Του Στρατή Μαζίδη
Απεναντίας πήγαν πίσω. Δεν είναι μόνο τα συστήματα τηλε-διοίκησης, σηματοδότησης κ.ο.κ. Η ποιότητα των μεταφορικών υπηρεσιών υποβαθμίστηκε. Τα τρένα δε φτάνουν πια μέχρι την Αλεξανδρούπολη και το Διδυμότειχο. Πρέπει να πας Θεσσαλονίκη. Εκεί να αλλάξεις και να πάρεις της Δράμας σε ένα δρομολόγιο όπου το 3ωρο έχει γίνει 5ωρο και μετά να αλλάξεις λεωφορεία.
Εν τω μεταξύ οι βλάβες, οι καθυστερήσεις, το ένα, το άλλο, είναι στην ημερήσια διάταξη. Η εταιρεία αδιαφορεί απέναντι στους επιβάτες. Χάνουν ανταποκρίσεις. Δεν τους δίνει ούτε ένα νερό. Τους μεταφέρει με μηχανές που έχουν ζητήματα. Μετά δεν απαντά ούτε σε επιστολές διαμαρτυρίας [τουλάχιστον τη δική μου].
Σε απλά ελληνικά ο κ. Καραμανλής πάνω από 3 1/2 χρόνια αρμόδιος υπουργός διατήρησε το τίποτα που παρέλαβε στον τομέα αυτό. Και όχι μόνο. Έκανε το δεύτερο λάθος να δείξει απίστευτη αυθάδεια σηκώνοντας το δάκτυλο πριν λίγες ημέρες στη Βουλή λέγοντας πως η υπεύθυνη πολιτεία δεν παίζει με την ασφάλεια των επιβατών στα τρένα. Είχε δίκιο. Η υπεύθυνη πολιτεία. Η δική μας δεν είναι υπεύθυνη.
Τα δάκρυά του ήταν αληθινά. Συνειδητοποίησε, ίσως, πόσο σκληρή είναι η ζωή. Μπορεί να θυμήθηκε όσα έλεγε με περηφάνια λίγες ημέρες πριν την τραγωδία.
Οι πολίτες που δεν ανήκουν σε κόμματα, περιμένουν από τον εισαγγελέα που έκρινε επικίνδυνη μια ανάρτηση [από τις πολλές] του κ. Πολάκη, να ανοίξει φάκελο και να καλέσει τον κ. Καραμανλή, όλους τους προκατόχους του τουλάχιστον μετά το 2000 και τα αρμόδια στελέχη του ΟΣΕ, πριν σπάσει, αφού έσπασε, των κομματιών που αποσπάστηκαν κ.ο.κ.
Η παραίτησή του ήταν επιβεβλημένη. Το ερώτημα είναι το εξής. Ο κ. Καραμανλής παραιτείται τώρα [ούτως ή άλλως θα έφευγε καθώς πάμε σε εκλογές] για να είναι πάλι υποψήφιος βουλευτής και εκ νέου υπουργός σε μια αυριανή κυβέρνηση ή παραιτείται, εγκαταλείπει οριστικά την πολιτική, παίρνει όσο χρόνο του χρειάζεται να τα βρει με τη συνείδησή του στο μέτρο που του αναλογεί και πλέον ζει από την εργασία του;
Το ρωτώ διότι το πρώτο είναι κάτι σαν αλλαγή στο μπάσκετ όπου ο παίκτης βγαίνει στον πάγκο επειδή φορτώθηκε με φάουλ για να ξαναμπεί ενώ το δεύτερο είναι μια ειλικρινής παραίτηση η οποία παράλληλα αποκαλύπτει μια ενσυναίσθηση και θα ήταν όντως μια προσφορά στην πολιτική ζωή της χώρας.
Κι εδώ είναι η ευθύνη των πολιτών. Αν ο κ. Καραμανλής παραιτείται αληθινά, έχε καλώς. Αν όμως κάθεται απλά στον πάγκο κάνοντας υπομονή να ξαναμπεί στο παιχνίδι, τότε είναι ευθύνη των πολιτών στις επερχόμενες εκλογές να τον στείλουν με εκκωφαντικό τρόπο στο σπίτι του. Διαφορετικά σημαίνει ότι δίνουν συγχωροχάρτι, καθίστανται ηθικά συνένοχοι και δεν μπορούν πλέον να διαμαρτύρονται. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για την περίπτωση του κ. Καραμανλή, αλλά για όλους, διότι αυτή η τραγωδία ήταν η σφραγίδα της αποτυχίας σύσσωμου του πολιτικού κόσμου. Άρα δεν ήταν μόνο η δική του παραίτηση επιβεβλημένη αλλά πολλών.
Αν πάντως οι Ελληνες ψηφοφόροι επιβεβαιώσουν την κοντή πολιτική τους μνήμη στις κάλπες, τότε βάζουν στις ράγες την επόμενη τραγωδία. Σε κάθε περίπτωση, αυτοί αποφασίζουν.