Andrew Korybko - Παρουσίαση Freepen.gr
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να μάθουμε είναι ότι και οι δύο συγκρούσεις αποτελούν μέρος της ίδιας αμερικανικής μεγάλης στρατηγικής διεξαγωγής πολέμων αντιπροσώπων εναντίον της Ρωσίας σε μια προσπάθεια περιορισμού της. Η Γεωργία επιλέχθηκε ως το πρώτο πείραμα από αυτή την άποψη λόγω της Έγχρωμης Επανάστασής της το 2003 καθώς και των δύο προαναφερθέντων ανεπίλυτων εδαφικών διαφορών της που θα μπορούσαν να χειραγωγηθούν για να βλάψουν έμμεσα τα ρωσικά συμφέροντα. Ενώ η Ουκρανία γνώρισε επίσης μια Έγχρωμη Επανάσταση ένα έτος αργότερα, το 2004-2005, δεν είχε ακόμη εδαφικές διαφωνίες που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για το τέλος του πολέμου. Επιπλέον, ο μεγάλος ρωσικός πληθυσμός της μειονότητας εμπόδισε την πρόοδο της φιλο-αμερικανικής αρχής υπέρ του ΝΑΤΟϊκού/αντιρωσικού δρόμου.
Αντίθετα, η Γεωργία δεν είχε εξέχουσες μειονότητες που θα μπορούσαν να διαδραματίσουν αυτόν τον μεσολαβητικό ρόλο μετά την υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ αλλαγή καθεστώτος της χώρας. Αυτό σήμαινε ότι το κράτος του Νοτίου Καυκάσου μπόρεσε να γίνει το πρώτο μέρος όπου οι ΗΠΑ προσπάθησαν να οικοδομήσουν μια λεγόμενη «αντι-Ρωσία». Η Ουάσιγκτον χρησιμοποίησε το εκτεταμένο δίκτυο κυβερνητικών οργανωμένων ΜΚΟ της (GONGOs) για να επιταχύνει τη μετατόπιση των λαϊκών αντιλήψεων από το να θεωρούν τη Ρωσία ως ιστορικό εταίρο και να την βλέπουν ως ασυμβίβαστο εχθρό. Σε σχέση με αυτό, διαδόθηκε η ψευδής αφήγηση πως η Ρωσία «κατέλαβε» γεωργιανό έδαφος παρά το γεγονός ότι η Τιφλίδα είχε προηγουμένως εξουσιοδοτήσει τις αποστολές ειρηνευτικών δυνάμεών της εκεί.
Αυτή η εκστρατεία πληροφοριακού πολέμου σχεδιάστηκε για να προϋποθέτει το κοινό για αυτό που τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν αιφνιδιαστική επίθεση των υποστηριζόμενων από τις ΗΠΑ αρχών τους εναντίον Ρώσων ειρηνευτικών δυνάμεων την παραμονή των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου. Το χρονοδιάγραμμα επιλέχθηκε για να ασκηθεί πρόσθετη πίεση στη Μόσχα να παραχωρήσει μονομερώς τα αντικειμενικά της εθνικά συμφέροντα στη σύγκρουση από φόβο μήπως παραβιάσει τη λεγόμενη «ολυμπιακή εκεχειρία» και έτσι να δημιουργήσει αρνητική δημοσιότητα από τα δυτικά κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Η ανερχόμενη Ευρασιατική Μεγάλη Δύναμη κράτησε το έδαφος της και υπερασπίστηκε με υπερηφάνεια το διεθνές δίκαιο.
Σε πλήρη συμφωνία με το δικαίωμα στην αυτοάμυνα, απάντησε εμπλέκοντας τις γεωργιανές δυνάμεις και εξαναγκάζοντάς τις στρατιωτικά για ειρήνη. Αυτό εξυπηρέτησε επίσης τον σκοπό της υπεράσπισης του λαού της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας που έγιναν στόχος των επιθέσεων της Τιφλίδας και προηγουμένως προσπάθησαν να αποχωριστούν από την πατρίδα του Στάλιν, φοβούμενοι ότι οι μετακομμουνιστικές φασιστικές δυνάμεις ετοιμάζονταν να τους καθαρίσουν εθνοτικά μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Η Γεωργία είναι πολύ μικρότερη από την Ουκρανία και οι δυνάμεις της δεν είχαν τόσο πολύ χρόνο να προετοιμαστούν για τη σύγκρουση όπως είχε το Κίεβο, γεγονός που εξηγεί γιατί η αποστολή επιβολής της ειρήνης της Ρωσίας τον Αύγουστο του 2008 διήρκεσε μόνο πέντε ημέρες, ενώ η ειδική της επιχείρηση στην Ουκρανία συνεχίζεται έξι μήνες.
Σχετικά με την πιο πρόσφατη σύγκρουση, είναι πλέον δυνατό να δούμε πώς αντιπροσωπεύει τη συνέχιση του μεγάλου στρατηγικού στόχου των ΗΠΑ για τον περιορισμό της Ρωσίας μέσω αντιπροσώπων κατά μήκος της περιφέρειάς της, αφού έχει ανανεωθεί η μνήμη του για τη Γεωργιανή σύγκρουση. Ακριβώς όπως σε αυτό το κράτος του Νοτίου Καυκάσου, οι ΗΠΑ ανέτρεψαν επίσης την ουκρανική κυβέρνηση, και όχι μία, αλλά δύο φορές, με το τελευταίο πραξικόπημα να σημειώνεται το Φεβρουάριο του 2014 μετά το ξεφάντωμα της αστικής τρομοκρατίας που είναι ευρέως γνωστό ως «EuroMaidan» που ανέτρεψε τους δημοκρατικά εκλεγμένους και παγκοσμίως αναγνωρισμένους. ηγέτης. Στη συνέχεια, το Κίεβο πέρασε τα τελευταία οκτώ χρόνια καθυστερώντας την εφαρμογή των Συμφωνιών του Μινσκ για να προετοιμαστεί για πόλεμο ακριβώς όπως παραδέχτηκε πρόσφατα ο πρώην πρόεδρος Ποροσένκο.
Αντί να περιμένει το Κίεβο να εξαπολύσει μια άλλη πλήρους κλίμακας επίθεση στο Ντονμπάς που θα του εκχωρούσε τη στρατιωτική ορμή και θα ανάγκαζε έτσι τη Ρωσία να απαντήσει από μια σχετικά μειονεκτική θέση, η Μόσχα χτύπησε πρώτη για να αποτρέψει την επερχόμενη σύγκρουση αφού πρώτα αναγνώρισε την ανεξαρτησία στις δημοκρατίες του Ντονμπάς μέρες πριν. Οι ΗΠΑ δεν περίμεναν να συμβεί αυτό, αν και παρόλα αυτά εξακολουθούσαν να είναι προετοιμασμένες για αυτό το σενάριο, εξ ου και η εκστρατεία πληροφοριακού πολέμου που προηγήθηκε της έναρξης της ειδικής στρατιωτικής τους επιχείρησης που προειδοποιούσε για μια λεγόμενη «ρωσική εισβολή». Αυτό, ωστόσο, δεν ήταν τίποτε άλλο από το να ανατρέψει τους ρόλους του θύματος και του κακού σε εκείνη τη σύγκρουση που προκάλεσε.
Για να το εξηγήσω, ακριβώς όπως οι ΗΠΑ χειραγώγησαν τις γεωργιανές αντιλήψεις μέσω του τεράστιου δικτύου τους GONGO μετά την Έγχρωμη Επανάσταση του 2003 εκεί, έτσι και έκαναν το ίδιο στην Ουκρανία μετά το 2014 σε εκείνη την άλλη πρώην Σοβιετική Δημοκρατία. Η διαφορά μεταξύ αυτών των δύο επιχειρήσεων πληροφοριακού πολέμου ήταν πως οι Ουκρανοί είναι πιο κοντά στους Ρώσους από τους Γεωργιανούς, γεγονός που έκανε συγκριτικά πιο δύσκολο να τους στρέψουν εναντίον των αδελφών τους. Για το λόγο αυτό, οι ΗΠΑ έκαναν ό,τι ήταν δυνατό για να γεμίσουν την ουκρανική κοινωνία γεμάτη ιστορικά ρεβιζιονιστική φασιστική προπαγάνδα, αφού δεν υπήρχε άλλος τρόπος να καταφέρουν να στρέψουν το λαό της εναντίον της Ρωσίας, εκτός και αν καταφύγουν σε τέτοια ριζοσπαστικά μέτρα.
Αυτό εξηγεί γιατί η Ουκρανία ήταν τελικά ένα πιο επιτυχημένο αντιρωσικό έργο από ό,τι θα μπορούσε ποτέ να είναι η Γεωργία, αφού η φασιστική προπαγανδιστική εκστρατεία των ΗΠΑ στην πρώτη χειραγώγησε τις ψευδείς αντιλήψεις για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και πριν, προκειμένου να μετατρέψει ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού σε Νεο-Ναζί ή τουλάχιστον υποστηρικτές του σκοπού τους. Αυτό με τη σειρά του είχε ως αποτέλεσμα το Κίεβο να καταφύγει στην στρατιωτικοποίηση κατοικημένων περιοχών και στη συνέχεια στην εκμετάλλευση αμάχων ως ανθρώπινες ασπίδες σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ανακόψει την στρατιωτική προέλαση της Ρωσίας ακριβώς όπως απέδειξε πρόσφατα η Διεθνής Αμνηστία, γι' αυτό και η πρόοδός της ήταν αργή αλλά σταθερή σε αντίθεση με τη γρήγορη πενθήμερη εκστρατεία που εξανάγκασε τη Γεωργία σε ειρήνη πριν από 14 χρόνια.
Υπάρχει μια άλλη σημαντική διαφορά μεταξύ αυτών των δύο συγκρούσεων με την στρατιωτική έννοια που αξίζει να αγγίξουμε, και αυτή είναι η αδυναμία της υπό την ηγεσία των ΗΠΑ Δύσης να διαιωνίσει επ' αόριστον έναν πόλεμο αντιπροσώπων στη Ρωσία μέσω της Γεωργίας για προφανείς γεωγραφικούς λόγους. Η Ουκρανία, εν τω μεταξύ, εφάπτεται σε πολλά κράτη του ΝΑΤΟ, τα οποία έχουν δημιουργήσει πολλαπλές γραμμές αρουραίων για τη μεταφορά όπλων και μαχητικών σε αυτήν την πρώην Σοβιετική Δημοκρατία. Κατά μία έννοια, ο υπό την ηγεσία των ΗΠΑ πόλεμος αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ στη Ρωσία θα έπρεπε θεωρητικά να είχε ξεκινήσει στην Ουκρανία και μόνο τότε να επεκταθεί στη Γεωργία μετά την πιθανή επιτυχία του, αλλά αυτό δεν ήταν δυνατό για τον προαναφερθέντα λόγο που σχετίζεται με τη ρωσική μειονότητα που εμποδίζει τα σχέδια της κυβέρνησης των ΗΠΑ.
Για το λόγο αυτό, το αντίστροφο αυτού που θα έπρεπε να είχε συμβεί από τη μεγάλη στρατηγική προοπτική της Αμερικής είναι αυτό που τελικά συνέβη: η Γεωργία χρησιμοποιήθηκε ως η πρώτη λεγόμενη «παγίδα αρκούδας» αντί για την Ουκρανία, αλλά απέτυχε και γι' αυτό οι ΗΠΑ πέρασαν τα επόμενα χρόνια στην προετοιμασία για το δεύτερο σενάριο. Η Τιφλίδα δεν κατάφερε να απωθήσει τη Μόσχα από την Αμπχαζία και τη Νότια Οσετία με ψεύτικα προσχήματα μέσω της προολυμπιακής κρυφής επίθεσης που διατάχθηκε να πραγματοποιήσει ο Σαακασβίλι επειδή βασίστηκε στο λάθος υπολογισμό ότι η Ρωσία είτε ήταν πολύ αδύναμη για να υπερασπιστεί τον εαυτό της είτε δε θα ήθελε να διακινδυνεύσει να βάλει σε κίνδυνο τις πρόσφατα βελτιωμένες σχέσεις της με τη Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ κάνοντάς το αυτό.
Ένας παρόμοιος λάθος υπολογισμός συνέβη σε σχέση με την Ουκρανία, όπου η υπό την ηγεσία των ΗΠΑ Δύση δεν πίστευε πραγματικά ότι η Ρωσία θα απαντούσε στην επικείμενη επίθεση του Κιέβου κατά του Ντονμπάς, πόσο μάλλον προληπτικά με την κατάληψη της στρατηγικής πρωτοβουλίας για την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής της επιχείρησης κυριολεκτικά μία ή δύο μέρες πριν οι πληρεξούσιοι της Ουάσιγκτον υποτίθεται ότι θα ξεκινούσαν τη δική τους. Αυτό δείχνει ότι οι στρατηγοί της εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν πραγματικά τη Ρωσία, γιατί έκαναν δύο μεγάλα λάθη στη σειρά που τελικά σημάδεψαν την ήττα των αντίστοιχων πολέμων αντιπροσώπων τους για τον περιορισμό αυτής της Ευρασιατικής Μεγάλης Δύναμης. Η ουκρανική σύγκρουση, ομολογουμένως, συνεχίζεται, αλλά είναι ήδη γραμμένο το πώς θα τελειώσει.
Εξετάζοντας τη γνώση που κοινοποιήθηκε μέχρι στιγμής σε αυτήν την ανάλυση, μερικές τάσεις ξεχωρίζουν περισσότερο. Πρώτον, οι ΗΠΑ προσπάθησαν με συνέπεια να περιορίσουν τη Ρωσία μέσω μέσων αντιπροσώπων κατά μήκος της περιφέρειάς της, εκμεταλλευόμενοι τις εδαφικές διαφορές προς αυτόν τον σκοπό. Δεύτερον, κάθε σχεδιαζόμενης πρόκλησης είχε προηγηθεί μια Έγχρωμη Επανάσταση που υποστηριζόταν από τις ΗΠΑ που οδήγησε σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση πληροφοριακού πολέμου που είχε σκοπό να χειραγωγήσει τις αντιλήψεις των ανθρώπων των ως μαριονέτες τους προκειμένου να τους στρέψει ενάντια στον ιστορικό Ρώσο εταίρο τους. Και τρίτον, η στρατιωτική διάσταση αυτών των συνωμοσιών βασιζόταν στην ψευδή προσδοκία ότι η Ρωσία δε θα αντιδρούσε άμεσα, κάτι που αποδείχθηκε λάθος και στις δύο περιπτώσεις.
Έχοντας αυτή τη διορατικότητα κατά νου, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αμερικανική μεγάλη στρατηγική είναι να περιορίσει τη Ρωσία μέσω των μέσων πολέμου με πληρεξούσιους που περιγράφηκαν ως αποδεδειγμένα από μια σύγκριση μεταξύ της Γεωργιανής και της Ουκρανικής σύγκρουσης. Δεδομένου ότι οι ΗΠΑ σπάνια παίρνουν τα μαθήματά τους παρά τις πολλές αποτυχίες τους κατά τη διάρκεια των δεκαετιών, μπορεί επομένως να προβλεφθεί ότι θα επιχειρήσουν να εκκολάψουν περισσότερα τέτοια σχέδια στον πρώην σοβιετικό χώρο στο προσεχές μέλλον, πιθανότατα στην Κεντρική Ασία. Όπως και να έχει, η Ρωσία είναι σίγουρα προετοιμασμένη για αυτό, καθώς οι τρομοκρατικές απειλές που προέρχονται από το Αφγανιστάν ουσιαστικά επηρέασαν την στενότερη ενσωμάτωση μεταξύ της και των περιφερειακών εταίρων της, κάτι που θα επιτρέψει στη Μόσχα να αποτρέψει προληπτικά την επόμενη τέτοια συνωμοσία.