 |
| GRΕG BΑΚΕR / ΑFΡ |
Το έτος 2024 ήταν μέχρι στιγμής ήπιο όσον αφορά τις εντάσεις μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας. Παρά το διαφαινόμενο απρόβλεπτο των αμερικανικών εκλογών, η υψηλή πολιτική στην Ουάσινγκτον έχει επικεντρωθεί σε συντριπτικό βαθμό στο Ισραήλ και την Ουκρανία, και από τότε που ο Τζο Μπάιντεν και ο Σι Τζινπίνγκ συναντήθηκαν στο Σαν Φρανσίσκο, τα πράγματα είναι σχετικά ήρεμα μεταξύ Ουάσινγκτον και Πεκίνου.
Τιμούρ Φομένκο, πολιτικός αναλυτής - Russia Today / Παρουσίαση Freepen.gr
Αλλά αυτό δε σημαίνει πως δε συμβαίνει τίποτα κάτω από την επιφάνεια. Ενώ οι ΗΠΑ έχουν αποφύγει τον ανταγωνισμό υψηλού επιπέδου με την Κίνα προς το παρόν, η φιλοδοξία της Ουάσινγκτον να περιορίσει το Πεκίνο, καθώς και η προετοιμασία για έναν πιθανό πόλεμο για την Ταϊβάν, παραμένει σταθερή όσο ποτέ. Πρόσφατα, αναφέρθηκε ότι οι ΗΠΑ έχουν τοποθετήσει μόνιμα ειδικές δυνάμεις στο νησί Κινμέν, που κυβερνάται από την Ταϊβάν, όπου λέγεται πως εκπαιδεύουν ντόπιους στρατιώτες.
Το Κινμέν είναι ουσιαστικά το τελευταίο έδαφος που μπορεί να θεωρηθεί "τμήμα της ηπειρωτικής χώρας" και εξακολουθεί να κυβερνάται από την Ταϊβάν, επίσημα γνωστή ως "Δημοκρατία της Κίνας". Βρίσκεται μόλις 20 μίλια περίπου από τις ακτές της επαρχίας Fujian, είναι απομονωμένη από το ίδιο το νησί της Ταϊβάν και στη συνέχεια έγινε στόχος κινεζικών αντιποίνων κατά της Ταϊπέι κατά τη διάρκεια των ετών, ιδίως κατά την εποχή του Μάο. Σε ένα σενάριο εισβολής, αναμένεται ότι το Πεκίνο θα καταλάμβανε πρώτα το νησί Κινμέν, καθιστώντας το ενδιάμεσο σταθμό και επομένως την πρώτη γραμμή άμυνας.
Αν και οι ΗΠΑ δεσμεύτηκαν επίσημα στις τρεις ανακοινώσεις με την Κίνα το 1972 να μην τοποθετήσουν στρατιώτες στο νησί, σταδιακά υπονομεύουν τη δέσμευσή τους στην πολιτική της μίας Κίνας αυξάνοντας την στρατιωτική βοήθεια προς την Ταϊπέι με διάφορες μορφές, παρά το γεγονός πως ισχυρίζονται ότι "δεν υποστηρίζουν την ανεξαρτησία" στην πορεία. Με τον τρόπο αυτό, η στρατηγική των ΗΠΑ ήταν να ισχυρίζονται πως υποστηρίζουν το "status quo", "αντιτίθενται στη χρήση βίας", αλλά παρ' όλα αυτά προσπαθούν να μετακινήσουν τα γκολπόστ υπέρ της Ταϊβάν, εμποδίζοντας την επανένωση να συμβεί με τους όρους του Πεκίνου.
Αυτό διευκολύνθηκε σημαντικά από το Δημοκρατικό Προοδευτικό Κόμμα (DPP) που κέρδισε επανειλημμένα τις εκλογές στην Ταϊβάν, παρόλο που έχασε τον έλεγχο του νομοθετικού σώματος Γιουάν του νησιού. Παρ' όλα αυτά, η Κίνα επέμεινε ότι η επανένωση θα ολοκληρωθεί, αν χρειαστεί με τη βία, και έχει ως στόχο να ασκήσει πίεση στο νησί, προωθώντας τη δική της στρατιωτική παρουσία και δυνατότητες. Οι ΗΠΑ με τη σειρά τους έχουν προχωρήσει στην πώληση όλο και περισσότερου οπλισμού στην Ταϊπέι, προσπαθώντας να συγκρατήσουν την αλλαγή της ισορροπίας δυνάμεων και να επικοινωνήσουν το μήνυμα πως η κατάκτηση θα έχει σοβαρό κόστος για την Κίνα, ακόμη και αν πετύχει.
Για τις ΗΠΑ, το στρατιωτικό διακύβευμα της απώλειας της Ταϊβάν είναι απίστευτα υψηλό. Ενώ η υποστήριξη των ΗΠΑ προς την Ταϊβάν επικοινωνείται με την τυπική ιδεολογική ορολογία της "δημοκρατίας", στην πραγματικότητα, η τύχη του νησιού θα καθορίσει τελικά ποιος θα είναι ο ηγεμόνας της Ασίας-Ειρηνικού. Αυτό συμβαίνει επειδή η Ταϊβάν αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της "πρώτης νησιωτικής αλυσίδας", η οποία εκτείνεται από τα νησιά της Ιαπωνίας μέχρι τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Όποιος ελέγχει το νησί της Ταϊβάν, ελέγχει στη συνέχεια όλες τις κρίσιμες θαλάσσιες οδούς στην περιφέρεια της Κίνας, και αυτό μπορεί επίσης να θέσει σε στρατιωτικό ματ την ίδια την Ιαπωνία, και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο η Ταϊβάν έγινε το πρώτο αποικιακό απόκτημα της Ιαπωνίας το 1895.
Με άλλα λόγια, αν χαθεί η Ταϊβάν, χάνεται και η Θάλασσα της Νότιας Κίνας και επομένως μειώνεται σημαντικά η ικανότητα της Αμερικής να προβάλει στρατιωτική ισχύ στην περιοχή αυτή και εναντίον της ίδιας της Κίνας. Το γεωπολιτικό αποτέλεσμα ενός τέτοιου αποτελέσματος είναι ότι τα γειτονικά έθνη της Ασίας θα παραιτηθούν τελικά από την αποδοχή της κινεζικής κυριαρχίας, με το ρόλο των ΗΠΑ να μειώνεται, επιτρέποντας στο Πεκίνο να οικοδομήσει στη συνέχεια το δικό του περιφερειακό υποσύστημα, όπως συνέβαινε στις ημέρες της αυτοκρατορικής Κίνας. Έτσι, η ίδια η Ταϊβάν έχει γίνει ένας συμβολικός αγώνας για το μέλλον της περιοχής και φυσικά ένα θέμα "πεπρωμένου" όσον αφορά την άνοδο και την αναγέννηση της ίδιας της Κίνας, όπως την πλαισιώνει ο Σι Τζινπίνγκ.
Ως εκ τούτου, ακόμη και αν οι εντάσεις ΗΠΑ-Κίνας δεν είναι τώρα τόσο υψηλές όσο ήταν, το ζήτημα της Ταϊβάν θα συνεχίσει να τρέχει με εξελίξεις όπως αυτή κάτω από την επιφάνεια. Δε θα πρέπει να περιμένουμε να αλλάξει η θέση οποιασδήποτε πλευράς για το θέμα, ειδικά όταν αναλάβει καθήκοντα ο πιο προκλητικός πρόεδρος υπέρ της ανεξαρτησίας, Γουίλιαμ Λάι. Οι ΗΠΑ μπορεί να μην εμπλακούν ξανά σε ακραίες ακροβασίες όπως η επίσκεψη της Νάνσι Πελόζι στο νησί, αλλά θα συνεχίσουν να κινούνται σταδιακά για να αλλάξουν το status quo με τρόπο που να εμποδίζει την επανένωση και να καταπνίγει τις φιλοδοξίες της Κίνας, και το Πεκίνο θα αναγκαστεί τελικά να απαντήσει σε αυτό και να εξετάσει πώς μπορεί να παίξει το δικό του παιχνίδι, φοβούμενο τις συνέπειες που μπορεί να αντιμετωπίσει.