Ο Καντάφι είχε το μεγαλύτερο στόλο στον κόσμο με αναχαιτιστές 3+ Mach: Γιατί δεν έσωσαν τη Λιβύη από τις επιθέσεις του ΝΑΤΟ;

Το Φεβρουάριο του 2011, τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ με επικεφαλής τη Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες  ξεκίνησαν στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά της Λιβυκής Αραβικής Τζαμαχίρια, μιας αφρικανικής δημοκρατίας που ιδρύθηκε το 1969 και η οποία είχε από καιρό ευθυγραμμίσει την εξωτερική της πολιτική ενάντια στα δυτικά συμφέροντα. Η επίθεση είδε πολιτοφυλακές και μισθοφορικές δυνάμεις οπλισμένες και εφοδιασμένες από δυτικές δυνάμεις και συμμάχους (Κατάρ και Τουρκία) να εξαπολύουν επιθέσεις στο έδαφος, συχνά με ειδικές δυνάμεις της Δύσης ή του Κατάρ στις τάξεις τους, ενώ αμερικανικά και ευρωπαϊκά μαχητικά, βομβαρδιστικά και πύραυλοι κρουζ κατέστρεψαν την υποδομή της χώρας και στρατιωτικές εγκαταστάσεις από αέρος.

militarywatchmagazine.com / Παρουσίαση Freepen.gr

Ορισμένες πτυχές της σύγκρουσης ήταν αξιοσημείωτες, συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος πως τα ευρωπαϊκά κράτη ξέμειναν γρήγορα από πυρομαχικά και έδειξαν πολύ χαμηλά ποσοστά πολεμικής ετοιμότητας, γεγονός που ανάγκασε τις ΗΠΑ να διαδραματίσουν πολύ μεγαλύτερο ρόλο από τον προγραμματισμένο. Ένα άλλο ήταν το μήκος στο οποίο οι λιβυκές δυνάμεις μπόρεσαν να αντέξουν παρά το γεγονός ότι δεν είχαν αεροπορική άμυνα και ελάχιστα οχυρώματα κατά των δυτικών αεροπορικών επιθέσεων. Ωστόσο, η ευκολία με την οποία οι δυτικές δυνάμεις μπόρεσαν να ελέγξουν τον εναέριο χώρο της Λιβύης ήταν αποτέλεσμα όχι μόνο των καθυστερήσεων της Τρίπολης να εξετάσει τις προγραμματισμένες αποκτήσεις σύγχρονων μαχητικών και συστημάτων αεράμυνας, αλλά και λόγω του γεγονότος πως ο μεγάλος αεροπορικός στόλος της χώρας από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου ήταν σε μεγάλο βαθμό εκτός υπηρεσίας και δεν είχε πιλότους ή πληρώματα συντήρησης.

Η Λιβύη είχε δημιουργήσει ένα απόθεμα Πολεμικής Αεροπορίας που θεωρούνταν ευρέως ως το πιο ικανό στον αραβικό κόσμο τη δεκαετία του 1980 και ήταν μακράν ο μεγαλύτερος πελάτης στον κόσμο για το κορυφαίο σοβιετικό μαχητικό/αναχαιτιστικό που εξήχθη κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, το MiG-25 Foxbat.  Οι εκτιμήσεις των αριθμών που αποκτήθηκαν κυμαίνονται από 68 έως 73, με έναν τέτοιο στόλο να είναι σε θέση να επιχειρήσει παρά το πολύ υψηλό λειτουργικό κόστος του αεροσκάφους που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα σημαντικά έσοδα από το λιβυκό κράτος από το πετρέλαιο. Το Foxbat παραμένει το ταχύτερο μαχητικό τζετ που έχει τεθεί ποτέ σε υπηρεσία σε όλο τον κόσμο, με τη δυνατότητα να φτάσει ταχύτητες 3,2 Mach, και επίσης κατέχει το ρεκόρ για το υψηλότερο ανώτατο όριο υψομέτρου που του επιτρέπει να πετάει με υπερδιπλάσιο επίπεδο από το όριο Armstrong και στο διάστημα. Το αεροσκάφος ήταν εξαιρετικά δύσκολο να στοχευτεί ακόμη και για τα κορυφαία αμερικανικά μαχητικά όπως τα F-14 και F-15, ανέπτυξε τρομερούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς R-40 με τεράστιες κεφαλές 100 κιλών και μπορούσε να προκαλέσει σοβαρά το F-15 Eagle που ήταν μακράν ό,τι πιο ικανό σε οποιαδήποτε δυτική αεροπορία. Στην τελευταία σύγκρουση μεταξύ του MiG και του F-15, τα σοβιετικά αεροσκάφη που πετούσαν Ιρακινοί πιλότοι κατάφεραν να εξουδετερώσουν έναν American Eagle, κάτι που ήταν μια σημαντική ένδειξη της δυνατότητας του μεγαλύτερου λιβυκού στόλου να αντιμετωπίσει τέτοιες απειλές.

Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το MiG-25 αποσύρθηκε γρήγορα σταδιακά εκτός Λιβύης, με το χαμηλότερο λειτουργικό κόστος ικανότερων νεότερων αεροσκαφών όπως το Su-27 να είναι η κύρια αιτία για αυτό. Η Ρωσική Πολεμική Αεροπορία κράτησε την κλάση σε υπηρεσία για αναγνωριστικούς ρόλους μέχρι το 2013, αν και στα μέσα της δεκαετίας του 1990 οι περικοπές σε αριθμούς σήμαιναν ότι το μέγεθος του στόλου της ήταν ήδη μικρότερο από αυτό της Λιβύης. Η Αλγερία, μια άλλη μεγάλη εταιρεία, απέσυρε τα Foxbats της το 2022, ενώ η  κατάσταση του μικρότερου συριακού στόλου παραμένει αβέβαιη. Αν και η Λιβυκή Πολεμική Αεροπορία δεν απέσυρε τα MiG-25 της, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 2010 η υπηρεσία δεν είχε επιχειρησιακές μονάδες, καθώς το αεροσκάφος πετούσε πολύ σπάνια. Διάφοροι παράγοντες το προκάλεσαν, συμπεριλαμβανομένων των βαθιών περικοπών στις αμυντικές δαπάνες και του πολύ υψηλού λειτουργικού κόστους του αεροσκάφους - υψηλότερο ακόμη και από τους διαδόχους του τέταρτης γενιάς, των βαρέων βαρών MiG-31 και Su-27. Το γεγονός ότι ο στόλος της Λιβύης βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό σε σοβιετικό, βορειοκορεατικό και σύμφωνα με πληροφορίες ακόμη και πακιστανικό και συριακό προσωπικό για να υποστηρίξει τις επιχειρήσεις του ήταν ένας άλλος παράγοντας που περιόριζε τις επιχειρήσεις του βαρύτερου και πιο περίπλοκου μαχητικού/αναχαιτιστή μέχρι εκείνη την εποχή, με αυτούς τους ξένους ειδικούς να έχουν από τότε ήδη φύγει εδώ και καιρό. Το αποτέλεσμα στα τέλη της δεκαετίας του 2000 ήταν ένας στόλος Foxbat ο οποίος, αν και μεγαλύτερος στα χαρτιά, είχε πολύ χαμηλότερη ικανότητα μάχης από αυτούς της Αλγερίας ή της Συρίας λόγω των πολύ χαμηλότερων ποσοστών πολεμικής ετοιμότητας.

Εάν τα MiG-25 της Λιβύης είχαν  συγκρίσιμα  ποσοστά πολεμικής ετοιμότητας με αυτά της Αλγερίας ή της Συρίας το 2011, ο τεράστιος αριθμός που αναπτύχθηκε και οι τρομερές ικανότητες του αεροσκάφους θα μπορούσαν ενδεχομένως να αποτρέψουν, αν όχι να προκαλέσουν σοβαρή περίπλοκη στην στρατιωτική δράση του ΝΑΤΟ. Πράγματι, οι δυνατότητες της συριακής Πολεμικής Αεροπορίας, στην οποία το MiG-25 ήταν μακράν το πιο επικίνδυνο αεροσκάφος, αναφέρθηκαν επανειλημμένα σε δυτικές εκθέσεις σχετικά με τους πιθανούς κινδύνους αεροπορικής επίθεσης στη χώρα στις αρχές της δεκαετίας του 2010, όταν γίνονταν τέτοιες επιθέσεις να λαμβάνονται υπόψη. Με τη μεγάλη πλειονότητα των δυτικών μαχητικών που συμμετέχουν στην επίθεση στη Λιβύη να είναι πολύ ελαφρύτερα και λιγότερο ικανά από τα F-15, συγκεκριμένα τα ελαφριά Rafales και τα F-16, το MiG-25 θα μπορούσε να είχε αποτελέσει μια πρόκληση, ιδιαίτερα αν εκσυγχρονιζόταν με αεροηλεκτρονικά τέταρτης γενιάς και τα αντίμετρα ηλεκτρονικού πολέμου όπως αυτά που βρίσκονται σε υπηρεσία στην Αλγερία.

Ενώ το γαλλικό Rafales πρωτοστάτησε στην επίθεση, η κατηγορία θα άρχιζε να ενσωματώνει πυραύλους με βεληνεκές που ξεπερνούσαν αυτές του R-40 του MiG-25 μια δεκαετία αργότερα  το 2021. Οι πολύ περιορισμένες δυνατότητες των πυραύλων αέρος-αέρος MICA βασίζονταν εκείνη την εποχή, σε συνδυασμό με τη χαμηλή ταχύτητα και το ύψος του Rafale που  βρίσκονταν σε ένα εντελώς διαφορετικό πρωτάθλημα από τα F-15 ή MiG-25, που σήμαινε ότι τα γαλλικά αεροσκάφη πιθανότατα θα δυσκολεύονταν να αναχαιτίσουν τις μονάδες του Foxbat. Αυτή η πρόκληση θα είχε επιδεινωθεί εάν η Λιβύη είχε επενδύσει στην ενσωμάτωση ανώτερων αντίμετρων για την εμπλοκή στα σοβιετικά αεροσκάφη της. Όπως και να έχει, η ακραία παραμέληση του στόλου από τη Λιβύη και οι καθυστερήσεις στα σχέδια για την απόκτηση μαχητικών Su-30 για την αντικατάστασή τους, καθώς και S-300 και άλλων συστημάτων αεράμυνας, συνέβαλαν στην ήττα της χώρας εξαιτίας της οποίας ο πληθυσμός συνεχίζει να υφίσταται τις συνέπειες πάνω από μια δεκαετία αργότερα. 

Νεότερη Παλαιότερη
--------------
Ακούστε το τελευταίο ηχητικό από τη ΜΕΣΗ ΓΡΑΜΜΗ


Η Freepen.gr ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει για τα άρθρα / αναρτήσεις που δημοσιεύονται και απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους και δε σημαίνει πως τα υιοθετεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών ή ότι υπάρχει κάποιο σφάλμα, επικοινωνήστε μέσω e-mail