Τιμούρ Φομένκο, πολιτικός αναλυτής - rt.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Η Ιταλία έγινε το πρώτο και μοναδικό έθνος της G7 που εντάχθηκε στο όραμα υποδομής πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων της Κίνας, υπογράφοντας μνημόνιο συμφωνίας (MoU) λίγο πριν ξεσπάσει ένα παλιρροϊκό κύμα αντι-κινεζικού συναισθήματος στον κόσμο. Πράγματι, η ηγεσία της χώρας βρισκόταν σε πολύ διαφορετική θέση τότε, με την Ιταλία να καθοδηγείται από τον Giuseppe Conte του κινήματος πέντε αστέρων, του οποίου ο λαϊκισμός κατηγόρησε το Ευρωατλαντικό κατεστημένο για τον αποδεκατισμό της ιταλικής οικονομίας μέσω της κρίσης χρέους του 2008 και των βίαιων μέτρων λιτότητας που ακολούθησαν. Δεν είναι περίεργο που η Ιταλία αποφάσισε να κοιτάξει Ανατολικά.
Ακόμη και 15 χρόνια μετά τα γεγονότα του 2008, η οικονομία της Ιταλίας δεν έχει ακόμη ανακάμψει πλήρως. Ήταν αξίας 2, 4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων στο τέλος του έτους, αλλά είναι μόνο στα 2, 1 τρισεκατομμύρια δολάρια τώρα, και μόλις που αυξάνεται. Νέες και ταυτόχρονες οικονομικές κρίσεις έχουν επιπτώσεις. Η σημερινή ηγεσία της Ιταλίας δεν πιστεύει πλέον πως όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη, πόσο μάλλον στο σύγχρονο δρόμο του μεταξιού της Κίνας-μάλλον, οδηγούν στην Ουάσινγκτον. Καθώς η πίεση στη χώρα έχει αυξηθεί, οι διαδοχικοί ηγέτες της, Mario Draghi και Giorgia Meloni, προσπάθησαν να επαναφέρουν την εξωτερική της πολιτική σε διατλαντικούς στόχους, τερματίζοντας την εξέγερσή της ενάντια στο κατεστημένο και έτσι σκέφτονταν να εγκαταλείψουν τη μεγάλη πρωτοβουλία της Κίνας.
Παραδόξως, η αλήθεια παραμένει ότι η ΕΕ και οι ΗΠΑ αποτελούν τη μεγαλύτερη απειλή για την ευημερία της Ιταλίας, όχι η Κίνα. Ενώ το ντάμπινγκ του BRI θα λάβει επευφημίες από τους κύκλους σχολιασμού που κυριαρχούν στις ΗΠΑ σε αυτές τις χώρες, η πραγματικότητα είναι ότι δεν προσφέρουν εναλλακτική λύση, κανένα σχέδιο και κανένα κίνητρο για να κάνουν την Ιταλία πλουσιότερη χώρα. Είναι ο "άρρωστος άνθρωπος" της G7, μιας προηγμένης οικονομίας που έχει χάσει όλο και περισσότερο την ανταγωνιστικότητά της, αλλά και μια οικονομία που έχει ωθηθεί σε παρακμή με το να είναι μια νότια χώρα της ΕΕ και ένας καθαρός χαμένος των πολιτικών της Ευρωζώνης.
Ακριβώς λόγω των οικονομικών αναταραχών που αντιμετώπισε η χώρα τα τελευταία 15 χρόνια και της εκτεταμένης πολιτικής δυσαρέσκειας, η ριζοσπαστική και λαϊκιστική πολιτική έχει κερδίσει έδαφος. Η Κίνα θεωρήθηκε δικαίως ως εναλλακτική λύση, μια χώρα που θα μπορούσε να επεκτείνει γρήγορα τις εξαγωγές της Ιταλίας και να επενδύσει σε καταρρέουσες δημόσιες υποδομές. Ωστόσο, αυτό έγινε γρήγορα πολιτικά μη ορθό. Οι ηγέτες της Ιταλίας υποστηρίζουν πως η συμμετοχή του BRI ήταν χάσιμο χρόνου. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι ότι όταν ο ευρωκράτης Mario Draghi ανέλαβε καθήκοντα, προσπάθησε να επαναφέρει την εξωτερική πολιτική της Ιταλίας και άρχισε να χρησιμοποιεί νέες "χρυσές δυνάμεις" για να ασκήσει βέτο και να ακυρώσει τις κινεζικές επενδύσεις στην Ιταλία σε μεγάλη κλίμακα. Μόνο το 2021, μπλόκαρε τρεις κινεζικές εξαγορές, συμπεριλαμβανομένου ενός παραγωγού σπόρων και λαχανικών.
Μετά τον Ντράγκι, η Τζόρτζια Μελόνι, παρά τον εξωτερικό λαϊκισμό της, ήταν ακόμη πιο επιρρεπής στο να υποσχεθεί την πίστη της Ρώμης στον διατλαντικό σκοπό, έχοντας αποφασίσει να υποστηρίξει έντονα την Ουκρανία στη σύγκρουση της με τη Ρωσία και ακόμη και να επισκεφθεί το Κίεβο. Σε αυτό το στάδιο, είναι πολύ μικρή έκπληξη το γεγονός ότι η χώρα της σκέφτεται να ακυρώσει τη συμμετοχή στην BRI, κάτι που μπορεί να κερδίσει πολιτικούς πόντους και να βοηθήσει να διαλύσει τις αμφιβολίες για την αφοσίωσή της στις Βρυξέλλες και την Ουάσινγκτον. Προβλέψιμα, η αφήγηση των μέσων μαζικής ενημέρωσης απεικονίζει εύκολα το BRI με αρπακτικούς και κακόβουλους όρους, αγνοώντας την προφανή εμπειρική αλήθεια ότι είναι η ΕΕ που έχει επιβαρύνει την Ιταλία με εθνικό χρέος μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της και όχι την Κίνα. Φυσικά, δεν υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο για την Ιταλία που προσφέρεται εάν εγκαταλείψει το BRI, κάτι που σημαίνει ότι βλάπτει τον εαυτό της.
Μετά τον Ντράγκι, η Τζόρτζια Μελόνι, παρά τον εξωτερικό λαϊκισμό της, ήταν ακόμη πιο επιρρεπής στο να υποσχεθεί την πίστη της Ρώμης στον διατλαντικό σκοπό, έχοντας αποφασίσει να υποστηρίξει έντονα την Ουκρανία στη σύγκρουση της με τη Ρωσία και ακόμη και να επισκεφθεί το Κίεβο. Σε αυτό το στάδιο, είναι πολύ μικρή έκπληξη το γεγονός ότι η χώρα της σκέφτεται να ακυρώσει τη συμμετοχή στην BRI, κάτι που μπορεί να κερδίσει πολιτικούς πόντους και να βοηθήσει να διαλύσει τις αμφιβολίες για την αφοσίωσή της στις Βρυξέλλες και την Ουάσινγκτον. Προβλέψιμα, η αφήγηση των μέσων μαζικής ενημέρωσης απεικονίζει εύκολα το BRI με αρπακτικούς και κακόβουλους όρους, αγνοώντας την προφανή εμπειρική αλήθεια ότι είναι η ΕΕ που έχει επιβαρύνει την Ιταλία με εθνικό χρέος μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της και όχι την Κίνα. Φυσικά, δεν υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο για την Ιταλία που προσφέρεται εάν εγκαταλείψει το BRI, κάτι που σημαίνει ότι βλάπτει τον εαυτό της.
Με την απώλεια της συμμετοχής της στην BRI, η Ιταλία θα χάσει αναμφίβολα την ευκαιρία να ενισχύσει μαζικά την ανταγωνιστικότητα του εμπορίου της, δηλαδή με την εξαίρεση έργων όπως τα λιμάνια και οι σιδηροδρομικές συνδέσεις που ανήκουν στην Κίνα. Ως παράδειγμα αυτού, η Ελλάδα, στα νοτιοανατολικά, έχει τοποθετηθεί ως "πύλη προς την Ευρώπη" μέσω της κινεζικής ιδιοκτησίας του λιμανιού του Πειραιά και των συνδεόμενων σιδηροδρόμων του, που επιτρέπει στο φορτίο να ανεβαίνει μέσω της Διώρυγας του Σουέζ στη Μεσόγειο, στο λιμάνι και στη συνέχεια σε όλη την Ευρώπη. Η Ιταλία θα μπορούσε να ανταγωνιστεί για ένα μερίδιο από αυτό, αλλά έχει επιλέξει να μην το κάνει.
Με αυτόν τον τρόπο, η Ιταλία επέλεξε να σταματήσει να είναι ηγέτης που ακολουθεί το δικό του μονοπάτι στον κόσμο για να ενισχύσει καλύτερα την παγκόσμια επιρροή της, αλλά αντ ' αυτού να είναι οπαδός, να παίξει δεύτερο βιολί στο διατλαντικό κατεστημένο που δεν το βλέπει ως έναν ιδιαίτερα εξέχοντα εταίρο. Η Ιταλία εντάχθηκε στο BRI ακριβώς επειδή βαρέθηκε να είναι "παραλήπτης κανόνων" από τις Βρυξέλλες, με παρόμοιο πνεύμα με αυτό που έχει βιώσει η Ελλάδα. Τώρα φαίνεται και πάλι ευτυχής να κρατήσει ψηλά την πολιτική Ορθοδοξία της ελιτίστικης, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, G7. Με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να πει αντίο σε κάθε ελπίδα να γίνει μια ισχυρή και επιρροή χώρα και πάλι σύντομα. Η Ιταλία θαυμάζεται κυρίως για το παρελθόν της, σε αντίθεση με αυτό που προσφέρει στον κόσμο σήμερα, και αν η σημερινή ηγεσία της έχει τον τρόπο της, αυτό πιθανότατα θα παραμείνει έτσι.