 |
| pixabay |
Patrick J. Buchanan - Buchanan.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Ωστόσο, το ποιος ελέγχει την Κριμαία και το Ντονμπάς, στην ιστορία των αμερικανο-ρωσικών σχέσεων, δεν υπήρξε ποτέ θέμα που να δικαιολογεί έναν πόλεμο μεταξύ μας.
Η Αμερική δεν είχε ποτέ ζωτικό ενδιαφέρον για το ποιος κυβερνά στο Κίεβο.
Κατά τη διάρκεια του 19ου και σχεδόν ολόκληρου του 20ου αιώνα, η Ουκρανία ήταν μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας ή της ΕΣΣΔ, που κυβερνούσε η Μόσχα. Και αυτή η κατάσταση δεν παρουσίαζε κανένα θέμα ανησυχίας για τις ΗΠΑ, 5.000 μίλια μακριά.
Για εμάς, η κρίσιμη ανησυχία σε αυτόν τον πόλεμο Ουκρανίας-Ρωσίας δεν είναι ποιος θα καταλήξει να έχει τον έλεγχο της Κριμαίας και του Ντονμπάς, αλλά να μην παρασυρθούν οι ΗΠΑ σε έναν πόλεμο με τη Ρωσία που θα μπορούσε να κλιμακωθεί σε παγκόσμιο πόλεμο και πυρηνικό πόλεμο.
Αυτό είναι το πρωταρχικό συμφέρον της Αμερικής σε αυτή την κρίση.
Τίποτα στην Ανατολική Ευρώπη δε θα δικαιολογούσε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο των ΗΠΑ με τη Ρωσία. Άλλωστε, ο έλεγχος της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης από τη Μόσχα ήταν η κατάσταση που υπήρχε καθ' όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου από το 1945 έως το 1989.
Και οι ΗΠΑ δεν αμφισβήτησαν ποτέ στρατιωτικά αυτό το αποτέλεσμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Ζήσαμε με αυτό. Όταν οι Ούγγροι ξεσηκώθηκαν το 1956 για ελευθερία και ανεξαρτησία, οι ΗΠΑ αρνήθηκαν να παρέμβουν. Αντί να διακινδυνεύσουν τον πόλεμο με τη Ρωσία, οι Ούγγροι πατριώτες αφέθηκαν στη μοίρα τους από τον Πρόεδρο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ.
Πώς άλλαξε ο κόσμος τον 21ο αιώνα.
Σήμερα, ενώ οι ΗΠΑ δεν έχουν καμία υποχρέωση να πολεμήσουν για την Ουκρανία, είμαστε υποχρεωμένοι, βάσει της συνθήκης του ΝΑΤΟ, να πολεμήσουμε εάν η Σλοβακία, η Τσεχία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Λιθουανία, η Λετονία ή η Εσθονία δεχτούν επίθεση.
Και, παρόλο που το Κίεβο δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ βρίσκονται να είναι ο χρηματοδότης και ο κύριος οπλουργός της Ουκρανίας σε έναν πόλεμο με τη Ρωσία για την Κριμαία και το Ντονμπάς, ο οποίος θα μπορούσε να περιλαμβάνει τη χρήση πυρηνικών όπλων για πρώτη φορά μετά το Ναγκασάκι.
Εν ολίγοις, το ζωτικό μας συμφέρον - η αποφυγή ενός πολέμου των ΗΠΑ με μια πυρηνικά οπλισμένη Ρωσία - μπορεί σύντομα να έλθει σε σύγκρουση με τους στρατηγικούς πολεμικούς στόχους της Ουκρανίας - δηλαδή την πλήρη ανάκτηση της Κριμαίας και του Ντονμπάς.
Εάν ο Πούτιν είναι σοβαρός για έναν αόριστο πόλεμο για να κρατήσει την Κριμαία και το Ντονμπάς ως ρωσικό έδαφος, πόσο μακριά είμαστε διατεθειμένοι να πάμε για να βοηθήσουμε την Ουκρανία να εκδιώξει τους Ρώσους και να πάρει πίσω αυτά τα εδάφη;
Αυτό που φαίνεται να εμφανίζεται είναι μια κατάσταση κάπως έτσι:
Καθώς τα αμερικανικά όπλα βοηθούν στην εκδίωξη των Ρώσων στρατιωτών από τις κατεχόμενες περιοχές της Ουκρανίας, η Ρωσία και ο Πούτιν οδηγούνται σε μια γωνία, όπου οι εναλλακτικές που τους μένουν συρρικνώνονται σε δύο: να αποδεχτούν την ήττα, την ταπείνωση και όλες τις συνέπειές της ή να κλιμακώσουν για να κρατήσουν ό,τι έχουν.
Σε κάποιο σημείο, η κλιμάκωση για την αποτροπή της ήττας μπορεί να απαιτήσει τη διέλευση του πυρηνικού ορίου. Και ο Πούτιν και η ακολουθία του έχουν πει πολλά.
Συμπέρασμα: Σε κάποιο σημείο αυτής της σύγκρουσης, η επίτευξη των πολεμικών στόχων της Ουκρανίας πρέπει να αναγκάσει τη Μόσχα να εξετάσει την κλιμάκωση ή να αποδεχθεί την ήττα.
Για τη Ρωσία, όσο χειρότερη είναι η κατάσταση του πολέμου, τόσο πιο γρήγορα θα έρθει η μέρα που ο Πούτιν πρέπει είτε να παίξει τον άσο του για να αποφύγει την ήττα, είτε να αποδεχθεί την ήττα, την ταπείνωση και την πιθανή ανατροπή του στη Μόσχα.
Καθώς η χρήση πυρηνικών όπλων από τη Ρωσία θα μπορούσε να οδηγήσει σε έναν πόλεμο που θα μπορούσε να εμπλέξει τις Ηνωμένες Πολιτείες, η αδιάκοπη επιδίωξη των ζωτικών συμφερόντων του Κιέβου - η ανάκτηση όλων των εδαφών που κατέλαβε η Ρωσία, συμπεριλαμβανομένου του Ντονμπάς και της Κριμαίας - θα θέσει σε κίνδυνο τα ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ.
Εάν το Κίεβο, με τα όπλα και την υποστήριξη των ΗΠΑ, απωθήσει τους Ρώσους από την Κριμαία και το Ντονμπάς, το Κίεβο ωθεί την αναμέτρησή του με τη Ρωσία όλο και πιο κοντά σε έναν πυρηνικό πόλεμο.
Καθώς το Κίεβο επιδιώκει να ανακτήσει όλα τα εδάφη του που έχασε από τη Ρωσία από το 2014, ωθεί τη Ρωσία όλο και πιο κοντά στην εξέταση του μοναδικού τρόπου αποτροπής της ήττας και της εθνικής ταπείνωσης, τη χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων, που σημαίνει πως πλησιάζει τον πόλεμο με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Όσο υψηλότερα είναι τα ποσοστά απωλειών για τη Ρωσία του Πούτιν, τόσο χειρότερες είναι οι ήττες που προκάλεσαν στη Ρωσία οι Ουκρανοί οπλισμένοι και εξοπλισμένοι με τις ΗΠΑ, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα η Ρωσία να παίξει τον άσο μπαστούνι της, τα πυρηνικά της όπλα, για να αποτρέψει την ήττα και την ταπείνωση και να εξασφαλίσει την επιβίωση του το καθεστώς.
Εν ολίγοις, όσο πιο κοντά πλησιάζει ο Πούτιν στην ήττα, τόσο πλησιάζουμε στον πυρηνικό πόλεμο, γιατί όλο και περισσότερο αυτός φαίνεται να είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο ο Πούτιν μπορεί να αποτρέψει μια ρωσική ήττα, ντροπή και ταπείνωση.
Οι Αμερικανοί θα έπρεπε καλύτερα να αρχίσουν να εξετάζουν ποια είναι η έκβαση αυτού του πολέμου που μπορεί να τερματίσει την αιματοχυσία, να επαναφέρει μεγάλο μέρος της Ουκρανίας στο Κίεβο, αλλά να μη θεωρηθεί ως ιστορική ταπείνωση για τη Ρωσία.
Μερικοί Αμερικανοί βλέπουν αυτόν τον πόλεμο ως ευκαιρία για να επιφέρουν μια ήττα και ντροπή στο καθεστώς του Πούτιν και στη Ρωσία. Όσοι αναζητούν τέτοιους στόχους θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι όσο πιο κοντά πλησιάζουν στην επίτευξη των στόχων τους, τόσο πιο κοντά ερχόμαστε στη χρήση πυρηνικών όπλων από τη Ρωσία.
Θυμηθείτε: Ο Πρόεδρος John F. Kennedy προσπάθησε να παράσχει μια έντιμη διέξοδο από την κουβανική κρίση πυραύλων για τον σοβιετικό δικτάτορα και το έθνος που την προκάλεσε.