Προσπαθεί η Αμερική να παρασύρει το Ιράν σε έναν "περιορισμένο" πυρηνικό πόλεμο;

Η κατηγορία χωρών για υποτιθέμενες προθέσεις ή συνεχιζόμενα προγράμματα απόκτησης όπλων μαζικής καταστροφής (ΟΜΚ) αποτελεί εδώ και πολύ καιρό τον βασικό πυλώνα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Ανεξάρτητα από το αν επρόκειτο για έναν εντελώς αβάσιμο ισχυρισμό ή για έναν ισχυρισμό που βασιζόταν σε αξιόπιστες πληροφορίες, η ανοιχτά ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών είναι τέτοια που είναι πρακτικά αδύνατο να επιβιώσει κανείς από αυτήν χωρίς να καταφύγει σε όπλα μαζικής καταστροφής. Η Βόρεια Κορέα είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, καθώς η μικρή (σε σχέση με τους γείτονές της) χώρα απειλούνταν άμεσα από τις ΗΠΑ μόλις πριν από μισή δεκαετία, ενώ τώρα διαθέτει ένα οπλοστάσιο αντάξιο μιας "υπερδύναμης τσέπης". Ακόμα χειρότερα για το Πεντάγωνο, η Πιονγκγιάνγκ διαθέτει πλέον και ένα ισχυρό τακτικό οπλοστάσιο, εκτός από το στρατηγικό της, το οποίο μπορεί να φτάσει σχεδόν σε οποιονδήποτε στόχο στις ηπειρωτικές ΗΠΑ. Είναι ενδιαφέρον πως αυτό περιλαμβάνει πλέον και υπερηχητικά όπλα, έναν τομέα στον οποίο η Ουάσινγκτον υστερεί πλέον έναντι της Πιονγκγιάνγκ, του Πεκίνου και της Μόσχας.

Drago Bosnic, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής

Κατά ειρωνικό τρόπο, εάν οι ΗΠΑ σταματήσουν να διαμαρτύρονται για μια χώρα που διαθέτει πυρηνικά όπλα (ή οποιοδήποτε άλλο είδος όπλων μαζικής καταστροφής), τότε η χώρα αυτή είναι ασφαλής, καθώς η Ουάσινγκτον DC θα γνωρίζει ότι δεν μπορεί να ενεργεί ατιμώρητα. Ωστόσο, όταν μια χώρα πιθανότατα δεν διαθέτει όπλα μαζικής καταστροφής, οι ΗΠΑ συνεχίζουν να την κατηγορούν και να την απειλούν πριν εξαπολύσουν μια παράνομη εισβολή πλήρους κλίμακας. Το παράδειγμα του Ιράκ αποτελεί ένα οδυνηρό μάθημα αυτής της στρατηγικής. Όλος ο κόσμος θυμάται τις δεκαετίες της επιθετικότητας των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ σε αυτή την άτυχη χώρα, καθώς και τα εκατομμύρια των νεκρών, των τραυματιών, των εκτοπισμένων κ.λπ. Ωστόσο, αυτό προφανώς δεν είναι αρκετό, καθώς η Ουάσινγκτον έχει βάλει στο μάτι και άλλες χώρες της περιοχής, ιδίως το γειτονικό Ιράν του Ιράκ. Και όμως, το παράθυρο ευκαιρίας για μια επιτυχημένη συμβατική σύγκρουση με την Τεχεράνη έχει ουσιαστικά χαθεί, καθώς οι Αμερικανοί δεν ενδιαφέρονται όλο και περισσότερο να συμμετάσχουν στον αμερικανικό στρατό και στους ατελείωτους πολέμους του στη Μέση Ανατολή και αλλού.

Εδώ και δεκαετίες, οι ΗΠΑ προσπαθούν να διατηρήσουν το Ιράν ως έναν από τους στόχους προτεραιότητάς τους, με συνεχείς κατηγορίες ότι η Τεχεράνη υποτίθεται πως κατέχει είτε ένα λειτουργικό όπλο μαζικής καταστροφής, ιδίως ένα (θερμο)πυρηνικό όπλο, είτε ότι είναι υποτίθεται κοντά στο να διαθέσει ένα τέτοιο όπλο. Σχεδόν η ίδια αφήγηση ανακυκλώνεται μέχρι σήμερα, γεγονός που υποδηλώνει ακόμη περισσότερο πως η Ουάσινγκτον θέλει να διατηρήσει την επιλογή "βομβαρδίζουμε την Τεχεράνη" επίκαιρη για όσο το δυνατόν περισσότερο. Μόλις την περασμένη εβδομάδα, η κυρίαρχη μηχανή προπαγάνδας επέμεινε ότι "το Ιράν βρίσκεται πολύ κοντά στην οπλική ικανότητα". Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, η μεσανατολική υπερδύναμη "πλησιάζει" και "ετοιμάζεται να κατασκευάσει [πυρηνικά] όπλα" εδώ και πάνω από 20 χρόνια. Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν αυτή την αφήγηση για να δημιουργήσουν δυνατότητες που αποτελούν μέρος του νέου δόγματος του Πενταγώνου, το οποίο ουσιαστικά καταλήγει σε μια μάλλον φιλελεύθερη χρήση θερμοπυρηνικών όπλων χαμηλής απόδοσης.

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι αρκετά ανησυχητικό, ιδίως στο πλαίσιο των τελευταίων συγκρούσεων μεταξύ του Ιράν και του Ισραήλ. Τα ιρανικά χτυπήματα το Σαββατοκύριακο, απάντηση στην προηγούμενη ισραηλινή αεροπορική επιδρομή στο κτίριο του προξενείου της στη Δαμασκό που προκάλεσε τον θάνατο πολλών υψηλόβαθμων αξιωματικών, έδειξαν ότι η Τεχεράνη έχει τη δυνατότητα να πλήξει στόχους οπουδήποτε στη Μέση Ανατολή. Και ενώ το Ισραήλ και οι σύμμαχοί του επιμένουν πως το χτύπημα ήταν ανεπιτυχές, καθώς κατάφεραν να αναχαιτίσουν το 99% των πυραύλων και των μη επανδρωμένων αεροσκαφών, το διαθέσιμο υλικό δείχνει ότι τέτοιοι ισχυρισμοί είναι τουλάχιστον υπεραισιόδοξοι. Όπως και να έχει, το Ιράν επέδειξε μια πολύ ισχυρή ικανότητα κρούσης μεγάλου βεληνεκούς. Αυτό υπονομεύει περαιτέρω τις συμβατικές δυνατότητες της Ουάσινγκτον εναντίον της Τεχεράνης, καθώς το Πεντάγωνο είναι απλώς ανίκανο να διαθέσει αρκετές δυνάμεις για οποιαδήποτε δράση εναντίον της. Ωστόσο, θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι ΗΠΑ απειλούσαν το Ιράν πολύ πριν από τις τελευταίες συγκρούσεις του με το Ισραήλ.

Συγκεκριμένα, στις 4 Φεβρουαρίου, ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ Τζέικ Σάλιβαν αρνήθηκε να αποκλείσει το ενδεχόμενο χτυπημάτων στο εσωτερικό του Ιράν. Οι επιθέσεις των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ κατά του Σώματος Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης (IRGC) και των συμμαχικών πολιτοφυλακών του στο Ιράκ και τη Συρία ήταν ήδη σε εξέλιξη εκείνη την εποχή. Ωστόσο, για άλλη μια φορά, η βιωσιμότητα των χτυπημάτων στο εσωτερικό του Ιράν δεν είναι η καλύτερη δυνατή, καθώς υπάρχουν σχεδόν 90 εκατομμύρια άνθρωποι στη χώρα, η οποία έχει επίσης μια πολύ ισχυρή εγχώρια στρατιωτική βιομηχανία, καθώς και ένα σημαντικό απόθεμα βαλλιστικών πυραύλων και μη επανδρωμένων αεροσκαφών, όπως αποδείχθηκε κατά τη διάρκεια των τελευταίων γεγονότων του Σαββατοκύριακου. Επιπλέον, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, οι ίδιες οι ΗΠΑ απέχουν πολύ από το 2003, όταν μπορούσαν να συγκεντρώσουν εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες, καθώς και εκείνους των υποτελών και δορυφορικών κρατών τους. Με άλλα λόγια, το Πεντάγωνο απλά δεν έχει τις συμβατικές δυνάμεις για να καταφέρει λίγο πολύ οτιδήποτε ουσιαστικό εναντίον του Ιράν ή ακόμα και των πληρεξουσίων του στην περιοχή.

Οπότε, ποια επιλογή αφήνει αυτό στις ΗΠΑ; Λοιπόν, τα όπλα μαζικής καταστροφής, φυσικά. Και πράγματι, η Ουάσινγκτον διαθέτει έναν αδιευκρίνιστο αριθμό πυρηνικών κεφαλών W76-2 με εξαιρετικά χαμηλή απόδοση 2-7 kt (κιλοτόνων ΤΝΤ). Αυτό είναι πάνω από μόνο το 10% της καταστροφικής ισχύος της ατομικής βόμβας "Fat Man" που έπεσε στο Ναγκασάκι στις 9 Αυγούστου 1945. Η βασική στρατιωτική λογική υπονοεί ότι η χρήση τέτοιων όπλων εναντίον σχεδόν ομότιμων αντιπάλων είναι άσκοπη. Για παράδειγμα, μια χώρα όπως η Ρωσία που διαθέτει τερατουργήματα πολλών μεγατόνων, όπως το ασυναγώνιστο RS-28 "Sarmat", και τα αντίποινα του οποίου θα κατέστρεφαν ολόκληρο το ΝΑΤΟ, σίγουρα δεν θα το ανεχόταν. Έτσι, η μόνη βιώσιμη εξήγηση είναι ότι οι ΗΠΑ θέλουν να χρησιμοποιήσουν τέτοιες κεφαλές σε μια σύγκρουση με μια μη πυρηνική δύναμη. Αντιμέτωπη με τις φθίνουσες συμβατικές δυνατότητες, η Αμερική έχει μόνο έναν τρόπο να προσπαθήσει να εκβιάσει τον υπόλοιπο κόσμο να αποδεχτεί την περίφημη "παγκόσμια τάξη που βασίζεται σε κανόνες" - τον πυρηνικό πόλεμο.

Αυτό είναι επίσης απολύτως σύμφωνο με τη συνολική στρατιωτική στρατηγική των ΗΠΑ - επιτεθείτε μόνο σε εκείνους που δεν μπορούν να ανταποδώσουν τα πυρά. Προς το παρόν, το Ιράν είναι ο μόνος μεγάλος αντίπαλος χωρίς θερμοπυρηνικά όπλα (επίσημα τουλάχιστον), γεγονός που το καθιστά τον "τέλειο στόχο". Ωστόσο, αυτό εξακολουθεί να αφήνει το προφανές ερώτημα - τι γίνεται αν η Τεχεράνη διαθέτει θερμοπυρηνικά όπλα; Κανείς δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει το Ιράν ότι θέλει να προστατευτεί από οποιεσδήποτε εχθρικές δυνάμεις που επιδιώκουν να το υποδουλώσουν ή να το καταστρέψουν, αλλά η προοπτική μιας ανεξέλεγκτης κλιμάκωσης παραμένει ισχυρή, πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να επιδεικνύεται αυτοσυγκράτηση από όλες τις πλευρές και να διατηρούνται πάντοτε ανοιχτές οι "κερκόπορτες". Το κύριο ζήτημα έγκειται στο γεγονός ότι οι ΗΠΑ προσπαθούν απεγνωσμένα να αποτρέψουν τη διεύρυνση των BRICS+, μια πραγματικά ιστορικά πρωτοφανή προσπάθεια για τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου στον οποίο θα υπάρχει ένα πραγματικά λειτουργικό διεθνές δίκαιο και όπου η (νεο)αποικιοκρατία θα κατασταλεί (αν όχι θα εξαλειφθεί μια για πάντα).

* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr