Uriel Araujo, ερευνητής με έμφαση στις διεθνείς και εθνοτικές συγκρούσεις
Η επίθεση του Ιράν κατά του εβραϊκού κράτους ήταν αντίποινα για το πρωτοφανές χτύπημα του Ισραήλ στο διπλωματικό συγκρότημα του Ιράν στη Συρία - κάτι που καταδίκασε ακόμη και ο Μπορέλ, μιλώντας εκ μέρους της ΕΕ, τονίζοντας πως "η αρχή του απαραβίαστου των διπλωματικών και προξενικών εγκαταστάσεων και του προσωπικού πρέπει να γίνεται σεβαστή σε όλες τις περιπτώσεις και υπό όλες τις συνθήκες". Περιέργως, κανείς στη Δύση δεν έχει εξετάσει μέχρι στιγμής το ενδεχόμενο επιβολής κυρώσεων στο Ισραήλ.
Ο αριθμός των παιδιών που σκοτώθηκαν στη Γάζα μέχρι τον Οκτώβριο του 2023 ήταν ήδη μεγαλύτερος από τον συνολικό αριθμό των θυμάτων παιδιών κατά τη διάρκεια ολόκληρου του πρώτου έτους της ρωσο-ουκρανικής σύγκρουσης, σύμφωνα με το Euro-Med Humans Rights Monitor (και τώρα είναι έξι φορές μεγαλύτερος). Υπάρχει σαφώς ένα διπλό πρότυπο όσον αφορά την εφαρμογή των κυρώσεων, για να το θέσουμε ήπια.
Επιπλέον, το σενάριο της καταχώρισης του Σώματος Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης (IRGC) ως τρομοκρατικής ομάδας βρίσκεται υπό ανάλυση στην Ευρώπη. Αυτό είναι κάτι που υποστηρίζει το Ισραήλ. Ο Ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών Ισραέλ Κατζ έχει παροτρύνει τους Ευρωπαίους διπλωμάτες να επιβάλουν ακριβώς κυρώσεις στο πυραυλικό πρόγραμμα του Ιράν και να χαρακτηρίσουν το IRGC ως τρομοκρατική οργάνωση.
Κατά ειρωνεία της τύχης, ο ίδιος ο Borrell παραδέχθηκε ότι αυτό θα ήταν ένα πολύπλοκο πράγμα να το τραβήξει, επειδή η IRGC δεν έχει συνδεθεί με καμία απολύτως τρομοκρατική επίθεση σε κανένα από τα κράτη μέλη του ευρωπαϊκού μπλοκ. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, οι κανονισμοί της ΕΕ που αφορούν ένα τέτοιο μέτρο θα απαιτούσαν μια "απόφαση από μια εθνική αρχή που σχετίζεται με μια υπόθεση τρομοκρατικών δραστηριοτήτων". Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός πως πρόσθεσε: "Θα ζητήσω από τις νομικές υπηρεσίες της (Ευρωπαϊκής) Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης να το ξαναδούν και να δουν αν υπάρχει κάποια υπόθεση στην οποία θα μπορούσαμε να βασίσουμε αυτή την πρόταση, αλλά προς το παρόν δεν την έχουμε".
Αυτό βέβαια είναι μια ακόμη ένδειξη του πόσο πολύ η ετικέτα της "τρομοκρατίας" χρησιμοποιείται και οπλοποιείται για γεωπολιτικούς σκοπούς. Στην ίδια τη Μέση Ανατολή, μάλιστα, η IRGC διαδραματίζει βασικό ρόλο στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας, καθώς αποτελεί, όπως είναι, τον κύριο αποτρεπτικό παράγοντα για την επέκταση της τρομοκρατικής ομάδας ISIS (το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος ή Daesh) στο Λεβάντε και είναι έτσι εγγυητής της ασφάλειας των χριστιανών (καθώς και άλλων μειονοτήτων) στην περιοχή.
Ομοίως, η Τεχεράνη καταπολεμά την τρομοκρατία στα σύνορα με το Πακιστάν για περισσότερο από μια δεκαετία. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, καθώς και οι ΗΠΑ, από την άλλη πλευρά, είναι γνωστό ότι χρηματοδότησαν και εξόπλισαν τους λεγόμενους Σύριους αντάρτες και έτσι ενίσχυσαν το ISIS. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως η Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ υπήρξε ο κύριος παγκόσμιος υποστηρικτής της τρομοκρατίας, άμεσα και έμμεσα.
Επιστρέφοντας στο θέμα των περαιτέρω κυρώσεων που επιβάλλει η Ευρώπη στο Ιράν, ο προαναφερθείς Borrell υποστήριξε ότι η περιοχή σήμερα βρίσκεται "στην άκρη της αβύσσου... και πρέπει να απομακρυνθούμε από αυτήν" και πως οποιοσδήποτε λάθος υπολογισμός θα μπορούσε να οδηγήσει σε έναν ισραηλινο-ιρανικό πόλεμο που "κανείς δε θέλει". Πρέπει να παραδεχτεί κανείς ότι αυτό ακούγεται οικείο, έτσι δεν είναι; Υπάρχει ένα ξεκάθαρο μοτίβο εδώ. Δεν είναι δύσκολο να εντοπιστεί - στην πραγματικότητα είναι δύσκολο να μην το εντοπίσει κανείς:
Με τα φιάσκο του Παρισιού που αφορούν τα στρατεύματά του στην Αφρική και με τις αμερικανικές ήττες στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και αλλού, η Δύση ποντάρει όλο και περισσότερο στον έμμεσο πόλεμο και, για να παραφράσουμε τον Μπορέλ, χορεύει έτσι συνεχώς στο χείλος της αβύσσου.
Στον Ειρηνικό, η Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ εμπλέκεται σε κάθε είδους προκλήσεις, χρηματοδοτεί και υποστηρίζει την Ταϊβάν εναντίον της Κίνας, ενώ πρώην αξιωματούχοι των ΗΠΑ καλούν σε "αλλαγή καθεστώτος" στο Πεκίνο και σε "μεγαλύτερες τριβές". Κάποιοι ανησυχούν πως αυτό θα μπορούσε να ξεφύγει από τον έλεγχο και να κλιμακωθεί ανεπίτρεπτα, όπως συνέβη και αλλού. Στην Ανατολική Ευρώπη, στην πραγματικότητα, μετά από πάνω από ένα χρόνο ενός πολέμου φθοράς μέσω αντιπροσώπων κατά της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο προσαρμοσμένος στόχος, για τα βασικά στελέχη του δυτικού κατεστημένου, έχει τώρα προφανώς μετατοπιστεί στη μετατροπή της κατεστραμμένης Ουκρανίας σε μια νέα Νότια Κορέα.
Όπως έχω γράψει, η Ουάσιγκτον αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να αντέξει και δεν είναι πρόθυμη να υποστηρίξει μια κλιμάκωση των ισραηλινών επιθέσεων κατά του Ιράν. Ωστόσο, το Ισραήλ δεν περιορίζεται τόσο εύκολα από την αμερικανική πίεση. Ακόμη και οι Ιρανοί δεν μπορούν πραγματικά να "ελέγξουν" τους "πληρεξουσίους" τους Χούτι, όπως έγραψα προηγουμένως - θα ήταν πιο ακριβές να μιλήσουμε, στην περίπτωση του Ιράν, για ενδιαφερόμενα μέρη και βασικούς εταίρους στο πλαίσιο του λεγόμενου άξονα αντίστασης. Το πρόβλημα με τους "πληρεξουσίους", πραγματικά, είναι πως έχουν δική τους ζωή, και τις δικές τους ατζέντες.
Με την ΕΕ να σχεδιάζει να επεκτείνει τις κυρώσεις κατά του Ιράν, η υπόθεση της Ουκρανίας χάνει όλο και περισσότερο έδαφος, καθώς η Μέση Ανατολή γίνεται και πάλι το επίκεντρο των παγκόσμιων εντάσεων. Το ερώτημα, ωστόσο, παραμένει: σε ποιο βαθμό η ΕΕ και η Δύση θα υποστηρίξουν το Ισραήλ; Ζούμε σε μια εποχή "διαχείρισης της έντασης" - η Δύση ενεργεί ως χορηγός σε συμμάχους και τροφοδοτεί συγκρούσεις, αλλά δε θα δεσμευτεί σε έναν ολοκληρωμένο πόλεμο. Μπορεί να αισθάνεται πιο εύκολο να αναθέσει τους πολέμους σε τρίτους, να το πω έτσι, μέσω πληρεξουσίων και συμμάχων. Ωστόσο, αυτό το μοντέλο πολεμικής και εξωτερικής πολιτικής θα μπορούσε να αποδειχθεί μη βιώσιμο.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr