 |
| Ι-Hwa CΗΕΝG / ΑFΡ |
Την περασμένη εβδομάδα, ο Γουίλιαμ Λάι ορκίστηκε πρόεδρος του αυτοδιοικούμενου νησιού της Ταϊβάν. Ο Λάι, ένας σκληροπυρηνικός υπέρμαχος της ανεξαρτησίας που υποστηρίζει τον επίσημο διαχωρισμό από την Κίνα, εκφώνησε μια προκλητική ομιλία επιβεβαιώνοντας την κυρίαρχη ύπαρξη της δύστροπης επαρχίας.
Τιμούρ Φομένκο, πολιτικός αναλυτής - RUSSIA TODAY / Παρουσίαση Freepen.gr
Η Κίνα απάντησε γρήγορα εξαπολύοντας μια στρατιωτική άσκηση γύρω από το νησί, η οποία ήταν, σύμφωνα με τα λόγια του Πεκίνου, μια άσκηση για την «κατάληψη της εξουσίας» και τον σχηματισμό ενός αποτελεσματικού ναυτικού αποκλεισμού. Παρόλο που η άσκηση ήταν αναμφισβήτητα προμεσολαβημένη και θα γινόταν ανεξάρτητα, ήταν ωστόσο η μεγαλύτερη και σημαντικότερη που είχε πραγματοποιήσει η Κίνα μέχρι σήμερα, μεγαλύτερη από εκείνη που ακολούθησε την αμφιλεγόμενη επίσκεψη της Νάνσι Πελόζι στο νησί το 2022.
Σύμφωνα με αυτό, η επίσημη ρητορική της ηπειρωτικής Κίνας προς την Ταϊβάν έγινε επίσης αισθητά πιο επιθετική από ποτέ, με τον εκπρόσωπο του υπουργείου Εξωτερικών της να δηλώνει: «Οι δυνάμεις ανεξαρτησίας της Ταϊβάν θα μείνουν με σπασμένα κεφάλια και αίμα να ρέει αφού συγκρουστούν με τη μεγάλη ... τάση της Κίνας να επιτύχει την πλήρη ενοποίηση».
Το Πεκίνο, βέβαια, έχει πάντα καταστήσει τη θέση του για την επανένωση με το νησί κρυστάλλινα ξεκάθαρη, περιλαμβανομένου του ότι δεν απέκλεισε ποτέ τη χρήση βίας για να το πετύχει, αλλά τα τελευταία χρόνια το ζήτημα αυτό έχει ενταθεί καθώς οι ΗΠΑ έχουν σκόπιμα αναπαράγει τις εντάσεις με την Ταϊβάν προκειμένου να προκαλέσουν την Κίνα, και ως εκ τούτου να χειραγωγήσουν το διεθνές παράδειγμα προς μια σύγκρουση μεταξύ αυταρχισμού και δημοκρατίας, μια τάση που επιταχύνθηκε δραματικά μετά το ξέσπασμα των εχθροπραξιών στην Ουκρανία.
Αλλά το ερώτημα είναι: θα αναλάβει η Κίνα πράγματι αυτό το ρίσκο; Αυτό θα ήταν άλλη μια σημαντική στιγμή στις διεθνείς σχέσεις, η οποία, σε αντίθεση με την Ουκρανία, θα μπορούσε να οδηγήσει σε άμεσο πόλεμο με τις ίδιες τις ΗΠΑ. Το Πεκίνο έχει πολλά να σκεφτεί. Η απόφαση να ανακαταλάβει την Ταϊβάν με τη βία θα προκαλούσε μια κολοσσιαία δυτική αντίδραση, την οποία οι ΗΠΑ θα εκμεταλλεύονταν γρήγορα για να επιβεβαιώσουν την ενότητα με όλους τους συμμάχους τους. Πρώτον, αυτό περιλαμβάνει άμεσα μέτρα αποσύνδεσης, στα οποία η Κίνα επιδιώκει εδώ και καιρό να αντισταθεί. Θα περιλάμβαναν ένα πλήρες εμπάργκο στην αποστολή μικροτσίπ στην Κίνα και άλλων κρίσιμων τεχνολογιών, έναν άμεσο αποκλεισμό των κρίσιμων κινεζικών προϊόντων από τις αγορές όλων των εμπλεκομένων, μια πιθανή κατάσχεση των κινεζικών νομισματικών περιουσιακών στοιχείων και μια ευρεία εκστρατεία λογοκρισίας που θα απαγόρευε οριζόντια το TikTok και το CCTV, μεταξύ άλλων.
Πολιτικά, όπως έκαναν οι ΗΠΑ με την Ουκρανία και την ένταξη στο ΝΑΤΟ, θα περίμενε κανείς επίσης να μετακινήσουν τα γκολπόστ μέσω των συνεπειών μιας τέτοιας σύγκρουσης. Οι ΗΠΑ πιθανότατα θα εγκατέλειπαν ανοιχτά την πολιτική της μίας Κίνας και στη συνέχεια θα επιβεβαίωναν την αναγνώριση μιας ανεξάρτητης Ταϊβάν ως θέση τους, δηλώνοντας τη μη αναγνώριση της προσάρτησης της Ταϊβάν από το Πεκίνο, σε περίπτωση που επιτύχει. Όλα αυτά σημαίνουν ότι το πολιτικό και οικονομικό κόστος για την Κίνα να συμμετάσχει σε μια τέτοια προσπάθεια θα είναι τεράστιο. Το ερώτημα επομένως είναι, πόσο πρέπει τα οφέλη να υπερτερούν του κόστους για να αποφασίσει τελικά το Πεκίνο να εισβάλει;
Η Κίνα, στην πραγματικότητα, προετοιμάζεται στρατηγικά για αυτό το σενάριο περισσότερο απ' ό,τι αντιλαμβάνεται ο κόσμος. Πρώτον, ένα πιθανό σενάριο πολέμου αποτελεί κρίσιμο παράγοντα για την κατεύθυνση που παίρνει η οικονομία της χώρας. Η Κίνα επιδιώκει μια ολοένα και πιο μαζική προσπάθεια ελληνοποίησης των τσιπ, των τεχνολογικών αλυσίδων εφοδιασμού και άλλων κρίσιμων αγαθών, επιδιώκοντας να εξαλείψει σταδιακά την ανάγκη για εισαγωγές από το εξωτερικό. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν εδώ και καιρό να χρησιμοποιήσουν την αλυσίδα εφοδιασμού ημιαγωγών και την εξάρτηση της Κίνας από την Ταϊβάν για ένα μεγάλο μέρος της αλυσίδας αυτής, ως στρατηγικό σημείο ασφυξίας προκειμένου να παραλύσουν την οικονομική και στρατιωτική ανάπτυξη της Κίνας. Το Πεκίνο έχει επενδύσει επιθετικά για να προσπαθήσει να ξεφύγει από αυτή την ανάσχεση και να απεξαρτηθεί από αυτή την εξάρτηση το συντομότερο δυνατό, ενώ ταυτόχρονα επιδιώκει να προωθήσει τις δικές του δυνατότητες.
Δεύτερον, η Κίνα προετοιμάζεται εδώ και καιρό για το ενδεχόμενο οι ΗΠΑ να προσπαθήσουν να της επιβάλουν ένα πλήρες ναυτικό εμπάργκο, όσο απίθανο και αν είναι αυτό. Στο Πεντάγωνο έχει ανατεθεί η εκπόνηση μελέτης σχετικά με το πώς θα ήταν δυνατό ένα τέτοιο εμπάργκο. Ο στόχος, φυσικά, θα ήταν να σακατέψει στρατιωτικά την Κίνα, στερώντας της την πρόσβαση σε ξένες προμήθειες καυσίμων, επιχειρώντας και πάλι να χρησιμοποιήσει την έλλειψη ενεργειακής ανεξαρτησίας της, λόγω του μεγέθους του πληθυσμού της, ως ένα ακόμη σημείο ασφυξίας. Η μεγαλύτερη απάντηση του Πεκίνου σε αυτό ήταν η δημιουργία της πρωτοβουλίας Belt and Road και η χρήση στρατηγικών εταίρων, όπως το Πακιστάν, για τη δημιουργία εναλλακτικών θαλάσσιων και εμπορικών οδών που ουσιαστικά αποφεύγουν τις ναυτικές περιφερειακές περιοχές του, οι οποίες έχουν στρατιωτικοποιηθεί όλο και περισσότερο από τις ΗΠΑ. Αυτό περιλαμβάνει επίσης την αύξηση της στρατηγικής και ενεργειακής ολοκλήρωσης με τη Ρωσία.
Όταν αυτά τα πράγματα εξετάζονται στο πλαίσιο, η Κίνα σίγουρα προετοιμάζεται για το ενδεχόμενο ενός πολέμου, καθώς και για τις οικονομικές προσαρμογές που θα χρειαστούν σε ένα τέτοιο σενάριο. Ωστόσο, παραμένει επίσης αλήθεια ότι σε αυτό το χρονικό σημείο, ο Σι Τζινπίνγκ δεν έχει εγκαταλείψει τη διπλωματία, και όσο κι αν διατηρεί το κίνητρο να αναπτύξει οικονομικά τη χώρα μέσω της ενσωμάτωσης με τις δυτικές αγορές, δεν είναι πιθανό να λάβει μια τόσο μαζική απόφαση. Ωστόσο, πρέπει να είμαστε ειλικρινείς πως με τον τρόπο που αλλάζει ο κόσμος, αυτή η πόρτα κλείνει όλο και περισσότερο, και είναι προφανές στους περισσότερους ανθρώπους ότι με την τρέχουσα πορεία, η Ταϊβάν δεν έχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον για την ενοποίηση. Ποιες επιλογές λοιπόν έχει απομείνει στην Κίνα έναντι της Ταϊπέι; Μπορεί να είναι καταδικασμένη αν το κάνει και καταδικασμένη αν δεν το κάνει.