Atul Kumar Mishra - tfiglobalnews.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο κατανέμονται τα κονδύλια λέει μια κάπως διαφορετική ιστορία. Κατά το οικονομικό έτος 2024, ένα εκπληκτικό 86% της ξένης στρατιωτικής χρηματοδότησης (FMF) εξακολουθεί να κατευθύνεται προς τις χώρες της Μέσης Ανατολής. Το Ισραήλ και η Αίγυπτος ήταν οι κύριοι δικαιούχοι, λαμβάνοντας 6,8 δισ. δολάρια και 1,3 δισ. δολάρια αντίστοιχα. Αυτό έρχεται σε έντονη αντίθεση με μόλις το 2% των κονδυλίων που πήγαιναν στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού, την οποία τα έγγραφα στρατηγικής των ΗΠΑ θεωρούν ζωτικής σημασίας για την αντιμετώπιση της αυξανόμενης επιρροής της Κίνας. Αξίζει να σημειωθεί ότι το Ισραήλ είναι ο μεγαλύτερος αποδέκτης εξωτερικής βοήθειας των ΗΠΑ από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, συγκεντρώνοντας πάνω από 300,5 δισεκατομμύρια δολάρια προσαρμοσμένα στον πληθωρισμό.
Αυτή η αναντιστοιχία μεταξύ των δηλωμένων στρατηγικών προτεραιοτήτων και των πραγματικών οικονομικών δεσμεύσεων είναι αρκετά έντονη. Η δυσανάλογη κατανομή της χρηματοδότησης δεν φαίνεται να ευθυγραμμίζεται με τη διακηρυγμένη εστίαση της κυβέρνησης των ΗΠΑ στον Ινδο-Ειρηνικό, αναδεικνύοντας ένα σημαντικό χάσμα μεταξύ της πολιτικής πρόθεσης και της πρακτικής εκτέλεσης.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν εδώ και καιρό την Κίνα ως υπαρξιακή απειλή, κάτι που υπογραμμίζει ο ναύαρχος John Aquilino, διοικητής της αμερικανικής Διοίκησης Ινδο-Ειρηνικού. Χαρακτηρίζει την Κίνα ως μια τρομερή πρόκληση ικανή να διαταράξει τη διεθνή τάξη. Παρά την αναγνώριση αυτή, παρατηρείται μια αξιοσημείωτη έλλειψη επείγουσας ανάγκης στην προσαρμογή της Στρατιωτικής Χρηματοδότησης Εξωτερικού (FMF) των ΗΠΑ για την ενίσχυση της στρατηγικής στάσης της Αμερικής στον Ινδο-Ειρηνικό. Η περιοχή αυτή, κρίσιμη για τα συμφέροντα των ΗΠΑ, υποστηρίζεται από ένα δίκτυο συμμάχων και εταίρων.
Μεταξύ αυτών είναι πέντε σύμμαχοι της Συνθήκης: Αυστραλία, Ιαπωνία, Νότια Κορέα (Δημοκρατία της Κορέας), Φιλιππίνες και Ταϊλάνδη. Επιπλέον, η Ινδία αποτελεί σημαντικό αμυντικό εταίρο, ενώ άλλοι στρατηγικοί εταίροι περιλαμβάνουν την Ινδονησία, τη Μαλαισία, τη Μογγολία, τη Νέα Ζηλανδία, τη Σιγκαπούρη, το Βιετνάμ και διάφορα νησιωτικά κράτη του Ειρηνικού. Ωστόσο, παρά τις συνεργασίες αυτές, καμία από αυτές τις χώρες, συμπεριλαμβανομένων ισχυρών συμμάχων όπως η Αυστραλία και η Ιαπωνία, δεν διαθέτει την ικανότητα να αμφισβητήσει την Κίνα οικονομικά ή στρατιωτικά από μόνη της.
Η Ινδία αναδεικνύεται ως κρίσιμος παίκτης σε αυτή τη δυναμική. Ωστόσο, η σχέση της με τις ΗΠΑ περιπλέκεται από τους μακροχρόνιους δεσμούς της με τη Ρωσία, συμπεριλαμβανομένης μιας ισχυρής αμυντικής εταιρικής σχέσης και ενός νομισματικού μηχανισμού ρουπίας-ρουβλίου. Με τον τέταρτο ισχυρότερο στρατό στον κόσμο και μια οικονομία που αναπτύσσεται κατά ένα τρισεκατομμύριο δολάρια περίπου κάθε 22 μήνες, η Ινδία είναι ανθεκτική απέναντι σε εξωτερικές πιέσεις όπως οι κυρώσεις. Η ιστορική προτίμηση των ΗΠΑ στο Πακιστάν έναντι της Ινδίας έχει επίσης επιβαρύνει την εμπιστοσύνη μεταξύ των δύο εθνών, περιπλέκοντας περαιτέρω την εταιρική σχέση.
Η προσέγγιση των αμερικανικών κυβερνήσεων έναντι της Ινδίας έχει ποικίλλει, με την προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ να σηματοδοτεί μια σημαντική αλλαγή. Η διοίκηση Τραμπ έδωσε προτεραιότητα στον Τετραμερή Διάλογο για την Ασφάλεια (QUAD) έναντι παραδοσιακών συμμαχιών όπως το ΝΑΤΟ και θεώρησε την Κίνα ως αντίπαλο, ευθυγραμμιζόμενη περισσότερο με τις στρατηγικές προοπτικές της Ινδίας σε σχέση με την προσέγγιση υπό τον Μπάιντεν.
Καθώς οι ΗΠΑ παλεύουν με την ανάγκη αναπροσαρμογής της εξωτερικής στρατιωτικής τους βοήθειας για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της ανόδου της Κίνας, αντιμετωπίζουν περιορισμούς στην ικανότητά τους να επιφέρουν σημαντικές αλλαγές λόγω αυτών των πολύπλοκων γεωπολιτικών σχέσεων και στρατηγικών εξαρτήσεων. Ο Ινδο-Ειρηνικός παραμένει ένα κομβικό πεδίο, αλλά οι ΗΠΑ φαίνεται να περιορίζονται από τις υπάρχουσες συμμαχίες τους και τις γεωπολιτικές πραγματικότητες της αποτελεσματικής συνεργασίας με έθνη όπως η Ινδία. Αυτό υπογραμμίζει μια κρίσιμη πρόκληση: ενώ η ανάγκη για στρατηγική αναπροσαρμογή είναι σαφής, η πορεία προς την επίτευξή της είναι γεμάτη εμπόδια, καθιστώντας πιο δύσκολες τις άμεσες και ουσιαστικές αλλαγές στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.