 |
| Photo: Social media |
Stephen Karganovic - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο προφανής νικητής είναι ένας παράξενος "φιλελεύθερος" πολιτικός, ο Χαβιέ Μιλέι. Όντας εκκεντρικός και αδέσμευτος, ο Milei είναι δύσκολο να ταξινομηθεί ιδεολογικά. Φαίνεται να ενθουσιάζεται με την κλωνοποίηση των νεκρών σκύλων του και ο ίδιος φαίνεται να είναι μια κλωνοποιημένη προσωποποίηση των πιο απεχθών πτυχών του αμερικανικού φιλελεύθερου κινήματος. Ο φιλελευθερισμός στην έμπνευσή του τυχαίνει να είναι τόσο στενά βορειοαμερικανικός όσο και οι Μορμόνοι στον τομέα της θρησκείας και εξίσου ρηχός όσον αφορά τη φιλοσοφική του ουσία. Μένει να δούμε αν ο Milei θα αποδειχθεί συνεπής ιδεολόγος των νεφελωδών φιλελεύθερων δογμάτων που πρεσβεύει, οπότε το Ρέκβιεμ για την Αργεντινή θα πρέπει να αρχίσει να συντίθεται χωρίς καθυστέρηση.
Αν, ωστόσο, ο Milei έχει έστω και ένα ρεαλιστικό κόκκαλο στο σώμα του, θα υποχρεωθεί πολύ σύντομα μετά την ορκωμοσία του τον Δεκέμβριο να βάλει όπισθεν ή να αντιμετωπίσει την οργή του κοινού που έχει παραπλανήσει με τις ανεύθυνες μεσσιανικές υποσχέσεις του.
Ακόμη χειρότερα για τον ίδιο, για την πολιτική του γελοιότητα μπορεί επίσης να υποχρεωθεί να αντιμετωπίσει την τιμωρία από τις ακόμα ζωντανές ένοπλες δυνάμεις της Αργεντινής, οι οποίες έχουν ένα αξιοσέβαστο ιστορικό επεμβάσεων για να χαλιναγωγήσουν τους δύστροπους πολιτικούς, αν και δεν επιδεικνύουν απαραίτητα πάντα τις ικανότητες που απαιτούνται για να διορθώσουν τα χάλια που άφησαν πίσω τους οι πρώτοι.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Αργεντινή βρίσκεται σήμερα πολύ βαθιά σε ένα από εκείνα τα αδιέξοδα στα οποία βυθίζεται κυκλικά. Οι λύσεις που πρότεινε ο τσαρλατάνος απορρίφθηκαν σοφά από τους πολίτες της στον πρώτο γύρο των εκλογών, περιορίζοντας τον Μιλέι στο 30% περίπου των ψήφων. Αλλά η ρητορική του Μίλεϊ στον δεύτερο γύρο πρέπει να ήταν ακαταμάχητα πειστική. Στον δεύτερο γύρο συνέχισε να συγκεντρώνει ένα αξιοσημείωτο 55% των ψήφων (προκαλώντας το εύλογο ερώτημα αν οι δημοφιλείς μηχανές καταμέτρησης ψήφων της Dominion, μετά την εξαιρετική τους απόδοση το 2020, μπορεί να κατέληξαν στην Αργεντινή).
Μια από τις λαμπρές λύσεις του Μιλέι, η κατάργηση του πέσο της Αργεντινής και η αντικατάστασή του με το δολάριο των ΗΠΑ, μπορεί σύντομα να στοιχειώσει τον λαό της Αργεντινής. Θα ήταν ενδιαφέρον να ακούσουμε την εξήγηση του Milei για το πώς η κατάργηση του εθνικού νομίσματος, το οποίο μπορεί να είναι εύθραυστο αλλά πάντα ικανό να ανακάμψει με την εφαρμογή σωστών οικονομικών πολιτικών και υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης έκδοσης, ενώ η αντικατάστασή του με ένα φθίνον ξένο νόμισμα υπό τον έλεγχο εξωτερικών συμφερόντων, θα βοηθούσε στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της Αργεντινής. Η φιλελεύθερη ιδεολογία επιτρέπει την εθνική κυριαρχία; Είναι πληροφορημένος ο Milei πως πριν από λίγο καιρό ο Ισημερινός απέρριψε το εθνικό του νόμισμα υπέρ του δολαρίου, αλλά ότι για τον λαό του Ισημερινού το πείραμα στο σύνολό του οδήγησε σε μεγαλύτερη οικονομική δυσφορία παρά σε όφελος; Γιατί τώρα το αποτέλεσμα θα πρέπει να είναι διαφορετικό στην Αργεντινή, και μάλιστα σε μια εποχή που το δολάριο χάνει την ιδιότητα του αποθεματικού νομίσματος και η αξία του μειώνεται ραγδαία, πολύ περισσότερο απ' ό,τι όταν ο Ισημερινός οδηγήθηκε σ' αυτό το μονοπάτι;
Επιπλέον, έχει παρατηρήσει ο Μίλεϊ, ο οποίος φημίζεται ως οικονομολόγος, μια παγκόσμια οικονομική τάση την οποία ο μετανοημένος Τζέφρι Σακς αποκάλεσε με το σωστό όνομά της, "αποδολλαριοποίηση", και έχει αυτή η εμφανής τάση επηρεάσει τη σκέψη του και την επιλογή των θεραπειών για τα οικονομικά δεινά της Αργεντινής; Υπάρχουν ελάχιστες ενδείξεις πως έχει επηρεάσει ή ότι οι προειδοποιήσεις των νηφάλιων οικονομικών εμπειρογνωμόνων έχουν επηρεάσει τη διαμόρφωση των πολιτικών που έχει προτείνει ο Milei. Στο τέλος της ημέρας, με το νέο νόμισμα-σκουπίδι στα χέρια τους, οι Αργεντινοί μπορεί να θυμούνται με νοσταλγία τον σημερινό πληθωρισμό τους που είναι μόλις 143%. Εξίσου πιθανόν, μπορεί να δουν με οργή τον Πιθηκοφόρο που πολλοί από αυτούς είχαν ψηφίσει.
Ούτε ο Milei φαίνεται να έχει επίγνωση της άλλης μεγάλης κατάρρευσης που συντελείται στον σύγχρονο κόσμο, αυτής του μονοπολικού συστήματος, με του οποίου το απειλούμενο νόμισμα θέλει να συνδέσει τις τύχες της χώρας του, γεγονός που υποδηλώνει ότι, πράγματι, η El Clarín μπορεί να είναι η κύρια πηγή πολιτικής πληροφόρησης του. Σε αντίθεση με κάθε αξίωμα της σύνεσης (και κάποιοι θα υποστήριζαν και της κοινής λογικής), ο Μιλέι ανακοίνωσε πως ως πρόεδρος σκοπεύει να αντιστρέψει την ένταξη της Αργεντινής στους BRICS. Η δημόσια δέσμευση σε αυτόν τον πολιτικά αντιφατικό πολιτικό στόχο υποδηλώνει ότι ο Milei μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από ένας εκκεντρικός ενθουσιώδης ελευθεριακός και πως στην πραγματικότητα μπορεί να είναι μια φιγούρα που εισάγεται σκόπιμα στο παγκόσμιο παιχνίδι για να προωθήσει μια πολύ πιο σοβαρή και ανατρεπτική γεωπολιτική ατζέντα.
Σήμερα είναι πολύ λίγοι εκείνοι που θυμούνται ότι η Αργεντινή δεν ήταν πάντα ο άρρωστος άνθρωπος των Πάμπας και ότι πριν από εκατό και πλέον χρόνια σε οικονομική δύναμη και ελκυστικότητα συναγωνιζόταν τις Ηνωμένες Πολιτείες ως προορισμός επιλογής για τους Ευρωπαίους μετανάστες. Οι κάποτε λαμπρές προοπτικές της κατέρρευσαν ως αποτέλεσμα του συνδυασμού της διαφθοράς και της ανοησίας της ελίτ της και της ηλιθιότητας του κακομαθημένου πληθυσμού της.
Η παρακμή και η πτώση της Αργεντινής καθρέφτισε με πολλούς τρόπους την πτώση της Ουκρανίας, μιας από τις πιο προοδευτικές και ευημερούσες δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης. Η Αργεντινή, όπως και η Ουκρανία, πετάχτηκε κάτω από το λεωφορείο από την άπληστη ελίτ της, η οποία ενεργούσε επίσης από εγωιστικά κίνητρα βραχυπρόθεσμου υλικού κέρδους και επίσης έθεσε τον εαυτό της σε κατάσταση εθελοντικής υποταγής σε ξένους, στην περίπτωση της Αργεντινής κυρίως Βρετανούς, προστάτες και τον εκθαμβωτικό πολιτισμό τους. Ο εξαπατημένος λαός ακολούθησε το παράδειγμά του με τον δικό του αδαή τρόπο.
Οι δοκιμασίες και των δύο χωρών, μακριά από το να είναι αποτέλεσμα αντικειμενικής αναγκαιότητας, είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα ανόητων επιλογών που έγιναν από κοινού από την άρχουσα ελίτ και τους εξίσου ανεύθυνους υπηκόους τους.
Όποια μηχανήματα καταμέτρησης ψήφων και αν χρησιμοποιήθηκαν, η Αργεντινή προφανώς έκανε την επιλογή της και τώρα πρέπει να αντιμετωπίσει με γενναιότητα τις συνέπειες των δικών της αποφάσεων. Δεν υπάρχει κανένας ιδιαίτερος λόγος να δακρύσει κανείς γι' αυτήν, όπως δεν υπάρχει λόγος να κλαίει για την τραγική μοίρα του αυτοκτονικού είδωλου της στην Ανατολική Ευρώπη.