Ερμηνεύοντας την ανεξαρτησία μας σαν ανεξαρτησία που έχει ως μόνο κίνητρο την αθόλωτη κρίση και την εποπτεία του ιστορικού δρόμου, για την κατεύθυνση και την ενδυνάμωση του κοινωνικού σώματος.
Εξάλλου, η ανεξαρτησία του ατόμου, ενώ έχει μπροστά της ορίζοντα πλατύ όπου το άτομο μπορεί να αναπτύξει όλο τον ψυχικό του δυναμισμό είναι, σε τελευταία ανάλυση, εξαρτημένη από το κοινωνικό της χρέος.
Και είναι αναντίρρητη αλήθεια, ότι όταν κατορθώσουμε να αντιληφθούμε και να ερμηνεύσουμε σωστά τη συνεξάρτηση τούτη, θα έχουμε πραγματοποιήσει το πρώτο βήμα για την αποκατάσταση ενός σταθερού δεσμού ανάμεσα στον εαυτό μας και στο πλήθος, χωρίς να μας ενοχλεί η πίεση του πλήθους αυτού, και, το σημαντικότερο, χωρίς να αισθανόμαστε καμία περιοριστική ή ανασταλτική δύναμη στην εμβάθυνση και στην έκταση του συναισθήματος της προσωπικής ανεξαρτησίας.
Η τέτοια αντίληψη της προσωπικής ανεξαρτησίας, που είναι συνώνυμη με την ατομική ελευθερία, είναι αντίληψη δυναμική και οικοδομητική. Η άλλη αντίληψη της προσωπικής ανεξαρτησίας,που αποκόπτει κάθε δεσμό με την κοινωνική ευθύνη μας, είναι στατική και διαλυτική. Οδηγεί στην απομάκρυνση από την κοινωνία και στην αδιαφορία προς την τύχη των συνόλων.
Επτά χρόνια πολύπλευρης κρίσης είναι πάρα πολλά για καιρούς όπου τα άγρυπνα μερόνυχτα της κοινωνικής αγωνίας μετρούν τις στιγμές με το ρυθμό των αιώνων. Το αίτημα που διατυπώνεται επιτακτικά από τα άφωνα σύνολα προς τα άτομα που έχουν να πουν κάτι, στον καθένα από εμάς, είναι: να υψωθούμε στη συνείδηση της κοινωνικής μας ευθύνης. .