Uriel Araujo, ερευνητής με έμφαση στις διεθνείς και εθνοτικές συγκρούσεις - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Έξι μήνες μετά, η συνεχιζόμενη σύγκρουση στην Ουκρανία έχει φέρει εκατομμύρια μετανάστες και πρόσφυγες στην Ευρώπη. Σε μια παγκόσμια οικονομία μετά την πανδημία που βρίσκεται ήδη σε κακή κατάσταση λόγω μιας παγκόσμιας κρίσης της εφοδιαστικής αλυσίδας, οι βαριές κυρώσεις κατά της Μόσχας έχουν, σε μεγάλο βαθμό, αντίθετο αποτέλεσμα κατά των ΗΠΑ και της Ευρώπης και επίσης αύξησαν τον κίνδυνο επισιτιστικής ανασφάλειας στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή.
Η Ρωσία ομολογουμένως επιβραδύνει τις επιχειρήσεις της για να ελαχιστοποιήσει τις απώλειες αμάχων και να αποκαταστήσει την ειρήνη στις περιοχές που ελέγχει, όπως παρατήρησε ο Ρώσος υπουργός Άμυνας Σεργκέι Σόιγκου στις 24 Αυγούστου. Αν και γελοιοποιήθηκε από τον δυτικό Τύπο, αυτός ο ισχυρισμός είναι πράγματι αξιόπιστος, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός πως η Ουκρανία έχει, εξαρχής, στρατιωτικοποιήσει κατοικημένες περιοχές ως μέρος της τακτικής ανθρώπινων ασπίδων (όπως καταγγέλλει η Διεθνής Αμνηστία) - και λαμβάνοντας επίσης υπόψη το γεγονός ότι οι περισσότεροι ειδικοί περίμεναν πως η επιχείρηση της Ρωσίας θα τελείωνε πολύ γρήγορα με τη νίκη της.
Πολλοί δυτικοί εμπειρογνώμονες συμβουλεύουν την Ουάσιγκτον να επιδείξει αυτοσυγκράτηση, ενώ συμπέραναν πως η τρέχουσα κρίση προκλήθηκε από την υπερέκταση της δύναμής τους από τις ΗΠΑ και από τον επεκτατισμό του ΝΑΤΟ. Κινέζοι ειδικοί, όπως ο Cui Heng, ερευνητής του Normal University της Ανατολικής Κίνας, έχουν παρόμοιες απόψεις. Βλέπει την τρέχουσα ρωσική στρατιωτική εκστρατεία ως το «μετασόκ» από μια κρίση του 2014 που ξεκίνησε από την επέκταση του ΝΑΤΟ και την αμερικανική χρήση της «έγχρωμης επανάστασης για να τεθεί σε κίνδυνο η περιφερειακή τάξη και ισορροπία δυνάμεων».
Ο Song Zhongping, επίκουρος καθηγητής και σχολιαστής, υποστηρίζει με τη σειρά του ότι, ενώ αντιμετώπιζε την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά, η Μόσχα δεν είχε άλλη επιλογή από το να προσπαθήσει να δημιουργήσει μια ουδέτερη ζώνη για να προστατεύσει τη δική της εθνική ασφάλεια. Η σύγκρουση, προσθέτει, μπορεί να ωφέλησε το αμερικανικό βιομηχανικό σύμπλεγμα, αλλά έχει φέρει μεγάλα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα στην Ευρώπη. Καταλήγει στο συμπέρασμα πως μια παρατεταμένη σύγκρουση μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ στις ίδιες τις ΗΠΑ, καθώς οι κυρώσεις τους έχουν επιφέρει μια «αντίστροφη δολαριοποίηση» και υποθάλπουν ακόμη και μια νέα πολυμερή τάση μεταξύ των κρατών της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής, τα οποία επιλέγουν όλο και περισσότερο μη ευθυγράμμιση και πολλαπλή ευθυγράμμιση.
Η άποψη του Σονγκ Ζονγκπίνγκ επεξηγείται ξεκάθαρα από τη συναίνεση της ομάδας BRICS για τη διεύρυνση της συνεργασίας BRICS+ έτσι ώστε να συμπεριληφθούν και άλλα αναδυόμενα κράτη, όπως η Τουρκία, ακόμη και η Σαουδική Αραβία και η Αίγυπτος. Ακόμη και ένας ιστορικά σταθερός σύμμαχος των ΗΠΑ, όπως η Σαουδική Αραβία, έχει διαπιστώσει πως το σύστημα ηγεμονίας του δολαρίου ΗΠΑ είναι αρκετά επικίνδυνο και ως εκ τούτου αναζητά εναλλακτικές λύσεις.
Στις 23 Αυγούστου, ο ίδιος ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ, ενώ προέτρεψε τα δυτικά έθνη να συνεχίσουν να παρέχουν βοήθεια στην Ουκρανία, παραδέχτηκε ότι θα είναι δύσκολο και πως οι ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει να «πληρώσουν ένα τίμημα» για μια τέτοια υποστήριξη. Θα υπάρξουν «συνέπειες», σύμφωνα με τον ίδιο, «όχι μόνο στην στρατιωτική σφαίρα, αλλά και στις βιομηχανίες», και ως εκ τούτου η Ευρώπη πρέπει να αυξήσει την παραγωγή της. Πρόσθεσε πως ο ερχόμενος χειμώνας θα είναι σκληρός, αλλά είπε επίσης ότι μπορεί να χρειαστούν «χρόνια» για να υποστηριχθεί το Κίεβο. Ενώ υποστηρίζει την Ουκρανία, είπε, το ΝΑΤΟ πρέπει επίσης να διασφαλίσει ότι δε θα υπάρξει κλιμάκωση.
Αυτές είναι πράγματι σκληρές θυσίες που ζητά το ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ από τα ευρωπαϊκά μέλη του. Αναρωτιέται κανείς πώς ακριβώς μπορεί να ωφεληθεί το ευρωπαϊκό μπλοκ από μια τέτοια προσπάθεια.
Είναι ευρέως γνωστό, για παράδειγμα, ότι οι δραματικές αυξήσεις των τιμών της ενέργειας στην Ευρώπη από το 2021 θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί τουλάχιστον εν μέρει εάν δεν είχε καθυστερήσει ο αγωγός Nord Stream-2 που συνδέει τη Ρωσία με τη Γερμανία. Η τελευταία ανέστειλε την πιστοποίηση του αγωγού στις 22 Φεβρουαρίου, αφού η Ρωσία αναγνώρισε τις Λαϊκή Δημοκρατία του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ και ακολούθησαν κυρώσεις από τις ΗΠΑ. Η Nord Stream 2 AG, ως αποτέλεσμα αυτού, κήρυξε πτώχευση και απέλυσε όλους τους υπαλλήλους - αν και η διαδικασία πτώχευσης έχει ανασταλεί με δικαστική απόφαση, το θέμα έχει επηρεάσει σοβαρά την τοπική οικονομία στη Γερμανία.
Επιπλέον, η Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας είπε ότι η χώρα δεν είχε βιώσει τόσο υψηλά ποσοστά πληθωρισμού από την πετρελαϊκή κρίση του 1970. Κάποιοι εκτιμούν πως θα μπορούσε σύντομα να ξεπεράσει το 10% αυτό το φθινόπωρο. Η Ευρώπη στοιχειώνεται επί του παρόντος από το φάσμα της ύφεσης, εν μέσω περιορισμένης ενέργειας για ζεστά νοικοκυριά κατά τον ερχόμενο χειμώνα και αυξανόμενων τιμών των τροφίμων - που αυξάνουν τον κίνδυνο επισιτιστικής ανασφάλειας.
Εν τω μεταξύ, ο αγωγός φυσικού αερίου Nord Stream 1 είναι κενός. Η Ρωσία προμηθεύει επί του παρόντος μόνο το 20 τοις εκατό από αυτά που συνήθως προμηθεύει, λόγω προβλημάτων συντήρησης και κυρώσεων από τη Δύση, και έχει ανακοινώσει ότι θα κλείσει εντελώς τον αγωγό για 3 ημέρες, για συντήρηση - η ροή θα μπορούσε έτσι να μειωθεί ακόμη περισσότερο. Για να διασφαλιστεί πως τα νοικοκυριά, τα νοσοκομεία και τα σχολεία δεν θα μείνουν κυριολεκτικά στο σκοτάδι και στο παγετό, η γερμανική βιομηχανία θα είναι η πρώτη που θα δει περικοπές στις προμήθειες. Σε αυτήν την περίπτωση, με το κλείσιμο των εργοστασίων και τις μειώσεις των ωρών εργασίας, μπορεί κανείς μόνο να φανταστεί πώς αυτό θα επηρεάσει τους Γερμανούς εργαζόμενους. Η Ευρώπη μπορεί φυσικά να μειώσει την ενεργειακή της εξάρτηση από τη Ρωσία, αλλά κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί μόνο μακροπρόθεσμα.
Δεν είναι καν σαφές εάν η Ευρώπη μπορεί να επιβιώσει τον επόμενο χειμώνα, και το μπλοκ αντιμετωπίζει μια βαθιά κρίση ενώ αγκαλιάζει την Ουκρανία σε αντίθεση με τις δικές του αξίες .
Συνοψίζοντας, η υπό την ηγεσία των ΗΠΑ παγκόσμια τάξη πραγμάτων καταρρέει, ενώ η Ουάσιγκτον προσπαθεί, με κάθε κόστος, να παρατείνει μια σύγκρουση που δεν ωφελεί κανέναν.