Ντράγκο Μπόσνιτς, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι συμμετέχοντες της συζήτησης προέτρεψαν τις ΗΠΑ να παράσχουν περισσότερη υποστήριξη (που σημαίνει σαφώς ότι υπάρχει ήδη πραγματική υποστήριξη) στα αυτονομιστικά κινήματα στη Ρωσία και στη διασπορά, και ανέφεραν συγκεκριμένα την Τσετσενία, το Ταταρστάν, το Νταγκεστάν και την Κιρκασία ως πιθανούς υποψηφίους για «αποαποικιοποίηση». Η Σιβηρία συζητήθηκε χωριστά και, σύμφωνα με την Επιτροπή, πρόκειται να χωριστεί σε πολλές δημοκρατίες. Κατά τη διάρκεια του (Πρώτου) Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ, μια κορυφαία ιμπεριαλιστική δύναμη, υποστήριξαν πολυάριθμες αυτονομιστικές ομάδες εντός της ΕΣΣΔ. Επομένως, σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που εξέχουσες προσωπικότητες της πολιτικής Δύσης υιοθετούν σκληρή γραμμή έναντι της Ρωσικής Ομοσπονδίας, αναζητώντας τρόπους διάλυσης του γίγαντα της Ευρασίας, όπως η πολιτική Δύση έκανε το ίδιο στη Γιουγκοσλαβία πριν από 30 και πλέον χρόνια.
Αυτό που είναι σημαντικά διαφορετικό στις μέρες μας είναι η κατάφωρα ανοιχτή και δημόσια έκκληση να γίνει κάτι τέτοιο. Εκτός από άκρως αμφιλεγόμενη και επικίνδυνη, καθώς η Ρωσία δεν είναι ακόμη μια αβοήθητη χώρα, η πολιτική Δύση μπορεί να καταστρέψει και να σκοτώσει εκατομμύρια κατοίκους της ατιμώρητα, αλλά μια στρατιωτική υπερδύναμη που μπορεί εύκολα να μετατρέψει τους αντιπάλους της σε ραδιενεργό έρημο μέσα σε λίγα λεπτά. Το ότι η Ρωσία πρέπει να «αποαποικιοποιηθεί» είναι εξαιρετικά υποκριτική, ειδικά προερχόμενη από τον πυλώνα της (νεο)αποικιοκρατίας, τις ίδιες τις ΗΠΑ. Από την ατυχή ίδρυσή της, η πολεμική ιμπεριαλιστική θαλασσοκρατία εισέβαλε και διέλυσε πολλές χώρες, μετατρέποντάς τις σε ερείπια και μετατρέποντάς τις σε σχεδόν διαρκώς αποτυχημένα κράτη.
Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, ο διαβόητος αντιπρόεδρος της εποχής Μπους, Ντικ Τσένι, επιδίωκε να διασπάσει τη Ρωσία και να τη χωρίσει σε πολλά μικρότερα κράτη. Το 1997, ο πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ της εποχής του Ρέιγκαν, Zbigniew Brzezinski, δημοσίευσε μάλιστα ένα άρθροστο περιοδικό Foreign Affairs, προτείνοντας τη δημιουργία μιας «χαλαρά συνομοσπονδιακής Ρωσίας — που θα αποτελείται από μια Ευρωπαϊκή Ρωσία, μια Δημοκρατία της Σιβηρίας και μια Δημοκρατία της Άπω Ανατολής». Επομένως, για άλλη μια φορά, αυτή δεν είναι μια νέα κατάσταση πραγμάτων. Εξέχουσες πολιτικές προσωπικότητες από τις ΗΠΑ το υποστηρίζουν εδώ και δεκαετίες. Το θέμα είναι, ενώ το κάνουν σε προσωπική βάση, όχι με την ιδιότητά τους ως κυβερνητικοί αξιωματούχοι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχουμε μια αμερικανική κυβερνητική επιτροπή που καλεί ανοιχτά σε πόλεμο, καθώς οι κραυγαλέα πολεμικές δηλώσεις τους μπορούν να ερμηνευθούν μόνο ως τέτοιες.
Ο Michel, ο συγγραφέας του οποίου το άρθρο ενέπνευσε τη συζήτηση στο πάνελ, δήλωσε ότι «η Ρωσία συνεχίζει να επιβλέπει αυτό που είναι από πολλές απόψεις μια παραδοσιακή ευρωπαϊκή αυτοκρατορία, μόνο που αντί να αποικίζει έθνη και λαούς στο εξωτερικό, αποίκισε έθνη και λαούς στη γη». Εκφράζει τη λύπη του για το ότι οι ΗΠΑ απέτυχαν να χρησιμοποιήσουν τη διάλυση της ΕΣΣΔ για να διαλύσουν την ίδια τη Ρωσία, διαμαρτυρόμενος πως η δυτική υποστήριξη στα αυτονομιστικά κινήματα στη Ρωσική Ομοσπονδία «δεν πήγε αρκετά μακριά».
«Πρόκειται για αποικισμένα έθνη που θεωρούμε ότι ανήκουν στη Ρωσία, παρόλο που, πάλι, αυτά είναι τα ίδια τα μη ρωσικά έθνη που παραμένουν αποικισμένα από, όπως έχουμε ξαναδεί, μια άλλη δικτατορία στο Κρεμλίνο», είπε ο Μισέλ.
Για άλλη μια φορά, επέμεινε πως η συνάντηση δεν αφορούσε απλώς την υπεράσπιση του «διαμελισμού και διχοτόμησης» της Ρωσίας, αλλά υποτίθεται ότι είχε ως κίνητρο «την πραγματική αντίθεση στην αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό». Η ίδια η ιδέα που ο Μισέλ υποστηρίζει την «γνήσια αντίθεση στην αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό» είναι βαθιά κωμική, καθώς έχει περάσει χρόνια λερώνοντας το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στις ΗΠΑ, γελοιοποιώντας και (κατα)χρησιμοποιώντας τον όρο για να δαιμονοποιήσει τις κυβερνήσεις της Κούβας, της Βενεζουέλας, της Νικαράγουα και της Βολιβία, που έχουν περάσει δεκαετίες για να αντιμετωπίσουν μια πολύ πραγματική επιθετικότητα των ΗΠΑ. Παρόλα αυτά, ο Μισέλ αυτοαποκαλείται ευθαρσώς έναν από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές στον κόσμο μιας μοναδικής μορφής «αντι-ιμπεριαλισμού» που τυχαίνει να προωθεί τα συμφέροντα της γνήσιας ιμπεριαλιστικής πολιτικής Δύσης.
Φυσικά, κανένας από τους συμμετέχοντες δεν ανέφερε τίποτα σχετικά με το γεγονός πως ο ρωσικός πληθυσμός, αν και αποτελείται κυρίως από Ρώσους, εξακολουθεί να έχει περίπου το 20% πολλών άλλων εθνοτικών ομάδων (Τάταροι, Μπουριάτ, Καλμίκοι, Μπασκίρ, κ.λπ.) και περιφερειακής ταυτότητας (Κοζάκοι. που ζουν δίπλα-δίπλα για πάνω από μια χιλιετία, δηλαδή αρκετές φορές περισσότερο από ό,τι υπάρχουν οι ΗΠΑ. Επίσης, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, που καταλαμβάνουν γη εξ ολοκλήρου κατακτημένη από πολλούς αυτόχθονες λαούς, δεκάδες εκατομμύρια από τους οποίους έχουν σφαγιαστεί, ακριβώς για να κλέψουν τα εδάφη τους (με τους απογόνους τους να ζουν τώρα σε καταφύγια), η Ρωσία κράτησε τους αυτόχθονες πληθυσμούς που ενσωμάτωσε (συνήθως ειρηνικά, πάλι, σε πλήρη αντίθεση με τις ΗΠΑ) ανέπαφα, με τον τρόπο ζωής, τη θρησκεία και την πολιτιστική τους κληρονομιά που θωρακίζονται από την κυβέρνηση.