 |
| σκίτσο με ΑΙ |
Ζούμε σε μία χώρα όπου ένας δήμαρχος είναι κατακριτέο να δίνει ένα εκατομμύριο για να κάνει ένα αποκριάτικο καρναβάλι την ώρα που του φέρνει τα δεκαπλάσια λεφτά και και τον κατακρίνουμε γιατί δεν έχει αγοράσει πυροσβεστικά οχήματα ενώ ο νόμος ρητά ορίζει ότι η πυρόσβεση είναι αποκλειστικά ζήτημα της κεντρικής κυβέρνησης στην οποία ανήκει πυροσβεστική υπηρεσία.
Του Ζαχαρία Μυτιληνιού
Πριν προχωρήσεις να διαβάζεις ότι θα γράψω παρακάτω προσπάθησε να κατανοήσεις ακριβώς τι έγραψα στην προηγούμενη παράγραφο.
Πάμε τώρα να πούμε ένα βασικό για να καταλάβετε και τι γίνεται. Στη Μεσόγειο από αρχαιοτάτων χρόνων είχαμε πυρκαγιές που σήμερα τις ονομάζουμε wildfires.
Ακριβώς επειδή είναι κατάφυτη ακριβώς επειδή γειτνιάζει με την Αφρική με αποτέλεσμα το καλοκαίρι με τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες και ξηρασία και ακριβώς επειδή είναι πευκόφυτη που εκτός από τον ανθρώπινο παράγοντα έχει και τη δυνατότητα της αυτοανάφλεξης η μεσόγειος από την αρχαιότητα μαστιζόταν από τεράστιες πυρκαγιές και για αυτό η πολιτισμοί αναγκάστηκαν από πολύ νωρίς να αναπτύξουν δραστικά μέτρα για την αντιμετώπισή τους.
Φυσικά δεν είχανε αεροπλάνα φυσικά δεν είχανε πυροσβεστικά οχήματα και το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να χρησιμοποιήσουν τα χεράκια τους και τα απλοϊκά εργαλεία προκειμένου να κάνουν τη δουλειά τους σκάλες καλύτερα από την κάνουμε εμείς σήμερα με τα πιο σύγχρονα τεχνικά μέσα.
Γιατί λοιπόν οι αρχαίοι και μέχρι το 1950 επιτύγχαναν στο σκοπό τους και σήμερα γίνονται όλα γης μαδιάμ;
Γιατί σταματήσαμε το κυρίαρχο μέσο αντιμετώπισης μιας πυρκαγιάς να είναι ο άνθρωπος και η εμπειρία του.
Ρίξαμε στα σκουπίδια εμπειρία χιλιάδων ετών και αναθέσαμε σε εναέρια μέσα να κάνουν αυτό που κάναμε με επιτυχία για αιώνες.
Είναι πραγματικά αδιανόητο να νομίζει κάποιος ότι όταν έχεις 200 με 400 πυροσβέστες σε μία φωτιά με μέτωπο 17 και 18 km μήκος να πιστεύεις ότι αυτοί θα μπορέσουν να σβήσουν τη φωτιά.
Μαθηματικά δε βγαίνει ρε παιδιά τι να κάνουμε.
Οπότε η μία και μοναδική λύση να εκπαιδεύσουμε και πάλι τον πληθυσμό να κάνει αυτό που κάνανε οι πρόγονοί μας για χιλιάδες χρόνια, να μάθουν να σβήνουν τις φωτιές.
Καλές οι εκκενώσεις και πολύ καλό το 112 για να γλιτώνουμε τα ανθρώπινα θύματα όμως η φωτιές δεν σβήνουν με το 112... πρέπει να ιδρώσει ο κώλος κυριολεκτικά για να σβήσει η φωτιά.
Πως όμως να γίνει όταν οι πολίτες μπαίνουν σε μία φωτιά πραγματικά κινδυνεύουν να καούν και ξοδεύουμε πολύτιμους πόρους στην κρίσιμη ώρα για να τους σώσουμε;
Η απάντηση λέγεται εκπαίδευση από την παιδική ηλικία μέσα στο σχολείο.
Πριν προχωρήσω στο τι εννοώ θα σας δώσω ένα παράδειγμα από κάτι τελείως διαφορετικό που όμως θα σας αποδείξω πώς έφερε τη μεγάλη αλλαγή.
Τη δεκαετία του millennium είχαμε φτάσει να έχουμε μία ολόκληρη πόλη να χάνετε μέσα σε ένα χρόνο στους δρόμους από τα τροχαία ατυχήματα. Τότε λοιπόν η κυβέρνηση Σημίτη αποφάσισε και έκανε την πιο σωστή κίνηση ξεκινώντας τα μαθήματα κυκλοφοριακής αγωγής και δημιουργώντας τα κυκλοφοριακά πάρκα σε όλη την Ελλάδα με αποτέλεσμα σας σε πολύ λίγα χρόνια τα τροχαία ατυχήματα από 3.000 νεκρούς στο χρόνο να φτάσουνε τους 600 και σήμερα να μιλάμε για αύξηση στον νεκρούς και αυτό ξεκάθαρο οφείλεται στο πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής εγκαταλείφθηκαν και τα μαθήματα οδική συμπεριφοράς στα σχολεία μειώθηκαν.
Φανταστείτε λοιπόν μέσα στα σχολεία μας να υπήρχε το μάθημα της πολιτικής προστασίας και να εκπαιδεύαμε τα παιδιά τα βασικά πώς να αντιμετωπίζουν μία καταστροφή είτε αυτή η ονομάζεται πυρκαγιά είτε αυτή είναι σεισμός είτε είναι ένα μεγάλο τεχνολογικό ατύχημα.
Σήμερα θα είχαμε δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευμένους εθελοντές που θα ήξεραν τι να κάνουν πότε να το κάνουν και πώς να αντιμετωπίσουν το κίνδυνο και στο τέλος να σώσουν τον εαυτό τους τους δίπλα τους και τις περιουσίες τους.
Λύση βρίσκεται στο μέγεθος και μόνον δεν μπορείς να αντιμετωπίζεις μία wildfire με 300 και 400 άτομα πυροσβέστες είναι πρακτικά αδύνατον πρέπει να το πάρουμε χαμπάρι.
Αν αυτή τη στιγμή στην Πάτρα είχαμε 100.000 εκπαιδευμένους εθελοντές που από τα γενοφάσκια τους μέσα από τα σχολεία είχαν εκπαιδευτεί τι να κάνουν η φωτιά δεν θα έφτανε όχι στην πόλη αλλά ούτε σε χιλιόμετρα από αυτήν.
Και μη νομίζετε ότι αυτά που σας λέω είναι φαεινή ιδέα δική μου που ξαφνικά καθήμενος στο υπέροχο μπαλκόνι μου και ρεμβάζοντας την καμένη Πάρνηθα μου ήρθαν στο μυαλό.
Είναι εμπειρία η οποία χρησιμοποιείται εδώ και δεκαετίες σε δεκάδες κράτη όλο τον κόσμο και επενδύοντας στους πολίτες και όχι στις μίζες τα καταφέρνουν μία χαρά χωρίς αεροπλάνα, χωρίς πολύπλοκα μέτρα επιτήρησης.
Με ανθρώπους εκπαιδευμένους από μικρά παιδιά που στην ντουλάπα τους μεταξύ κοστουμιού και τ-σερτ έχουν μια αντιπυρική φόρμα και από κάτω ένα σακίδιο με τον εξοπλισμό τους.
Πριν προχωρήσεις να διαβάζεις ότι θα γράψω παρακάτω προσπάθησε να κατανοήσεις ακριβώς τι έγραψα στην προηγούμενη παράγραφο.
Πάμε τώρα να πούμε ένα βασικό για να καταλάβετε και τι γίνεται. Στη Μεσόγειο από αρχαιοτάτων χρόνων είχαμε πυρκαγιές που σήμερα τις ονομάζουμε wildfires.
Ακριβώς επειδή είναι κατάφυτη ακριβώς επειδή γειτνιάζει με την Αφρική με αποτέλεσμα το καλοκαίρι με τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες και ξηρασία και ακριβώς επειδή είναι πευκόφυτη που εκτός από τον ανθρώπινο παράγοντα έχει και τη δυνατότητα της αυτοανάφλεξης η μεσόγειος από την αρχαιότητα μαστιζόταν από τεράστιες πυρκαγιές και για αυτό η πολιτισμοί αναγκάστηκαν από πολύ νωρίς να αναπτύξουν δραστικά μέτρα για την αντιμετώπισή τους.
Φυσικά δεν είχανε αεροπλάνα φυσικά δεν είχανε πυροσβεστικά οχήματα και το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να χρησιμοποιήσουν τα χεράκια τους και τα απλοϊκά εργαλεία προκειμένου να κάνουν τη δουλειά τους σκάλες καλύτερα από την κάνουμε εμείς σήμερα με τα πιο σύγχρονα τεχνικά μέσα.
Γιατί λοιπόν οι αρχαίοι και μέχρι το 1950 επιτύγχαναν στο σκοπό τους και σήμερα γίνονται όλα γης μαδιάμ;
Γιατί σταματήσαμε το κυρίαρχο μέσο αντιμετώπισης μιας πυρκαγιάς να είναι ο άνθρωπος και η εμπειρία του.
Ρίξαμε στα σκουπίδια εμπειρία χιλιάδων ετών και αναθέσαμε σε εναέρια μέσα να κάνουν αυτό που κάναμε με επιτυχία για αιώνες.
Είναι πραγματικά αδιανόητο να νομίζει κάποιος ότι όταν έχεις 200 με 400 πυροσβέστες σε μία φωτιά με μέτωπο 17 και 18 km μήκος να πιστεύεις ότι αυτοί θα μπορέσουν να σβήσουν τη φωτιά.
Μαθηματικά δε βγαίνει ρε παιδιά τι να κάνουμε.
Οπότε η μία και μοναδική λύση να εκπαιδεύσουμε και πάλι τον πληθυσμό να κάνει αυτό που κάνανε οι πρόγονοί μας για χιλιάδες χρόνια, να μάθουν να σβήνουν τις φωτιές.
Καλές οι εκκενώσεις και πολύ καλό το 112 για να γλιτώνουμε τα ανθρώπινα θύματα όμως η φωτιές δεν σβήνουν με το 112... πρέπει να ιδρώσει ο κώλος κυριολεκτικά για να σβήσει η φωτιά.
Πως όμως να γίνει όταν οι πολίτες μπαίνουν σε μία φωτιά πραγματικά κινδυνεύουν να καούν και ξοδεύουμε πολύτιμους πόρους στην κρίσιμη ώρα για να τους σώσουμε;
Η απάντηση λέγεται εκπαίδευση από την παιδική ηλικία μέσα στο σχολείο.
Πριν προχωρήσω στο τι εννοώ θα σας δώσω ένα παράδειγμα από κάτι τελείως διαφορετικό που όμως θα σας αποδείξω πώς έφερε τη μεγάλη αλλαγή.
Τη δεκαετία του millennium είχαμε φτάσει να έχουμε μία ολόκληρη πόλη να χάνετε μέσα σε ένα χρόνο στους δρόμους από τα τροχαία ατυχήματα. Τότε λοιπόν η κυβέρνηση Σημίτη αποφάσισε και έκανε την πιο σωστή κίνηση ξεκινώντας τα μαθήματα κυκλοφοριακής αγωγής και δημιουργώντας τα κυκλοφοριακά πάρκα σε όλη την Ελλάδα με αποτέλεσμα σας σε πολύ λίγα χρόνια τα τροχαία ατυχήματα από 3.000 νεκρούς στο χρόνο να φτάσουνε τους 600 και σήμερα να μιλάμε για αύξηση στον νεκρούς και αυτό ξεκάθαρο οφείλεται στο πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής εγκαταλείφθηκαν και τα μαθήματα οδική συμπεριφοράς στα σχολεία μειώθηκαν.
Φανταστείτε λοιπόν μέσα στα σχολεία μας να υπήρχε το μάθημα της πολιτικής προστασίας και να εκπαιδεύαμε τα παιδιά τα βασικά πώς να αντιμετωπίζουν μία καταστροφή είτε αυτή η ονομάζεται πυρκαγιά είτε αυτή είναι σεισμός είτε είναι ένα μεγάλο τεχνολογικό ατύχημα.
Σήμερα θα είχαμε δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευμένους εθελοντές που θα ήξεραν τι να κάνουν πότε να το κάνουν και πώς να αντιμετωπίσουν το κίνδυνο και στο τέλος να σώσουν τον εαυτό τους τους δίπλα τους και τις περιουσίες τους.
Λύση βρίσκεται στο μέγεθος και μόνον δεν μπορείς να αντιμετωπίζεις μία wildfire με 300 και 400 άτομα πυροσβέστες είναι πρακτικά αδύνατον πρέπει να το πάρουμε χαμπάρι.
Αν αυτή τη στιγμή στην Πάτρα είχαμε 100.000 εκπαιδευμένους εθελοντές που από τα γενοφάσκια τους μέσα από τα σχολεία είχαν εκπαιδευτεί τι να κάνουν η φωτιά δεν θα έφτανε όχι στην πόλη αλλά ούτε σε χιλιόμετρα από αυτήν.
Και μη νομίζετε ότι αυτά που σας λέω είναι φαεινή ιδέα δική μου που ξαφνικά καθήμενος στο υπέροχο μπαλκόνι μου και ρεμβάζοντας την καμένη Πάρνηθα μου ήρθαν στο μυαλό.
Είναι εμπειρία η οποία χρησιμοποιείται εδώ και δεκαετίες σε δεκάδες κράτη όλο τον κόσμο και επενδύοντας στους πολίτες και όχι στις μίζες τα καταφέρνουν μία χαρά χωρίς αεροπλάνα, χωρίς πολύπλοκα μέτρα επιτήρησης.
Με ανθρώπους εκπαιδευμένους από μικρά παιδιά που στην ντουλάπα τους μεταξύ κοστουμιού και τ-σερτ έχουν μια αντιπυρική φόρμα και από κάτω ένα σακίδιο με τον εξοπλισμό τους.