 |
| pixabay / robertwaghorn |
Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων προκάλεσαν ένα ξαφνικό τράνταγμα στη δυτική πολιτική. Από ένα λήθαργο που είχε αρχίσει να παρεισφρέει στον αμερικανικό και δυτικό διάλογο για τον πόλεμο στην Ουκρανία, η επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ φάνηκε ξαφνικά να έχει ως αποτέλεσμα να ξυπνήσει τον Ρόναλντ Ρέιγκαν από τον τάφο του και να οδηγήσει σε ένα κύμα νεοσυντηρητισμού με στεροειδή, και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Timur Fomenko, πολιτικός αναλυτής - RUSSIA TODAY / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο πρόεδρος της αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων Μάικ Τζόνσον έκανε μια πλήρη στροφή 180 μοιρών και αυτοανακηρύχθηκε «Ρεπουμπλικανός του Ρίγκαν» περνώντας μια σειρά από νομοσχέδια βοήθειας για αστρονομικές δαπάνες στο εξωτερικό, τις οποίες κατά τα άλλα είχε μπλοκάρει επί μήνες, καθώς κατήγγειλε έναν «άξονα του κακού». Μαζί με αυτό, ένα προτεινόμενο νομοσχέδιο για την απαγόρευση του TikTok ήρθε επίσης από το πουθενά και υπογράφηκε γρήγορα σε νόμο.
Στη συνέχεια, το Ηνωμένο Βασίλειο αποφάσισε να αφιερώσει το μεγαλύτερο πακέτο βοήθειας που είχε ποτέ στην Ουκρανία, με τον πρωθυπουργό Ρίσι Σουνάκ να προειδοποιεί για έναν «άξονα αυταρχικών κρατών» και να ενισχύει την ιδεολογικά μαχητική ρητορική. Παράλληλα, τότε αποκαλύφθηκε ότι ο Μπάιντεν είχε στείλει πυραύλους ATACMS μεγάλου βεληνεκούς 300 χιλιομέτρων στην Ουκρανία, παρά το γεγονός πως είχε δεσμευτεί να μην το κάνει εδώ και χρόνια, φοβούμενος την κλιμάκωση. Τέλος, η πρόεδρος της ΕΕ Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν αύξησε ξαφνικά δραματικά τον οικονομικό πόλεμο κατά της Κίνας, ωθώντας την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να ανοίξει έρευνες για δεκάδες κινεζικές εξαγωγές. Από πού ακριβώς προήλθαν όλα αυτά;
Είναι σχεδόν σαν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους να εκμεταλλεύτηκαν τις εντάσεις μεταξύ του Ιράν και του Ισραήλ για να «ξεπλύνουν» την παράστασή τους και να ενισχύσουν διπλά μια σειρά από στόχους για τους οποίους, διαφορετικά, χάνουν την υποστήριξη της κοινής γνώμης, όπως ο πόλεμος στην Ουκρανία, αλλά και η εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα. Αναρωτιέται κανείς αν η ισραηλινή επίθεση στην ιρανική έδρα στη Δαμασκό, η οποία προκάλεσε την απάντηση της Τεχεράνης, ήταν σκόπιμα σκηνοθετημένη, συντονισμένη και σχεδιασμένη για αυτόν τον σκοπό. Εξυπηρετούσε τον αμοιβαία βολικό στόχο να απαλλαγούν τόσο ο πρωθυπουργός Νετανιάχου όσο και οι δυτικές κυβερνήσεις από την όποια αντίδραση αντιμετώπιζαν διαφορετικά.
Θα πρέπει να είναι πλέον απολύτως σαφές πως οι σημερινές δυνάμεις που βρίσκονται στο Λονδίνο και την Ουάσιγκτον δεν έχουν καμία απολύτως πρόθεση να σταματήσουν τους πολέμους που προκάλεσαν, ενώ παράλληλα πιέζουν για έναν πιθανό τρίτο με την Κίνα, και δείχνουν να αδιαφορούν για τις συνέπειες, ακόμη και αν, για παράδειγμα, ο πόλεμος Ισραήλ-Γάζας καταρρακώνει τους ισχυρισμούς της Δύσης περί ηθικής υπεροχής. Σε κάθε περίπτωση, το διακύβευμα είναι πολύ υψηλό, η δυτική εξωτερική πολιτική σε γενικές γραμμές έχει πάρει έναν πολύ μηδενικού αθροίσματος και ιδεολογικό χαρακτήρα, ο οποίος θρηνεί για την απώλεια της ηγεμονίας και επιδιώκει να τη διατηρήσει με κάθε κόστος. Είναι αντιδραστική στο βαθμό που δεν έχει όραμα για τη βελτίωση του κόσμου, αλλά θέλει να επαναφέρει τον κόσμο όπως ήταν. Είναι μια αίσθηση δικαιώματος και προνομίων που θέλει να καταστείλει μια αναδυόμενη πολυπολικότητα.
Εξαιτίας αυτού, έχει καταστεί αδύνατο για τους δυτικούς ηγέτες να εξετάσουν ποτέ την έννοια του συμβιβασμού σε αυτά τα αντίστοιχα θέατρα και αρνούνται σε κάθε περίπτωση να κάνουν παραχωρήσεις που θα μπορούσαν να θεωρηθούν στρατηγικές. Αυτό έχει δημιουργήσει μια θέση όπου το μόνο αποτέλεσμα που είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν στην Ουκρανία είναι αυτό που θεωρούν «την ήττα του Πούτιν», και από τότε κλιμακώνουν διακριτικά, πλησιάζοντας όλο και περισσότερο στο σημείο όπου ένας «πόλεμος δι' αντιπροσώπων» γίνεται άμεσος για όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς. Στρατιωτικοί σύμβουλοι του ΝΑΤΟ βρίσκονται ήδη στο έδαφος και οι ουκρανικές επιθέσεις καθοδηγούνται από τις υπηρεσίες πληροφοριών του ΝΑΤΟ ή συντονίζονται ακόμη και από Βρετανούς ναυάρχους.
Τα μέσα ενημέρωσης στη Δύση, ιδίως στη Βρετανία (υπάρχει μεγαλύτερη διαφωνία στις ΗΠΑ) βρίσκονται ουσιαστικά σε πολεμική κατάσταση. Το BBC ενισχύει ασταμάτητα την ουκρανική προπαγάνδα, προωθώντας κάθε ισχυρισμό που θα βοηθήσει το Κίεβο, ανεξάρτητα από την εμπειρική του αξία ή τα στοιχεία, και όλες οι φωνές διαφωνίας έχουν κλείσει. Φαίνεται προφανές ότι η απόφαση μπορεί να έχει ληφθεί για να διακινδυνεύσουν έναν ολοκληρωτικό πόλεμο με τη Ρωσία, αντί να εξετάσουν οποιοδήποτε σενάριο διαπραγμάτευσης. Έτσι, οι κραδασμοί από το έπος Ιράν-Ισραήλ χρησιμοποιήθηκαν για να επιδιωχθεί ένας νέος και ξαφνικός γύρος κλιμάκωσης σε κάθε μέτωπο, ο οποίος μπορεί να ενισχύθηκε μόνο από τις επερχόμενες εκλογές που διαφαίνονται τόσο στις ΗΠΑ όσο και στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Εξαιτίας αυτού, είναι δίκαιο να πούμε ότι ο κόσμος αντιμετωπίζει μια πιο επικίνδυνη και αβέβαιη προοπτική από οποιαδήποτε άλλη στιγμή μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή η σημερινή φουρνιά δυτικών ηγετών δεν ακολουθεί μια πιο συγκρατημένη και υπολογισμένη νοοτροπία, όπως παρατηρήθηκε στο μεγαλύτερο μέρος του Ψυχρού Πολέμου, αλλά μια επιθετική και ευαγγελιζόμενη ένα που δεν προτιμά σταθερότητα αλλά επιβεβαιώνει την ηγεμονία ως απόλυτο δικαίωμα, θυμίζοντας έτσι περισσότερο έναν κόσμο πριν από το 1914. Εξαιτίας αυτού, θα πρέπει να βγάλουμε το συμπέρασμα πως οι δυτικοί ηγέτες δεν επιδιώκουν πραγματικά να αποφύγουν τον πόλεμο, αλλά είναι έτοιμοι να τον αποδεχτούν αν χρειαστεί. Το βρετανικό στρατιωτικό κατεστημένο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κάνουν εδώ και καιρό θόρυβο για την επιστράτευση. Στις ΗΠΑ, αν ο Τζο Μπάιντεν κερδίσει την επανεκλογή του, μπορούμε να υποθέσουμε ότι θα κλιμακώσει αδιαμαρτύρητα σε κάθε μέτωπο. Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είναι πλέον ένα δραματοποιημένο φάντασμα ενός παρατραβηγμένου πανικού, αλλά μια πραγματική πιθανότητα που δεν πρέπει να αποκλειστεί.