Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
Με φόντο τα τεκταινόμενα στην πρώην Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία, στέκομαι με σκεπτικισμό στην επιλογή Μητσοτάκη να καταδικάσει ευθέως (και καλώς) τη ρωσική εισβολή σε ανεξάρτητη χώρα, προβαίνοντας όμως στη συνέχεια (πολύ κακώς) σε επιθετικές αναφορές που τον εμφάνισαν ως πρωθυπουργό αποικίας των ΗΠΑ, αφού έβαλε με απίστευτο μένος κατά της Ρωσίας ως βασιλικότερος του βασιλέως... Τζο Μπάιντεν.
Φευ!.. Αυτοί που συμβουλεύουν τον πρωθυπουργό και του γράφουν τις ομιλίες του δεν γνωρίζουν καλά Ιστορία ή, τουλάχιστον, διπλωματική. Γι' αυτό και τον εκθέτουν ανεπανόρθωτα πείθοντάς τον πότε ότι είναι μαξιμαλιστική (''μεγαλοϊδεατική'') η δικαιωματική επέκταση των ΕΧΥ στα 12 νμ (κατοχυρωμένη από τη Σύμβαση των ΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, 1982- Montego Bay, Τζαμάικα) και πότε ότι είναι προτιμητέα η ακύρωση των προγραμμάτων έρευνας και εξόρυξης υδρογονανθράκων στη χερσαία και θαλάσσια ελληνική επικράτεια.
Ακύρωση που έγινε προς χάριν δήθεν της περιβαλλοντικής ευαισθησίας, αν και πίσω απ' την κλιματική υποκρισία του πρωθυπουργού και του συμβουλευτικού επιτελείου του κρύβεται ο... αιώνιος ξένος παράγων που είναι ιδιαίτερα ευήκοος στα αιτήματα της Τουρκίας.
Αυτός που, αν και έχει πάρει ΓΗ και ΥΔΩΡ από μας, υποχωρεί στα ''θέλω'' και τους εκβιασμούς της. Αυτός που κρύβεται πίσω απ' τις εθνικά ασύμφορες αποφάσεις του πρωθυπουργού (για να μην προκληθεί η Τουρκία), όπως αυτή της αποποίησης του υποθαλάσσιου φυσικού πλούτου μας, ενώ είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο ότι είναι κάτι παραπάνω από κερδοφόρος.
Όμως εμείς είμαστε υπεράνω της εθνικής κερδοφορίας. Γι' αυτό και πετάξαμε στον κάλαθο των αχρήστων τα αποτελέσματα ερευνών για τεράστια κοιτάσματα φυσικού αερίου στο Καστελόριζο και την Κρήτη.
Αυτός είναι ο λόγος, άλλωστε, που η Τουρκία -- επωφελούμενη της δικής μας πολιτικής μυωπίας -- προετοιμάζει την έξοδο στο Αιγαίο του πρώτου τουρκικού αεροπλανοφόρου L-400 TCG Anadolu, για να επιδείξει την γεωπολιτική κυριαρχία της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Ναι, οι σύμβουλοι του πρωθυπουργού και οι λογογράφοι του δεν πρέπει να ξέρουν καλά Ιστορία. Αλλιώς θα τον είχαν συμβουλέψει να αποφύγει την φορτωμένη με μένος επίθεση στη Ρωσία (την οποία χρειαζόμαστε στο πλευρό μας στα θέματα διεκδίκησης των εθνικών μας δικαίων) και να περιοριστεί στην υπενθύμιση προς όσους επιχειρούν εισβολές ή διαμορφώνουν υβριδικές συνθήκες υπονόμευσης των αντιπάλων τους ότι σε περίπτωση σύρραξης όλοι οι πρωταγωνιστές (μπροστά και πίσω απ' τα παρασκήνια) βγαίνουν τελικά ζημιωμένοι.
Και βγαίνουν ζημιωμένοι γιατί πόλεμος σημαίνει αμφίπλευρες απώλειες, θανάτους και ακρωτηριασμούς, ισοπέδωση πόλεων και χωριών, φρίκη, παραλογισμό, κατάρα για τον ανθρώπινο πολιτισμό που προκαλεί χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια ξεριζωμένους.
Οι σύμβουλοι του πρωθυπουργού δεν γνωρίζουν από Ιστορία και για έναν ακόμα λόγο που τον εξέθεσε ανεπανόρθωτα εκθέτοντας και τον εαυτό τους ταυτόχρονα ως αντιγραφείς του πολάκειου ''κόπι πάστε''.
Του σύστησαν να πει στη Βουλή και να επαναλάβει την ίδια μέρα (2-3-'22) στο υπουργικό συμβούλιο το... διεθνές πλέον κλισέ (προσαρμοσμένο στην ελληνική πραγματικότητα) το οποίο ανέφερε σε ομιλία του πολύ νωρίτερα -- μιλώντας στην Μπούντεσταγκ (Ομοσπονδιακή Βουλή) -- ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς (''... Εμείς, ως δημοκράτισσες και δημοκράτες, ως Ευρωπαίες και Ευρωπαίοι, στεκόμαστε στο πλευρό τους [των Ουκρανών], στεκόμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας...'').
''Στεκόμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας'' επανέλαβε και ο πρωθυπουργός μας αναφερόμενος στον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας αγνοώντας προφανώς ότι πριν απ' αυτόν το είπαν οι Κλίντον και Ομπάμα (υπαίτιοι των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ σε Γιουγκοσλαβία το 1999 και Αφγανιστάν 2011) για λογαριασμό των Αμερικανών.
Το είπε -- τι τραγική ειρωνεία!!! -- και το 2018 ο προκάτοχός του πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας με αφορμή την επιζήμια ''Συμφωνία των Πρεσπών'' (''... είμαι πεπεισμένος ότι εγώ και ο Ζόραν Ζάεφ βρισκόμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας...'').
Ωστόσο ο Έλληνας πρωθυπουργός επανέλαβε με πειθώ τη φράση αυτή, σαν να την έκανε κτήμα του, εφεύρημα δικό του.
''Ήμασταν πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας εμείς οι Έλληνες'', είπε, λες και η πλευρά που δικαιώθηκε απ' την Ιστορία είναι εύκολο να προσδιοριστεί...
Σίγουρα, θα μου πουν οι περισσότεροι ότι δικαιώθηκε η πλευρά που εννοεί ο πρωθυπουργός στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο για λογαριασμό της Ελλάδας. Μόνο που ξεχνούν και εκείνος κι αυτοί ότι προϋπήρξε η αδικαίωτη μικρασιατική εκστρατεία που οδήγησε στην Μικρασιατική Καταστροφή (1922), ο αδελφοκτόνος πόλεμος του 1946-'49 (απ' τον οποίο βγήκαμε διχασμένοι), όπως και η κυπριακή τραγωδία που ακολούθησε το 1974...
Έπειτα, στην παρούσα περίπτωση που αντιμετωπίζουμε, η χρήση ενός όρου που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα κατά τον Εθνικό Διχασμό του 1915-1920 και στη συνέχεια κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την μετεμφυλιακή περίοδο η οποία έκλεισε με την ένταξη της Ελλάδας στο δυτικό στρατόπεδο, είναι -- κατά τη γνώμη μου -- ατυχής, γιατί αναμοχλεύει πικρίες και πάθη του παρελθόντος.
Πικρίες, πάθη και λάθη στα οποία επικάθηνται οι τελευταίες δηλώσεις έντονης κυβερνητικής ρητορικής εναντίον της Ρωσίας δίνοντας ''γραμμή'' για απόλυτη ευθυγράμμιση και συμπαράταξη με το δυτικό παράγοντα εναντίον της με βάση την επιλεκτική επίκληση του Διεθνούς Δικαίου. Κι αυτό δε θα μας βγει σε καλό σε εθνικό επίπεδο.
Και δε θα μας βγει σε καλό όχι μόνο γιατί κάναμε -- χωρίς λόγο -- εχθρά τη Ρωσία την οποία χρειαζόμαστε στο πλευρό μας και όχι απέναντι, αλλά γιατί δε συμφέρει στην Ελλάδα το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός ευθυγραμμίστηκε απόλυτα στην ουκρανική κρίση με τον κύριο εκπρόσωπο της Δύσης και όχι με το Δίκαιο. Το Δίκαιο που απαιτεί καταδίκη κάθε εισβολής από όποιον κι αν επιχειρείται.
Κάτι που θα του έδινε την αφορμή να υπενθυμίσει στους ξένους ότι παραμένει ατιμώρητος ο τρις εισβολέας σε ανεξάρτητες χώρες (Κύπρο, Συρία, Ιράκ) Τούρκος. Όμως δεν το έκανε. Έτσι, άφησε να αιωρείται το συμφιλιωτικό πνεύμα της προ διετίας κυβερνητική διακήρυξης-πρόθεσης ότι ''οι κυρώσεις στην Τουρκία δεν είναι αυτοσκοπός της Ελλάδας''.
Κι αυτή η κυβερνητική αφέλεια, προσαρμοσμένη στα τωρινά δεδομένα, είχε σαν αποτέλεσμα να ''κλέψει'' την ευκαιρία και τις εντυπώσεις ο Ταγίπ Ερντογάν (που ξέρει να βρίσκεται πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας) και, με αναπτερωμένο το ηθικό απ' την αποφυγή των κυρώσεων, να παρουσιαστεί ως διαμεσολαβητής-ειρηνοποιός στο Ουκρανικό θέμα.
Για να καταληξω συμπερασματικά, εκτιμώ ότι η δήλωση του πρωθυπουργού ότι είμαστε στη ''σωστή πλευρά της Ιστορίας'' (με την έννοια της επιλογής στρατοπέδου) δεν είναι προς εφησυχασμό μας όσο η διεθνής κοινότητα και ειδικά η Ευρώπη αρνούνται να δεχθούν ότι η Τουρκία είναι με το ένα πόδι έξω απ' το ΝΑΤΟ για συμφεροντολογικούς λόγους (το δίπορτο είναι διαχρονικά η βάση της πολιτικής της) και συνεχίζουν, με περισσή υποκρισία, να εναγκαλίζονται τον ''επιτήδειο ουδέτερο''.
Εναγκαλίζονται τον τρις εισβολέα Τούρκο, για να μη τους φύγει. Κι αυτό πολλαπλασιάζει τους φόβους μας για επιλογή της χειρότερης λύσης στο Κυπριακό (βλ. διχοτόμηση), ήτοι της μετατροπής της Κύπρου σε ''Ιφιγένειας'' στον βωμό της αποκλιμάκωσης της έντασης της Δύσης με την Τουρκία.
Κατά τα άλλα, η πολιτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών καλά κρατεί στην Ελλάδα. Μόλις πέρσι, κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες, εκπαιδεύσαμε Ουκρανούς κομάντος στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και φέτος η ουκρανική πρεσβεία ζητάει να δρέψει τις ''δάφνες'' των κόπων μας καλώντας ''εθελοντές μαχητές'' από την Ελλάδα.
Και μόνο η σκέψη του τι θα γινόταν αν ζητούσε κάτι παρόμοιο η ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα, με κάνει να ανατριχιάζω. Για... καλή μας τύχη ωστόσο, δεν πρόκειται να συμβεί αυτό. Οι Αμερικανοί είναι φίλοι μας, οι Τούρκοι συνομιλητές μας και όλα τα θέματα ανοιχτά, με πρώτα αυτά της αποστρατιωτικοποίησης των εληνικών νησιών (αίτημα της Τουρκίας που στηρίζουν ΗΠΑ και Γερμανία, Σεπτέμβριος 2020, με την πρώτη να μας πιέζει για κλείσμο τώρα του Αιγαίο και του Κυπριακού) και της καζάν-καζάν ''συνεκμετάλλευσης'' του Αιγαίου (για την οποία... αδημονούσε ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού Θάνος Ντόκος (Οκτώβριος 2020).