Ο κ. Μητσοτάκης επιβεβαιώνει το θρίαμβο της «αρνητικής Δημοκρατίας» και όταν λέμε «αρνητική Δημοκρατία» εννοούμε τη μικροκλίμακα της πολιτικής που εξαντλείται σε εικόνα και σε αφαιρετικότητα.
Είναι η πολιτική που εξ’ αρχής φτιάχνει ένα δικό της ακροατήριο με τη βοήθεια των Μέσων Μαζικής Λοβοτομής το οποίο εκ των υστέρων παραδίδεται στον πρωθυπουργό ώστε να το μακελεύσει.
Οι επικοινωνιολόγοι του, επενδύουν σ’ αυτό που καλείται «ήττα των γεγονότων». Τα γεγονότα στο τρελό πολλαπλασιασμό τους ή αλλιώς στο «κραχ του ορατού» δεν αγκυροβολούν πουθενά, τρέχουν με ταχύτητα φωτός και ως εκ τούτου χάνουν τη δύναμη τους.
Έτσι και αλλιώς η εξουσία αποτελεί σύνολο κινητών σχέσεων. Τι σημαίνει αυτό; Ότι όλες οι πολιτικές εικόνες διαλύονται σε έννοιες μικρής ισχύος για να οργανωθούν εκ νέου σε άλλες. Η γαλήνη συνοδεύεται από την απογοήτευση με αποτέλεσμα να μην ξέρουμε από τι να γλιτώσουμε και από ποια καταπίεση να απελευθερωθούμε.
Δείτε πως η συνάντηση με τον Ερντογάν θεωρήθηκε επιτυχημένη και κάποιοι άρχισαν να διθυραμβολογούν αλλά λίγες ώρες μετά μαχητικά τουρκικά αεροσκάφη παραβίασαν το ελληνικό εναέριο χώρο καταγράφηκαν 25 παραβιάσεις από τουρκικά αεροσκάφη και οι 21 ήταν από τουρκικό UAV. Υπήρξε δε και εμπλοκή με ελληνικό μαχητικό.
Όμως πέρασε και αυτό σχεδόν στα ψιλά. Οι μπουκωμένοι από τη λίστα Πέτσα «ενημερωτές» της κοινής γνώμης ως συνήθως το αποσιώπησαν. Έτσι και αλλιώς οι τεχνολόγοι της επικοινωνίας του κ. Μητσοτάκη εφαρμόζουν εκείνο που έλεγε ο Πωλ Βαλερύ το 1938 λίγο πριν τη μεγάλη τραγωδία των στρατοπέδων. «Να σιωπάς, τι μάθημα! Τι έννοια πιο άμεση της διάρκειας».
Είναι η πολιτική που εξ’ αρχής φτιάχνει ένα δικό της ακροατήριο με τη βοήθεια των Μέσων Μαζικής Λοβοτομής το οποίο εκ των υστέρων παραδίδεται στον πρωθυπουργό ώστε να το μακελεύσει.
Οι επικοινωνιολόγοι του, επενδύουν σ’ αυτό που καλείται «ήττα των γεγονότων». Τα γεγονότα στο τρελό πολλαπλασιασμό τους ή αλλιώς στο «κραχ του ορατού» δεν αγκυροβολούν πουθενά, τρέχουν με ταχύτητα φωτός και ως εκ τούτου χάνουν τη δύναμη τους.
Έτσι και αλλιώς η εξουσία αποτελεί σύνολο κινητών σχέσεων. Τι σημαίνει αυτό; Ότι όλες οι πολιτικές εικόνες διαλύονται σε έννοιες μικρής ισχύος για να οργανωθούν εκ νέου σε άλλες. Η γαλήνη συνοδεύεται από την απογοήτευση με αποτέλεσμα να μην ξέρουμε από τι να γλιτώσουμε και από ποια καταπίεση να απελευθερωθούμε.
Δείτε πως η συνάντηση με τον Ερντογάν θεωρήθηκε επιτυχημένη και κάποιοι άρχισαν να διθυραμβολογούν αλλά λίγες ώρες μετά μαχητικά τουρκικά αεροσκάφη παραβίασαν το ελληνικό εναέριο χώρο καταγράφηκαν 25 παραβιάσεις από τουρκικά αεροσκάφη και οι 21 ήταν από τουρκικό UAV. Υπήρξε δε και εμπλοκή με ελληνικό μαχητικό.
Όμως πέρασε και αυτό σχεδόν στα ψιλά. Οι μπουκωμένοι από τη λίστα Πέτσα «ενημερωτές» της κοινής γνώμης ως συνήθως το αποσιώπησαν. Έτσι και αλλιώς οι τεχνολόγοι της επικοινωνίας του κ. Μητσοτάκη εφαρμόζουν εκείνο που έλεγε ο Πωλ Βαλερύ το 1938 λίγο πριν τη μεγάλη τραγωδία των στρατοπέδων. «Να σιωπάς, τι μάθημα! Τι έννοια πιο άμεση της διάρκειας».
Επίσης οι σύμβουλοι του κ. Μητσοτάκη τον έχουν πείσει να κάνει πρωταθλητισμό προτάσεων στην Ευρώπη όχι γιατί θα εισακουστεί αλλά για εσωτερική κατανάλωση. Πρόκειται ουσιαστικά για την ανακλώσα επιφάνεια της επικοινωνίας. Η τρέχουσα επικαιρότητα δίνει πόντους πιστεύουν οι επικοινωνιολόγοι του κ. Μητσοτάκη. Έτσι κρίνουν πως κάθε πρόταση που θα κατατίθεται θα φέρνει και κέρδη για τον πρωθυπουργό.
Παλιά συνταγή και αυτή, τη βλέπουμε να την είχε προτείνει ο Ζιλ Λιποβέτσκι. «Όσο πιο πολύ κερδίζει το εφήμερο τόσο συμφιλιώνονται οι αντιθέσεις και δημιουργείς την έννοια της πλουραλιστικότητας». Έτσι προκύπτει η διαλεκτική του σχήματος «όσο πιο, τόσο πιο», επικοινωνιακή συνταγή που έλεγε όσο πιο άσχημα πάνε τα πράγματα τόσο καλά πάνε.
Πρόκειται για «πολιτική ελαφρότητα» όπου όλα συναιρούνται ή συγχωνεύονται μέσα στις αντιθέσεις τους. Όσο πολλαπλασιάζονται οι διαφορές τόσο εξαπλώνονται οι συναιρέσεις. Αυτή η «πολιτική ελαφρότητα» κρίνει τη δημοκρατία ως κίνημα μόδας και εγκαθιδρύει τη μεγαλύτερη δυνατή απομάκρυνση από το περιεχόμενο της δημοκρατικής λειτουργίας.
Η πολιτική για τους επικοινωνιολόγους και συμβούλους, αλλά και για τον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη γίνεται δια-πολιτική, δηλαδή ένα παιχνίδι με κανόνες κυμαινόμενους και αυθαίρετους όπου η έκταση της αξίας των κανόνων του παιχνιδιού δεν διαθέτουν καμιά αναφορά. Με αποτέλεσμα η Δημοκρατία να έχει καταστεί είδωλο σύνθεσης.
Το φαινόμενο της πολιτικής συνταγματικής μοναρχίας του κ. Μητσοτάκη, που διακρίνεται με πολιτικές προστίμων ανεμβολίαστων άνω των 60 ετών, (μοναδικό τιμωρητικό μέτρο στον πλανήτη), την απόλυση των ανεμβολίαστων γιατρών, αποδεικνύει μια νέα πολιτευματική συνθήκη που παραβιάζει τις συνταγματικές εγγυήσεις και εισάγει το διαχωρισμό μεταξύ κράτους και κοινωνίας.
‘Έτσι η σχέση εξουσίας και εξουσιαζόμενου για τον κ. Μητσοτάκη, τους επικοινωνιολόγους του, αλλά και συμβούλους του, κορυφώνεται στο επίπεδο της auctoritas που επιβάλλει ένα χρέος του υπηκόου προς την κρατική αυθεντία.
Προσχωρώντας πλήρως ο κ. Μητσοτάκης στην αφηρημένη σύνθεση της επικοινωνιακής πολιτικής οδηγείται κατ’ ανάγκη σε απαξίωση του πολιτικού λόγου, θυμόμαστε το «δεν διαβουλεύομαι με τα κοινοβουλευτικά κόμματα για την αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία» και σε συνθετικές συνεπαγωγές του πολιτικού τοπίου όπου απουσιάζει η διαφάνεια.
Στον επικαλούμενο θρίαμβο του κ. Μητσοτάκη ότι γίναμε μια χώρα που προτείνει (κατ’ εντολή παρένθετων πολιτικών προσώπων βέβαια με ολοκληρωτικές αντιλήψεις και πρακτικές, αλλά και μονοπωλίων δες «πράσινο διαβατήριο») και αναλαμβάνει έργο (πάλι κατ’ εντολή παγκοσμιοποιημένων μηχανισμών ΝΑΤΟ, δες όπλα στην Ουκρανία) ο έλληνας πολίτης μένει με μια μελαγχολία ότι η Δημοκρατία έχει νικηθεί.
Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής φιλοσοφίας
Παλιά συνταγή και αυτή, τη βλέπουμε να την είχε προτείνει ο Ζιλ Λιποβέτσκι. «Όσο πιο πολύ κερδίζει το εφήμερο τόσο συμφιλιώνονται οι αντιθέσεις και δημιουργείς την έννοια της πλουραλιστικότητας». Έτσι προκύπτει η διαλεκτική του σχήματος «όσο πιο, τόσο πιο», επικοινωνιακή συνταγή που έλεγε όσο πιο άσχημα πάνε τα πράγματα τόσο καλά πάνε.
Πρόκειται για «πολιτική ελαφρότητα» όπου όλα συναιρούνται ή συγχωνεύονται μέσα στις αντιθέσεις τους. Όσο πολλαπλασιάζονται οι διαφορές τόσο εξαπλώνονται οι συναιρέσεις. Αυτή η «πολιτική ελαφρότητα» κρίνει τη δημοκρατία ως κίνημα μόδας και εγκαθιδρύει τη μεγαλύτερη δυνατή απομάκρυνση από το περιεχόμενο της δημοκρατικής λειτουργίας.
Η πολιτική για τους επικοινωνιολόγους και συμβούλους, αλλά και για τον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη γίνεται δια-πολιτική, δηλαδή ένα παιχνίδι με κανόνες κυμαινόμενους και αυθαίρετους όπου η έκταση της αξίας των κανόνων του παιχνιδιού δεν διαθέτουν καμιά αναφορά. Με αποτέλεσμα η Δημοκρατία να έχει καταστεί είδωλο σύνθεσης.
Το φαινόμενο της πολιτικής συνταγματικής μοναρχίας του κ. Μητσοτάκη, που διακρίνεται με πολιτικές προστίμων ανεμβολίαστων άνω των 60 ετών, (μοναδικό τιμωρητικό μέτρο στον πλανήτη), την απόλυση των ανεμβολίαστων γιατρών, αποδεικνύει μια νέα πολιτευματική συνθήκη που παραβιάζει τις συνταγματικές εγγυήσεις και εισάγει το διαχωρισμό μεταξύ κράτους και κοινωνίας.
‘Έτσι η σχέση εξουσίας και εξουσιαζόμενου για τον κ. Μητσοτάκη, τους επικοινωνιολόγους του, αλλά και συμβούλους του, κορυφώνεται στο επίπεδο της auctoritas που επιβάλλει ένα χρέος του υπηκόου προς την κρατική αυθεντία.
Προσχωρώντας πλήρως ο κ. Μητσοτάκης στην αφηρημένη σύνθεση της επικοινωνιακής πολιτικής οδηγείται κατ’ ανάγκη σε απαξίωση του πολιτικού λόγου, θυμόμαστε το «δεν διαβουλεύομαι με τα κοινοβουλευτικά κόμματα για την αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία» και σε συνθετικές συνεπαγωγές του πολιτικού τοπίου όπου απουσιάζει η διαφάνεια.
Στον επικαλούμενο θρίαμβο του κ. Μητσοτάκη ότι γίναμε μια χώρα που προτείνει (κατ’ εντολή παρένθετων πολιτικών προσώπων βέβαια με ολοκληρωτικές αντιλήψεις και πρακτικές, αλλά και μονοπωλίων δες «πράσινο διαβατήριο») και αναλαμβάνει έργο (πάλι κατ’ εντολή παγκοσμιοποιημένων μηχανισμών ΝΑΤΟ, δες όπλα στην Ουκρανία) ο έλληνας πολίτης μένει με μια μελαγχολία ότι η Δημοκρατία έχει νικηθεί.
Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής φιλοσοφίας