Andrew Korybko / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι κινήσεις αυτές έκαναν πολλούς να πιστεύουν ότι η Γαλλία προσπαθούσε να αναβιώσει τις παραδόσεις της ανεξάρτητης εξωτερικής της πολιτικής. Η αντίληψη αυτή ενισχύθηκε από τη δήλωση του Μακρόν στο Economist στα τέλη του 2019 ότι το ΝΑΤΟ είχε γίνει εγκεφαλικά νεκρό. Αργότερα η Αμερική πήρε εκδίκηση από τη Γαλλία, αρπάζοντας από αυτήν μια συμφωνία για πυρηνικά υποβρύχια πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων με την Αυστραλία δύο χρόνια αργότερα, προκειμένου να δημιουργηθεί το AUKUS. Τα αποκλίνοντα οράματα εξωτερικής πολιτικής μεταξύ αυτών των δύο κατά την πενταετία 2017-2021 είχαν γίνει ξεκάθαρα μια τάση.
Ωστόσο, αυτό άρχισε να αλλάζει μετά το ξέσπασμα του ΝΑΤΟ-ρωσικού πολέμου δι' αντιπροσώπων στην Ουκρανία μισό χρόνο αργότερα, στις αρχές του 2022, αφού η Γαλλία πήδηξε αμέσως στο αμερικανικό άρμα, επιβάλλοντας κυρώσεις στη Ρωσία και εξοπλίζοντας την Ουκρανία. Αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο λάθος της εξωτερικής πολιτικής του Μακρόν, καθώς απαξίωσε την αντίληψη που εργάστηκε για να οικοδομήσει από το 2017 και μετά, πως η Γαλλία αναβίωσε τις ανεξάρτητες παραδόσεις της εξωτερικής της πολιτικής υπό την ηγεσία του.
Παράλληλα, η αχίλλειος πτέρνα αυτής της προσέγγισης παρέμενε η Αφρική, όπου η Γαλλία συνέχισε να εξουσιάζει τα πρώην αυτοκρατορικά της υποκείμενα μέσω μιας χονδροειδούς μορφής νεοαποικιοκρατίας που καθυστερούσε την κοινωνικοοικονομική τους ανάπτυξη. Δεν υπήρξε μεγάλη δυναμική σε αυτό το μέτωπο μέχρι το 2022-2023, αφού τα αντίστοιχα πατριωτικά στρατιωτικά πραξικοπήματα στη Μπουρκίνα Φάσο και τον Νίγηρα συνδυάστηκαν για να απελευθερώσουν το Σαχέλ από τη "σφαίρα επιρροής" της Γαλλίας, πριν από το οποίο ο Μακρόν θα μπορούσε να είχε μεταρρυθμίσει αυτή την πολιτική για να το αποτρέψει προληπτικά.
Σε αυτό έγκειται το δεύτερο από τα σημαντικότερα λάθη της εξωτερικής του πολιτικής, αφού η μη αντιμετώπιση αυτών των χωρών με τον σεβασμό που τους αξίζει, ιδίως με το να μην προσφέρει έκτακτη βοήθεια για να τις βοηθήσει να διαχειριστούν τις εσωτερικές κρίσεις που προκάλεσαν οι αντιρωσικές κυρώσεις της Δύσης, σήμανε τελικά το τέλος της "Françafrique". Η Γαλλία θα μπορούσε αντ' αυτού να είχε εξαγγείλει εκεί μια πραγματικά ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, σχεδιασμένη να διατηρήσει την ιστορική της επιρροή στις σύγχρονες συνθήκες, που θα της επέτρεπε να ανταγωνιστεί καλύτερα τη Ρωσία.
Ο πανικός που προκάλεσε στο Παρίσι η υποχώρηση της Γαλλίας από το Σαχέλ ώθησε τον Μακρόν να αντισταθμίσει την κατάσταση προσπαθώντας να χαράξει μια "σφαίρα επιρροής" στο Νότιο Καύκασο με επίκεντρο την Αρμενία. Για τον σκοπό αυτό, η χώρα του ενώθηκε με τις ΗΠΑ στην προσπάθεια να αποσπάσει την Αρμενία από την CSTO εκμεταλλευόμενη τις λανθασμένες αντιλήψεις για την αναξιοπιστία της Ρωσίας. Αυτή η αφήγηση πληροφοριακού πολέμου προωθήθηκε επιθετικά στο εσωτερικό της αρμενικής κοινωνίας από το υπερεθνικιστικό λόμπι της διασποράς που εδρεύει στη Γαλλία (Παρίσι) και στις ΗΠΑ (Καλιφόρνια).
Ενώ αυτό ήταν επιτυχές υπό την έννοια πως η Αρμενία πάγωσε τη συμμετοχή της στην CSTO και στράφηκε αποφασιστικά προς τη Δύση, από την οποία τώρα αναζητά "εγγυήσεις ασφαλείας", ήταν αναμφισβήτητα μια πύρρειος νίκη για τη Γαλλία, επειδή κατέστρεψε τις σχέσεις με την Τουρκία. Δεδομένου ότι η χώρα αυτή διαθέτει τεράστια επιρροή σε ολόκληρο τον ισλαμικό κόσμο, η φιλοαρμενική πολιτική της Γαλλίας μπορεί επομένως να θεωρηθεί ως το τρίτο μεγάλο λάθος της εξωτερικής πολιτικής του Μακρόν, καθώς επηρέασε αρνητικά τον τρόπο με τον οποίο οι μουσουλμάνοι βλέπουν τη Γαλλία.
Όσον αφορά το τέταρτο, αυτό αφορούσε την απειλή του στα τέλη Φεβρουαρίου να πραγματοποιήσει μια συμβατική στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία, η οποία, όπως διευκρίνισε, θα μπορούσε να γίνει γύρω από το Κίεβο και/ή την Οδησσό σε περίπτωση που η Ρωσία επιτύχει μια διάσπαση των μετωπικών γραμμών κάποια στιγμή αργότερα φέτος. Ο λόγος για τον οποίο αυτό μπορεί να θεωρηθεί ένα σημαντικό λάθος εξωτερικής πολιτικής είναι ότι αποκάλυψε αμέσως τις βαθιές διαιρέσεις εντός του ΝΑΤΟ σχετικά με αυτό το σενάριο, αφού πολλοί ηγέτες καταδίκασαν τον απερίσκεπτο ισχυρισμό του ότι "δεν μπορεί να αποκλειστεί".
Προφανώς πίστευε ότι παρουσιάζοντας τη Γαλλία ως εξαιρετικά φιλοπόλεμη απέναντι στη Ρωσία θα προσελκύσει τη δυτική ελίτ και την κοινωνία της, αλλά τελικά συνέβη το ακριβώς αντίθετο, αφού αντέδρασαν με αποτροπιασμό. Μακριά από το να φαίνεται σαν ηγέτης, η Γαλλία έμοιαζε με ένα χαλαρό κανόνι που κινδύνευε να προκαλέσει τον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο από λάθος υπολογισμό, με κάποιους να ανησυχούν ότι ο διαβόητος εγωισμός του Μακρόν γινόταν τελικά κίνδυνος για όλους. Αυτές οι νεοαποκτηθείσες αντιλήψεις ευλόγως απαξίωσαν τη Γαλλία στα μάτια των συμμάχων της.
Και τέλος, το πέμπτο και τελευταίο μεγάλο λάθος στην εξωτερική πολιτική μέχρι στιγμής ήταν όταν ο Μακρόν διέταξε τους πιλότους του στην Ιορδανία να αναχαιτίσουν μερικούς από τους πυραύλους που εκτόξευσε το Ιράν εναντίον του Ισραήλ ως αντίποινα για τον βομβαρδισμό του προξενείου του στη Δαμασκό. Με τον τρόπο αυτό, έδωσε ένα θανατηφόρο χτύπημα στην ήπια ισχύ της Γαλλίας στον ισλαμικό κόσμο, την οποία είχε εργαστεί τόσο σκληρά για να βελτιώσει μετά τη διπλωματική του παρέμβαση στον Λίβανο στα τέλη του 2017. Παίρνοντας ανοιχτά το μέρος του Ισραήλ, ο Μακρόν κινδυνεύει επίσης να προκαλέσει την οργή των Γάλλων μουσουλμάνων.
Αυτή η δημογραφική ομάδα είναι εύκολα κινητοποιήσιμη και έχει ιστορικό αναστάτωσης της κοινωνίας με τις μεγάλης κλίμακας διαμαρτυρίες που έχουν οργανώσει οι ηγέτες των κοινοτήτων τους με διάφορα προσχήματα κατά τη διάρκεια των ετών. Αποτελούν επίσης ένα σημαντικό ψηφοδέλτιο επίσης, όσοι από αυτούς είναι πολίτες δηλαδή, γεγονός που θα μπορούσε να εμποδίσει σημαντικά τη δυνατότητά του να διορίσει έναν διάδοχό του όταν λήξει η δεύτερη θητεία του το 2027. Οι Γάλλοι μουσουλμάνοι ενδέχεται να ψηφίσουν άλλους υποψηφίους και επομένως να μειώσουν τις πιθανότητες ο προτιμώμενος του Μακρόν να περάσει στον δεύτερο γύρο.
Το κύμα μεγάλων λαθών στην εξωτερική πολιτική του Μακρόν μπορεί να μην οφείλεται μόνο στον ίδιο προσωπικά, αλλά μπορεί επίσης να οφείλεται, τουλάχιστον εν μέρει, σε συστημικούς παράγοντες. Η Λέσχη Βαλντάι δημοσίευσε τη μελέτη της με τίτλο "Crafting National Interests: How Diplomatic Training Impacts Sovereignty" τον περασμένο μήνα, η οποία υποστηρίζει ότι οι μεταρρυθμίσεις που εφαρμόζονται υπό την κυβέρνησή του κινδυνεύουν να μειώσουν τον ρόλο των εθνικών διπλωματικών παραδόσεων. Πρακτικά, οι εθνικοί λειτουργοί μετατρέπονται σε παγκόσμιους ή ουσιαστικά σε μαριονέτες των ΗΠΑ.
Εξάλλου, ενώ ο Μακρόν έχει τον τελικό λόγο στην εξωτερική πολιτική, συμβουλεύεται επίσης από διπλωματικούς εμπειρογνώμονες για την καλύτερη δυνατή προσέγγιση για την προώθηση των γαλλικών συμφερόντων σε κάθε δεδομένη κατάσταση. Αντί να αντιλαμβάνονται αυτά τα συμφέροντα ως εθνικά, όπως έκαναν στην αρχή της προεδρίας του κατά τη διάρκεια της λιβανικής κρίσης του 2017 πριν από τις μεταρρυθμίσεις του στις αρχές του 2022, τη χρονιά κατά την οποία όλα άρχισαν να παίρνουν την κατηφόρα, άρχισαν να τα αντιλαμβάνονται ως άρρηκτα συνδεδεμένα με τα συλλογικά συμφέροντα της Δύσης. Αυτό ισοδυναμούσε με εκχώρηση της κυριαρχίας.
Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ότι η Γαλλία προσχώρησε με ενθουσιασμό στον πόλεμο αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας, έχασε τη "σφαίρα επιρροής" της στο Σαχέλ, κατέστρεψε τις σχέσεις με την Τουρκία (οι οποίες ήταν ήδη αποδυναμωμένες λόγω των προηγούμενων αντιπαραθέσεων του Μακρόν) συμμαχώντας με την Αρμενία, έχασε την εμπιστοσύνη των συμμάχων του ΝΑΤΟ αποκαλύπτοντας λεπτομέρειες σχετικά με τις μυστικές συζητήσεις τους για τη συμβατική επέμβαση στην Ουκρανία και απαξιώθηκε ενώπιον όλων των μουσουλμάνων, καθώς τάχθηκε ανοιχτά στο πλευρό του Ισραήλ κατά του Ιράν, όταν κατέρριψε τους εισερχόμενους πυραύλους του τελευταίου πάνω από την Ιορδανία.
Με αυτόν τον ρυθμό, δεν υπάρχει πλέον καμία αξιόπιστη πιθανότητα η Γαλλία να αναβιώσει τις ανεξάρτητες παραδόσεις της εξωτερικής της πολιτικής μετά τα πέντε μεγάλα λάθη εξωτερικής πολιτικής που έκανε ο Μακρόν μόλις τα τελευταία δύο χρόνια. Έχει προκαλέσει τέτοια ζημιά στη φήμη της χώρας του που είναι αδύνατο να αποκατασταθεί όσο παραμένει στην εξουσία. Ακόμα χειρότερα, χτυπάει μια σφηκοφωλιά στο εσωτερικό της χώρας του, διακινδυνεύοντας περισσότερες αναταραχές λόγω της σκληροπυρηνικής φιλοϊσραηλινής πολιτικής του, κάτι που δεν προμηνύει τίποτα καλό για το μέλλον της Γαλλίας τα επόμενα χρόνια.