Γιατί το διεθνές σύστημα που βασίζεται στο δολάριο διαλύεται

pixabay / ClassicallyPrinted

Τα υψηλότερα επιτόκια της Federal Reserve μετά από 12 χρόνια μηδενικών επιτοκίων υποτιμούν το ενεργητικό των ισολογισμών των τραπεζών. Αυτό τρομάζει τους καταθέτες και αποσύρουν τις καταθέσεις τους. Οι καταθέτες επίσης αποσύρουν τα χρήματά τους επειδή μπορούν να λάβουν πολύ υψηλότερα επιτόκια σε ασφαλή αμερικανικά ομόλογα. Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, 1 τρισεκατομμύριο δολάρια έχουν ήδη αποσυρθεί από τις τράπεζες των ΗΠΑ. Το Bloomberg αναφέρει φήμες πως η αυτοκρατορία των 7 τρισεκατομμυρίων δολαρίων του Schwab που βασίζεται σε χαμηλά επιτόκια σπάει από τις απώλειες ομολόγων. Μπροστά σε αυτήν την ευπάθεια του χρηματοπιστωτικού συστήματος, η Federal Reserve αύξησε περαιτέρω τα επιτόκια.

Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς / Παρουσίαση Freepen.gr

Υπάρχει επίσης το πρόβλημα του νομίσματος και των παραγώγων επιτοκίων. Κανείς δε γνωρίζει τον κίνδυνο σε αυτά τα μέσα. Το ίδιο το δολάριο ΗΠΑ μειώνεται στη χρήση ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. Θορυβημένο από την οπλοποίηση του δολαρίου από την Ουάσιγκτον με κυρώσεις και κατασχέσεις, μεγάλο μέρος του κόσμου κανονίζει να εγκαταλείψει τη χρήση του δολαρίου για τον διακανονισμό λογαριασμών διεθνούς εμπορίου, αλλά η προσφορά δολαρίων δε μειώνεται. Αυτό συνεπάγεται πτώση της συναλλαγματικής αξίας του δολαρίου. Η εξαγορά της μεταποίησης και της παραγωγής τροφίμων έχει κάνει τις ΗΠΑ να εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις εισαγωγές. Μια απώλεια στη συναλλαγματική αξία του δολαρίου που προκύπτει από τις χώρες που τακτοποιούν τα εμπορικά τους ισοζύγια σε άλλα νομίσματα σημαίνει απότομη άνοδο του πληθωρισμού στις ΗΠΑ.

Η Federal Reserve δεν έχει την ευφυΐα να σκεφτεί τις συνέπειες της πολιτικής της για υψηλότερα επιτόκια. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν μπορεί να κατανοήσει τις συνέπειες της εξωχώρισης για το εμπορικό έλλειμμα των ΗΠΑ ή τις συνέπειες της συνέχισης των μαζικών ελλειμμάτων του προϋπολογισμού των ΗΠΑ για την αγορά του Υπουργείου Οικονομικών.

Η Ουάσιγκτον είναι πολύ αλαζονική για να κατανοήσει τον νέο τρόπο με τον οποίο οι ΗΠΑ γίνονται αντιληπτές στο εξωτερικό. Ο κόσμος βλέπει το σύστημα αποθεματικών νομισμάτων που βασίζεται σε δολάρια ως τη συσκευή τιμωρίας της Ουάσιγκτον και ο κόσμος βλέπει το χρέος που βασίζεται σε δολάρια να διευρύνεται ενώ η ζήτηση για δολάρια μειώνεται. Το αποτέλεσμα θα είναι η πτώση της συναλλαγματικής αξίας των χρηματοπιστωτικών μέσων που εκφράζονται σε δολάρια, όπως οι μετοχές και τα ομόλογα.

Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης έδωσε στην Ουάσιγκτον την ευκαιρία να οδηγήσει τον κόσμο σε ένα δρόμο ειρήνης και οικονομικής ανάπτυξης. Όμως οι νεοσυντηρητικοί δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στην προσπάθειά τους για παγκόσμια ηγεμονία και ξεκίνησαν είκοσι πέντε χρόνια πολέμου. Η Wall Street και τα στελέχη επιχειρήσεων με το βλέμμα τους στα μπόνους δεν μπορούσαν να αντισταθούν στην αποβιομηχάνιση των ΗΠΑ εντοπίζοντας την αμερικανική παραγωγή offshore, ενισχύοντας έτσι την κινεζική οικονομική ανάπτυξη αντί για την αμερικανική οικονομική ανάπτυξη. Αυτές οι μεγάλες αποτυχίες υποδηλώνουν την πλήρη αποτυχία των υπευθύνων χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ.

Η κατάργηση του νόμου Glass-Steagall στις τελευταίες ημέρες του 20ου αιώνα εκτόξευσε τις ΗΠΑ στον 21ο αιώνα σε μια πορεία οικονομικής αστάθειας. Τίποτα δεν έχει γίνει για να διορθωθεί αυτό, και τίποτα δεν έχει γίνει για να διορθωθεί το εξωχώριο λάθος ή η αποτυχία ελέγχου της προσφοράς του δημόσιου χρέους. Καθώς οι χώρες απομακρύνονται από τη χρήση του δολαρίου για τον διακανονισμό διεθνών συναλλαγών, η υπερβολή του δολαρίου θα έχει ως αποτέλεσμα τον πληθωρισμό των ΗΠΑ και τη μείωση του αμερικανικού βιοτικού επιπέδου.

Συζητώντας τη σοβαρότητα της κατάστασης της χώρας μας με τον Μάικλ Χάντσον, είναι δύσκολο να βρεις ελπίδα. Το να παραδεχτούμε ότι γίνονται λάθη σημαίνει να αναγνωρίσουμε πως βρισκόμαστε σε λάθος δρόμο και ότι η Κίνα, η Ρωσία και οι κυβερνήσεις που ευθυγραμμίζονται μαζί τους βρίσκονται σε καλύτερη πορεία, χρησιμοποιώντας τις τράπεζές τους για τη χρηματοδότηση του βιομηχανικού πλούτου αντί να λειτουργούν ως καζίνο μεσιτείας και να συναλλάσσονται οικονομικό αρμπιτράζ και μόχλευση χρέους. Κανένας Αμερικανός υπεύθυνος χάραξης πολιτικής δν θα κινδυνεύσει να ερωτηθεί «γιατί υποστηρίζετε τις πολιτικές του Σι και του Πούτιν;». Το ότι αυτοί και όχι εμείς έχουν τη σωστή πολιτική δεν είναι επιτρεπτή σκέψη.