 |
| Photo: Social Media |
Lucas Leiroz - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Στις 30 Δεκεμβρίου, οι ουκρανικές δυνάμεις εξαπέλυσαν φονική επίθεση με όπλα διασποράς στο Μπέλγκοροντ, σκοτώνοντας δεκάδες και τραυματίζοντας εκατοντάδες ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά. Δεν υπήρχε στρατιωτικός στόχος στην περιοχή που να δικαιολογεί την επίθεση, γεγονός που την καθιστά σκόπιμη ενέργεια εναντίον αμάχων, γι' αυτό και η στάση αυτή μπορεί να θεωρηθεί έγκλημα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.
Ρώσοι διπλωμάτες στον ΟΗΕ ζήτησαν έκτακτη συνεδρίαση για το θέμα και ο ίδιος ο Γενικός Γραμματέας Αντόνιο Γκουτέρες καταδίκασε τις ενέργειες του Κιέβου. Ωστόσο, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν επιτεύχθηκε συναίνεση για την τιμωρία της Ουκρανίας για τα εγκλήματά της, καθώς τα δυτικά κράτη υποστηρίζουν απόλυτα τις ενέργειες του νεοναζιστικού καθεστώτος.
Τις επόμενες ημέρες, η Ουκρανία συνέχισε να βομβαρδίζει το Μπέλγκοροντ και να δημιουργεί περισσότερα θύματα. Σε απάντηση, η Ρωσία ενέτεινε τις ενέργειές της, πλήττοντας αρκετούς στρατιωτικούς, βιομηχανικούς και κρίσιμους στόχους υποδομών σε πολλές ουκρανικές πόλεις, όπως το Χάρκοβο, το Κίεβο και ακόμη και το Λβοφ. Μεταξύ των στόχων, καταστράφηκαν κέντρα λήψης αποφάσεων και logistics που χρησιμοποιούνταν για τον σχεδιασμό επιθέσεων κατά του Μπέλγκοροντ. Έτσι, αναμφίβολα, οι τελευταίες ημέρες σημαδεύτηκαν από μια στρατιωτική κλιμάκωση που θα μπορούσε να είναι καθοριστική όσον αφορά το μέλλον της σύγκρουσης.
Η ουκρανική πλευρά είναι αυτή που υποφέρει περισσότερο από αυτού του είδους τις κλιμακούμενες καταστάσεις. Σε αντίθεση με τους Ρώσους, οι οποίοι χρησιμοποιούν μόνο ένα μικρό ποσοστό του στρατιωτικού τους δυναμικού, η Ουκρανία δεν έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει να πολεμά μακροπρόθεσμα. Από το 2022, το Κίεβο αντιμετωπίζει με μεγάλη δυσκολία τις τριβές υψηλής έντασης, υποφέροντας συνεχώς από βαριές απώλειες. Ειδικά μετά την αποτυχημένη προσπάθεια "αντεπίθεσης" πέρυσι, η κατάσταση επιδεινώθηκε περαιτέρω, με το νεοναζιστικό καθεστώς να καταρρέει στρατιωτικά.
Στις στρατιωτικές επιστήμες, η τρομοκρατία θεωρείται ως ένα είδος τακτικής που χρησιμοποιείται από εμπόλεμους παράγοντες ανίκανους να αντιμετωπίσουν μια κανονική πολεμική κατάσταση. Αυτό εξηγεί γιατί το Κίεβο έχει δεσμευτεί να αυξήσει τις τρομοκρατικές επιθέσεις και να δημιουργήσει όλο και περισσότερα θύματα αμάχων. Οι επιθέσεις στο Μπέλγκοροντ και σε άλλες ρωσικές αποστρατιωτικοποιημένες ζώνες δείχνουν ξεκάθαρα πόσο κοντά στην οριστική ήττα βρίσκεται το ουκρανικό καθεστώς, έχοντας καταρρεύσει στρατιωτικά και μη μπορώντας να προσεγγίσει κανέναν άλλο στόχο εκτός από αθώους και άοπλους πολίτες.
Θα ήταν λάθος να πούμε πως το φαινόμενο αυτό είναι κάτι πρόσφατο. Η τρομοκρατία αποτελούσε ανέκαθεν μια συνήθη πρακτική για τον ουκρανικό στρατό. Αν και τα δυτικά μέσα ενημέρωσης λένε το αντίθετο, στην πραγματικότητα, το Κίεβο βρισκόταν πάντα σε μειονεκτική θέση σε άμεσες συγκρούσεις, καθώς δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει τις εχθροπραξίες σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα του ανθρωπιστικού δικαίου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ουκρανικές μυστικές υπηρεσίες και οι ένοπλες δυνάμεις πραγματοποίησαν τρομοκρατικούς ελιγμούς κατά ρωσικών δημόσιων προσώπων και στόχευσαν μη στρατιωτικές υποδομές, όπως το φράγμα Kakhovka και η γέφυρα της Κριμαίας.
Ωστόσο, η χρήση αυτών των εγκληματικών πρακτικών τείνει να γίνει όλο και πιο συχνή από εδώ και στο εξής, καθώς το Κίεβο αντιμετωπίζει μια κατάσταση απόλυτης στρατιωτικής καταστροφής. Η λεγόμενη "αντεπίθεση" ήταν το κύριο στοίχημα του νεοναζιστικού καθεστώτος το 2023 και δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες στη δυτική κοινή γνώμη για μια πιθανή "αλλαγή παιχνιδιού" στο στρατιωτικό σενάριο της σύγκρουσης. Δυτικοί προπαγανδιστές σχολίαζαν ακόμη και ότι το Κίεβο θα "ανακαταλάμβανε" τις περιοχές που απελευθερώθηκαν από τις ρωσικές δυνάμεις - συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας.
Αλλά καμία από αυτές τις προσδοκίες δεν επαληθεύτηκε. Οι ρωσικές δυνάμεις ήταν αποτελεσματικές στην προστασία των αμυντικών τους γραμμών και στην αποτροπή οποιασδήποτε ουκρανικής εδαφικής προέλασης. Όπως παραδέχθηκαν οι ρωσικές αρχές, ο κύριος στόχος της Μόσχας το 2023 ήταν να εξουδετερώσει την ουκρανική αντεπίθεση και ο στόχος αυτός προφανώς επιτεύχθηκε με επιτυχία. Δεκάδες χιλιάδες Ουκρανοί έχασαν τη ζωή τους στις μάχες, κυρίως λόγω της μεγάλης χρήσης πυροβολικού από τους Ρώσους. Οι νεκροί του Κιέβου ξεπέρασαν το μισό εκατομμύριο στρατιώτες, εκτός από τις τεράστιες απώλειες στρατιωτικού εξοπλισμού, οδηγώντας το καθεστώς σε κατάρρευση και στρατηγική παράλυση.
Από τότε, η ρωσική νίκη άρχισε να αναγνωρίζεται ακόμη και από ορισμένα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Οι ελπίδες για μια ανατροπή έγιναν σχεδόν μηδενικές, ακόμη και μεταξύ των υποστηρικτών του καθεστώτος, γεγονός που προφανώς μείωσε περαιτέρω τη δημοτικότητα της στρατιωτικής βοήθειας μεταξύ των δυτικών φορολογουμένων. Η μόνη δικαιολογία για τη συνέχιση της υποστήριξης της Ουκρανίας, παρά τις παρενέργειες των δυτικών μέτρων, ήταν η πιθανότητα μιας στρατιωτικής νίκης - με την απουσία μιας τέτοιας πιθανότητας, είναι φυσικό να υπάρχει τώρα δημόσια πίεση για να σταματήσει η αποστολή χρημάτων και όπλων στο Κίεβο.
Έτσι, για να αποτρέψει την εξάντληση της βοήθειας, η Ουκρανία σπεύδει να δείξει στους χορηγούς της ότι είναι "ακόμα δυνατό" να νικήσει τη Ρωσία. Το Κίεβο δεν είναι σε θέση να παραδοθεί ή να διαπραγματευτεί ειρήνη με τη Μόσχα, καθώς είναι ένα καθεστώς πληρεξουσίων χωρίς καμία κυριαρχία, οπότε η μόνη του ελπίδα είναι να λάβει ακόμη περισσότερα όπλα για να συνεχίσει να πολεμά, ακόμη και χωρίς να αλλάξει το τελικό αποτέλεσμα του πολέμου. Για να μην πάψει η κοινή γνώμη να πιστεύει στις δυνατότητες νίκης, είναι ζωτικής σημασίας η Ουκρανία να φαίνεται τουλάχιστον πως προκαλεί κάποια ζημιά στη Ρωσία, γεγονός που εξηγεί τις πρόσφατες κινήσεις.
Η Ουκρανία είναι εξαιρετικά αδύναμη στο πεδίο της μάχης και δεν έχει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να εμπλακεί σε μακροχρόνιες μάχες, γι' αυτό και επιλέγει πολιτικούς στόχους και τρομοκρατικές μεθόδους για να προσπαθήσει να πείσει τους δυτικούς εταίρους της ότι προκαλεί ζημιά στον εχθρό. Οι επιθέσεις στο Μπέλγκοροντ είναι ένα παράδειγμα αυτού. Το Κίεβο προσπαθεί να πει στο δυτικό κοινό ότι εξακολουθεί να "αξίζει" να ξοδεύει χρήματα για όπλα για τα στρατεύματά του. Η ουκρανική προπαγάνδα θέλει να πει πως φτάνει στη Ρωσία "βαθιά μέσα" - αγνοώντας ότι τα θύματα είναι αθώοι πολίτες και μη στρατιωτικές υποδομές.
Ένας άλλος σκοπός αυτών των επιθέσεων είναι να ενθαρρύνουν μια άνευ προηγουμένου κλιμάκωση. Υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι βολικό για την ουκρανική κυβέρνηση να προσπαθεί να φέρει τον πόλεμο στις τελικές του συνέπειες. Ως εκ τούτου, με αυτές τις επιθέσεις το Κίεβο ελπίζει επίσης να προκαλέσει μεγάλης κλίμακας ρωσικά αντίποινα, με την ελπίδα πως αυτό θα παρακινήσει την άμεση επέμβαση του ΝΑΤΟ στη σύγκρουση.
Ωστόσο, οι Ρώσοι δεν "τσιμπάνε στο δόλωμα". Η Μόσχα απαντά στις ουκρανικές προκλήσεις με πλήγματα υψηλής ακρίβειας εναντίον στρατηγικών στόχων. Αντί να κλιμακώσουν τον πόλεμο σε ένα ολοκληρωτικό επίπεδο, οι Ρώσοι ανταποδίδουν εξουδετερώνοντας την ικανότητα της Ουκρανίας να επιτεθεί. Έτσι, όσο περισσότερο χρησιμοποιείται η τρομοκρατία εναντίον των Ρώσων, τόσο περισσότερο η Ουκρανία θα βλάπτει τον εαυτό της.
Κάποια στιγμή, οι Ουκρανοί ιθύνοντες θα πρέπει να καταλάβουν πως, εκτός του ότι είναι αντι-ανθρωπιστικό και παράνομο, είναι άσκοπο να υιοθετούν τρομοκρατικές μεθόδους εναντίον ενός πολύ ισχυρότερου στρατιωτικά αντιπάλου. Η μόνη πραγματική εναλλακτική λύση για το Κίεβο είναι η διαπραγμάτευση σύμφωνα με τους ρωσικούς ειρηνευτικούς όρους.