Συμβουλίου για να αξιολογήσει την ασφάλεια της Γεωργίας και να επανεξετάσει τα μέτρα που μπορεί να λάβει το ΝΑΤΟ για να συμβάλει στην σταθεροποίηση αυτής της πολύ επικίνδυνης κατάστασης». Γερουσιαστής John McCain, (8 Αυγούστου 2008)
«Εάν θα είχαμε προληπτικά εργαστεί με τη Ρωσία, με τη Γεωργία, διασφαλίζοντας ότι το ΝΑΤΟ είχε το είδος της ικανότητας, της παρουσίας και της εμπλοκής, θα μπορούσαμε ίσως να το είχαμε αποφύγει αυτό» [Η εισβολή στη Ν. Οσετία από τη Γεωργία και η επακόλουθη ρωσική απάντηση]. Tom Daschle, πρώην ηγέτης της πλειοψηφίας της Γερουσίας και σύμβουλος του γερουσιαστή Barack Obama, (17 Αυγούστου 2008)
«Από όλους τους εχθρούς της δημόσιας ελευθερίας, ο πόλεμος είναι ίσως ο πιο τρομερός γιατί περιλαμβάνει και αναπτύσσει το μικρόβιο κάθε άλλου». Τζέιμς Μάντισον (1751-1836), τέταρτος Αμερικανός πρόεδρος
*
Ο Οργανισμός της Συμφωνίας του Βορείου Ατλαντικού (ΝΑΤΟ) είναι κατάλοιπο του Ψυχρού Πολέμου. Δημιουργήθηκε στις 4 Απριλίου 1949 ως αμυντική συμμαχία χωρών της Δυτικής Ευρώπης συν τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες για να προστατεύσει τις πρώην χώρες από τις καταπατήσεις της Σοβιετικής Ένωσης.
Αλλά από το 1991, η σοβιετική αυτοκρατορία δεν υπάρχει πια και η Ρωσία συνεργάζεται οικονομικά με τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, προμηθεύοντάς τις με φυσικό αέριο και πετρέλαιο και κάθε είδους εμπορεύματα. Αυτό αύξησε την ευρωπαϊκή οικονομική αλληλεξάρτηση και έτσι μείωσε σημαντικά την ανάγκη για μια τέτοια αμυντική στρατιωτική συμμαχία πάνω και πέρα από το στρατιωτικό σύστημα αυτοάμυνας των ευρωπαϊκών χωρών.
Αλλά η αμερικανική κυβέρνηση δε βλέπει τα πράγματα έτσι. Θα προτιμούσε να διατηρήσει το ρόλο της ως προστάτιδας της Ευρώπης και ως μοναδικής υπερδύναμης του κόσμου. Το ΝΑΤΟ είναι ένα βολικό εργαλείο για αυτό. Ίσως όμως ο κόσμος θα έπρεπε να ανησυχεί για εκείνους που κάνουν το γύρο του πλανήτη με ένα κουτί βενζίνη στο ένα χέρι και ένα κουτί σπίρτα στο άλλο, προσποιούμενοι πως πουλάνε ασφάλεια πυρός.
Από τώρα, είναι γεγονός ότι η αμερικανική κυβέρνηση και η αμερικανική νομενκλατούρα εξωτερικών υποθέσεων βλέπουν το ΝΑΤΟ ως σημαντικό εργαλείο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής επέμβασης σε όλο τον κόσμο. Εφόσον πολλοί Αμερικανοί πολιτικοί δεν υποστηρίζουν πλέον de facto τα Ηνωμένα Έθνη ως τον ανώτατο διεθνή οργανισμό που είναι αφοσιωμένος στη διατήρηση της ειρήνης στον κόσμο, ένα ΝΑΤΟ που ελέγχεται από τις ΗΠΑ φαίνεται να είναι, στα μάτια τους, ένα πιο ελκυστικό υποκατάστατο των Ηνωμένων Εθνών για την παροχή ενός νομικού μετώπου για τις κατά τα άλλα παράνομες επιθετικές στρατιωτικές επιχειρήσεις τους σε όλο τον κόσμο. Προτιμούν να ελέγχουν έναν εντελώς μικρότερο οργανισμό όπως το ΝΑΤΟ, παρόλο που έχει γίνει περιττός θεσμός, παρά να πρέπει να κάνουν συμβιβασμούς στον ΟΗΕ, όπου οι ΗΠΑ έχουν ωστόσο ένα από τα πέντε βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας.
Αυτό είναι το ισχυρό σκεπτικό πίσω από τις προτάσεις για αναμόρφωση, αναπροσανατολισμό και διεύρυνση του ΝΑΤΟ, προκειμένου να μετατραπεί σε ένα ευέλικτο εργαλείο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Αυτή είναι μια άλλη απόδειξη ότι τα πλεονάζοντα ιδρύματα έχουν τη δική τους ζωή. Πράγματι, όταν ο σκοπός για τον οποίο είχαν αρχικά δημιουργηθεί δεν υπάρχει πλέον, επινοούνται νέοι σκοποί για να συνεχιστούν.
Όσον αφορά το ΝΑΤΟ, το σχέδιο είναι να το μετατρέψει σε μια διευρυμένη επιθετική αυτοκρατορική πολιτική και στρατιωτική συμμαχία εναντίον του υπόλοιπου κόσμου. Σύμφωνα με το σχέδιο, το ΝΑΤΟ θα διευρυνθεί στην περιοχή της Κεντροανατολικής Ευρώπης για να συμπεριλάβει όχι μόνο τα περισσότερα από τα πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας (Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Αλβανία και Ουγγαρία) και πολλές από τα προηγούμενες δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης (Εσθονία, Λιθουανία, Λετονία, Γεωργία και Ουκρανία), αλλά και στην Ασία για να συμπεριλάβουν την Ιαπωνία, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, τη Νότια Κορέα και ενδεχομένως να δεχθούν το Ισραήλ στη Μέση Ανατολή. Σήμερα το αρχικά 12μελές ΝΑΤΟ έχει ξεφυτρώσει σε μια οργάνωση 26 μελών. Στο μέλλον, εάν οι ΗΠΑ έχουν τον τρόπο τους, το ΝΑΤΟ θα μπορούσε να είναι ένας οργανισμός 40 μελών.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, τόσο οι Ρεπουμπλικάνοι όσο και οι Δημοκρατικοί βλέπουν το παλιό ΝΑΤΟ να μεταμορφώνεται σε αυτή τη νέα επιθετική στρατιωτική συμμαχία ως μια καλή (νεοσυντηρητική) ιδέα για την προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων σε όλο τον κόσμο, καθώς και εκείνων των στενών συμμάχων του, όπως το Ισραήλ. Δεν είναι μόνο μια ιδέα που προωθείται ενεργά από τη νεοσυντηρητική κυβέρνηση Μπους-Τσένι, αλλά και από τους νεοσυντηρητικούς συμβούλους και των δύο υποψηφίων για την προεδρία των ΗΠΑ το 2008, του γερουσιαστή Τζον Μακέιν και του γερουσιαστή Μπαράκ Ομπάμα. Πράγματι, και οι δύο υποψήφιοι για την προεδρία του 2008 είναι ενθουσιώδεις στρατιωτικοί παρεμβατικοί, και αυτό οφείλεται ουσιαστικά στο ότι και οι δύο βασίζονται σε συμβούλους που προέρχονται από το ίδιο στρατόπεδο νεοσυντηρητικών.
Για παράδειγμα, η βιασύνη με την οποία οι Μπους-Τσένι υποσχέθηκαν απερίσκεπτα την ένταξη στο ΝΑΤΟ στην πρώην Σοβιετική Δημοκρατία της Γεωργίας και η αμερικανική στρατιωτική υποστήριξη και προμήθεια είναι ένα καλό παράδειγμα του πώς αντιμετωπίζεται το ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον και από τα δύο κύρια αμερικανικά πολιτικά κόμματα. Πρώτον, ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος για την προεδρία Τζον Μακέιν οραματίζεται μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων που θα οικοδομηθεί γύρω από μια νεοσυντηρητική έμπνευση «League of Democracies» που θα αντικαθιστούσε de facto τα Ηνωμένα Έθνη και μέσω της οποίας οι Ηνωμένες Πολιτείες θα κυβερνούσαν τον κόσμο.
Δεύτερον, η θέση του Γερουσιαστή Μπαράκ Ομπάμα [Αύγουστος 2008] δεν απέχει πολύ από τις προτάσεις εξωτερικής πολιτικής του γερουσιαστή ΜακΚέιν. Πράγματι, ο γερουσιαστής Ομπάμα συνηγορεί υπέρ της χρήσης αμερικανικής στρατιωτικής δύναμης και πολυμερών στρατιωτικών επεμβάσεων σε περιφερειακές κρίσεις, για «ανθρωπιστικούς σκοπούς», ακόμη κι αν με αυτόν τον τρόπο, τα Ηνωμένα Έθνη πρέπει να παρακαμφθούν. Επομένως, εάν ποτέ κερδίσει την εξουσία, είναι ασφαλές στοίχημα πως ο γερουσιαστής Ομπάμα δε θα είχε κανέναν ενδοιασμό να υιοθετήσει την άποψη του γερουσιαστή Μακέιν για τον κόσμο. Για παράδειγμα, και οι δύο υποψήφιοι για την προεδρία πιθανότατα θα υποστήριζαν την αφαίρεση της ρήτρας για το «πρώτο χτύπημα» από τη σύμβαση του ΝΑΤΟ. Μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο πως με οποιονδήποτε πολιτικό στο Λευκό Οίκο, ο κόσμος θα ήταν λιγότερο νόμιμος και λιγότερο ασφαλής και δεν θα ήταν πιο προηγμένος από ό,τι έγινε υπό την άνομη κυβέρνηση Μπους-Τσένι.
Ωστόσο, είναι δύσκολο να δούμε πώς αυτός ο νέος επιθετικός ρόλος του ΝΑΤΟ θα ήταν προς το συμφέρον των ευρωπαϊκών χωρών ή του Καναδά. Ειδικότερα, η Δυτική Ευρώπη έχει τα πάντα να φοβηθεί από την αναζωπύρωση του Ψυχρού Πολέμου με τη Ρωσία, και πιθανώς με την Κίνα. Ο μετασχηματισμός του ΝΑΤΟ από έναν αμυντικό στρατιωτικό οργανισμό του Βορείου Ατλαντικού σε έναν παγκόσμιο επιθετικό στρατιωτικό οργανισμό υπό την ηγεσία των ΗΠΑ θα έχει βαθιές διεθνείς γεωπολιτικές συνέπειες σε όλο τον κόσμο, αλλά ειδικά στην Ευρώπη. Η Ευρώπη έχει ισχυρή οικονομική έλξη για τη Ρωσία. Τότε γιατί να ξεκινήσετε την πολιτική της επιθετικής κυβέρνησης Μπους-Τσένι ώστε να περικυκλώσετε τη Ρωσία στρατιωτικά επεκτείνοντας το ΝΑΤΟ μέχρι το κατώφλι της Ρωσίας και τοποθετώντας μια αντιπυραυλική ασπίδα ακριβώς δίπλα της; Δεν θα ήταν καλύτερο για την Ευρώπη να αναπτύξει αρμονικές οικονομικές και πολιτικές σχέσεις με τη Ρωσία; Γιατί να προετοιμάσετε τον επόμενο πόλεμο;
Και όσον αφορά τον Καναδά, υπό τη νεοσυντηρητική μειοψηφία της κυβέρνησης Χάρπερ, δυστυχώς έχει γίνει μια de facto αμερικανική αποικία όσον αφορά τις εξωτερικές υποθέσεις, και αυτό, χωρίς καμία σοβαρή συζήτηση ή δημοψήφισμα για το σκοπό αυτό στον Καναδά. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται ο Καναδάς είναι να προχωρήσει περισσότερο σε αυτόν τον εξορυσσόμενο δρόμο.
Συμπερασματικά, φαίνεται ότι η ανθρωπιστική ιδέα να έχουμε την ειρήνη, το ελεύθερο εμπόριο και το διεθνές δίκαιο ως θεμέλια της παγκόσμιας τάξης παραμερίζεται υπέρ της επιστροφής στην πολιτική των μεγάλων δυνάμεων και στη διπλωματία των κανονιοφόρων. Πρόκειται για οπισθοδρόμηση 100 ετών.
Είναι ντροπή.
* Ο Rodrigue Tremblay είναι ομότιμος καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ και μπορείτε να επικοινωνήσετε στη διεύθυνση rodrigue.tremblay@yahoo.com. Είναι επιστημονικός συνεργάτης του Κέντρου Έρευνας για την Παγκοσμιοποίηση
Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου «Η Νέα Αμερικανική Αυτοκρατορία» και του Κώδικα για την Παγκόσμια Ηθική,
Ιστοσελίδα του συγγραφέα: www.thenewamericanempire.com/