Από: defence-point.gr
Είναι φανερό… όχι βέβαια ότι αποτέλεσε και ποτέ μυστικό, ότι η νήσος Κύπρος αποτελεί πεδίο ανταγωνισμού για τους Τούρκους, εξαιτίας της τεράστιας γεωστρατηγικής της σημασίας. Το ζήτημα είναι όμως, ότι από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου όπου η δυτική συμμαχία ήταν πρόθυμη θα εκχωρήσει μεγάλο μέρος του γεωστρατηγικού ελέγχου στην Τουρκία, καθότι τότε αποτελούσε αδιαμφισβήτητο δυτικό σύνορο του ΝΑΤΟ με τη Σοβιετική Ένωση, έχουμε περάσει σε μια εποχή όπου τα πάντα έχουν ανατραπεί. Πλέον, ακόμα και στην Ουάσινγκτον έχουν λόγους να… σταυροκοπιούνται που δεν αυτοκτόνησαν με τη γελοία εμμονή τους στο Σχέδιο Ανάν, που μέσω ενός διεθνούς πειράματος θα είχε καταλύσει την Κυπριακή Δημοκρατία και θα είχε παραδώσει τον έλεγχο της νήσου στην Τουρκία.
Οι ίδιοι οι Ισραηλινοί που είχαν αντιδράσει για την προοπτική εγκατάστασης των ρωσικών S-300 στην Κύπρο, με επιχειρηματολογία σχεδόν ταυτόσημη με αυτή που ανέδειξε την απόκτηση των S-400 ως το μοιραίο λάθος της Τουρκίας, προειδοποιούσαν τους Αμερικανούς για την κατάσταση που επικρατούσε στα κατεχόμενα και για την ανάδειξη της περιοχής σε παράδεισο του διεθνούς οργανωμένου εγκλήματος και του ισλαμικού φονταμενταλισμού. Όμως, οι εμμονές της “βαθιάς Ουάσινγκτον” επεδείκνυε μνημειώδη στρατηγική τυφλότητα. Θα εξακολουθήσει άραγε, με τη μορφή της εμμονής στην στρατηγική διατήρησης… του θηρίου “σε καταστολή”, μέσω ανταλλαγμάτων, πάντα σε βάρος των νόμιμων ελληνικών συμφερόντων;
Ευθύνες και μάλιστα τις μεγαλύτερες, έχει και η ελληνική πλευρά. Αντί αν διαγνώσει ορθά και έγκαιρα τις δραματικές ανακατατάξεις στο στρατηγικό περιβάλλον, εμμένει στη χρεοκοπημένη και ανέφικτη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας στην Κύπρο. Αντί να ακολουθήσει επιθετική διπλωματική στρατηγική με στόχο να πείσει τις ΗΠΑ και όλους όσοι έχουν ενδιαφέρον για τη σταθερότητα στην περιοχή, ότι το μέλλον της Κύπρου είναι στην επανένωση και στο πλαίσιο της ενωμένης Ευρώπης, εξακολουθεί στο ίδιο μονοπάτι και μάλιστα εκπέμποντας μια εικόνα ενός κράτους που έχει παραδοθεί άνευ όρων σε τρίτους… συνεπεία και των πιο ιδιοτελών, ουχί πατριωτικών προτεραιοτήτων του κατεστημένου πολιτικού προσωπικού με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Αλλάζοντας στρατηγική, η πορεία των Τουρκοκυπρίων θα πρέπει να προβληθεί ως κίνητρο και δυνητική γέφυρα της Τουρκίας με την ΕΕ, εάν αποφασίσει να εγκαταλείψει τον αδιέξοδο δρόμο του αναθεωρητισμού, που γεννά μόνο συγκρούσεις και ένταση στην ανατολική Μεσόγειο. Κι επειδή η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι ο Ελληνισμός δυσκολεύεται να κινηθεί αυτόνομα με ένα δικό του όραμα για πραγματική σταθερότητα και ειρήνη, που περνά μέσα από την αντιμετώπιση επί του πεδίου κάθε σχεδίου της Τουρκίας με σκοπό την αποσταθεροποίηση διά του του στρατιωτικού πειθαναγκασμού, η απογοήτευση περνά στην αδυναμία της Ουάσινγκτον.
Αφορά τον δισταγμό της να διακηρύξει ευθαρσώς, ότι η οπτική της Τουρκίας στο ζήτημα της επίσκεψης του DDG-51 USS Arleigh Burke, αποτελεί ασυγχώρητο συμμαχικό “φάουλ” και να ξεκαθαρίσει προς κάθε ενδιαφερόμενο, ότι μια Κύπρος ενιαία, δημοκρατική, που έχει αφομοιώσει τα διδάγματα του παρελθόντος και παίζει ρόλο στην σταθερότητα της περιοχής, είναι η μόνη λύση. Μια λύση την οποία έχει υιοθετήσει η Ουάσινγκτον και το αμερικανικό Ναυτικό θα κάνει ό,τι πρέπει για να διασφαλίσει ότι η πορεία της περιοχής θα βαδίσει αταλάντευτα σε αυτό τον δρόμο, σε συνεργασία με τους πραγματικούς του τοπικούς – περιφερειακούς συμμάχους. Μόνον τότε υπάρχει ελπίδα, ακόμα και ο Ερντογάν “να το πάρει αλλιώς”…