Στην κατάσβεση μπορεί να χωλαίνουμε, αλλά στις εκκενώσεις είμαστε πρωταθλητές

φωτοσύνθεση με ΑΙ

Άλλο ένα καλοκαίρι η Ελλάδα καίγεται. Από παιδί θυμάμαι τις πυρκαγιές να κυριαρχούν στα δελτία ειδήσεων, και ακόμα απορώ πώς υπάρχει πράσινο που δεν έχει γίνει στάχτη. Πλέον, ως μεσήλικας, με εκπλήσσει περισσότερο η διαχρονική μας απροθυμία [;] να βάλουμε ένα όριο στην καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος.

Του Στρατή Μαζίδη 

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 μέχρι σήμερα, το μόνο που κάναμε ήταν να φοβερίσουμε τους πολίτες με εξοντωτικά πρόστιμα αν δεν καθαρίσουν τα οικόπεδά τους. Ναι, πρέπει να καθαρίζονται —αφού πρώτα αφήσουμε τη φύση να αναγεννηθεί την άνοιξη— αλλά δύσκολα θα προκαλέσει καταστροφή ένα οικόπεδο στο Χαλάνδρι με λίγες ξεραμένες μαργαρίτες.

Υλοποιήσαμε και το πρόγραμμα Antinero, όχι όμως στην αρχική του μορφή (αναδασώσεις), αλλά στο μαζικό κόψιμο δέντρων για δημιουργία αντιπυρικών ζωνών. Το αποτέλεσμα; Μια πληγωμένη και ανησυχητική εικόνα στον Υμηττό, που την κοιτάμε… και καμαρώνουμε.

Και τόσα χρόνια:

>> Συνελήφθη και φυλακίστηκε κανείς;

>> Αγοράστηκαν αεροσκάφη με μεγαλύτερες δυνατότητες;

>> Υπογειοποιήθηκαν τα καλώδια ηλεκτροδότησης;

>> Δημιουργήθηκε δασοφυλακή;

>> Ενισχύθηκε η Πυροσβεστική με το απαραίτητο προσωπικό;

Η Πεντέλη, για παράδειγμα, έχει καεί τρεις και τέσσερις φορές. Έχουμε χάσει το μέτρημα. Κι όμως λεφτά υπήρχαν. Το είδαμε με τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Με τις διαφημιστικές λίστες στα χρόνια του covid. Απλά οι πυρκαγιές είναι ένας πόλεμος, τον οποίο δεν επιλέγουμε να δώσουμε — ζητάμε απλώς από τον κόσμο να εκκενώσει.

Για τη φωτιά στην Αχαΐα που έφτασε ως την Πάτρα, ο δήμαρχος Κώστας Πελετίδης δήλωσε στον Real FM:

«Το 112 πρέπει να ήχησε τουλάχιστον μια ντουζίνα φορές. Έστειλαν και μήνυμα να εκκενωθεί μια πόλη 7.000 κατοίκων όπως είναι η Κάτω Αχαΐα. Μιλάμε σοβαρά τώρα; Όσοι κάτοικοι αγνόησαν τα μηνύματα του 112, γλίτωσαν τα σπίτια και τις περιουσίες τους. Όσοι αντίθετα έφυγαν, τα έχασαν όλα. Το 112 είναι χρήσιμο για κανονικά κράτη, όχι για την Ελλάδα, όχι για το επιτελικό που το χρησιμοποιεί για να γλιτώσει η κυβέρνηση…».

Στην Ελλάδα, ό,τι στέκεται όρθιο το οφείλουμε στο φιλότιμο κάποιων ανθρώπων. Όμως τα τελευταία χρόνια ζούμε σε μόνιμη κατάσταση «έκτακτης ανάγκης». Με τον κορωνοϊό, αντί να ενημερώσουμε τον κόσμο πώς να προστατευθεί και να ενισχύσει την άμυνά του, τον κλειδώσαμε σπίτι. Με τις φωτιές, τις βροχές, τους ανέμους, αρκούμαστε σε ένα «εκκενώστε».

Πριν μερικούς μήνες πήγα για πεζοπορία με φίλους στη Ραπεντώσα. Υπήρχαν τα σημάδια στη διαδρομή πως κάποτε εκεί, ήταν ένα πολύ ομορφότερο μέρος. Φεύγοντας ένας από την παρέα αναρωτήθηκε φωναχτά "πώς να ήταν εδώ ρε παιδιά το 1900;", "Ποιο 1900; Το 1990 πως να ήταν" του είπαμε... 

Αν εστιάζουμε περισσότερο στην εκκένωση παρά στη μάχη, τότε η ήττα είναι δεδομένη. Και σε αυτήν την ήττα, χαμένοι δεν είμαστε μόνο εμείς. Είναι τα δάση, τα ζώα και —πάνω απ’ όλα— οι επόμενες γενιές, που κυριολεκτικά θα παραλάβουν καμένη γη.