Ο πόλεμος της Κορέας και τα λάθη της σοβιετικής κυβέρνησης

Photo: Public domain

Αντιμέτωπο με τις αυξανόμενες απειλές εισβολής των στρατευμάτων του Syngman Rhee στη Βόρεια Κορέα με την υποστήριξη των ΗΠΑ, το 1949 το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Επανένωση της Πατρίδας συνειδητοποίησε ότι η εθνικοδημοκρατική επανάσταση εκκρεμούσε ακόμη και ξεκίνησε μια σειρά προτάσεων για την ανεξάρτητη επανένωση της Κορέας. Οι προτάσεις αυτές περιλάμβαναν την επανένωση από τους ίδιους τους Κορεάτες, την εκδίωξη του ιμπεριαλισμού, τη νομιμοποίηση των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων στη Νότια Κορέα και ταυτόχρονες γενικές εκλογές στο βορρά και το νότο που θα εγκαθίδρυαν ένα ανώτατο νομοθετικό σώμα που θα διακήρυττε ένα σύνταγμα, σχηματίζοντας έτσι μια ενιαία κυβέρνηση από όλη την Κορέα. Η απάντηση του καθεστώτος της Σεούλ ήταν να προετοιμάσει, καθοδηγούμενο από τον ιμπεριαλισμό, την εισβολή στο βορρά για να καταστρέψει την επανάσταση μια για πάντα.

Eduardo Vasco - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr

Έτσι, στις 25 Ιουνίου 1950, μετά από αρκετές εισβολές βόρεια του 38ου Παράλληλου (διαχωρισμός που επισημοποιήθηκε από τον ιμπεριαλισμό το 1945 μεταξύ του βορρά και του νότου της χερσονήσου), άρχισε τελικά ο πόλεμος της Κορέας. Ο Λαϊκός Στρατός της Κορέας, που νομιμοποιήθηκε το 1946, αντεπιτίθεται και καταφέρνει να απωθήσει τον στρατό της Νότιας Κορέας μέχρι τον 38ο Παράλληλο και πέρα από αυτόν. Αν ο πόλεμος γινόταν μόνο μεταξύ των δυνάμεων της Βόρειας και της Νότιας Κορέας, ο Λαϊκός Στρατός της Κορέας θα κέρδιζε σίγουρα και θα απελευθέρωνε ολόκληρη την κορεατική χερσόνησο, επιτυγχάνοντας τελικά την επανένωση και την εθνικοδημοκρατική επανάσταση. Αυτή ακριβώς ήταν η πολιτική της βορειοκορεατικής κυβέρνησης, δεδομένης της νέας κατάστασης που επιβλήθηκε.

Ωστόσο, ο ιμπεριαλισμός παρενέβη στρατιωτικά. Τα σχέδια επέμβασης είχαν ήδη εκπονηθεί χρόνια πριν και η αύξηση της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στην Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα, καθώς και η συμμετοχή των ΗΠΑ στις προκλήσεις του στρατού του Syngman Rhee, σηματοδοτούσαν πως ο πόλεμος ήταν επικείμενος. Ωστόσο, η ΕΣΣΔ εξακολουθούσε να πιστεύει στη συμφιλίωση με τον ιμπεριαλισμό στην Ανατολή. Ο ίδιος ο Στάλιν ανησυχούσε ότι η κινεζική επανάσταση, νικηφόρα τον προηγούμενο χρόνο, θα πυροδοτούσε μια επανάσταση στις γειτονικές χώρες που θα δυσαρεστούσε τον ιμπεριαλισμό (Marie, Jean-Jacques. Stalin, σ. 842). Γι' αυτό και οι Σοβιετικοί πιάστηκαν με κατεβασμένα παντελόνια όταν οι ΗΠΑ συγκάλεσαν έκτακτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για να εγκρίνουν την ανάπτυξη κοινής στρατιωτικής δύναμης για την υποστήριξη της Νότιας Κορέας ενάντια στην «επιθετικότητα» του Βορρά.

Και αυτό ακριβώς συνέβη. Οι ΗΠΑ και άλλοι 15 στρατοί εισέβαλαν στην Κορέα για να καταπνίξουν την επανάσταση, αυτή τη φορά και στο βορρά. Ανάμεσα σε αυτούς τους 15 στρατούς ήταν εκείνοι της Γαλλίας, του Βελγίου και της Ελλάδας, χώρες όπου, στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η εργατική τάξη ήταν έτοιμη να πάρει την εξουσία, αλλά προδόθηκε από τον σταλινισμό. Ο πόλεμος της Κορέας έδειξε το μέγεθος της ζημιάς που προέκυψε από την πολιτική της σοβιετικής γραφειοκρατίας στο διεθνές προλεταριάτο.

Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, αν δεν υπήρχε η ιμπεριαλιστική επέμβαση, η κυβέρνηση της Βόρειας Κορέας θα είχε μεταφέρει την επανάσταση στο νότο και θα είχε απελευθερώσει ολόκληρο το έθνος. Ήταν έτοιμη να το κάνει αυτό. Ακόμη και τους πρώτους μήνες του πολέμου, η KPA κατέλαβε το 90% της Νότιας Κορέας, όπου ζούσε το 92% των Νοτιοκορεατών, και εκεί οι επαναστάτες του Βορρά αποκατέστησαν τις Λαϊκές Επιτροπές, ίδρυσαν πυρήνες του Εργατικού Κόμματος και πραγματοποίησαν δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις που είχαν ήδη γίνει στη Βόρεια Κορέα.

Ωστόσο, η απόβαση των ιμπεριαλιστικών στρατευμάτων τον Σεπτέμβριο του 1950 ισοπέδωσε πλήρως τον πόλεμο και ανάγκασε την KPA να υποχωρήσει, γκρεμίζοντας την επαναστατική δομή που είχε επαναληφθεί, αυτή τη φορά με ακόμη πιο αιματηρό τρόπο. Η προέλαση 17 στρατευμάτων (Νότια Κορέα, ΗΠΑ και άλλες 15 χώρες) φτάνει στον 38ο παράλληλο και τον ξεπερνά, εισβάλλει στη Βόρεια Κορέα και καταλαμβάνει σχεδόν όλο το έδαφός της, με εξαίρεση τα βορειότερα βουνά. Όταν ο ιμπεριαλισμός έδειχνε ήδη σημάδια απόπειρας εισβολής στην ίδια την Κίνα, η επαναστατική κυβέρνηση που είχε αναλάβει την εξουσία ένα χρόνο νωρίτερα στο Πεκίνο αποφάσισε να οργανώσει τον Κινεζικό Λαϊκό Εθελοντικό Στρατό, με ένα εκατομμύριο άνδρες, για να υποστηρίξει τους Βορειοκορεάτες και να αναγκάσει τους ιμπεριαλιστές να επιστρέψουν και πάλι στον 38ο Παράλληλο.

Με τη σειρά της, η Σοβιετική Ένωση έκανε ελάχιστα για να υποστηρίξει τους κορεάτες επαναστάτες. Η σταλινική γραφειοκρατία, εκτός του ότι κυβερνούσε τη μεγαλύτερη χώρα του κόσμου, που συνορεύει με την Κορέα και είχε αυξημένο κύρος λόγω της νίκης στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ήλεγχε τις κυβερνήσεις της Ανατολικής Ευρώπης και τα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης, πολλά από τα οποία ήταν μεγάλα μαζικά κόμματα. Θα μπορούσε να είχε κάνει πολλά πράγματα, από την αποστολή του Κόκκινου Στρατού μέχρι την οργάνωση διεθνών ταξιαρχιών, όπως είχε κάνει στην Ισπανία λίγο περισσότερο από δέκα χρόνια νωρίτερα (η οποία ήταν ήδη ένα εξαιρετικά γραφειοκρατικό, συντηρητικό και ακόμη και αντιδραστικό εγχείρημα όσον αφορά τα αποτελέσματα). Η ΕΣΣΔ είχε ήδη αναπτύξει την ατομική βόμβα το 1949 και θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτή τη δύναμη ως μια μορφή αποτροπής ακριβώς όταν ο ιμπεριαλισμός σχεδίαζε ήδη μια επίθεση εναντίον της Κορέας. Αλλά δεν το έκανε ποτέ.

Έτσι, οι Βορειοκορεάτες κατάφεραν να αναγκάσουν τον ιμπεριαλισμό να υπογράψει κατάπαυση του πυρός το 1953, συνεχίζοντας τη διαίρεση της χερσονήσου από τον 38ο παράλληλο. Αν τους είχαν βοηθήσει οι Σοβιετικοί, η επανάσταση θα μπορούσε να είχε θριαμβεύσει σε όλη την Κορέα. Αλλά η σταλινική γραφειοκρατία, δεκαετίες πριν, είχε ήδη δείξει την πλήρη αντεπαναστατική παρακμή.