Του Στρατή Μαζίδη
Καθώς βρισκόμουν έξω εκείνη τη στιγμή για δουλειά, ήταν το μοναδικό τραγούδι που άκουσα μαζί με αυτό της γοργόνας με το μούσι.
Ένα πράγμα άχρωμο, άνοστο και άγευστο τουλάχιστον κατ' εμέ διότι σε άλλους μπορεί να άρεσε και το σέβομαι. Στο τέλος βγήκε το τραμπολίνο και επικράτησε η λογική του «πηδάτε γιατί χανόμαστε». Τελικά χαθήκαμε.
Το ερώτημα είναι αν θα εξακολουθήσουμε να πηδάμε για να μη χανόμαστε και τις επόμενες χρονιές.
Μια χώρα της οποίας ο λαός βγαίνει στους δρόμους, ψάχνει αποφάγια στα σκουπίδια, αναζητά εργασία δίχως αποτέλεσμα και αδυνατεί να πάρει τα φάρμακά του, έχει την πολυτέλεια να συμμετέχει σε τέτοιες πολιτιστικές (ποιος πολιτισμός δηλαδή) μπούρδες δαπανώντας τα χρήματα που κλέβει από το λαό; Ξοδεύοντας αυτά που του αρπάζει σαν νταβατζής με το έτσι θέλω;
Κι αν υπάρχουν χορηγοί για αυτά, ας διαθέσουν τα χρήματά τους σε πραγματικό πολιτισμό που αν μη τι άλλο, διαθέτει ακόμη αυτή η χώρα.
Για να πηδήξουμε πάνω σε ένα τραμπολίνο δε χρειάζεται να τρέχουμε στην Κοπενχάγη. Υπάρχουν και παιδότοποι.