Manlio Dinucci - Global Research / Παρουσίαση Freepen.gr
Ξεκινά την ίδια χρονιά – το 1999 – κατά την οποία το ΝΑΤΟ κατεδαφίζει τη Γιουγκοσλαβία με πόλεμο και, στη σύνοδο κορυφής της Ουάσιγκτον, ανακοινώνει ότι θέλει «να διεξαγάγει επιχειρήσεις αντιμετώπισης κρίσεων, που δεν προβλέπονται στο άρθρο 5, εκτός του εδάφους της Συμμαχίας». Ξεχνώντας πως είχε δεσμευτεί στη Ρωσία «να μην επεκταθεί ούτε μια ίντσα προς την Ανατολή», το ΝΑΤΟ ξεκίνησε την επέκτασή του προς την Ανατολή. Περιλαμβάνει τις τρεις πρώτες χώρες του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας: την Πολωνία, την Τσεχική Δημοκρατία και την Ουγγαρία.
Στη συνέχεια, το 2004, επεκτείνεται σε άλλα επτά: Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία (πρώην μέρος της ΕΣΣΔ), Βουλγαρία, Ρουμανία, Σλοβακία (πρώην μέρος του Συμφώνου της Βαρσοβίας)· Σλοβενία (πρώην μέρος της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας). Το 2009, το ΝΑΤΟ ενσωματώνει την Αλβανία (πρώην μέλος του Συμφώνου της Βαρσοβίας) και την Κροατία (πρώην μέρος της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας). το 2017, Μαυροβούνιο (πρώην μέρος της Γιουγκοσλαβίας). το 2020, Σκόπια (πρώην μέρος της Γιουγκοσλαβίας). Σε είκοσι χρόνια, το ΝΑΤΟ επεκτείνεται από 16 σε 30 χώρες.
Με αυτόν τον τρόπο η Ουάσιγκτον πετυχαίνει τριπλό αποτέλεσμα. Επεκτείνει την στρατιωτική συμμαχία κοντά στη Ρωσία, ακόμη και εντός της επικράτειας της πρώην ΕΣΣΔ, και διατηρεί τους μοχλούς διοίκησης: ο Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής στην Ευρώπη είναι, «κατά παράδοση», πάντα ένας στρατηγός των ΗΠΑ που διορίζεται από τον πρόεδρο των ΗΠΑ και οι βασικές εντολές ανήκουν επίσης στις Η.Π.Α. Την ίδια στιγμή, η Ουάσιγκτον συνδέει τις ανατολικές χώρες όχι τόσο με τη Συμμαχία, αλλά απευθείας με τις ΗΠΑ. Η Ρουμανία και η Βουλγαρία, μόλις μπήκαν, έθεσαν αμέσως στη διάθεση των ΗΠΑ τις σημαντικές στρατιωτικές βάσεις της Κωνστάντζας και του Μπουργκάς στη Μαύρη Θάλασσα. Το τρίτο αποτέλεσμα που πέτυχε η Ουάσιγκτον με τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή είναι η ενίσχυση της επιρροής της στην Ευρώπη. Από τις δέκα χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης που εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ μεταξύ 1999 και 2004, επτά εντάχθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση μεταξύ 2004 και 2007: οι Ηνωμένες Πολιτείες επέβαλαν το ΝΑΤΟ στην ΕΕ, το οποίο επεκτάθηκε προς την Ανατολή, πάνω από την Ευρώπη.
Σήμερα, 21 από τις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανήκουν στο ΝΑΤΟ υπό τη διοίκηση των ΗΠΑ. Το Βορειοατλαντικό Συμβούλιο, το πολιτικό όργανο της Συμμαχίας, σύμφωνα με τους κανόνες του ΝΑΤΟ δεν αποφασίζει κατά πλειοψηφία αλλά πάντα «ομόφωνα και με κοινή συμφωνία», δηλαδή σε συμφωνία με όσα αποφασίζονται στην Ουάσιγκτον. Η συμμετοχή των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων σε αυτές τις αποφάσεις (εξαιρουμένης της Ιταλίας, η οποία υπακούει σιωπώντας) γίνεται γενικά μέσω μυστικών διαπραγματεύσεων με την Ουάσιγκτον για το δούναι και θα παίρνω. Αυτό συνεπάγεται περαιτέρω αποδυνάμωση των ευρωπαϊκών κοινοβουλίων, ιδίως του ιταλικού, που έχουν ήδη στερηθεί πραγματικών εξουσιών λήψης αποφάσεων για την εξωτερική και στρατιωτική πολιτική.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Ευρώπη βρίσκεται σήμερα σε μια ακόμη πιο επικίνδυνη κατάσταση από ό,τι κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Τρεις άλλες χώρες – η Βοσνία Ερζεγοβίνη (πρώην μέρος της Γιουγκοσλαβίας), η Γεωργία και η Ουκρανία (πρώην μέρος της ΕΣΣΔ) – είναι υποψήφιες για ένταξη στο ΝΑΤΟ. Ο Στόλτενμπεργκ, εκπρόσωπος των ΗΠΑ ενώπιον του ΝΑΤΟ, δηλώνει ότι «κρατάμε την πόρτα ανοιχτή και αν ο στόχος του Κρεμλίνου είναι να έχει λιγότερο ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας, θα πάρει μόνο περισσότερο ΝΑΤΟ».
Στην κλιμάκωση ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, που ξεκάθαρα στοχεύει στην έκρηξη ενός πολέμου μεγάλης κλίμακας στην καρδιά της Ευρώπης, τα πυρηνικά όπλα μπαίνουν στο παιχνίδι. Σε τρεις μήνες, οι ΗΠΑ ξεκινούν τη μαζική παραγωγή των νέων πυρηνικών βομβών B61-12, οι οποίες θα αναπτυχθούν υπό τη διοίκηση των ΗΠΑ στην Ιταλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, πιθανώς και στην Ανατολή, ακόμη πιο κοντά στη Ρωσία. Επιπλέον, οι ΗΠΑ διαθέτουν στην Ευρώπη δύο χερσαίες βάσεις στη Ρουμανία και την Πολωνία και τέσσερα πολεμικά πλοία εξοπλισμένα με το σύστημα πυραύλων Aegis, ικανά να εκτοξεύουν όχι μόνο αντιπυραυλικούς πυραύλους αλλά και πυραύλους κρουζ με πυρηνικές κεφαλές. Προετοιμάζουν επίσης πυρηνικούς πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς για να αναπτυχθούν στην Ευρώπη εναντίον της Ρωσίας, του επινοημένου εχθρού που μπορεί, ωστόσο, να απαντήσει καταστροφικά σε περίπτωση επίθεσης.
Σε όλα αυτά προστίθεται ο οικονομικός και κοινωνικός αντίκτυπος των αυξανόμενων στρατιωτικών δαπανών. Στη συνάντηση των υπουργών Άμυνας, ο Στόλτενμπεργκ ανακοίνωσε θριαμβευτικά ότι «αυτή είναι η έβδομη συνεχόμενη χρονιά αυξημένων αμυντικών δαπανών από τους Ευρωπαίους Συμμάχους, αυξημένες κατά 270 δισεκατομμύρια δολάρια από το 2014». Περισσότερο δημόσιο χρήμα εκτρέπεται από κοινωνικές δαπάνες και παραγωγικές επενδύσεις, ενώ οι ευρωπαϊκές χώρες δεν έχουν ακόμη ανακάμψει από το οικονομικό lockdown 2020-21. Οι ιταλικές στρατιωτικές δαπάνες έχουν ξεπεράσει τα 70 εκατομμύρια ευρώ την ημέρα, αλλά δεν είναι αρκετές. Ο Πρωθυπουργός Ντράγκι έχει ήδη ανακοινώσει πως «πρέπει να προσφέρουμε στους εαυτούς μας μια πιο σημαντική άμυνα: είναι πολύ σαφές ότι θα πρέπει να ξοδέψουμε πολύ περισσότερα από όσα κάναμε μέχρι τώρα». Σαφέστατα: ας σφίξουμε τα ζωνάρια για να επεκταθεί το ΝΑΤΟ.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στα ιταλικά στο Il Manifesto.
Manlio Dinucci, βραβευμένος συγγραφέας, γεωπολιτικός αναλυτής και γεωγράφος, Πίζα, Ιταλία. Είναι Επιστημονικός Συνεργάτης του Κέντρου Έρευνας για την Παγκοσμιοποίηση (CRG).