Finn Andreen - mises.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Πρώτον, οι υπέρογκες δημοσιονομικές και πληθωριστικές πιέσεις στους δυτικούς πληθυσμούς δεν θα πρέπει ποτέ να θεωρούνται «φυσιολογικές» ή «αποδεκτές»- αποτελούν σοβαρές παραβιάσεις των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας από μόνες τους. Αυτές οι πιέσεις από μόνες τους συμβάλλουν στην εξήγηση της οικονομικής στασιμότητας και της πολιτικής παρακμής των δυτικών κοινωνιών. Επιπλέον, έχουν δοθεί προηγουμένως αδιανόητες εξουσίες στη δυτική αστυνομία και τις δυνάμεις ασφαλείας, πολλές από τις οποίες είναι πλέον μόνιμες. Το Wikileaks και άλλοι έχουν αποκαλύψει τα προγράμματα μαζικής παρακολούθησης ολόκληρων πληθυσμών που εφαρμόζουν οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες που δε λογοδοτούν.
Η λογοκρισία και η προπαγάνδα αποτελούν συνήθεις πρακτικές των κυβερνήσεων και των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης, όχι μόνο στις δυτικές δημοκρατίες, όπου ο έλεγχος της κοινής γνώμης αποτελεί κλειδί. Αλλά η παραβίαση των δικαιωμάτων στη Δύση πήρε δραματική τροπή με τους πρωτοφανείς και αδικαιολόγητους εγκλεισμούς υγιών ανθρώπων κατά τη διάρκεια της πανδημίας του ιού covid-19, τις ουσιαστικά υποχρεωτικές πολιτικές εμβολιασμού και τα άλλα πολιτικά σκάνδαλα γύρω από αυτά τα εμβόλια.
Επόμενο θέμα στην ημερήσια διάταξη είναι οι περαιτέρω περιορισμοί της ελευθερίας του λόγου σε ορισμένες πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης. Νέοι νόμοι, όπως ο νόμος RESTRICT (Περιορισμός της εμφάνισης απειλών ασφαλείας που θέτουν σε κίνδυνο την τεχνολογία πληροφοριών και επικοινωνιών) στις Ηνωμένες Πολιτείες και ο νόμος για τις ψηφιακές υπηρεσίες στην Ευρώπη, προωθούνται αντιδημοκρατικά, δήθεν για την προστασία των πολιτών. Ωστόσο, επιτρέπουν στη δυτική ολιγαρχική ελίτ να αυξήσει τον έλεγχό της επί της κοινωνίας, να εφαρμόσει την παγκοσμιοποιητική της ατζέντα και να προστατευτεί από την εξάπλωση διαφωνιών.
Ωστόσο, στο εγγύς μέλλον, τα πράγματα θα γίνουν πιθανότατα πολύ χειρότερα. Από τον ανησυχητικό δυνητικό έλεγχο των ατομικών ζωών μέσω των σχεδιαζόμενων ψηφιακών πορτοφολιών και των ψηφιακών νομισμάτων των κεντρικών τραπεζών μέχρι τις σοβαρές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες των «πράσινων συμφωνιών», όλα τα καμπανάκια συναγερμού έχουν χτυπήσει ήδη εδώ και αρκετό καιρό.
Ενόψει αυτών των σοβαρών παραβιάσεων των δικαιωμάτων και των απειλών για περαιτέρω παραβιάσεις, θα μπορούσαν να αναμένονται πολύ περισσότερες αντιδράσεις από την πλειοψηφία που βρίσκεται στην πλευρά των αποδεκτών. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν θύλακες πολιτικής ανυπακοής, όπως οι ενθαρρυντικές διαμαρτυρίες των αγροτών στην Ευρώπη, αλλά πρόκειται για περιθωριακά κινήματα από ανθρώπους που βιώνουν από πρώτο χέρι τις προαναφερθείσες πολιτικές.
Υπάρχουν θετικά σημάδια αποδοκιμασίας μεταξύ του γενικού πληθυσμού, όπως μια μετρήσιμη απώλεια εμπιστοσύνης τόσο στα δυτικά κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης όσο και στους πολιτικούς ηγέτες, ωστόσο δεν υπάρχει μαζική αντίθεση σε αυτές τις κραυγαλέες παραβιάσεις των ατομικών δικαιωμάτων. Έτσι, προτού αναρωτηθούμε ποιες προϋποθέσεις απαιτούνται για μια ριζική πολιτική αλλαγή στη Δύση, φαίνεται απαραίτητο να εξετάσουμε πρώτα αυτή την αδιαφορία.
Η παραμέληση των ατομικών δικαιωμάτων
Ο δυτικός κόσμος μπόρεσε να παράγει τέτοια εμπνευσμένα κείμενα όπως η Γαλλική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη και η Αμερικανική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων, και τα δύο από το 1789. Σκοπός τους ήταν να εγγυηθούν την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων και της ελευθερίας από τον κρατικό εξαναγκασμό. Για περισσότερο από δύο αιώνες, τα δύο αυτά έγγραφα έπαιξαν έναν ορισμένο ρόλο στον περιορισμό των πιο κατάφωρων παραβιάσεων των ατομικών δικαιωμάτων από τις δυτικές κυβερνήσεις έναντι των υπηκόων τους.
Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι τα έγγραφα αυτά όχι μόνο ερμηνεύτηκαν αρκετά «ελεύθερα», αλλά και παραβιάστηκαν, ακόμη και ανοιχτά, σε πολλές περιπτώσεις (π.χ. αναγκαστική επιστράτευση και δημευτική φορολογία, για να αναφέρουμε μόνο δύο). Αυτό είναι αναπόφευκτο όταν τα δικαιώματα αυτά προστατεύονται μόνο από την προθυμία των νομοθετών και των δικαστών να εμμείνουν σε παλιές περγαμηνές, όσο «ιερές» και αν προσποιούνται συχνά πως είναι. Λαμβάνοντας υπόψη τη σχετικά φτωχή προστασία των ατομικών δικαιωμάτων που αυτά τα έγγραφα έχουν στην πραγματικότητα παράσχει, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι τα δικαιώματα αυτά -ιδίως το πιο θεμελιώδες, το δικαίωμα στην ιδιοκτησία- μπορούν να υπονομευθούν τόσο εύκολα σήμερα.
Αναμφισβήτητα, αυτή η σημερινή θρασύτατη παραβίαση των δικαιωμάτων μπορεί να συμβεί για διάφορους λόγους. Πρώτον, στην επικρατούσα μεταμοντέρνα κουλτούρα, οι έννοιες των λέξεων είναι υποκειμενικές, θετικιστικές και δεν πρέπει να λαμβάνονται πολύ σοβαρά υπόψη. Αυτό αντανακλάται στο σημερινό zeitgeist που θεωρεί την κρατική παρέμβαση όχι μόνο αποδεκτή αλλά και πολύ καλύτερο μέσο για να κινηθεί η κοινωνία από τέτοιες «γραφικές, παλιές αρχές». Ένα καλό παράδειγμα είναι τα δρακόντεια μέτρα που σχεδιάζεται να επιβληθούν για την καταπολέμηση της «κλιματικής αλλαγής».”
Δεύτερον, τα ατομικά δικαιώματα συνήθως αγνοούνται από την πλειοψηφία επειδή θεωρούνται δεδομένα. Πρόκειται για την αφελή πεποίθηση του «τέλους της ιστορίας», σύμφωνα με την οποία οι δυτικές «φιλελεύθερες δημοκρατίες» αποτελούν το αποκορύφωμα της ηθικής και πολιτικής ανάπτυξης της ανθρωπότητας. Πρόκειται για την ιδέα, κοινή μεταξύ των καλόκαρδων αλλά πολιτικά αδαών, ότι τα ατομικά δικαιώματα δεν χρειάζονται πλέον προσοχή επειδή έχουν ήδη αποκτηθεί, μια για πάντα.
Έτσι, σήμερα στη Δύση αναγνωρίζεται ελάχιστα ότι ο αγώνας για την ελευθερία δεν τελειώνει ποτέ. Όπως είπε ο Benjamin Constant σε μια διάσημη ομιλία του στη γαλλική συνέλευση το 1819: «Για να επωφεληθεί ο λαός από την ελευθερία που θα ήθελε, πρέπει να ασκεί ενεργό και συνεχή επιτήρηση των εκπροσώπων του». Διαφορετικά, όπως έγραψε ο Τζορτζ Σάνταγιανα, «Αν όλοι οι ενδιαφερόμενοι δεν παρακολουθούν σε εγρήγορση την πορεία των δημόσιων επιχειρήσεων και δεν διατυπώνουν συχνά τις απόψεις τους για τη συμπεριφορά τους, θα ξυπνήσουν πριν από πολύ καιρό και θα συνειδητοποιήσουν πως τους αγνοούν και τους υποδουλώνουν». Τέτοια λόγια σοφίας δεν έχουν ποτέ απορροφηθεί από τα δυτικά κοινά.
Η εστίαση στα θετικά δικαιώματα
Ο τρίτος τρόπος με τον οποίο υπονομεύονται τα ατομικά δικαιώματα είναι όταν αυτά ερμηνεύονται υπερβολικά ευρέως και, κατά συνέπεια, αποδυναμώνονται. Αυτό συμβαίνει όταν τα δικαιώματα επεκτείνονται ώστε να περιλαμβάνουν όχι μόνο αρνητικά δικαιώματα αλλά και θετικά, εκείνα δηλαδή που το κράτος αναμένεται να επιβάλει. Αυτό νομιμοποιεί τόσο την ανάπτυξη του κράτους όσο και την καταναγκαστική και άδικη αναδιανομή του πλούτου, προκειμένου να διασφαλιστεί η «ισότητα ευκαιριών» ή, ακόμη χειρότερα, η «ισότητα αποτελέσματος».
Μια τέτοια σκέψη διαπερνά σήμερα τη δυτική κοινωνία, ακόμη και στη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών, η οποία χαιρετίζει θετικά «δικαιώματα» όπως το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στην ίση αμοιβή ή το δικαίωμα στην ανάπαυση και τον ελεύθερο χρόνο. Αυτά προφανώς δεν είναι «δικαιώματα» με την ίδια έννοια όπως το φυσικό δικαίωμα στην ιδιοκτησία, και η επιβολή τους από το κράτος παραβιάζει αναγκαστικά τα δικαιώματα ιδιοκτησίας των άλλων. Πράγματι, όπως έγραψε ο Murray Rothbard στην Ηθική της Ελευθερίας, «Η ίδια η έννοια των “δικαιωμάτων” είναι “αρνητική”, οριοθετώντας τους τομείς της δράσης ενός ατόμου στους οποίους κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να παρέμβει κανονικά».
Όπως πάντα, η Εκπαίδευση στην Ελευθερία
Μόνο ένα αποτέλεσμα μπορεί να έχει αυτή η πολύπλευρη παραμέληση των ατομικών δικαιωμάτων από την πλειοψηφία στη Δύση: η υφέρπουσα παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων που είναι τόσο εμφανής σήμερα. Αν διδάσκονταν πραγματικά οι αρχές των φυσικών δικαιωμάτων, αντί για την κενή μαντινάδα που επαναλαμβάνεται μέχρι αηδίας ότι «όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι», τότε η μοχθηρή ατζέντα του ελέγχου που επιβάλλεται από τη δυτική κυρίαρχη μειονότητα θα μπορούσε να αντισταθεί πολύ πιο εύκολα.
Αξίζει να θυμηθούμε πως η πρώτη πρόταση της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη αναφέρει: «Η άγνοια, η λήθη ή η περιφρόνηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι οι μόνες αιτίες των δημόσιων δυστυχιών και της κυβερνητικής διαφθοράς». Συνεπώς, οι προσπάθειες πρέπει να συνεχιστούν αμείωτες για την ενημέρωση και την εκπαίδευση του κοινού σχετικά με τις αρχές της ελευθερίας και τη σημασία της προστασίας των αρνητικών δικαιωμάτων από τις συνεχείς προσπάθειες παραβίασής τους.