 |
| REUΤΕRS/Αnnegret ΗiΙse |
Φίνιαν Κάνινγκχαμ - strategic-culture.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο Ρόμπερτ Χάμπεκ, ο υπουργός Εμπορίου της Γερμανίας, εξόργισε το Πεκίνο λέγοντας στη σύνοδο κορυφής της G7 την περασμένη εβδομάδα ότι το Βερολίνο στοχεύει να υιοθετήσει μια νέα πολιτική για την Κίνα για «μείωση της οικονομικής εξάρτησης». Ο Χάμπεκ είπε πως η Γερμανία θα προσπαθήσει να προχωρήσει σε σκληρότερους ελέγχους στις κινεζικές ξένες επενδύσεις και να απομακρυνθεί από την εξάρτηση της Γερμανίας από την Κίνα για βασικά προϊόντα όπως ημιαγωγοί [τσιπς], μπαταρίες και άλλα ηλεκτρονικά.
Εμφανιζόμενος σκληρός μπροστά σε άλλα δυτικά μέλη του φόρουμ της G7 (μια πλεονάζουσα ελίτ λέσχη, αν υπήρχε ποτέ), ο Χάμπεκ είπε, «η αφέλεια απέναντι στην Κίνα έχει τελειώσει». Ανέφερε πως οι εμπορικές σχέσεις δε θα αντιμετωπίζονται πλέον απομονωμένα από υποτιθέμενες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλες διεθνείς ανησυχίες, εννοώντας εν προκειμένω την υποτιθέμενη εχθρότητα της Κίνας προς την Ταϊβάν.
Το Πεκίνο επέκρινε τα σχόλια του Χάμπεκ και απάντησε ότι ήταν αυτός που είναι «αφελής» επιδιώκοντας να βλάψει τις αμοιβαία επωφελείς διμερείς σχέσεις.
Ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς επανέλαβε την πρόκληση το Σαββατοκύριακο όταν ρωτήθηκε για τη θέση της Κίνας για την Ταϊβάν. Ο Scholz άφησε να εννοηθεί πως το Πεκίνο ήταν το εχθρικό μέρος στις πρόσφατες εντάσεις σχετικά με την αποσχισθείσα νησιωτική επικράτεια. Προειδοποίησε την Κίνα: «Είναι σημαντικό να απαγορεύσουμε τη βία από τις διεθνείς σχέσεις».
Ήταν μια άλλη κόκκινη σημαία που κυμάτιζε το Βερολίνο στο πρόσωπο της Κίνας. Ο Scholz δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί, ή δε θέλει να συνειδητοποιήσει, πως η Ταϊβάν είναι κυρίαρχο τμήμα της Κίνας. Αυτό είναι το νομικό γεγονός των συνθηκών στα Ηνωμένα Έθνη και της διεθνώς αποδεκτής Πολιτικής της Μίας Κίνας. Είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Βρετανία, η Αυστραλία, η Γαλλία και η Γερμανία που αναπτύσσουν ολοένα και περισσότερο στρατιωτικές δυνάμεις στα χωρικά ύδατα της Κίνας που προκαλούν επικίνδυνες εντάσεις και υποχρεώνουν το Πεκίνο να λάβει πιο σκληρή θέση για την υπεράσπιση της κυριαρχίας του, συμπεριλαμβανομένων των νόμιμων διεκδικήσεων του επί της Ταϊβάν.
Με τι παίζουν οι Γερμανοί ηγέτες; Η απερισκεψία της στάσης τους και η ζημιά που προκαλούνι στην οικονομία του έθνους σε κάνουν να αναρωτιέσαι ποιανού συμφέροντα υπηρετούν. Σίγουρα, φαίνεται, όχι τα συμφέροντα του γερμανικού πληθυσμού.
Η Γερμανία, ο οικονομικός κινητήρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συντρίβεται με το κεφάλι από την παράφορη δολιοφθορά της στο εμπόριο ενέργειας με τη Ρωσία. Σας θυμίζει εκείνες τις δοκιμές σύγκρουσης αυτοκινήτου σε αργή κίνηση, όπου τα ανδρείκελα πετάνε στο παρμπρίζ. Τώρα κατευθύνεται προς ένα κινέζικο τείχος.
Η αυτοεπιβεβλημένη διακοπή της παροχής φυσικού αερίου από τη Ρωσία καταστρέφει τη γερμανική βιομηχανία και βυθίζει τον πληθυσμό σε έναν χειμώνα μιζέριας ανείπωτης φτώχειας και κακουχιών. Πολλοί παρατηρητές, συμπεριλαμβανομένου του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, είναι μπερδεμένοι από την εκούσια αγκαλιά της οικονομικής αυτοκτονίας στην οποία σπεύδει η γερμανική κυβέρνηση.
Για δεκαετίες, η γερμανική οικονομία που καθοδηγείται από τις εξαγωγές οδηγείται από την άφθονη προσφορά ρωσικού φυσικού αερίου και πετρελαίου σε χαμηλές τιμές. Η κυβέρνηση συνασπισμού στο Βερολίνο, η οποία διαδέχθηκε τη διοίκηση της Άνγκελα Μέρκελ στα τέλη του περασμένου έτους, διέκοψε τους δεσμούς της με τη Μόσχα ως μέρος της υποστήριξής της στην πολιτική της Ουάσιγκτον να απομονώσει τη Ρωσία. Η Γερμανία έχει συμμετάσχει πλήρως για να υποστηρίξει το υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ καθεστώς του Κιέβου με βαρέα όπλα που προμήθευσαν στην Ουκρανία σε έναν πόλεμο με τη Ρωσία.
Τόσο για την προτροπή του Scholz στην Κίνα να «απαγορεύσει τη χρήση βίας στις διεθνείς σχέσεις». Το Βερολίνο τροφοδοτεί τη σύγκρουση στην Ουκρανία και μαζί με τις ΗΠΑ και άλλες δυνάμεις του ΝΑΤΟ εμποδίζει οποιαδήποτε διπλωματική διαδικασία για την εξεύρεση ειρηνικής επίλυσης με τη Ρωσία.
Αν το θανάσιμο πλήγμα για τη γερμανική οικονομία δεν ήταν αρκετά κακό από την απερίσκεπτη πολιτική απέναντι στη Ρωσία, τώρα το Βερολίνο θέλει να σκοτώσει τις σχέσεις με το Πεκίνο.
Η Κίνα είναι ο κορυφαίος εμπορικός εταίρος της Γερμανίας τα τελευταία έξι χρόνια. Το διμερές εμπόριο αυξήθηκε σταθερά. Το φετινό εμπόριο οδεύει να ξεπεράσει το υψηλό ρεκόρ του 2021 των 240 δισεκατομμυρίων δολαρίων στο εμπόριο Κίνας-Γερμανίας.
Με τον πληθυσμό της 1,4 δισεκατομμύρια, η Κίνα είναι μια αγορά ζωτικής σημασίας για τους εξαγωγείς της Γερμανίας, ειδικά για την πολύ σημαντική αυτοκινητοβιομηχανία που οδηγεί τη γερμανική οικονομία. Σχεδόν το 40 τοις εκατό των παγκόσμιων πωλήσεων της Volkswagen, της Audi, της BMW και της Mercedes πραγματοποιείται στην Κίνα, ωθούμενη από την εκπληκτική οικονομική ανάπτυξη της τελευταίας.
Η κυβέρνηση του Βερολίνου θέτει σε κίνδυνο την οικονομική της ζωή με την Κίνα υιοθετώντας μια πολιτική αθέμιτης πρόκλησης του Πεκίνου. Σε αυτό, οι Γερμανοί «ηγέτες» ακολουθούν την προσφορά της Ουάσιγκτον. Το έχουν κάνει σε σχέση με την υπονόμευση των ρωσικών σχέσεων. Τώρα θέλουν να επαναλάβουν την ανοησία προς την Κίνα.
Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Χάμπεκ, ο Γερμανός υπουργός Εμπορίου, είναι μέλος των Πρασίνων στην κυβέρνηση συνασπισμού με τους Σοσιαλδημοκράτες του Σολτς. Ο άλλος ανώτερος Πράσινος στον συνασπισμό είναι η Ανναλένα Μπάερμποκ, η οποία είναι υπουργός Εξωτερικών. Και οι δύο προωθούν μια παράλογη ιδεολογική θέση καταστροφής των ρωσικών και κινεζικών σχέσεων. Οι Πράσινοι θέλουν να μετατρέψουν τη Γερμανία σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας όπως η αιολική και η ηλιακή ενέργεια. Έτσι δικαιολογούν την κατάργηση των ρωσικών υδρογονανθράκων. Αλλά ο υπολογισμός είναι θλιβερά άστοχος. Οι γερμανικές βιομηχανίες και ο ευρύτερος πληθυσμός χρειάζονται ρωσικό αέριο για να λειτουργήσουν τα εργοστάσιά τους και να θερμάνουν τα σπίτια τους. Η ανοησία της διακοπής της ρωσικής ενέργειας αποτυγχάνει σε μεγάλο βαθμό.
Περισσότερο από την πράσινη ιδεολογία, ωστόσο, είναι η πραγματική υποκείμενη ιδεολογία της Ρωσοφοβίας και της Σινοφοβίας. Ο Χάμπεκ και η Μπάερμποκ έχουν τυφλωθεί από την υποτέλεια τους στη διατλαντική ατζέντα της Ουάσιγκτον να διχάσει την Ευρώπη από το να έχει κανονικές σχέσεις γειτονίας με τη Ρωσία και την Κίνα.
Η ατζέντα της Ουάσιγκτον είναι να προωθήσει την ηγεμονία των ΗΠΑ και την υποτιθέμενη μονοπολική κυριαρχία της στις διεθνείς σχέσεις. Εν ολίγοις, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός.
Μια επέκταση αυτής της ατζέντας είναι να υποκινήσει τον ανταγωνισμό προς την Κίνα. Η περικύκλωση της Ρωσίας συμβαδίζει με την περικύκλωση της Κίνας. Δεν είναι τυχαίο ότι καθώς η Ουάσιγκτον κλιμακώνει τις εντάσεις με τη Μόσχα για την Ουκρανία και την καταπάτηση του ΝΑΤΟ, υποκινεί επίσης πυρετωδώς εντάσεις με την Κίνα για την Ταϊβάν και αμφίβολους ισχυρισμούς για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το Πεκίνο.
Η κυβέρνηση και το Κογκρέσο του προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν διοχετεύουν όπλα στην Ουκρανία και την Ταϊβάν σε μια εσκεμμένη και θα έλεγε κανείς εγκληματική προσπάθεια να προκαλέσουν στρατιωτική σύγκρουση. Η καπιταλιστική οικονομία των ΗΠΑ χρειάζεται εντάσεις και συγκρούσεις για να διατηρήσει το στρατιωτικό-βιομηχανικό της σύμπλεγμα, την καρδιά του αμερικανικού καπιταλισμού να χτυπά.
Εάν ο καγκελάριος της Γερμανίας Scholz είχε κάποια ανεξαρτησία σκέψης, θα ήταν καλύτερα να διαμαρτυρηθεί στην Ουάσιγκτον για τη χρήση βίας στις διεθνείς σχέσεις.
Αλλά δεν υπάρχει καμία πιθανότητα ο Scholz και η κυβέρνησή του να το κάνουν ποτέ αυτό. Είναι λακέδες για την Ουάσιγκτον και έχουν απελπιστικά πλύση εγκεφάλου με ιδεολογικές ανοησίες, ρωσοφοβία και σινοφοβία.
Αυτός ο χειμώνας έρχεται ήδη με τρόμο για τη Γερμανία και τον ευρύτερο ευρωπαϊκό πληθυσμό σχετικά με την πολιτική επιλογή να καταρριφθεί ο ακρογωνιαίος λίθος των ρωσικών ενεργειακών σχέσεων. Με την περαιτέρω ζημιά στις γερμανο-κινεζικές σχέσεις, η πολιτική ελίτ του Βερολίνου πυροβολεί τη Γερμανία και την Ευρώπη στο κεφάλι – δύο φορές.
Οι γερμανικές βιομηχανίες, οι επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι εξοργίζονται από τη βλακεία της λεγόμενης κυβέρνησής τους, η οποία περιγράφεται με μεγαλύτερη ακρίβεια ως καθεστώς που υποστηρίζεται από την Ουάσιγκτον στο Βερολίνο. Οι οργισμένες διαμαρτυρίες στους δρόμους που έγιναν μάρτυρες τις τελευταίες εβδομάδες στη Γερμανία και αλλού σε ολόκληρη την Ευρώπη κατά της αυτοπροκαλούμενης οικονομικής εξαθλίωσης δεν είναι παρά μια πρόγευση της εκρηκτικής κοινωνικής αναταραχής που επέρχεται.