Στην περίπτωση μας, ισχύει (παραφρασμένο) το «μια του κλέφτη, δυο του ψεύτη, τρεις και η κακή ΜΑΣ μέρα».
Από την πρώτη στιγμή, που άρχισα να σχολιάζω την επικαιρότητα, χαρακτήριζα τους προηγούμενους ως «ανάξιους και ανίκανους να διαχειριστούν την κρίση» και τούτους εδώ (από τότε που ήταν Αντιπολίτευση), ως «επικίνδυνα ανόητους, που θα μας καταστρέψουν». Δυστυχώς δικαιώθηκα και καθημερινά οι επαναλαμβανόμενες ανοησίες τους, επιβεβαιώνουν και ενισχύουν την ανησυχία μου.
Και εκεί που τάχαμε όλα δει, τώρα βλέπουμε αυτό το θέμα των οκτώ (8) Τούρκων στρατιωτικών που αυτομόλησαν, να τείνει να γίνει εκρηκτικό! Και έγινε εκρηκτικό, διότι η Κυβέρνηση, φάνηκε και πάλι σαστισμένη, άτολμη, άβουλη και υποκριτική (άλλα λέμε κι άλλα κάνουμε). Τι συνέβη λοιπόν;
- Άμεσα, βγαίνει ο Πρωθυπουργός και υπόσχεται στον Ερντογάν (πριν καν ξεκινήσει οποιαδήποτε διαδικασία εξέτασης) ότι «σε 15 μέρες θα τους εκδώσει στην Τουρκία». Το ίδιο κάνει ο Υφυπουργός Άμυνας κος Βίτσας (με τι αρμοδιότητα άραγε) και ακολουθεί από τη Βουλή, η κα Αυλωνίτου, που «δίκασε» πριν απ’ όλους, τους οκτώ (8) Τούρκους, ως ενόχους στυγνούς εγκληματίες κλπ, κλπ.
- Την ίδια ώρα, προσχηματικά και υποκριτικά (αποδεδειγμένα πλέον) διεξαγάγει μια «δίκη παρωδία» (σύμφωνα με τα παραπάνω), για να καλύψει απλά επικοινωνιακά το (Αριστερό) προφίλ της, ευτελίζοντας όμως έτσι τη Δικαιοσύνη ως θεσμό και θέτοντας τη Χώρα σε σοβαρό κίνδυνο. Και πολύ φοβάμαι, ότι καν δεν έχει καταλάβει, «ποιος είναι ο κίνδυνος».
Η καθυστέρηση στη λήψη απόφασης και όλο αυτό το επικοινωνιακό θέατρο που έστησε «αυτο-εγκλώβισαν τη Χώρα μας»:
1. Την ώρα που πλοία και Ε/Π της γείτονος, αγνοούνται και εκατοντάδες κυνηγημένοι κρύβονται στα Μικρασιατικά παράλια, η υποτιθέμενη αμφιταλάντευση μας, τους δίνει «σήμα» ότι μπορούν να ελπίζουν σε προστασία στην Ελλάδα. Φαντάζεστε τι έχει να γίνει, αν ένα δυο ελαφρά Τουρκικά σκάφη με κυνηγημένους, αποβιβαστούν σε καμιά Ελληνική βραχονησίδα και η Τουρκία να τους χτυπήσει ακαριαία, είτε εν γνώσει της ότι είναι Ελληνικό έδαφος, είτε ισχυριζόμενη ότι είναι δικό της νησί (αμφισβητούμενο – γκρίζα ζώνη)
2. Όλο αυτό το διάστημα, δίνει χρόνο στους Τούρκους (από τον Πρέσβη, μέχρι και τον Πρόεδρο), να μας απειλούν και να μας εκβιάζουν. Έτσι τώρα, αν ενδώσουμε και τους επιστρέψουμε, θα φανούμε «κότες» και αν όχι, θα μπλέξουμε "αλλού". Εδώ θα πρέπει να λάβουμε ΣΟΒΑΡΑ υπόψη μας ότι, το καταρρακωμένο γόητρο του Τουρκικού στρατού, τώρα πλέον, μόνο με μια άλλη μεγάλη επιτυχία του, αναπτερώνεται (και αυτό το έχει τώρα, πολύ μεγάλη ανάγκη)
3. Και στο εσωτερικό της Χώρας μας, η καθυστέρηση αυτή, δίνει πλέον χρόνο, να αναπτυχθούν τάσεις, κινήσεις και συζητήσεις αντιπαράθεσης, για την τύχη των οκτώ (8) Τούρκων, αν αυτοί εκδοθούν πίσω στην Τουρκία, δεδομένης πλέον της σίγουρης θανατικής καταδίκης τους!! Θα χρεωθούμε δηλαδή τώρα, ΕΜΕΙΣ το θάνατο τους.
4. Και αν όλα αυτά «τα νόμιμα και ηθικά», γίνονται για τους οκτώ (8) Τούρκους πρόσφυγες, που ζητούν άσυλο στη Χώρα μας, το μεγάλο ερώτημα είναι ΓΙΑΤΙ δεν γίνονται αντίστοιχες διαδικασίες και για τους χιλιάδες άλλους πρόσφυγες, που βρίσκονται υπό το ίδιο καθεστώς στη Χώρα μας και που μάλιστα κινδυνεύουν και λιγότερο (απ’ τους Τούρκους) στις Χώρες τους.
Και επειδή πριν από λίγο, άκουσα τον Πρωθυπουργό να μιλάει στη Βουλή για Ηγέτες και Ηγεσία, λέγοντας ότι : «ο Ηγέτης, κρίνεται από τις αποφάσεις του», ένα έχω να του πω συμπληρώνοντας την ημιμάθεια του:
«Στις αποφάσεις του Ηγέτη, υπάρχουν στιγμές που προέχει η ΤΑΧΥΤΗΤΑ λήψης και άλλες στιγμές, που προέχει η ΑΚΡΙΒΕΙΑ της απόφασης».
Και στην περίπτωση αυτή, πρέπει να είσαι πολύ «επικίνδυνα ανόητος», για να καθυστερείς τόσο πολύ, την απόφαση σου.