 |
| Studio-72 / pixabay |
Όταν αναλάμβανε το καλοκαίρι τη διακυβέρνηση της χώρας ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ευελπιστούσε ότι με τη χαλάρωση της φορολογίας θα πετύχαινε να κερδίσει πολιτικό χρόνο. Αυτό πράγματι αποτυπώθηκε στις πρώτες δημοσκοπήσεις. Η κανονικότητα όμως για την οποία εξελέγη, δεν αφορούσε μόνο τη φορολογία. Σκοπιανό, ελληνοτουρκικά, μεταναστευτικό, εγκληματικότητα ήταν μερικοί ακόμη σοβαροί λόγοι για τους οποίους πέτυχε μια άνετη επικράτηση.
Του Στρατή Μαζίδη
Ωστόσο στα χρόνια των μνημονίων διαπιστώσαμε ότι τα κόμματα μπορούν να ανεβοκατεβαίνουν στα ποσοστά με χαρακτηριστική ευκολία. Η κυβέρνηση δείχνει ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί τελικά αυτήν την κανονικότητα όπως ο καθένας ίσως την αντιλαμβάνεται.
Ασφάλεια ο πολίτης δεν αισθάνεται. Ο νόμος Παρασκευόπουλου εξακολουθεί να ισχύει. Άδειες εξακολουθούν να δίνονται σε σκληρούς κακοποιούς. Η εγκληματικότητα αυξάνεται. Υπάρχει ατιμωρησία και τρανό παράδειγμα η πρόσφατη σύλληψη συμμορίας αλλοδαπών με πάνω από 100 συλλήψεις συνολικά. Όσο για τις φυλακές; Ας μην το συζητάμε. Κανένα πλάνο για νέες αξιοπρεπείς μονάδες μακριά από τα αστικά κέντρα και σε περιοχές όπου να μην είναι εύκολη η απόδραση. Κανένα σχέδιο για να μπορεί ο παραστρατημένος, να βγει καλύτερος. Άθλιες συνθήκες, καμία δυνατότητα ανάπτυξης δεξιοτήτων και ταλέντων μέσα στις φυλακές. Η πολιτεία φυλακίζει για να ξεφουρνίσει στο τέλος κάτι χειρότερο.
Στο μεταναστευτικό είναι πια ολοφάνερο ότι συνεχίζεται η ίδια στρατηγική με της προηγούμενης κυβέρνησης, ήτοι εκείνης της οικονομικής δραστηριότητας. Της διαχείρισης του χάους. Αν το προσέξετε, αυτό θα καταλάβετε στο τέλος. Η κυβέρνηση δεν είναι ούτε με τους μετανάστες που έρχονται παράνομα στη χώρα, ούτε με την πλειοψηφία που δεν επιθυμεί τη διατήρηση αυτής της κατάστασης ζητώντας την...κανονικότητα που γνώριζε. Είναι όμως με τα κονδύλια, με τις δουλειές που θα ανοίξουν, με τις θέσεις που θα μοιράσει, με τα σπίτια που θα ενοικιαστούν, τις δομές που θα κτιστούν. Σε μια διαλυμένη χώρα χωρίς παραγωγή, το μεταναστευτικό αποτελεί πεδίο οικονομικής δραστηριότητας των τελευταίων κυβερνήσεων. Το χρήμα τους ενδιαφέρει, η διαχείρισή του και το λασκάρισμα των μέτρων από τους Γερμανούς. Τα πολλά διάσπαρτα Αουσβιτς, οι λεηλασίες των περιουσιών, η δημιουργία οικισμών υπό περίεργες συνθήκες και η ανάπτυξη οικονομικής δραστηριότητας σε αυτές όπως πχ μίνι μάρκετς και κρεοπωλεία με άγνωστο καθεστώς λειτουργίας, το στρίμωγμα 1000 εκεί που χωρούν 100, η ανάμιξη φυλών και εθνών που όμως έχουν διαφορές μεταξύ τους, δεν απασχολούν τους κυβερνώντες. Την ίδια ώρα κανείς δεν καταγγέλλει τον Ερντογάν ο οποίος παραδέχεται πως αυτός κανονίζει τις ροές, ούτε λαμβάνει πρωτοβουλίες ώστε τα αιτήματα ασύλου να εξετάζονται στην Τουρκία χωρίς να διακινδυνεύει κανείς τίποτε.
Στο Σκοπιανό επιβεβαιώνεται πανηγυρικά πως η σημερινή κυβέρνηση δεν ήταν ουσιαστικά ποτέ αντίθετη με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Απλά δεν επιθυμούσε να τη χρεωθεί. Μπορεί λοιπόν να ζητά στα λόγια ακύρωση του τουρκο-λιβυκού μνημονίου, αλλά για τη Συμφωνία της λίμνης που καταπατούν οι Σκοπιανοί, ούτε λόγος.
Στα ελληνοτουρκικά είναι προφανές πλέον που οδηγούμαστε. Σε ένα μοίρασμα των θαλάσσιων περιοχών όπου κανονικά θα έπρεπε να ασκούμε κυριαρχικά δικαιώματα. Προσωπικότητες καταδικασμένες σε πολιτική εξορία και διάφορες δεξαμενές σκέψεις [think tanks] μέσα από ένα ρεαλιστικό πασπάλισμα προετοιμάζουν για την απώλεια κυριαρχίας μέσω μιας διεθνούς επιδιαιτησίας. Δεν αντιλαμβάνονται ότι με τον τρόπο αυτό μας οδηγούν στον πόλεμο και υπό χειρότερες συνθήκες όταν το θηρίο πεινάσει περισσότερο. Ο Ταγίπ Ερντογάν πολύ σωστά δήλωσε ότι η Ελλάδα έχει αρχίσει να αποδέχεται το νέο στάτους που επιδιώκει η Τουρκία στην περιοχή. Τον επιβεβαιώνει η πραγματικότητα με μια Ελλάδα κοντά τρεις μήνες μετά το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο να μην επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα, να μην προσδιορίζει υφαλοκρηπίδα, να μην ανακηρύσσει ΑΟΖ, να μην προσδιορίζει ΑΟΖ με την Κύπρο αλλά και τη Λιβύη μέσω της διεθνούς αναγνωρισμένης Βουλής των Αντιπροσώπων, να μην ενισχύεται αμυντικά ούσα αυτή στη θέση της Αιγύπτου [ετοιμάζεται να πάρει δύο έτοιμες νεότευκτες FREMM από την Ιταλία] αλλά να αναλώνεται σε συζητήσεις και συσκέψεις. Χαρακτηριστική η αποστροφή του πρωθυπουργού στον Alpha ότι "θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να μην κάνουμε ό,τι χρειάζεται".
Φαίνεται όμως πως το κόστος είναι μεγαλύτερο της έκπτωσης του ΕΝΦΙΑ ή των φορολογικών συντελεστών. Η κοινωνία φαίνεται να μην επιθυμεί να είναι αυτή στα χέρια της οποίας θα μικρύνει η Ελλάδα για χάρη της Τουρκίας. Στα νησιά η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Η καθημερινότητα έχει εξελιχθεί σε μια πολύ επικίνδυνη υπόθεση. Τα προβλήματα πλέον δεν κρύβονται και η ελληνική κυβέρνηση πολύ σύντομα θα διαπιστώσει ότι δε θα υπάρχουν άλλα χρονικά περιθώρια για να λάβει τις όποιες αποφάσεις της που θα σηματοδοτήσουν και τις επιλογές της.